Alþýðublaðið - 11.06.1952, Qupperneq 6

ISKRAFAÐ]
°8
ISKRIFAÐl
33. dagur Cornell Woolrichi

VILLTA BRUDURIN
KULAN, ÞYNGÐARLOG-
MÁLIÐ OG STÚLKAN.
Þegar Einstein var prófessor í
Ziirich, gerði hann eitt sinn at-
hugun á því, hvaða hugsanir
ýmsir hlutir vektu með nemend-
um sínum. Eitt sinn varpaði
hann kúlu upp í loftið og spurði
síðan:
„Hvað dettur yður fyrst í hug,
þegar þér horfið á þsssa kúlu?“
„Aðdráttarafl jarðar“ svaraði
einn nemandinn.
„Ekki ógreindariegt svar“
sagði Einstein. „Og hvað kemur
yður í hug?“ spurði hann næsta
nemanda.
„Þyngdarlögmálið'', svaraði
sá.
Ágætt svar, sagði Einstein. —
,,En yður“? spurði hann þann
þriðja.
„Mér datt stúlkan mín í hug“,
svaraðj nemandinn hikandi.
„Stúlkan yðar?“ endurtók Ein
stein. „Hvernig getur ein kúla
komíð yður til þess að hugsa um
stúlkuna yðar?“
„Jú, sjáið þér til,“ svaraði
nemandinn. „Ég iiugsa aldrei
um annað en hana.“
LIFIÐ EINSKIS VÍRÐI EFTIR
NÍRÆTT.
Það er ekkert varið í að lifa
lengur en til níræðs, sagði Willi-
am Henry Heard, til heimilis í
Melbourne í Ástralíu, þegar
hann tók nýlega á mótj blaða-
mönnum á 103 ára afmæli sínu.
Þíð megið bóka það, bætti hann
við, að það er engitm ánægja að
því að verða 103 ára. Maður get
ur raunverulega ekkert tekið
þátt í lífinu; ekkert skemmt sér,
ekki einu sinni hjálpað til við
uppskeruna eða neitt annað er
að liði mætti verða. Fólk segir,
að ég sé hraustur, en það er bara
vitleysa; ég finn þao bezt sjálfur,
að ég er orðinn gamall. Það er
heldur ekki nema von, að mað-
ur sé farinn að lýjast, það var
miklu meiri þrældórnur að kom-
ast áfram þegar ég kom hingað
til Ástralíu fyrir 73 árum, en
þekktist nú til dags.
SPURNINGAR DAGSINS:
1. Eftir hvern er þ\tta erindi?
,,Nú er ég gla'ður á góðri stund,
sem á mér sér;
guði sé lof fyrir þennan fund
og vel sé þeim, sem veitti mér.
2. Hvaðan er nafnið Elisabet
upprunnið?
í 3. Hvað vega nýrun í mannin-
um?
4. Hvað heitir höfuðborg
Kanada?
5. Hvort er fitumeiri kúa-
mjólk eða hreindýrsmjólk.
•>,‘g um jjiofiHBnji
íia ‘itjjfi luaspjtd x‘AI um
anpiaitraui JíipfrasaýpuiajH S
*(S9988I um jBnqj) bavbMo f
•JS 002
>—021 uin jnSaA njjfu IJOAjx 'Z
'&nS
giA J3AS raas ns Jigýc[ So
‘uBjunuoji jjjsajqaH fiVci -g
•uossjnjaá jnraijSnBH 'I
WílONINHHdS ÖIA HOAS
AB
inn í hvert hús!
griðastað á sama hátt. Jýjós-
geislarnir frá olíulampaiium,
sem annars lýstu u.mhverfið
ekki nema til hálfs, endurvörp
uðust með skærum Ijóma af
armhringnum góða, sem hún
nú hafði borið í langa tíð og
slípazt hafði við notkunina.
Ótti' hennar var annars eðl-
is en sá, sem framkallað hafði
sársaukaóp Chris fyrir stundu.
Ekki hræðsluflog, heldur lotn
ingarblandin skelfing. Þótt
Lawrence stæði ekki vel að
vígi með að sjá svipbrigði
hennar, þar sem hann lá á
grúfu á gólfinu, gat honum þó
ekki dulizt þetta. Ótti hennar
var ekki jafnmikill og búist
hefði mátt við. Munurinn var'
máske ekki mikill, -en merkj an 1
legur samt. Munnurinn var að
vísu hálfopinn, en ekki vegna.
þess að hún berðist við að
halda niðri í sér ópi. Frekar j
vegna þess að það, sem fyrir
augun bar, væri henni ráð- j
gáta. Undru,nin leyndi sér J
ekki. Augun voru galopin, •
meira hvítt í þeim en hann
hafði nokkurn tíma áður séð, .
en einnig það virtist frekar 1
vera sprottið af undrun en
snögglegum ótta.
Þeir nálguðust hana, réttu
út arraana til þess að grípa
hana. Hann sá dökka hand-
leggi þeirra bera við ljósleit
nærföt hennar bak við þá.
Hann brauzt um í böndunum,
reyndi að rísa upp og koma
henni til hjálpar í máttlausri
reiði, hvæsti hótunum út milli
tannanna:: „Snertið hana ekki.
Farið burtu. Heyrð þið það“.
Eitthvað lagðist ofan á hann
með þeim þunga, að hann hélt
að hryggurinn myndi þá og
þegar bresta. Það var manns-
fótur, fótur þess, sem falið
hafði verið að gæta hans. Hon
um var þrýst að gólfinu af full
komnu vægðarleysi og dýrs-
legu tillitsleysi. Hann reyndi
að lyfta hnakkanum. Það var
þreifað eftir hálsi hans aftan
frá og höfuð hans keyrt í góif
ið' af heljarafli hvað eftir ann
að þar til hann lá kyrr.
Gegnum kvalirnar skynjaði
hann, að eitthvað hafði breytzt.
Umhverfið fékk skyndilega á
sig annan blæ. Allir voru orðn
ir hreyfingarlausir, bæði hún
og þeir. Sá, sem lengst hafði
teygt ræningjaklær sínar í átt
ina til hennar og þegar náð
taki á öxl hennar, gripið þar
handfylli sína af holdi hennar
og hrifsað föt hennar, sleppti
takinu. Hún var ósnert á ný.
Hún losaði u,m undirkjólinn og
hann féll á gólfið um fætur
hennar. Það glitraði á hringinn
á handlegg hennar. Þeir hörf-
uðu til baka, skref fyrir skref.
Hringurinn umhverfis hana
víkkaði á ný. Hendu.rnar, sem
teygt höfðu sig í átt til henn
ar, voru ekki látnar falla,
stóðu út í loftið, bendandi.
Handleggirnir voru eins og
rimlar á hjóli, miðdepillinn
glóandi hringurinn á armi
hennar.
Nú voru það þeir, sem vorui
skelfdir, óttaslegnari en hún
hafði áður verið. Hás hvísl bár
ust frá nokkrum þeirra. Þeir
hörfuðu lengra, smátt og smátt
lengra. Milli hennar og þeirra
var nú aúitt rúm, svið hjátrú-1
arfullrar en óblandinnar lotn
ingar.
Hún bærðist. Hún lyfti hönd
unum og tók baðmullina úr
eyrum sér. Hún starði á þá
með engu minni fjálgleik en
þeir á hana.
Einn þeirra tók til máls.
Hann talaði til hópsins, rödd-
in var draugsleg eins og hún
kæmi neðan úr jörðinni.
Honum var svarað. Það var
kvenmannsrödd. Sama draugs
lega kverkhljóðið, en konurödd
samt. Hann taldi í fyrstu, að
kvenmaður hlyti að vera þeirra
á meðal.
En það var enginn kvenmað
ur meðal þeirra. Það var eng
inn kvenmaður nærstaddur
nema Mitty, konan hans.
Þetta hlaut að vera skynvilla,
búktal, sem lét hann halda að
kvenmannsröddin kæmi frá
þeim stað úr herberginu, þar
sem hún var.
Varir hennar hreyfðust. Nú
myndi hann heyra hana segja:
„Larry, hverjir eru þettta?
Hvað ætla þeir að gera við
okkur?“
Hún bærði varirnar og hann
heyrði þær segja: „Achini go
achini haya“. Honum fannst
það byrja þannig og svo hélt
hún áfram og hann greindi
ekki lengur nein orð, skildi
ekkert. Eyru hans skynjuðu
bara hljóð, orðaskil greindi
hann engin.
Frá honum leið djúpt ana-
varp. Allur þessi skari, sem
fyrir stuttri stundu hafði virzt
í grimmasta árásarhug, beygði
nú hné sín í lotningu. Sumir
krupu á annað hnéð, aðrir á
bæði. Su.mir huldu andlit sín
með lófunum, aðrir lutu höfði
og störðu til jarðar.
Hún hélt áfram að tala, hik
andi, éins og hún þyrfti að
einbeita huganum til þess að
geta raðað orðunum rétt, eins
og þyrfti að yfirstíga einhverja
hindrun til þess að geta látið
hugsanir sínar í ljós á þessari
framandi tungui, en þagnaði þó
aldrei alveg. Þessi rödd, sem
hann hafði elskað, var að fjar
lægjast hann. Hún. talaði ekki
lengur til hans úr herberginu
þar sem þau voru nú bæði
stödd, heldur aftan úr grárri
forneskjui. Aldir skildu þau að
í tíma, þótt svo nálæg væru
þau hvort annað í rúmi, að
hann myndi næstum geta snert
hana, þar sem hann lá, eí
hann hefði handlegginn laus-
an. Hún lyfti hendinni upp að
höfði sér, losaði um hárnælur
og spennur, sem héldu hárinu
saman, svo að það féll laust
niður u,m hana. Sér til mikiil-
ar skelfingar sá hann, að hún
týndi af sér hverja einustu
spjör, og stóð óðar en varði
allsnakin á gólfinu.
Enginn svo mikið sem lyfti
höfði, ekki einn einasti þeirra
leit upp. Þarna stóð hún svona
á sig komin fyrir framan þá,
fyrir augliti húsfyllis villtra
óþekktra manna. Ekki einu;
sinn hann, eiginmaður henn-
ar, hafði nokkurn tíma séð
hana svona. Upp í háls hans
brauzt niðurbælt óp. Hann
neitaði að viðurkenna, að
skilningarvit hans skynjuðu.
sjálfan raunveruleikann. Hann
ranghvolfdi augunum og frá
brjósti hans leið langdregin
sársaukafull stuna.
Hún hreyfði sig. Gekk fram
í áttina til þess mannsins í
hópnum, sem eftir búningnum
að dæma myndi vera fyrirliði
þessara mannvera, og svipti af
honum slæðu, sem hann bar á
öxlum sér, lagði hana utan u,m
sig og sveipaði henni að sér.
Að ofanverðu var hún enn þá
ber, blygðunarlaus að hætti
frumstæðra manna á öllu.m öld
um. Að síðstu lyfti hún fætin
um upp úr inniskónum og
stóð ber á gólfinui.
Þarna hafði hún fyrir aug-
um hans breytzt í villimann,
horfið í einu vetfangi aftur 'til
liðnna alda. Hún sá hann
Myndasaga barnanna:
Bangsi og álfarnir.
Þegar álfurinn var búinn að
íáta blómin spretta í glugga
gömlu geitaömmu, tók Bangsi
hann og fór af stað með hann
af stað með hann til vorálf-
anna. Þeir biðu hans tveir við
grjóthrúguna, og voru heldur
reiðilegir á svipinn.
Vorálfarnir tóku nú Bangsa
og sögðu honum alvarlegir í
bragði, hve illa hann hefði hag-
að sér. Og þegar Bangsi þótti
nóg komið, bað hann þá að
hætta, álfurinn hefði sér til
málsbótar, að hann hjálpaði
gömlu geitaömmu.
En vorálfarnir voru ekki á
því að hlífa litla sumarálfinum.
Annar stökk upp á flatan stein,
sem lyftist, svo að hola mynd-
aðist í jörðina. Svo átti að fara
með sumarálfinn til álfakóngs-
ins og Bangsi átti að koma með.
Vatn fyrir vín.
Margur Kaupmannahafnar-
búinn hefur orðið sárasvikinn
eftir að hafa átt viðskipti við
smávaxinn, broshýran náunga
sem selt hefur- skozkt viskí á
svörtum markaði. Það hefur
nefnilega komið í ljós, að í
flöskunum var vatn. En svo er
það önnur saga um annan mann,
sem sveik ekki vöru sína ,en lék
sama leik. Það var á bannárun
um í Bandaríkjunum, þegar
allir sóttust eftir því, að kom
ast yfir áfengi, að lítill maður
og viðmótsþýður kom rogandi
með tösku sína inn i járnbraut
arl-estina. Hann kallaði upp:
Kalt te, á dollar glasið“. Hann
deplaði auguiium um leið og
hann leit á væníanlegan við
skiptamann. Hann gerði mikla
verzlun í vagninum og hvarf
svo skyndilega. Það mátti sjá
vonbrigðasvipinn á andlitunum,
þegar menn supu á. I þeim var
auðvitað kalt te.
Pólitískt lyf.
í tékkneska dagblaðinu „Li
dove Noviny“ er birt álit dr.
O. Dub, sem er yfírlæknir við
sjúkrahús í Prag um heimsókn
ir til sjúkra. Læknirinn heldur
því fram, að nauðsynlegt sé að
banna heimsóknir til sjúklinga,
sem þekkingu hafa á stjórn
málum, vegna þess að þeim sár
leiðist að h-eyra hið heimsku-
lega og innihaldslausa hjal
þeirra sem koma í heimsókn í
sjúkrahús. Á hinn' bóginn segir
dr. O. Dubb, að þáð sé nauðsyn-
legt að skemmta ópólitískum
sjúklingum með viturlegu tali
um stjórnmál. Lækmrinn hagði
að slíkt hefði góð áhrif á heilsu
sjúklingsins.
Gervilimir ekki nýjung-.
Dr. Otto Norn, starfsmaður
við danska Þjóðminjasafnið
segist hafa fundið sönnur fyrir
því, að gervilimir hafi verið -til
til fyrir mörg hunaruð árum.
Þegar v-erið var að grafa í rúst-
um hallar frá miðöldum, rakst
hann á gervifingur úr bronsi,
skreytt-an með silfri og kúlu-
legu í liðamótum. Norn heldur
að fingurinn hljóti að vera
minnst 400 ára gamall.
Skaut niffur helikopter meff
fótbolta.
Það skeði fyrir nokkru í Par-
ís að helikopter fiaug yfir. í-
þróttavöll, þar sem verið var aff
keppa í knattspyrnu. Flugmað-
urinn gerðí sér leik að því .að
fljúga mjög lágt, en knattspyrnu
mönnunum geðjaðist ekki að
því og þegar einn sá sér færi á,
sparkaði hann fótboltanum í
flugvélina. Boltinn hitti betur
en maðurinn gerði sér vonir
um. Iíann festist í stóru skruf-
unni. Vélin hikstaði og drap að
lokum á sér og hrapaði niður
á 'VÖUinn án þess að skemmast.
Eftir að vélin var komin niður,
flugmaðurinn fljóta ferð út af
vellinum.
Sér grefur gröf . . .
Josep Jakobs í Bruessel átti
í stöðugum erjum við tengda-
föður sinn og dag nokkurn
þreif hann byssu sína af vegn-
um og hugðist enda þetta eilífa
valdastríð milli eldri og yngri
kynslóðarinnar. Tengdafaðirinn
var viðbúinn og tókst að læsa
! dyrunum. Josep var ekki af
I baki dottinn og reyndi að brjóta
| upp dyrnar með byssuskeftinu,
en það tókst nú ekki b-stur en
[svo, að nú liggur hann undir
' grænni torfu með kúlu í brjósti.
AB fi