Alþýðublaðið - 01.07.1952, Blaðsíða 6

49. dagur Cornell Woolrich:
VILLTA BRÚDURIN
VANDAMÁL LEVST . . .
Við hjónin, hann Leifi minn
og ég, við. erum, eins og svo
margar fleiri barnafjölskyldur,
búin að vera í húsnæðishraki,
ég vsit ekki hvað lengi. Við
vorum að vísu í braggaskrifli
þarna fyrir innan bæ, þangað
til hann fauk ofan af okkur, —
já, og ekki nóg með það, heldur
fuku líka yfirsængurnar ofan af
okkur Leifa; og svo kúldruð
nmst við í kjallara, sem þrisvar
sinnum hafði verið dæmdur
fyrir að vera ekki mannabú
staður, og svo fórum við _í skúr
skratta inn í Kamp, sem áður
var notaður sem. hesthús, en
klárarnir urðu innkulsa. Og svo
kemur Leifi askvaðandi úr
vinnunni og allur eitt bros, rétt
eins og þegar hann fékk sér
neðan í því, hérna þegar við
vorum í tilhugalífinu, því að
við 'nöfum jú átt okkar tilhuga
líf, þótt ekki sé nú rnikið orðið
eftir af því í húsnæðisbaslinu.
En sem sé, Leifi kemur inn,
brosir; nú skaltu sja, segir hann
sezt við borðið og fer að krassa
eitthvað á blað með biýants
stubb. Og hann rauiar eins og
fábjáni. Hvað ertu að gera?
spyr ég. Leysa vandamál, segir
hann, rétt eins og það væri
eitthvert svar; teik.oa hús, seg
segir hann; fyrst útiendir túr
istar geta búið hérna í teiknuð
um hótelum. ætti okkur ekki að
vera vandara um. Eg teikna það
upp á þrjár hæðir; nú þaúf
maður ekki að horfa í það,
Gudda!
Komdu og sjáðu, segir hann,
eftir stundarkorn, hvurnin lýst
þér á. Hérna sko . . . og hann
tekur að útlista fyrir mér her
bergjaskipan og allt þess hátt
ar. Þarna er, bað, svefnherbergi
með innbyggðum skápum, sam
liggjandi stofur og ég veit ekki
hvað. Og viti menn, dálitla
stund stend ég þarna og horfi
og hlusta 'og veit ekki| miitt
rjúkandi róð; mér finnst bara
eins og við séum að flytja inn
í íbúðina. Já, ég fer meira að
segja að rífast við Leifa minn
út af því, að hann vill láta
hjónarúmið standa upp við
annan vegg í svefnlierberginu
en ég.
En svo feykir vindgustur
blaðinu af boxðinu og niður á
gólf, og um leið iýkur hrifu
ingin út í veðúr og vind. Það
gétur vel v.erið, að hægt sé að
bjóða útlendum túristum bústaö
í. teiknuðum hóteium, — en
þannig er ekki hægt að blekkja
okkur Leifa. Ekki til lengdar.
Við búum í skúr, ssm ekki var
hægt að nota fyrir hesthús, því
að klárarnir urðu innkulsa . . .
Og þó yrði okkur víst enn kald
ara í teiknuðum híbýlum.
gefa myndi til kynna, að það
hefði komizt upp um þau. Líf
þeirra hékk á bláþræði nokkur
hræðileg augnablik. En hann
hélt. En ekkert gerðist.
Það leið mínúta. Önnur til
og sú þriðja. Hann hafði slopp
ið. Þau voru bæði .örugg á ný.
Nóttin var þögul á ný.
Hann fikraði sig til upp að
veggnum og fór að sarga sund
ur ólina, sem tengdi hann við
járnhringinn í veggnum.
Bl K ■■■■■■■■
>■■■■■■■
■■■■■■■■■■■■■■■■
AUTO-LITE
: straumlokur (cut-outs) fyr-
;■ ir Ðodge, Chrysler, Chevro
í let o. fl. bíla. Segulrofar á
* startara í Plymouth o. fl.
■ Reimskífur á dynamóa ný-
I komið.
s
S Rafvélaverkstæði
I*
Haildórs Ólafssonar,
«
S Rauðarárstíg 20.
S Sími 4775.
Það var komin önnur nótt.
Nafn hans var hvíslað á ný.
Hún var komin. Honum hafði
fljótlega tekizt að ná ólinni í
sundur nóttina áður. Allan lið
langan daginn hafði hann legið
í sömu stellingum, með hend-
ina undir sér, til þess að varð
maðurinn tæki ekki eftir því
inn um rifuna á hurðinni, að
húft væri orðin lau.s. Þeir litu
ekki á hana neitt'öðru vísi en
vant var, þegar þeir komu með
matinn. Hann var óstyrkur eft
ir hreyfingarleysið. Limirnir
neituðu að framkvæma fyrir-
skipanir heilans. Allan daginn
hafði hann nuddað á sér vöðv-
ana með hægri hendinni og
síðan nóttin kom á ný hafði
hann lengst af gengið um gólf
og liðkað sig.
Reikandi í spori gekk hann
ýfir klefagólfið og fram að
dyru.num. Hann lagði andlitið
upp að rifunni. Hann fann
volgan andardrátt hennar
leggja að vitum sér. Nú voru
bara bjálkarnir á milli þeirra.
„Ég vann í alla nótt, eftir
að þú fórst. Síðan snemma í
morgun hef ég verið laus. Ég
grét dálítið fyrst, en sór og
sárt við lagði að frá því skyldi
ég ekki segja þér. Nú er ég
búinn að segja þér það fyrst af
öllu.“
„Hvað heldurðu, að ég sé að
gera núna?‘‘
nofaðu mér - að finna tárin.
„Lofaðu mér að finna tárin.
Hann strauk með fingurgómi
eftir kinnum hennar, kom við
eitthvað vott. Hann lét tárin
loða við fingurgóminn og' bar
hann að vörum sér.
Hún fór að hvísla. Hann
lagði við eyrun, vildi ekki
missa af einu einasta orði.
„Ég fann svolítið, sem þeir
nota. Ég veit ekki hvað það í
raun og veru er. Svefnlyf,
held ég. Muldar rætur. Ég lét
dálítið af því í vatnið, sem
Myndasaga barnanna.
hún drakk. Ég þorði ekki að
láta mjög mikið. Hún hefði
getað fundið það á bragðinu.
Við erum dálítið öruggari á
meðan. Hún sefur dálítið fast-
ara.“
„Lofaðu mér að halda í hend
ina þína.“
Hann tók hönd hennar í
báðar sínar. Hún kom líka með
hina, og hann þrýsti þeim í
lófum sér. Hann kyssti á
hendur hennar og hann fann,
að hún kyssti á hendur hans.
Þau, önduðu bæði djúpt.
„Þétta er betra. Nú er ég
ekki eins einmana."
„Ég er ekki eins hrædd
núna.“
Hann sleppti höndum henn-
ar, rétti hendur sínar út í gegn
um rifuna. „Komdu með and-
litið þitt. Komdu nær.“
Varir þeirra mættust. Hann
kyssti hana af niiklum ástríðu-
þunga. Og augu hans opnuðust
fyrir þeiri vitneskju, sem hann
langa hríð hafði bælt með
sjálfum sér: Ég elska hana.
Það er -mín ást. Ég hef aldrei
elskað fyrr, og mu,n aldrei
elska neina aðra. Nú veit ég
það. Of seint; en ég veit það
samt.
Hann kyssti. hana heitt og
lengi. „Ég elska þig, Chris.
Fyrirgefðu. Ég gleymdi mér
snöggvast; en ég varð þess
skyndilega var nú. Fyrst nú.“
„Ég veit það fyrir löngu,‘‘
sagði hún mjög blátt áfram
og eins og ekkert hefði í skor-
izt. „Það er svo langt síðan,
að ég man ekki lengur hvenær
iþað var, sem ég vissi það
fyrst.“
Hann þrýsti vörum sínum
að hennar aftur. Og svo aftur.
Og enn aftu.r.
„Hvað það er skrýtið, að
kyssa fyrstu stúlkuna, sem
maður raunverulega elskar.
Geri ég það eins og ég á að
gera? Á að gera það svona?
Ég veit það ekki, af því að ég
hef aldrei gert það áður. Geri
ég þig hrædda, Chris?“
„Nei; þvert á móti. Þú rek-
ur bu,rt alla hræðslu. Langt á
burt. Þú vekur mig upp af
vondum draumi, og dagurinn
byrjar á ný.”
Sú dauðans hætta, sef yfir
þeim vofði, hindraði þau ekki
frá að eyða tímanum í mas.
Hún hafði ekki spurt um föður
sinn.' Skyldi hún vita, hvað
orðið var af honum? Hún hlaut
að vita það. Annars myndi hún
líka hafa viljað fá að tala við
hann.
„Chris,“ stamaði hann að
lokum. „Þú veizt, að .... að
ég er bara einn hérna? Yeiztu
það ekki?“
„Ég veit það. Ég bara geri
mér í hugarlund, að hann sé
þarna inni hjá þér. Að hann
bara sofi og heyri ekki til okk-
ar.“
„En úr því að þú náðir í hníf-
inn, datt þér ekki í hug að . . ?“
„Nei. Ég ætlaði þér hann. Ég
ætlaði þér að lifa. Það hefði
kostað okkur bæði lífið, ef ég
hefði látið eftir mér að nota
hann á hana. Þú hefnir fyrir
mig. Ég syrgi seinna. Minn
tími til þéss að hata kemur
seinna. Sem stendur hugsa ég
ekki um annað en þig.“
Þau lögðu að lokum á ráðin.
„Nú er ég að hálfu leyti slopp-
inn, úr því að hendurnar eru
lausar. Nú er bara að komast
í gegnum dyrnar. Til þess þarf
ég aðra nótt. Og þá sömu nótt
verðum við að flýja. Bjálkarn-
ir eru festír saman með ólum
að ufanverðu. Strax og ég hef
'skorið þær sundúr verðum við
að fara. Annars kemst allt upp.
Það er ekki hægt að fela yfir
daginn eins og ég gat falið ól-
ina, sem festi mig við hringinn
í veggnum.‘‘
„Heldurðu að þú getir losað
bjálkana?“
„Já; það er ég viss Uim. Ég
hef verið að leggja það niður
f.yrir mér í allan dag. Ég get
teygt hendína gegnum rifuna
og sargað í sundur ólarnar,
sem halda bjálkunum saman.
Það heldu.r þeim ekkert annað.
Ég hef svo oft tekið eftir því,
þegar þeir hafa komið með
j matinn.“
I „Heirðu! Á ég eki heldur að
skera ólarnar? Ég á hægara
með það fyrir utan dyrnar.“
„Nei,“ sagði hann. Láttu mig
um það. Það er þegar of mikið
liðið af þessari nótt. Það myndi
vera næri kominn dagur, þeg-
ar við værum sloppin út. Við
verðum að fara sem fyrst að
nóttu, til þess að myrkrið
skýli okkur, meðan við erum
að komast udan. Ég byrja strax
þegar dimmt er orðið" annað
kvöld, og þú kemur um það
leyti sem tunglið kemur upp.
„Það er fullt tungl aðra nótt.
Er það gott eða slæmt?“
„Það er slæmt, meðan við
Bangsi og skátasíúlkurnar.
„Þetta hlýtur að vera vit-
laus þjófux“, tautaði Löggi,
„að stela bæði demöntum og
glerkúlum". — Krakkarnir
báru nú saman ráð sín og
héldu svo út að skóginum,
Bangsi vildi það óður og upp-
vægur.
Við skógarjaðarinn ræddust
þau við. Bangsi vildi fara að
leita að þjófnum, Goddi var
hikandi, sagði að þjófurinn
væri líklega sterkur, en Jóna
sagðist skyldi vera með; er
hún hefði talað við Silluj.
Jóna og Goddi fóru svo
hvert sína leið, en Bangsi fór
að leita. í rjóðri sá hann tat-
arann. „Hann þarf ég einmitt
GAMAN OG t
ALVARA
Hvolpurinn bjargaði 8 manns
frá dauða.
Tveggja mánaða gamall
schaferhvolpur bjargaði nýlega
8 manns frá því að brenna inni
í veitingakrá nærri Óðinsé í
Danmörku. Það kviknaði í eit
ingastofunni um miðja nótt og
varð húsið strax alelda á neðri
hæð, en á efri hæð svaf hótel-
eigandinn ósamt fjölskyldu
sinni og gestum. Hann haíði
nýlega fengið 2 mánaoa gamlan
schaferhvolp, sem hann hafði í
svefnherbergi sínu. Maðurin.i
vaknaði við það að hvolpurina
var að narta í hendina á non-
um; en þegar hann slökk ekki
strax fram úr rúminu,. beit
hvolpurinn svo fast í hendina, að
maðurinn hentist fram úr rú .
inu af sársauka. Hóteleigandúni
gerði hinu sofandi fólki aðvari:
og tókst því að komast nauðu-
lega úr hinu brennandi húsi. í
fátinu hafði hvolpurinn .’eym.t
inni í. húsinu, en hóteleigand-
nn sá að liann gat ekki launað
hvolpinum lífgjöfina með því
að láta hann.brenna inni. Ha.m
batt því blautan klút fyrir yitin
og fór inn í húsið og ókst að
bjarga hvolpinum á síðustu
stundú. Björgunarlaun hvolps-
ins voru: koss á trýnið af öllum
sem hann hafði bjargao og það
sem honum þótti enii betra,
stórt og' gott bein til að naga.
Gleðikonur læra nærfattaprjón.
Hinar frægu gleðikonur
Shanghaiborgar verða nú að
skipta um atvinnu í það
minnsta á yfirborðinu. Yfir-
völdin lokuðu húsum þeirra og
lögðu strangt bann vi3 fyrri
iðju þeirra og skipuðu þeim að
læra eitthvert nytsamt starf til
að lifa af.. Stúlkurnar hafa flest
ar óskað eftir því að læra að
prjóna og verksmiðja ein þar i
borginni hefur boðizt til þess
að lána þeim 300 handknúnar
prjónavélar, s-em leugi hafa ver
ið ónotaðar. til þess að stúlkur.i
ar geti æft sig í hiny„nýja starfi.
Þurrkað öl.
Brezkum visindamanni hefur
tekizt að útbúa þurrt ,,öl“, sem
sagt er vera jafn gott tii arykkj-
ar og öl' á flöskum. ,,ÖIið ‘ er
duft og er því hrært út í vatn
og borið fram vel kælt og er þá
hið ljúffengasta. Þurrfc öl tr
framleitt þannig að venjuiegt
öl er fryst og vatnseíníð íjar-
lægt. Hitt er pressað inn í kol-
sýru og getur geymst þaimig
um lengri- tíma. Þetta öl hefur
verið drukkið af brezku hej -
mönnunum í Kóreu og Austur-
löndum.
sf: *
Það nýjasta.
Jói litli er í heimsókn hjá
ömmu sinni og segir hreýknn:
— Á ég að segja bér nokkuð,
amma. í nýju íbúðnni. sem við
höfum fengið, þar hef ég her-
bergi út af fyrir mig, en aum-
ingja pabbi, hann verðtir enn að
sofa hjá mömmu.
* * ❖
Tulla gamla vekur atiiygli.
Dagblöðin á Norðurl'öndum
hafa birt ýmsar fréttir af ís-
lenzka hestinum Tulla-, sem tal-
inn er elzti hestur í h-eimi.
Norska Arbeiderbladet segir: Á
fellgu grænu engi fyrir utan
Kaupmannahöfn gengur gamall
íslenzkur hestur i haga. Hann
er 54 ára gamall og bar með á-
I'itinn elzti hestur í heimi. Tuila
á hestasýnin.gunni í
að hitta“, sagði Bangsi við
sjálfan sig. Hann sagði mér, Verður
að margt skrýtið mundi gerast j Bellahöj í sumar og verðúr þar
í dag“. _ _ !---------------------
!sem fulltrúi eliinnar.
AB§
ÍÍÍBi