Alþýðublaðið - 06.08.1952, Blaðsíða 6

Clau'dé Anet:
ARIANE

Dr: Álfur
Orðhengils:
SUMARLEYFI . . .
,,Hefurðu farið £ sumarleyfið?
Hvert fórstu? Hvernig var veðr
ið? Hvernig skemmtir þú þér?“
þannig spy rmaður rnann þessa
dagana.
Og þessa dagana má skipta
mönnum í tvo aðathópa. Annar
hópurinn er háleitur, hvatur í
spori, snar í snúrúngum og á
svo einkennilega annríkt. Menn
og konur' i þeim hópi ganga með
glóð í augum og tillit þeirra. er
heiðríkt og fjarrænt, eins og
þeir horfi um víðáttur af fjalls-
hnúki, enda þótt þeir séu á ferli
um Lækjartorg og Hverfisgötu.
Hinn hópurinn gengur lotinn og
slyttislegur; svipurinn er syfju-
legur, augnaráðið sljótt, hreyf-
ingarnar eins og það séu óþol-
andi harðsperrur í öllum lim-
um; þess utan smámör og aum-
ir blettir hér og þar. í fyiri
hópnum eru þeir, sem eru að
undirbúa sumarleyfisferðaiög'
sín, glaðir og djarfir í voninni;
til þess siðarnefnda teljast þeir,
sem lokið hafa sumarlevfi sinu
og lifa nú sárir í endurminn-
ingunni, bæði andlega og líkam-
lega.
Hvað er þetta sumarleyfi þá í
raun og veru? Jú, þeir sem eru
hneigðir fyrir að svara út af,
myndu eflaust geta sagt sem
svo: ,,Sum>arleyfi, það er þetta
sem maður hlakkar til hálft ár-
ið og sér eftir það sem eftir er
af árinu.“
En sumarleyfið er í rauninni
annað og meira. Það fyrirbæri
á sér orðið svo djúpar rætur í
íslen.’jkri þjóðarsál, eð fyllilega
. er ómaksins vert að athuga það
nánar.
Hvergi verður maður þess bet
ur var, en ef maður hlýðir á
tal fólks í biðstofum eða stræt-
isvögnum. Rétt upp úr nýjár-
inu fer maður að héyra þar
þetta viðkvæði: „Ég ætla nú að
taka rögg á mig og koma þessu
af í sumarleyfinu . . Og þetta
viðkvæði hljóroar. æ oftar og
oftar í eyrum manns, unz það
verður einn samfelldur kliður
með vorinu. Þegar kemur okk
uð fram í júlímánuð, tekur ann
að viðkvæði við: „Ég ætlaði að
gera þetta eða hitt,“ eða: ,,Ég
ætlaði að gera svo margt í sum
arleyfinu,“ og síðan lítið eitt
lægra: „En það fór nú allt ein-
hvern veginn í ekki neitt.“
Og svo eru sumarleyfin líka
sá tími, þegar allir forstjórar,
skrifstofustjórar, fuiltrúar og
jafnvel deildarstjórar týnast, —
verða ekki við aftur fyrr en ein
hvern tíma!*En það fyrirbæri er
annars eðlis . . .
Dr. Álfur Orðhengils.
AB
ino í hvert hús!
Ariane var í miður góðu
skapi. Svo hafði verið nokkrar
undanfarnar vikur. Dvölin í
Moskvu undanfarna sex mán-
uði hafði valdið henni nokkr-
um vonbrigðum. Hún fann sér
ekki það til yndis, sem hún
hafði vænzt. Hún var einmana,
henni fannst hún graífn lifandi
í mannfiölda heimsborgarinn-
! ar. Það Var allt öðruvísi heima.
Þar hafði hún verið drottning-
in, sú, sem allt snerist um.
Hér varð hún að byrja á nýjan
leik að vinna sér álit og vekja
á sér athygli. Það var líka ætl-
un hennar í upphafi, en skvndi
lega hafði syrt í iofti. ííenni
hafði leiðzt fólkið, sem hún bjó
hjá. Faðir hennar haíði gert að
óhjákvæmilegu skilyrði, að
hún byggi hjá bróður hans og
konu hans. Þau voru hvor-
ugt henni að skapi, og því hafði
hún leitað út af heimilinu sér
til afþreyingar og dægrastytt-
ingar. Hún gerðist tíður gestur
í leikhúsunum og cperunum,
sérstaklega þessari. Einn
fremsti leikari og söngvari
hennar kynntist henni, það
tókst með þeim allnáin vinatta
ng hún sat sig ekki úr færi að
horfa á hann á sviðinu. Þau
höfðu oft farið út að skemmta
sér, borðað saman bæði á veit-
ingahúsum og heima hjá hon-
um. Þá var það að nokkrum
vikum liðnum, að hún uppgötv
aði skyndilega, að hann var
ekkert meira en miðlungsmað-
ur og hún var þá ekki sein á
sér að láta hann sigla sinn sjó
fyrirvaralaust. En vonbrigðin
urðu henni sár og skildu eftir
brodd, sem hún átti erfitt með
að nema burt úr sál sinni. Hún
sökkti sér niður í námið að
nýju. Henni tókst heidur ekk:
að vinna sér hylli prófessor-
anna. Þeir virtust hafa horn í
síðu hennar af óþekktum ástæð
um. í stuttu máli, hún bar
þungan hug til Moskvu, þar
sem hún hafði orðið fyrir svo
óvæntum og sárum vonbrigð-
um.
Á sviðinu var verið að leika
þáttinn, þar sem Boris stendur
fyrir framan klausturdyrnar
umkringdur mannfjölda mikl-
um, sem sárbiður hann að ger-
ast foringi lýðsins og létta af
þeim hinu mikla oki. Sjálfur
Boris sást þó ekki þá stundina.
Grátbænir fólksins smugu
gegnum merg og bein.
Rétt í þessu þokaði maður
nokkur sér inn á miíli bekkja-
raðanna, þar sem Ariane sat.
Hann skáskaut sér framhjá
henni, muldraði einhver afsök-
unarorð og settist í auða sætið.
Ariane veitti því athygli, að
hann var hár vexti, um aldur
hans var ekki auðvelt að geta
sér til, látbragðið bar vott um
sjálfsöryggi og tillitsleysi.
Nokkrar mínútur liðu. Hún gaf
honum öðru hvoru hornauga
og sá, að hann var ellur hinn
virðulegasti. Hann vék sér að
henni og spurði lágri röddu:
„Hver syngur Boris í
kvöld?“
Hún leit undrandi á hann.
„Sjaljapin, vitanlega."
Sessunautur hennar muldr-
aði ,,a-ha,“ kinkaði kolli til
samþykkis, brosti og bætti síð-
an við:
„Bráðum, — í hléinu — skul
um við talast við.“
Ariane gat með naumindum
bælt niðri í sér hláturinn og
sat þögul.
Tjaldið féll í Iok fyrsta þátt-
ar. Salurinn' var á einu augna-
bliki uppljómaður.
Nágranni hennar tók til máls
á nýjan leik:
„Það væri ekki að ástæðu-
lausu, að þér hugsuðuð sitt af
hvoru um mig. En íáíræði mín
á sína skýringu. Ég kom ekki
til Moskvu fyrr en í dag. Ég
kom á hótelið mitt klukkan sjö
og heyrði rætt af tilviljun að
það ætti að sýna .Boris hér í
kvöld og ég fór strax hingað.“
,,En þér höfðuð ekkert sæti,“
sagði Ariane og þóttist. nú held
ur betur hafa leikið á hanri.
Hann brosti. „Ég skal segja
yður, að hér er alltaf til sæti
handa mér. Ég fékk að vísu
engan miða í miðasölunni, það
er satt, en í ganginum mætti
ég eldri konu, sem auðsjáan-
lega var að bíða eft.ir mér, og
bauð mér sæti, sem losnað
hafði vegna veikinda. Svona
einfalt er það.“
„Og heppnast yður alltaf
svona vel?“
„VitanlegaJ1
Tjaldið' var dregið upp. Þau
hættu að tala saman og nutu
sýningarinnar.
Eftir þennan þátt var lengst
hlé. Flestir yfirgáfu sæti sín og
fóru á stjá. Sessunauturinn
sagði við Ariane:
„Ég er að deyja úr hungri.
Ég hafði engan tíma til þess að
borða. Verið svo elskulegar að
koma með mér frara og fá með
mér einhverja hressingu. Ég
kann ekki við að fara frá yð-
urV
„Ég er ekki ein. Það er stúd-
ent með mér. Hann stóð í bið-
röð í tuttugu og íjóra tíma og
fékk ekki nema tvo aðskiida
miða, annan uppi á svölunum
og hinn hérna niðri.“
„Þeim mun meiri astæða fyr
i ryður að koma fram.“
Ariane Nikolaevna fór með
honum.
Kunningsskapur þeirra jókst
svo hröðum skreíum það sem
eftir var leiksýningarinnar, að
í seinasta hléi gaf hann í skyn
tilmæli um að fylgja henni
heim. Hún bar enn fyrir sig
stúdentinn, sem heíði tekið bif
reið á leigu handa henni. En
hún sá sig um hönd og mælti:
„Jæja. Við skulum annars
bara koma. Það verður fvrir-
taks lexía.“
Þau tóku til fótanna um leið
ng tjaldið féll eins og tveir
skólakrakkar, sem hleypt væri
út að lokinni kennslustund.
Hann bauð henni að borða með
sér. Það kom ekki til mála
Hann bauðst til bess að taka
bifreið. Hún vildi það alls*ekki.
Hún hafði með sjálfri sér á-
kveðið að láta hann koma með
sér heim fótgangandi, enda
þótt það væri um hálfrar stund
ar gangur til Sadovaya, þar
sem hún bjó. Þau óðu krapið í
ökla. Ósléttur vegurinn rétt-
lætti að hann byði henni arm-
inn, og því boði var ekki hafn-
að. Þau töluðu saman og hann
gaf henni nánar gætur þess á
milli og um laið. Utan yfir fal-
legan, fleginn kjólinn hafði
hún sveipað stórri, svartri
kápu, og á höfðinu bar húri lít-
inn hatt, sem hún dró allan
brotinn og krumpaðan upp úr
kápuvasanum.
„Þar sem þér eruð svona mik
ill aðdáandi hljómlistar, , þá
gerið þér mér þá ánægju að
koma með mér og horfa á
„Prins Igor“ eftir daginn á
morgun.“
„En þér fáið engin sæti.“
Hann nam staðar, stillti sér
upp fyrir framan hana, leit í
augu hennar og mælti:
„Vitið bér ekki, að ég fæ allt,
sem ég vil? Þess vegna skulum
við hlusta á „Prins Igor“, og
þá munuð þér auk þess borða
með mér á eftír eins og göml-
um kunningja.“
„Allt í lagi. Ég samþykki
það, ef þér fáið sæti. En þér
megið vera vissi rum, að þau
eru öll fyrir löngu seld.“
Þau voru komin að fallegu
húsi í Sadovaya og hún nam
staðar.
„Hérna á ég heima.“
„Áður en ég fer, látið þér
mig vita nafn yðar og símanúm
er.“
Hann skrifaði hvorttveggja
hjá sér, eins og hún sagði fyr-
ir, og rétti henni síðan nafn-
spjald.
Hún Ias: „:Constantin Mich-
el/‘
„Það er ekkert nafn,“ varð
henni að orði.
„Það er þó nafnið mitt.“
„Jafnvel frá upphafi ólög-
mætra kynna manns og konu
e runnt að gefa sér tíma til
skynsamleg'ra samræðna.“
SENANCOURT, „Um ástina.“
2. Kvöldfagnaður.
Tveimur dögum seinna sitja
þau Constantin Michel og Ari-
ane Nikolaevna hlið við hlið
pÖLDVERÐUR
2 réttir og kaffi
kr. 11.50.
i Gildðskáldinn
^ Aðalstræti 9.
GAMAN OG
ALVARA
J

Brauð af himni.
í biblíunni er sagt að guð hafi
sent ísraelsmönnum brauð af
himni er þeir voru staddir í
eyðimörkinni á flóttanum til
Egyptalands. 70 ára gamall
spánskur prestur og vísindamað
ur, Peter Ubach, sem í mörg ár
hefur leitað sannana á þessu
fyrirbæri hefur nýlega kunn-
gert rannsóknir sínar. Hann
hefur komizt að þeirri niður-
stöðu að manna er safi frá skor
kvikindum, sem lifa á tamari-
trénu. Skorkvikindin spýta frá
sér vökva þessum, sem líkist
hunangi á bragðið og finnst það
í hlaupkenndum klessum á jörð
inni á morgnana. Hlaupið er
hægt að hnoða líkt qg brauð og
baka það. Hefur það mikið nær
ingargildi og er sagt bragðgott.
Áffur og eftir.
í Tyrklandi sér konan ekki
mann þann, sem gengur að eiga
hana fyrr en eftir brúðkaupið.
Á Vesturlöndum sér hún hann
venjulega sjaldan eftir brúð-
kaupið.
Walter Winchel.l.
S: * *
Röng kenning.
Frú nokkur kemur hlaupandi
inn á lögreglustöðina og segir:
Það hefur verið framið innbrot
heima hjá mér og þjófurinn
hefur ruplað og rænt og snúið
öllu við í íbúðinni.
— Hvenær komuð þér heim,
frú?
— 1 gærkveldi.
- ■— Hvers vegna komuð þér
ekki strax til okkar?
— Þegar ég sá hvernig var
umhorfs heima í gær, hélt ég
bara að mað.urinn minn hefði
verið að leita að flibbahnöppun
um sínum.
=:< << i'fi
Bókstaflega skilið.
— Það er sagt að konan þín
hafi ekki haft spjör utan á- sig
þegar þú kynntist henni.
—- Það er alveg rétt. Ég kynnt
ist henni nefnilega á baðströnd-
inni
* *
í apótekinu.
— Er það hér, sem seld er lax
erolía?
— Það er rétt, drengur minn.
•— Þá er vont fólk hérna.
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
AB 6