Alþýðublaðið - 29.08.1952, Qupperneq 6

'*s#n#n#n#s#s#s#n#^#n#s#s#s#s#s#^
CLaude Anet: «
ARIÁNE
34. dagur.

Filipus
I Bessasou
hreppstjóri:
AÐSENT BRÉF.
Ritstjóri sæll!
mjög, að hann hafði ásett sér
að borða úti í þetta sinn einn
log láta hana eiga sig. Þau töl-
* u.ðust ekki við allt kvöldið.
Hún sat og las og virti hann
ekki viðlits. Þannig var hún,
þegar hann fór út, og þegar
hann kom heim, strax og hann
var búinn að borða, þá hafði
engin breyting orðið á.
Þau háttuðu sig og slökktu
Ijósið, lögðuist hlið við hlið í
rúmið, eins og vant var, og hann
hugðist fara að sofaSkyndilega
fannst Constantin hann heyra
Nú «r ekki m'ikill vandi að ' niðurbældan ekka. Hann
vera spámaður á landi voru; nú hreyfði sig ekki; vildi fá ó-
þarf ekki annars við en spá yggjandi vissu fyrir. hvort hún
nógu hraklega svo að rætist.'vær í raun og veru að gráta.
Vildi ég sérstaklega vekja at- Það var ekki u,m að villast.
hygli á þessu fyrir þá sök, að ég Hún reyndi hvað hún gat til
sagði þetta löngu fyrir, á meðan þess að leyna hann því, en
allir voru enn bhndaðir af ^ókst það ekki betur en svo, að
bjarmanum _upp af gullflóðinu; hann bæði fann og heyrði að
nu væri mer ohætt að þagna , * . -r ,
, * , það var, ems og honum hafði
þess vegna, að nu getur hver , . ir ö . , , ,.
skussinn tekið við. xNÚ er eng-' ^zt- Skelfingarangist msti
inn vandi að spá! ihJarta hans- Þetta hafðl aldrei
jkomið fyrir áður. I huganum
En hverju er svo um að sá h^nn tárvot, sakleysisleg
kenna ? Það er öllu rneiri vandi augu hennar; yndislegur lík-
að svara því. Þar kennir hver ' ami hennar titraði af niður-
öðrum um, og allir eiga það hældum trega við hlið hans,
sammerkt að þyrla upp svo það var meira en hann fengi
miklu moldviðn, að engmn geti 1 7, ' 1 « íc
u. i ... .afbono: an þes að reyna ao
seð hina raunverulegu orsok. , , , TT 7 ,
Það skal þurfa hvassa sjón til bjfta ,ur' Hann Serðl Sf ll0St’
að sjá í gegn um þann mökkU |að mj°S §ætl brugðizt til beggja
þeim, sem eru svo langminn- ;vona um Það> hvort ekki mYndi
ugir, að þeir muna sín æsku-,vera að fara ur öskunni í eld-
ár, ætti þó ekki aö vera um inn, að láta hana komast að
megn, að geta sér til um hið því, að hann hefði tekið eftir
rétta í þessu máli. Það var þessu; en hjá því yrði ekki
venjan, þegar nokkrir strákar komizt, því að hann myndi
höfðu staðið saman að prakkara 1 hvort sem væri ekki geta fest
striki, að enginn vissi neitt, en | svefn, án þess að gera slíka til-
allir reyndu hins vegar að leiða raun. Hann vafði hana örmum
athyglina frá sjálfu atvikina'0g saggj-
með hinum furðulegustu trölla
sögum, sem eiginlega komu því
alls ekki við. Það ruglar oft
dómgreind okkar, varðandi at-
hæfi fullorðinna manna, einkum
„Hvað er að?“
„Ég er svo óhamingjusöm,"
svaraði hún, og algerlega gagn-
stætt því, sem hann hálft í
þeirra, sem komizt hafa til ein- 1 hvorU hafði vænzt, þá losaði
hverra forráða, að við gerum hun siS ekki ur faðmlögum
okkur í hugarlund, að þeir hafi s hans, heldur þrýsti sér að hon-
algerlega losað sig við strák- um, eins og saklaust barn, sem
inn! \
Öldungis eins og samsektin
leysir ímyndunarafl skrákanna
leitar verndar og skjóls.
Hann spurði, hvað að gengi,
en hún hliðraði sér hjá að
úr. viðjum, þegar þeir telja sig svara.
þurfa á tröllasögum að halda, I „Nei, nei,“ sagði hún. „Ég
til þess að leiða athyglina frá get það ekki. Ef ég segði þér
skammarstriki, er þeir stóðu
allir að, — eins eykst forráða-
mönnunum mælskán og mælgin
fyrir samsektina. Nei, skrákur-
inn í þeim er ekki dauður!
Jæja, það var nú ekki fyrst , „
og fremst þetta, sem ég ætlaði '
að tala um; — mér þykir heldur
hlaupa á snæri skotedjótanna
þaxna á Suðurneskjum, 2000
krónur fyrir að drepa sauðkind!
Það getur sveimér borgað sig
betur að fara að leggja stund á
rolluveiðar, heldur en sauðfjár-
rækt. Ekki er öll vitleysan eins
suður þar!
Virðingarfyllst
sannleikann, þá myndir þú
ekki elska mig lengur. Þú
myndir varpa mér á dyr og
neita að sjá mig framar, hvað
þá meira.......Það er hræði-
Filipus Bessason
hreppstjóri.
IKRANABÍLAR
j Aftanívagnar dag og nótt.
i
Björgunarfélagið
Vaka
Sími 81850.
Hann var öldungis orðlaus
og örvilnaður. „Nú, já. Svo
sannarlega hefur hún farið á
bak við mig,“ sagði hann við
sjálfan sig......... „Einhvern
tíma, þegar við höfum skilið
ósátt eitthvert kvöldið, þá hef-
ur hún leitað sér hvíldar með
því að varpa sér í faðm annars
manns....... Nú nagar sam-
vizkan hana, og hún getur ekki
horft framan í mig. án þess að
kveljast af tilhugsuninni um
að hafa svikið mig, og svo get-
ur hún ekki einu sinni sofið
út af 'öllu saman. .... Myndi
ég hafa til að bera þá karl-
mensku, sem með þarf til þess
'að þola, að hún segði mér frá
þessu, eins og það hefur í raun-
inni gengið til? Hamingjan
veiti mér kjark til þess að losa
mig við það kvalræði. að þurfa
að sofa undir sama þaki, já,
meira að segja undir sömu
sæng °g þessi undarlegi kven-
maðu,r. Nú er bezt að láta hana
leysa frá skjóðunni, og þar með
íæ ég átyllu til þess að segja
skilið við hana fyrir fullt og
allt.“
Þannig börðust í honum tvö
öfl innbyrðis, harðri baráttu.
Það kvaldi hann að heyra og
jfinna, að henni leið illa, og
ihann myndi gjarnan hafa vilj-
að fresta því, að úrslitastundin
jrynni upp, ef það væri unnt.
I Ei að síður brann hann í skinn-
jinu eftir því að fá vitneskju
jum, hvað þjáði hug hennar.
Hann knúði sig til þess að full-
vissa ástmey sína um, að hún
þyrfti ekkert að óttast, þótt
hún segði honum eins og væri.
Miklu frekar væri ásæða til
þess fyrir hana, að gera ráð
fyrir, að algerum skiinaði
þeirra yrði ekki frestað, ef hann
fengi ekki að vita, hvað að
henni gengi.
Loksins fékk hann hana til
þes að játa. Hún hafði ekki
fuUt vald á tungu sinni, og
orðin komu í rykkjum, setning
arnar sundur slitnar. Hann
skildi hana ekki vel og þurfti
að láta hana endurtaka sumt
af því, sem hún sagði.
Það var eins og hann hafði
grunað. Það var út af pening-
um.
„Á hverju heldur þú að ég
lifi hér?“ spurði hún.
„Ég veit það ekki,“ svaraði
íann. ,,Þú hefur aldrei viljaö,
að ég gengi eftir að fá að vita
það, og í þau skipti, sem ég hef
fært það í tal, þá hefur þú
reynt að eyða öllu slíku tali.
.... Ég geri ráð fyrir, að Var-
vara frænka þín kosti þig.....
Hún er efnuð, eftir því, sem
ég hef komizt næsþ“
„Ég hef aldrei féngið einn
einasta eyri frá frænku minni.“
Svo varð löng þögn.
„Nú vantar aðeins hérzlui-
muninn,“ hugsaði Constantin.
„Ef ég fer nú laglega að, þá
kemst ég að þessu.“
Og svo kom skýringin í
stuttum setningum, sundur-
klipptum af tárum og ekka.
Hún sagði honum frá því,
hvernig hún hefði komizt í ó-
sátt við Varvöru frænku og
föður sinn, og um heimsóknir
sínar til verkfræðingsins, Mi-
chel Bogdanov.
„Ég hélt,“ sagði hún ....
„Skilurðu mig? .... að ég gæti
keypt mér sjálfstæði .... með
því að selja líkama minn, án
þess þó að láta nokkuð af sjálfri
mér. Tilgangurinn helgaði með-
alið í mínum augum........Ég
seldi ekki sjálfa mig. Ef ég
hefði girnzt peningana sjálfa,
þá myndi ég hafa getað komizt
yfir þá með því að giftast leik-
aranum.......En það var ekki
það. Ég þurfti að komast yfir
tvö hundruð rúblur á mánuði
til þess að geta gengið í háskól-
ann. Þú sérð, að ég get borgað
þessa sku.ld síðar á ævinni. Ég
á ríka ættingja. Ég hélt, að ég
'yrði jafn frjáls eftir sem áð-
ur......“
j Smátt °g smátt stóð málið
ljóst og skýrt fyrir sjónum
^Constantins í öllum smáatrið-
um. Hvað heimsóknirnar höfðu
verið margar út í litla húsið
til verkfræðingsins, hversu u,m
saminn tími hafði verið lang-
ur í hvert skipti, hverjar skuld-
bindingar hún hafði tekið á sig
um að koma til hans í öllum
fríum og á nánar tilteknum
dögum,- Hún hafði ekki gert sér
grein fyrir því, hver baggi
þetta var, fyrr en hún kynnt-
ist Constantin. Hún óskaði ekki
að tilheyra neinum, nema hon
um. En það beið annar eftir
henni. Honum varð hún að
greiða °g standa við allar skuld
bindingar, sem umsamið var.
Þau töluðu um þetta í myrkr
inu í fullar tvær stu.ndir. Hún
grét sárlega og grátbað Con-
stantin um, að leyfa sér ekki
að fara heim né reka sig, eins
og hún ætti þó fyllilega skilið.
Constantin var stirðnaður af
skelfingu og viðbjóði. Hann
vissi ekki, hvað hann átti að
segja né hugsa við slíkri ó-
haafú. „Hvílíkur skepnuskap-
ur! Hvílíkur skepnuskapur!11
kom upp í huga hans, en orðín
dffi'á vörunum. Milli hans og
hcmnár hafði hún með þessari
frMogn sinni staðfest óbrúan-
legt djúp. Hvernig gat hann
vitáð, að þegar hann í fyrsta
siijn tók hana í faðm sinn, þá
hgfði hún þegar oft og mörgum
sinnum gefið líkama sinn á
vajd þessum sefasjúka verk-
ír^sðingi. Öllu hlaut að vera
lo|ið á milli þeirra...... Og
þót; fann hann til meðaumkun-
arrinnst í hugskoti sínu,. Hafði
haph nokkurn rétt til þess að
dalína Ariane? Dómgreind
hennar hafði ekki reynzt nægi-
leglLtraust; það var allt og
sumt. I hjarta sínu hafði hún
ekk^ syndgað. Sál hennar var
sakfat,ys og hrein, það sýndu
táip, sem hún úthellti. Þótt
kyþíe'gt. megi virðast, þá var
& '
GÁNÁN og
1
Fóðurlegt andvarp.
—Pabbi, er sá maður fjöl
kvænismaður, sem á einni konu
of mikið?
— Nei, drengur minn, þá
væri ég fjölkvænismaður.
* « -'fi
Áreiðanleg vísbending-.
— í gær drap ég 6 flugur,
tvær kvenkyns og 4 karlkyns.
— Hvernig veiztu hvort þær
voru karlkyns eða kvenkyns?
— Tvær voru á speglinum, en
fjórar voru á koniaksflöskunni.
Möguleiki.
Ég vildi gjarnanmiga alla þá
peninga, sem þú hefur svindlað
af mér þessi ár, sem þú hefur
verið ráðskona hjá mér.
— Á ég að skilja þetta sem
hjónabandstilboð?
FELAOSLIF
Farfuglar!
Gönguferð í Brennsteinsfjöll.
Farið í Valaból á sunnudag.
Gengið í Kerlingarskarð, um
Draugahlíðar á Kistufell. —
Þaðan að Eldborg og Gígun-
um og um Vatnshlíð í Vatns-
skarð. Ekið þaðan í bætnn.
Uppl. í Melaskólanum í kvöld
kl. 8.30—10
í PEDOX fótabaðsaít
Pedox fótabafl
S
s
s
s
s
s
eyðir ^
ekjótlega þreytu, sárind- ^
um og óþægindum í fót- S
unum. Gott er að láta^
dálítið af Pedox í hár- ^
þvottavatnið. Eftir fárra \
daga notkun kemur ár- S
angurinn í Ijóa. *
S
Fæst í næstu búð. »
CHEMIA H.F.;
S
mmm
næsta mánuð gegnir hr. ^
læknir Skúli Thoroddsen^
sjúkrasamlagsstörfum s
mínum_ Lækningastof a S
hans er í Bankastræti 6. S
Viðtalstími kl. 1—3. SímiS
5459. Heimasími 3704. S
S
OSKAR Þ. ÞORÐARSON s
dr. med. S
AB 6