Alþýðublaðið - 05.09.1952, Blaðsíða 6

Claude Anetí 4ö« d3^ur**r««^
RIÁN E
nokku.rt lagði fyrir hann eftir-
farandi spurningu án nokkurs
aðdraganda:
„Elskarðu Ariane Nicola-
evnu?“
Þetta var nokkrum dögum
burt hinum seinasta snefli af brjóstið, þar sem hún hallaði
efasemdum um, að hann væri . sér upp við dogg.
að gera rétt með því að skilja J Constantin hallaði sér upp
við hana. Gremjan gagnvart að dyrastafnum og horfði á
Ariane óx honum nú meira í myndina. Hann undraðist sjálf
augum en áður. Hvernig gæti an sig. Hvernig hafði hann far-
IÞROTTAÞATTUR.
H'eilir íslendingar!
Starfsíiþróttir eru nú alltaf að
xiðja sér æ meira og meira til
rúms í hqinjinum á Nlorður-
löndum, en starfsiþrótt heitir
það, að maðurinn sýnir hvað
hann getur mikið meira við ein.
hverja vinnu, þegar hánn er
ekki að vinna, heldur en þegar
hann er að vinna. Nú er svo
komið, að farið er að keþpa
í öllum hugsanlegum störtúm,
sem menn keppast annars ekki
við, og er þetta aldeilis geysileg
framför á athafnasviðinu á
Norðurlöndum, þar sem áður
fyrr meir þekktist ekki önnur
starfsíþróttakeppni en kapp-
drykkja og tiltölulega vingjarn-
leg manndráp, sem þá einkum
voru frarnin í þeim tilgangi, að
hægt yrði að skrifa um þau ís-
lendingasögur, og auk þess er
þetta vitanlega stórsigur fyrir
íþróttirnar í sjálfu sér.
Vér, heilir íslendingar, eigum
þarna enn mikið og glæsilegt
Iandná/n fyrir höndum, bravó,
bravó! Það væri synd of skömm
fyrir oss, kynslóð dagsins, að
láta það sannast á okkur, að við
getum ekki unnið vel okkar
venjulegu störf, ef verðlauna-
peningur og jafnvel bikar er í
boði! Þess vegna ber oss að
hrinda af oss slyðruorðinu og
setja ný og glæsileg met í ölium
starfsgreinum, dagsmet, sveita-
met, vikumet, sýslumet og svo
framvegis. Vér verðum þegar í
stað að hefja markvissa, kerfis-
bundna þjálfun með þetta fyr#r
augum, og umfram allt verðum
við að minnast þess; að oftaka
oss ekki við þ.jálfunina!
Og svo gétum við með tíman-
um eignaát okkar starfsíþrótta-
stjörnur, sem við getum birt
myndir ajt í blöðunum með
verðlaunapeninga á brjóstinu og
allt tiiheyrandj og bikar í
hendinni. Mjaltastjörnur, flán-
ingarstjörnur, rúningarstjörnur,
sem þá viflanlega ættu vilssa
framtíðaratvinnu á eftir hjá
skattheimtu rikisins; sláttu-
stjörnur, sem fjármálaráðuneyt-
ið gæti eflaust hagnýtt sér, og
þannig mætti lengi telja.
Við verðum að koma þessari
starfsemi á fastan grundvöll sem
allra fyrst,' svo að vdð- ’étum
byrjað að keppa. Það er hvort
eð er allt að fara I vaskinn með
hina íþróttastarfsemir.a.
Með íþróttakveðju.
Vöðvan Ó. Sigurs.
f'#'#-#'#^#'#’#'##'#v#<##*,'#v##S###i#>##S##N#^##<
eftir að Ariane hafði sagt Con-jhann haldið áfram að búa með ið að því að afskræma svo
stantin söguna af sér og lækn- þessari du.ttlungafullu, klúru huga sér þessa yndislegu
inum Vladimir Ivanovitch. stúlku, sem gerði sér þvílíkt ^ stúlku? Hvílíkar andstæðu.r
Hann var enn þá ekki búinn að far um að reita hana til reiði ,voru þser ekki: Sú Ariane, sem
ná sér eftir áhrifin af þeirri ,við öll hugsanleg tækifæri? hann hafði verið að hugsa um
frásögn og var allur í upp- Þessa stúlku, sem af einstæðu á leiðinni og þessi, sem hann
námi. jhugviti smíðaði á hann hin eitr 'sá nú fyrir sér, sú hin sama,
Þeim mun meira brá honu.m uðust vopn og beindi þeim að Sem stóð þarna fáklædd fyrir
við spurninguna. Það var engu honum og beitti þeim á hann framan hann, sú sem myndin
líkara en þessi einfalda spurn- Jivenær sem hún gat komið því var af: Hin raunverulega Arí-
ing. Natcchu væri bergmál af (við. Hann æsti sig upp í þess- jane. Hann horfði fyrst lengi á
því, sem hann sjálfur var að um hugsunum á göngu.nni, og j myndina, síðan á Ariane og
j hugsa. Hann hugsaði sig um óðar en varði var hann orðinn sagði glaðlega:
stundarkorn, en tók svo til henni sárgramur og málaði
máls af algerri hreinskilni: Ariane fyrir hugskotssjónum
i „Nei Eg elska hana ekki. sínum með hinum svörtustu lit jeins og þú ert á myndinni. Það
Við höfum búið saman nú um ,um- ., , íer satti sem skólastúlka hef
hríð. Ariane er búin miklu.m! Það voru ljos1 1 gluggunum |Ur þu allt útlit fyrir að vera
sálargáfum, í sannleika sjald- |heima. Hún var ekki í dagstof- |baldin, eins og þær eru stund-
gæfur kvenkostur fyrir margra , unnh ekki í borðstofunni og jum, en það er þó að 'minnsta
„Mér fellur þú betur klædd
eins og skólastúlka, heldur en
j
iRaflapingaefni
s
Plaströr 5/8” og 3/4“ S
Vér 1,5— 2,5 — 4 — 6 —S
16 og 28 m/m. S
Rofar — Tenglar — Var- •
hús. o. m. fl. r
Svéla- og raftækjaverzlunin S
^Tryggvag. 23. Sími 81279. ^

snyrfWörur
hafa á fáum árum
unnið sér lýðhylli
um Iand allt.
kosti hægara að koma við gagn
vart þér þeim refsingum, sem
hluta sakir. En samt elska ég ,ekki f svefnherberginu. Hann
hana ekki Af ástæðum spm:rakst a hana í baðherbergmu.
ég get ekki talað um vi’ð þig 'Svo ólík var hun nú þeirri jþú hefú.r til unnið“
nú, og. sem ég skil jafnvel ekki meinvætt, sem mótazt hafði í ^ „M ættir bara að reyna
sjálfur til fulls hefur hún með og reiðu,m hug hans a jþað , sagði hun hlæjandi og
ósveigjanlegri viljafestu og af
leiðinni, að hann þurfti að jflýði inn í setustofuna. „Hing-
ráðnum hug gert sér far um j nudda augun til þess að ganga að til hefur enginn þorað að
að hindra, _að hin minnsta ástjur skuSSa um, að þetta væri í jgerast til þess að leggja á mig
gæti þróazt okkar í milli. Það ,raun °§ veru sama stúlkan, lhendur“. Hann fór á 'efti'r
jgetur verið að hún elski mig í (sem hann hafði verið að hugsa
I raun og veru;, en hún myndi •um iVrir skammri stundu,. En
heldur vilja tapa lífinu en láta Þa® var ekki um að villast
,mig verða þess varan .... Ég
myndi hafa getað elskað hana.
Hún vill það ekki. Þess vegna
Iiún var klædd eins og
skólastúlka, í sömu fötunum og
hún hafði að jafnaði gengið í
hef ég fastráðið með sjálfum Þann óð, þegar^ hann kynntist
mér að slíta við hana samvist-
! ir. Skilnaðarstundin er mjög
nálæg. Þess vegna er ég ekki
í skapi til þess að tala um þetta
(efni. Innan skamms mu.n hún
,eignast önnur æfintýri, fá tæki
jfæri til þess að gera fleiri til-
raunir, en rómantískar geta
,þær víst aldrei orðið, því að
'aldrei hefur kaldara hjarta né
jvilltari heili stjórnazt af jafn
heitum tilfinningum .... Og
þá verð ég frjáls“, sagði hann
og hallaði sér að Natöchu...
Kæra vina. Spu.rðu mig einsk-
is frekar um þetta í bráð. Ég
er á förum til Pétursborgar.
Og þegar ég kem þaðan á ný,
vænti ég, að mér leyfist að
koma og borða hérna hjá þér“.
18. SKÓLASTÚLKAN.
Það var orðið áliðið kvölds,
þegar hann fór frá Natöchu í
þetta skipti. Hann lagði af stað
hénni fyrst. Kjóllinn var stu.tt
ur og víður. Hárið féll laust nið
ur fyrir mitti. Hún virtist nú
miklu yngri en endranær. Hæg
lega hefði mátt ætla, að hún
væri eklci nema svo sem fjór-
tán eða fimmtán ára gömul.
Hún var há og grönn, hreyf-
ingarnar þrungnar yndisþokka,
augun Ijómandi og skær og
munnurinn eins og skapaður
til kossa.
henni.
„Veiztu, að ég er ekki enn
þá fárin að borða. Ég er að
deyja úr hungri. Láttu; köma
með mat. Ég skal segja þér sög
ur frá þeim tíma, þegar ég
gekk í skóla heima“.
Andartaki seinna voru þau
setzt að snæðingi, og hún var
byrjuð að hafa yfir endurminn
ingar sínar á ný.
„Það var prestur, sem
kenndi okkur kristin fræði,
Það var indæll gamall maður
milli fertugs og fimmtugs.
Hann var með mikið og sítt
grátt skegg og glaðleg blá augu,
svo glaðleg .... Okku.r þótti
öllum afar vænt u,m hann, og
Hún fleygði sér um háls hon £g ]jeid, að honum hafi fallið
um og hékk þar éins og barn
sem fagnar föður sínum inni-
lega eftir langar fjarvistir.
„En hvað þú kemur seint“.
sagði hún fagnandi. „Komdu
og sjáðu. Ég var að enda við
að framkalla myndirnar, sem
vel yið okkur líka. Ég var vön
ad, skemmta mér og hinum
stjjlkunu.m við að leggja fyrir
hann erfiðar spurningar. Ég
var fjórtán ára þá. Ég man,
að ég olli einu sinni miklu
hheyksli, þegar hann var að
Þú ert glæsilegur eins og Júpi-
ter. Alveg guðdómlegur. Eng-
inn er eins og þu .... En,
sjáðu mig. Er ég ekki agaleg?.
beina leið fótgangandi. Viðræð j Úfin og ljót. Bara þessi, þar
ur hans við Natöchu höfðu; sem ég ligg í rúminu, getur
styrkt þá ákvörðun hans að yf- jkallazt sæmileg/.
við tókum um daginn. Er hún segja okkur frá Adam og Evu.
ekki góð af þér þessi? Sjáðu. J„Batiusjka“ sagði ég. (hann
irgefa Ariane hið allra fyrsta.
jFram til þess hafði hann ekki
jgetað talað við neinn um það,
sem í hug hans bjó, en opin-
ská játning hans við Natöchu
varðandi Ariane hafði feykt á
Aftanívagnar dag og nótt.
Björgunarfélagið
Vaka
Sími 81850.
AB 6
Hún rétti honum mynd, þar
sem hún hallaði sér út af á
rúm. Hún var klædd í þunnan
silkikjól. Hann var fleginn og
það sá í annað hvelft, full-
þroskað og fagurlega lagað
h|t það). „Viltu segja mér eitt,
sem ég ekki skil? .... í upp-
háfi heimsins voru þá bara Ad-
ai,n ,og Eva til og. engir aðrir
m’énn?“ .... Vissulega, barn-
iðf mitt“. „Og þau áttu bara
tvö börn, og það voru; strák-
ar, Kain og Abel hétu þeir
þaS veit ég. Og þá voru bara
fjlirir, menn, Adam og Eva og
þáir tveir. Og hvernig fóru
þ|^si fjögur að eignast fleiri
börn? Máttu synir giftast móð
V; é
Víffa er pottur brotinn.
Morgon Tidningen skýrir frá
því, að efirlitsmaður með ríkis-
búskap Austur-Þýzkalands liafi
eytt fé ríkisins óhóílega, m. a.
hafi mörgum milljónum marka
verið eytt í að kaupa skrifstofu
húsgögn og því urn líkt. þá er
bifreiðakostnaður stj órnardeild-
anna langt um meiri en þéim
var heimilað.
Óvænt.
Palli litíi var í leiðu skapi
vegna þess að hanu fékk ekki
að fara út. Til þess að hugga
hann, sagði mammahans, að búo.
skyldi gefa honum systúr í vet-
Ur og þá gæti hann leikið við
hana.
■— En þú mátt engum segja
þetta leyndarmál. Við vitum
það bara tvö og enginn annar.
Það þar svcr við, að skömmu
síðar komu gestir heim til Palla
og datt honum þá sllt í einu í
hug systirin, sem mamma. hans
hafði lofað honum.
— Eg yeit nokkuð, sagði Palli
og leit sig'ri hrósandi i kring um
sig.
— Hvað veiztu? spurði' ein-
hver.
— Eg fæ systur í vétúr.
Þar sem engin-n viðstaddra
hafði minnstu hugmyhd úm
þetta, urðu gestirnir forvfða,- en
að lokum ségir einn þeirrar
—- Nú, þetta er skemmtilegt.
Hvað ségir pabbi þinn um þetta?
•— Pabbi, segir Palli með' lít-
ilsvirðingu. Hann veit ekkert
um þetta ennþá.