Alþýðublaðið - 06.09.1952, Blaðsíða 6

Claude Anet:
4í. dagur • *■
ARIANE

ur sinni þá, eins og dætu.r
máttu giftast feðrum sínum á
Idögum Faróanna?“ Allur bekk
, u,rinn skellihló, og aumingja
presturinn vissi ekki hvað
hann átti að segja og sá þann
á hann, valdi sér yfirleitt elsk- ing u,m, að tilfinningarnar
huga, eins og karlmenn eru; van hafa — hjá þeim, sem á ann-
ir að velja sér ástmeyjar. Svo að borð hafa fullt vald á þeim.
varð hún bálskotin í öldruðum J— eins mikinn rétt til að fá að
leikara, og þegar hann flutti þróast á eðlilegan hátt, eins og
burt úr borginni, þá fór hún á skynsemi þeirra, sem vilja láta
kost vænstan að hlæja líka. jeftir honum. Um það töluðu1 stjórnast af henni, eða þá við-
Eftirlitskennslukonan var sú aliir, og faðir hennar komst í,kvæmni blóðlausra og fjör-
eina, sem ekki hló. Hún fór (veru,lega klípu. Hann var jú lausra stúlkna. Hún skemmti
Frú DiríSu ’ þegar og sótti skólstýruna. Ég prestur og auk þess kennari' sér oft við að fara hinum kyn-
var svo sakleysisleg á svipinn, |við kvennaskóla .... En skóla legustu orðum um kynferðis-
að þau höfðu ekki brjóst í sér stýran, frú Znamenskaya, tók mál og láta í ljós hugmyndir
til þess að refsa mér, en .... jrnálstað hans, þegar honum lá'sínar um þau efni.
ulhelma:
A ANDLEGUM VETTVANGI.
,,framvegis er stranglega bann mest á, og hann var áfram
lað að spyrja spurninga í krist- jkyrr við skólann . . . . Ég held,
,,Það er augljóst", sagði hún
eitt sinn, ,,að karlmennirnir
Þegar allir rútubílstjórar þenj- var dt j tilefni þessa. „Þessir þungt á hann þetta með dótt-
ast með farartæki sín yfirfull af ieyndardómar eru leyndardóm
fólki og tómum pjátursílátum af
öllum gerðum os
særoum, og , , • , . * ,
™ m „ er ekki hægt að utskyra .
glamrar 1 ollu saman ems og ° J
ar“, sagði skólastýran. „Og þá
urina ....
Þannig eyddu þau kvöldinu.
Ariane sagði honum hverja
af annarri
Nú fara berjaherferðirnar í infræði tímum“. Þannig hljóð-|að hann hafi farið að drekka t hafa notað þennan heim á þann
hönd; hinir miklu annríkistímar. j agi fyrirskipunin, sem gefin upp frá þessu. Það tók svo ^hátt, sem þeir telja sér bezt
henta. Þeir hafa sett fram þau;
siðferðiskerfi, sem þeir einir
hafa hag af, og hafa komið
málum svo kænlega fyrir,. að
heilli symfóníuhljómsveit, þegar | Presturinn bar engan kala soguna af annarri um verui hvaðeina, sem við konur kunn
farartækið hossast, — og það til mín fyrir þetta. Við urðum Slna 1 kvennaskólanum. Hann^um að hafast að, leysir okkur
gera öll slík farartæki svika-'góðir vinir. Hann beið oft eft-’,Þekkti orðið meirihluta hinna ;aldrei frá að verða þeim und-
laust! Og það er með þessar ir mér á skólaganginum, klapp unSu manna, sem á þeim áru;m irgefnar. Við erum dæmdar til
berjaferðir, eins og allar aðrar að; mér á kinnina eða tók u.nd- ^öfðú sótzt eftir vináttu henn- þess að vera um alla eilífð
herferðir líí'sins; sumar eru vel jr hendina á mér Éo gaf hon- •ar‘ Hvern- einasta þeirra gæddi j ambáttir ykkar karlmannanna.
undirbúnar, - og gefa sæmilegt um undir fótinn. Horfði stund-ik,rn Þvílíku lífi í frásögnum 'Ég er ekki kvenréttindakona í
herfang; aðrir vita sko ekkert út um é hann augnaráði sem !sinum’ að Constantin sá þá ^hinni venjulegu merkingu þess
í hvað-þeir eru að ana, og ár- .. „ . , ..r*
„ . , ... „ ehki varð misskilið. Einu-sinni
angurmn verour eftir þvi. Sem .... , , ,
reynd berjalandavalkyrja vil ég attl að/era dansleiku'r 1 skol-
því leyfa mér að gefa öðrum ó- anum* mætt honum a gang
reyndari nokkur góð ráð í sam- lnum,. Þegai’ eg var að fara á
bandj við þennan iiernað. I úansleikinn. ,,Jæja, Koustnet-
1. Gerið ykkur ijóst, að ber- z°va. Þú ætlar að dansa í
in hoppa ekki sjálfkrafa upp f -kvöld“. „Komdu, faðir“, sagði |Þe§ar henm þoknaðist var
ílátin,. jafnvel ekki þótt þið haf- ég. „Ég ætla að dansa fyrsta sÞrotanum a ný og töfra
ið fengið ykkur tínsluklær. Nei, dansinn við þig“. ;,Það er ekki or®in hvísluð fram, og einn af
þaö kostar erfiði að tína oer,; hægt, barnið mitt. Við prestarn
einkum er það hin mesta bak-'ir megum ekki fara á dans-
raun. Eg ráðlegg því hverri leiki“. „Er það“, sagði ég. „Svo
konu, sem hugsar til slíkrar her þú kannt ekki að danga Á ég
ferðar að leggja ekki í þá orustu g kenn& þér það?lí Q é réttí
an undangengmnar herþialfun-', . -r, ,
„ -x ■ u „monuim hendma. „Eg kunm
ar. Kaupið ems og þrju kilo af . *. . ” J? , .
berjum, stráið þeim eins dreift ^a ’ sag^i hann. „Ég kunm
og unnt er á gólfábreiðuna á Það, en eg kann það ekki leng-
hverjum morgni, og leyfið þeim ,ur- Ég hef gleymt, því“. (Hann
jafnvel að skoppa undir stóla, i tók í hönd mína og lagði hina
legubekki og stóla; tínið þau síð hendina utan um mig). „Og
an vandlega upp í ílátið aftur, svo er það þessi bannsetti, síði
hvert einasta ber, án þess að (frakki minn“. ,,Vitleysa“, sagði
rétta ur bakinu; endurtakið ég. „Hann er ekki síðari en
þessa þjálfunaræfingu þrisvar til i kjóllinn minn“. Og svo fór ég ___________ .....
fjórum sinnum á hverjum að kenna honum Trojka. Og í stúlkuna. Hún deildi að vísu
rnorgni í hálfan mánuð fyrir , við svifum um gólfið, hring eft 1 ekki við hann á þann hátt, sem
fyrstu berjaierðma. það er betri • , . D ,,u ,,u 6,
undirbúningur en ekkert. lr hrln.& Hann hf þett utan
2. Önnur æfingin er örðugri u.m Þe2ar hfn
að koma við í heimahúsum; sem S12 } hn3anum’ Þa drogust lof-
in a frakkanum hans við gólf-
ið og sópu.ðu upp rykinu.....
Við heyrðum, að það opnaðist
hurð einhvers staðar nálægt
.... „Ég held ég sé vitlaus“,
sagði hann og tók til fótanna,
skellihlæjandi .... Veslings
fyrir sér ljóslifandi. Þessi orðs. Mér finnst blátt áfram
völva, sem hér sat við hlið |hlægilegt af okkur konum að
hans, virtist ekki hafa þurft’gera okkur í hugarlund, að
annað en að veifa töfrasprota jhægt sé að losa kvenkynið und
sínum og sjá: Dansandi, syngj Jan valdi karlmannsins með því
andi, duflandi heimur, og svo að fá því aukin pólitísk völd.
Hvílík fjarstæða, að okkur sé
borgið með því að fá að kjósa
ÐESINFECTOR
er vellyktandí sótthreins ^
andi vökvi, nauðsynleg- ’
ur á hverju heimili til^
sótthreinsunar á mun- ^
um, rúmfötum, húsgögd^
um, símaáhöldum, and- s
rúmslofti o. fl. Hefur s
unnið sér miklar vin- S
sældir hjá öllum, semS
hafa notað hann. S
S
s
GAMAN OG
öðru.m læddust þessir skuggar
út í nóttina og myrkrið, það-
an, sem hún hafði sótt þá.
Einu sinni sagði Constantin
við Ariane:
,Það er ein borg í Rússlandi,
sem ég héf ekki séð, en hana
þekki ég þó bezt af öllum öðr-
um. Það er borgin, þar sem
þú varst alin upp“.
19. ÞAÐ DREGUR TIL
ÚRSLITA.
En stundum var eins og
fjandinn sjálfur hefði hlaupið
sagt, strengið fimm gaddavírs-
strengi á milli hurðastafanna,
efsta strenginn vel í brjósthæð,
og gangið tryggilega frá fest-
ingunni. Hlaðið síðan á ykkur
öllum handbærum brúsum, kast
arholum, pottum og öðru þess
háttar, eins og þið getið borið
bak og fyrir og í báðum hönd-
um; klifrið svo yfir gaddavírs-
strengina, þrisvar sinnum aftur
á bak og þrisvar sinnum áfram
á hverjum morgni í þrjár vikur,
áður en þið leggið af stað í berja
mó, — og ef þið eruð þá í standi
til að fara í berjamó, þá er ykk-
ur sem sé óhætt!
Eg birti ef til vill fleiri leíð-
beiningar næstu daga, í andleg-
um friði.
Ðáríður Dulheims.

KRANABILAR
Aftanívagnar dag og nótt.
Björgunarfélagið
Vaka
Sími 81850.

konum er títt. Hún brýndi ekki
raustina né lét dynja á hon-
um skammirnar, eins og þær
stundum gera í reiði sinni.
Hún fór sínar eigin leiðir í að
kvelja hann: Með hálfkveðn-
um vísum, óljósu orðalagi,
jafnvel þögn og þumbaraskap, I meiningu mína
ykkur karlmennina á þing. Það
er mín skoðun, að þá og því
aðeins getum við öðlazt fullt
frelsi, ef við leggjum í rústir
þær siðareglur, sem þið karl-
mennirnir skipið okkur að
hlýða, og hristum af okkur þá
fordóma, sem eru okkur þung-
bærara helsi en þau lagafyr-
irmæli, sem ykkur þóknast að
sjóða saman á þessu þingi ykk
ar. Ég hef oft hugsað um þetta.
Og ég skal segja þér, hvar
hundurinn liggur grafinn . . . . “
„Taktu eftir . . . . “ greip
Constantin fram í fyrir henni
háðslega, ekki vegna þess að
hann ætlaði sjálfur nokkuð að
segja, heldur hermdi hann
þessi orð eftir Ariane, sem oft
brá þeim fyrir sig, þegar hún
vildi gefa orðum sínum á-
herzlu.
,;,Reyndu ekki að gera gys að
mér. Þú skalt fá að vita fulla
kom hún honum til þess að
leiða hugann að þessu sama,
maðurinn. Hann elskaði mig lét hann geta í þær eyður, sem
áreiðanlega .... Hann átti hún af hæversku einni saman
mjög bágt síðar. Hann átti dótt
ur. Hún var ári eldri en ég.
þóttist ekki vilja tala opin-
skátt um. Hún þreyttist ekki
Hún var stórskorin og ófríð í !á að varpa skýru og oft ó-
andliti, en mjög vel vaxin. Það Jvæntu ljósi á fortíð sína og á
notaði hún sér og var alltaf þær tilraunir, sem hún sagðist
eins lítið klædd og mögulegt
var, næstum hálfnakin. Sú var
nú fjörug. Hún gekk á eftir
hverjum karlmanni með gras-
ið í skónum, ef henni leizt vel
hafa fyrir forvitnissakir leiðzt
út í að gera af „ákefð hjarta
eins og hún komst að
sms
orði til þess, með því orðalagi,
að koma Constantin í skiln-
. Don Juan
verður hetja um alla eilífð, í
augum ykkar karlmannanna
vegna þess að hann átti eitt
þúsu.nd og þrjár ástmeyjar.
Hann gortaði af því sjálfur,
enda hefur það aflað honum
aevarandi frægðar og álits. En
hvað myndi vera sagt um konu,
sem hefði átt eitt þúsund og
þrjá elskhuga um dagana?
Myndi ekki vera til hennar
vitnað sem þeirrar örgustu
frillu. sem litið hefði l.jós þessa
heims? Engin slík smán væri
Méð gúmmíslöngu í maganum í
28 ár.
Kona nokkur í Kristianssand
í Noregi hefur haft gúmmí-
slöngu í maganum í 28 ár.’Kona
þessi var skorin upp í sjúkra-
húsinu í Kristiansaad árið 1924
en í fyrravetur var tekin af
henni röntgenmynd og sást þá
einhver hlutur í maga hennar
og við uppskurð, sem .gerður var
á konunni, kom í Ijós, að þetta
var 11 sentimetra löng gúmmí-
slanga og litlu gildari en blý-
antur. Slöngubútur þessi varð
eftir frá uppskurðinum 1924.
Konan sagði, að sér hefði aldrei
liðið vel síðan sá uppskurður
var gerður, en nú er hún alfrísk.
Mjög einfalt.
Karim sagði viðskiptavinur
inn, þegar hami kom inn í eina
af beztu fataverzlunum í Bom-
bay, ég fékk frá ykkur föt í
fyrra og þið hafið ekki sent mér
reikning enn fyrir fötunum.
— Við sendum aldrei reikn-
ing til heiðursmanna, sagði Kar_
im og hneigði sig djúpt.
— En ef ég nú ekki sendi
ykkur greiðsluna?
— Ja, því miður, þá eruð þér
ekki heiðursmaður og við send-
um strax reikninginn.
Ný danðaorsök.
Læknir nokkur í Berlín Mark
us Herz að nafni, hafði eínu
sinni sjúkling sem var sólginn í
að lesa læknisfræðibækur og
annað viðkomandi sjúkdómum.
Hann gaf lækninum oft góð ráð,
sem hann sagðist hafa reynt á
sjálfum sér. Dag nokkurn er
hann kom til læknisins og gaf
honum ráð, er hann hafði lesið
um og reynt á sjálfum sér, sagði
Herz: Þér verðið að viðhafa var-
úð, annars getið þér hæglega dá-
ið af prentvillum.
Svo var það forstjórinn,
sem sagði við einkaritara sinn
fallega stúlku: Viljið þér gera
svo vel og lesa það fyrir mig,
sem ég las yður fyrir eftir að þér
höfðuð krosslagt fæturna.

s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
AB 6