Alþýðublaðið - 27.09.1952, Blaðsíða 6

Framhaldssagcin 10
Susan Morlev:
rsdfcfcB »'■* * i ■ ■ ■ ■ a ■ a s Wia mmanH'* ae a u beiM
I.auga landkynning
skrifar:
ÉG ÞEKK.TI HANN!
Vísir ssgir frá því, að Chap-
Uin hafi verið staddur hérna á
jhóteli, og að hann hafi laumast
út á götuna um kvoldið og eng7
jnn hafi þekkt hami. Þetta er
ekki rétt hjá blaðinu; en það
hefur náttúrlega ekki vitað bet-
ur. Ég þekkti Chaplin eins og
skot, þegar ég mætii honum á
horninu hjá tóbaksbúðinni
London^ sveii' á hann með „helló
boj“ og mjaðmahristingi og
spurði hann, hvort hann ætti
tyggjó; — ekki þar fyrir, að ég
átti nóg sjálf, heldur bara til að
ýta undir kunningsskapinn. En
Chaplin var sorry og átti ekk-
ert tyggjó, hvorki blöðrutyggjó
até þetta venjulega, svo að ég
fór ofan í föskuna mína og bauð
honum eina plötu og spurði
hann, hvort hann hefði séð Gull-
foss, Geysi og Hitaveituna. Nei;
,hann hafði ekkert af þé'ssu séð;
hann var sorry og leiðinlegur og
vildi ekki þyggja tyggjóið. Ég
sagðist háfa séð aliar myndirnar
hans og hafá hlegið mig mátt-
Iausa að þeim öllum. — Öllum?
gpurði hann, og þegar ég sagði
•— já. öllum, •—• þá varð hann
aftur sorry og ætlaði að fara að
kveðja. Ég' spurði haml, hvort
hann gæti ekki látið mig hafa
eitthvert hiutverk í næstu kvik-
mynd; það þyrfti ekki að vera
stórt. Þá brosti hann og sagði,
að við gætum talað um það
seinna, og ætlaði aftur að fara.
að kveðja. Þá mundi ég eftir, að
ég hafði gleymt að spyrja hann,
hvernig honum litist á landið og
íslenzka menningu svona yfir-
leitt, og hvort hann hefði ekki
haldið, að hér byggju Eskimóar,
og honum leizt ákaflegá vel á
alít hérna og sagði, að við vær-
um ákaflega mikil menningar-
þjóð og svo stakk hann af. Og
svo kom Lúlla streitvei, óð á
mig og spurði, hvort ég væri
farin að leggja mig niður við
sívilgæja;’ — þu ættir bara að
sjá hann í úníforminu! sagði ég,
— sjö stjörnur! og það ætlaði
að líða yfir hana, og svo sýndi
ég henni í toskuna, allt blöðru-
tyggóið, sem hann hafði gefið
mér, og sagði henni, að ég ætti
að hitta hann eftir kiukkutíma.
Hún varð alveg bit o<* ég ætlaði
aldrei að lósna við liana!
Það er því ekki rétt hjá Vísi,
að enginn hafi þekkt Chaplin.
Vitanlega þekkti ég hann eins
og skot á skegginu cg skónum!
Og ég er bara steinhissa á, að
fleiri skyldu ekki þekkja hanri.
Við megurn raunar vera því
fegin, því að það er óiriögulegt
að vita, hváð hann hefði haldið
um menninguná, ef hinar og
þessar gæsir hefðu farið að svífa
á hann!
Bless jú!
Lauga landkynning.
loksins hafði honum tekist að fá
hann til þess að gefa samþykki
sitt til þess að ganga að eiga
■Caroline Stevensson. Þá var
tharles de Buits orðinn 35 ára.
í gleði sinnii yfir þessum ár-
angri hafði gamli maðurinn
ekki lagt svo ýkjamikla áherzlu
að hraða brúðkaupinu. Hann
,hafði talið að nú væri björn-
■inn unninn, ættinni væri óhætt
og allt myndi falla í ljúfa löð.
Og svo kom stríðið. Charles'
de Buits fékk kall um að koma |
í sjóherinn og gengdi því eins
og öðru, sem skyldan bauð.
Brúðkaupinu var frestað um ó-
ákveðinn tíma og nú var sú
kona, sem hafði átt að verða
móðir afabarnanna hans, orðin!
ekkja áður en hún varð lafði *
Tivendale. I
Gamli maðurinn vöðlaði bréf
sneplinum saman og lét hann |
falla á gólfið. Sólin var gengin
,til viðar og rökkrið færðist óð-
fluga yfir. Hann lét fallast nið-
ur í stólinn, niðurbrotinn mað-
ur og yfirbugaður af sorg og
gremju. Hann var allra sein-
asta áfsprengi ættarinnar,
ekki einu sinni voru til neinir
ættingjar, sem með nokkrum
rétti væri hægt að láta taka
þráðinn upp, þar sem hann riú
hafði slitnað. Ættleggurinn vis
inn og krælnaður; hin hrausta
stolta ætt, sem hann var full-
trúi fyrir, myndi deyja út með
honum, og var meira að segja
þégar útdauð, því sjálfur var
hann ekkert annað en gamalt
skar á veikum þræði.
Sjálfur var hann dauður —
og ættin þar með.
Og þó, — og þó . . .
Nei. Ekki meðan hann væri .
ekki alveg dauður.
Og svo minntist hann orð-
rendingarinna. Máske að enn
væri fyrir hendi einn mögu-
! ieiki til þess að viðhalda ætt-
inni. Örlítil, veik von — en ei
að síður von. Hann rótaði 1,il
í skrifborðsskúffu sinni og dró
svo fram kvolaðan bréflappa,
bögglaðari og þvældan, grafinn
og nær alveg gleymdan. Hann
ías bréfið yfir, aftur og aftur,
gleypti í sig með áfergju hvert
einasta orð. Skriftin var klunna
leg; réttrituninni ábótavant —
en hverju skipti það ....
'Máske væri með þess hjálp
hægt að afla þess, sem hann
svo innilega þráði. Máske . . ,
máske væri Tivendale ættin
ekki öll enn . . .
Ef þetta væri nú satt. En það
gætu líka verið hrekkjabrögð
óvalinna þorpara, sem hefðu
frétt um trúlofun sonar hans
og hefðu í hyggju að kúga lit
úr honum peninga? .... Það
gat allt eins verið. . . . Senni-
lega var það svo . . .
Hann skipaði þjóni að kalla á
vagninn sinn. Það var orðið á-
liðið kvölds, þegar hann lagði
af stað austur á bóginn, eftir
Oxfordstræti og gegnum Hol-
born. Hann barði að dyrum á
háu og mjóu timburhúsi við
Millington Lane, sem bar sama
númer og stóð efst á bréflapp-
anum í skjálfandi hendi hans.
Honum var þungt niðri fyrir
en bar sig þó vel.
Hann sat langa stund á tali
við móður Davanney og hlust-
aði með mikilli athygli á frá-
sögn hennar. Hávaðinn og
skvaldrið í húsinu umhverfis
hann heyrði hann ekki fyrir á-
kafanum, og var hann þó viðr
kvæmur fyrir slíku, enda vanur
kyrrð og einveru heima hjá
snpfivörur
hafa á fáum árum
unnið sér lýðhylll
um iand allt.
ser.
„Já . . . já. En sannanirnar.
Hvaða sannanir hafið þér?
Hvar eru sannanirnar?
, „Þér getið spurt Sir Jarvis
Richardsson, ef þér kærið yður
um og efizt um orð mín“, sagði
sú gamla.
„Það er ekki nóg þótt hann
votti, að þeir hafi verið hér
báðir þessa umræddu nótt. Haf
ið sér ekki einhverjar aðrar
sannanir?“
„Stúlkan sver sig í ættina.
Það er bezta sönnunin“. Hún
óskaði þess heitt og innilega
sjállfri, sér, að hún hefði fram
að bera einhverjar fyllri iíkur
máli sínu til stuðnings. En þvi
var ekki að heilsa. Tivendals lá-
varður yrði að taka Orð hennar
trúanleg, og nú væri allt undir
því komið, hvernig hann brygð
ist við, þégar hann fengi að sjá
Glory. Hvort hann léti sarinfær
ast um að „hún særi sig í ætt-
ina“.
„Sýnið mér hana þá. í guðs
bænum sýnið mér hana þá“.
„Ég get það ekki. Hún er
ekki heima“.
„Hvernæri kemur hún
heim?“
„Ekki fyrr en seinna í kvöld,
einhverntíma í kvöld“. Hún lét
ekki þéss getið, að einmitt þessa
stundina var barnið úti með
,,fólkinu“, og myndi ekki koma
fyrr en undir morgun úr þeim
leiðangri, samkvæmt venjunni
„Getið þér komið með hana
Alþýðybiaðið
vantar unglinga til að bera blaðið til kaupenda í
þéssum hverfum:
Grímsstaðaholti,
Skerjafirði,
Skjólunum,
'V ogahverfi.
Talið við afgreiðsluna. — Sími 4900.
til mín snemma í fyrramálið?
Heim til mín strax í fyrramál-
ið“?
„Það megið þér reiða yður
á“.
Og í því efni talaði móðir
Davanney ekki um hug sinn
þvert.' Hún var enn ekki búin
að átta sig á því, hvað valdiS
hefði þessu að vísu síðbúna
svari við orðsendingu hennar,
en þó svo gleðilegu og uppörv
andi. Og hana varðaði svo sem
ekkert um orsökina. Svarið var
kömið, og það var henni nóg.
Einmitt þegar hún hafði verið
að ráðgera, á hvern hátt hún
ætti að endurnýja orðsending-
una, þá hafði Kún fengið þessa
heimsókn, og svo óvænt. Gamli
maðurinn hafði í fyrstu orðið
fyrir miklum vonbrigðum. í
orðendingunni var ekki minnzt
nerna á „barn“, og hann hafði
gripuí það svo, að það riíýndi i
vera drengur. En hann hafði
fljótlega áttað sig á því, að
stúlka sem barnabarn væri þó
óendanlega miklu betra en ékk-
ért barn, þegar allt kæmi til
alls.
Hann var kominn fram í
dyrnar og stóð í sömu sporum
og sonur hans fyrir um það bii
sautján árum, þegar hann bar
fram einustu spurninguna í
þessu sambandi:
„En . . . konan? .... móðir-
in? Hvar ey hún?“
„Dáin“ sagði hún ,,,Af barns
förum. Það var hryggilegt. Hún
yar yndisleg kona. Við söknuð
um hennar öll, sem hana þékki
um“.
Henni varð um leið hugsað til
einmana og yfirgefinnar kon-
unnar uppi í þakhérberginu.
Bezt að blanda hénni ekki í
riiálið. Hún gæti hvort sem væri
ekki komið að neihu gagni.
Meredith var svo véíkburðá.
Vel gæti svo farið að henni yrðl
þáð á að neita öllu af misskil-
inrii tryggð og virðingu við
minningu Græningja. Nei. Bezt
væri að gleyma henni og láta
haná gleymast . . . Hún var
þegar gleymd að hálfu að
minnsta kosti. Fólkið í húsir.u
myndi ;ekki éinu sinni eftir
henni. . .
Möðir Davanney var að hug
leiða, eftir að gamli maðurinr.
vári farinn, hvort hún ætti að
bíða’þess að Glory kæmi heim.
Það var varla komið miðnætti
erin; og gamla könari vissi, að
halda ætti mikla útisamkomu á
Smifhfieldtorginu. — Glory
myndi ekki koma heim fyrr en
mjög seint. Hún hafði sjálf
mjög gaman af að skemmta
sér — og auk þess var alltaf
talsverð veiðivon fyrir flokk-
inn á slíkum samkomum.
■ Hún ákvað að fara að sofa.
Hugðist hvíla sig vel til þess aö
vera sem bezt fyrirkölluð und
ir; þeimsóknina til Tivendale-
lávafðar snemma að morgni
daginn eftir. Það gæti komið
sér vel að hafa skilningarviti í
lagi þá. Hún ltallaði stúlkurnár
samán og tilkynnti þeim, að
þær fengju frí í nótt. Því var
tekið af miklurh fögnuði, og
"amla konan gekk fram fyiir,
lokaði útidyrahurðinni og lagð-
ist til svefns.

AB fi
Chemia
DESINFECTOK
^ er vellyktandi sótthreins,-
^ andi vökvi, nauðsynleg- ■
ý ur á hverju heimili til^
^ sótthreinsunar á mun- ^
ý um, rúmfötum, húsgögd^
S um, símaáhöldum, and- ^
S rúmslofti o. fl. Hefur s
S unnið sér miklar vin-S
S sældir hjá öllum, semS
S hafa notað hann. S
S S
s s
SamúÖarkorS
Slysavarnafélags íslands •
kaupa flestir. Fást hjá ^
slysavarnadeildum um S
land allt. í Rvík í hann-S
yrðaverzluninni, Banka- •
stræti 6, Verzl. Gunnþór- ^
unnar Halldórsd. og skrif- S
stofu félagsins, Grófin 1. S
Afgreidd í síma 4897. — ^
Heitið á slysavarnafélagið. S
Það bregst ekki. S
S
| Lyklakippa
s
s
s
s
s
s
s
s Sínii 4900.
s
hefur fndizt.
Upþlýsingar í afgr.
Alþýðublaðsins.

Það var mikið um að vera á
Smithfieldtorginu. Glory var
þar og skemmti sér forkunnar-
vel. Samkoman var aðeins rétt
byrjuð, þegar hér var komið,
en hún vissi af reynslunni, áð
hún myndi standa lengi nætur.
SKVPAUTGCRD
RIKISINS
„Esja"
austur um land í hringferð hinn
6. okt. n.k. Tekið á móti flutn-
ingi til áætlunarhafna milli
Djúpavogs og Húsavíkur á
þriðjudag og miðvikudag. Far-
seðlar seldir árdegis á laugar-
dag.
FELAGSLIF
Ármenningar!
Stúlkur og piltar. Unnið
verður í íþróttasvæðinu við
Miðtún frá kl. 2 í dag. Fjöl-
niennið.
3§l .