Alþýðublaðið - 26.11.1952, Qupperneq 6

Framhaldsscigan 62
Susan Morley:
UNDIRHEIMAR 06 AÐALSHALLIR.
Jón J. Gangan.
JÓLAHUGLEIÐIXG
Bissnissmaðurinn og jólin —
þetta tvennt er orðið óaðskilj-
anleg hugtok. Hvað væru jólin
<án bissnissandans, og bissniss-
enaðurinn án jólaandans! Ef
fjað væri ekki jólaandinn, sem
•óleypur í almenning og gerir
ttáun. svo góðan og gjafmildan
fjegar hátíðin nálgast, þá væri
•nargur bissnissmaðurinn illa
■farinn, og ef það væri ekki
tlissnissmaðurinn, sem þræl-
■augiýáti þennan jólaandá upp
tfyxir hátíðina,. þá er ég hrædd-
air um, að prestarnir yrðu held
«r. betur að herða ,sig! Ég geri
ekki náð fyrir. því, að prestarn-
ir- geri sér það almennt ljóst,
llví&t geysistarf bissniss-
mennirnir vinna í þágu jól-
fanna með auglýsingum sínum!
Já, ég játa það fúslega, að
Æássnissmanni, sem. eins og, ég
verður staddur fjarri sinni ást-
kæru höíuðborg og ættlandi
jólin, mun verða hugsað
feeim-með angurværð og heim-
ferá, þegar líða fer að hátíð-
inni. Raunar er það huggun
harmi gegn. eins og skáldið
segir, að ég hef öll mín sam-
ifoönd í lagi heima, og kem því
;til með að njóta bissnissbless-
unar jólanna eins og aðrir; en
í>að stendur á sama, maður
verður ekki á sjálfu athafna-
svæðinu, getur ekki notið. hins
æsandi andrúmslofts, sem rík-
ir í verzlununum, þegar við-
skip.tavinirnir. koma iandi
með ákefðarglampa í augun-
um;-. sviþast um, spyrja, skoða
og kaupa, og fara út með eins
mikið og þeir geta borið! Ég
segi það aiveg satt, að mér
frefur alltaf fundizt einhver
tualgiblær yfir jólaösinni; fólk-
M verður betra, spyr minna
<um verð, kemur ekki til hugar
að;prútta; kaupir bara og kaup
ir. Já, jólin, eða cllu heldur
dagarnir fyrir jól er dýrlegasti
tími' ársins!.
En, sem sagt, — að þessu
sinni verð ég þar ekkí viðstadd
ur;, nema í anda og verzlunar-
sambondum. Það verður að
■ hafá ■ það. Ég kem til með að
- gera minn bissniss. þótt ég
ge.ti ekki notið þeirrir ánægju
að-gera kassann upp persónu-
lega. Og þegar kirkjuklukkurn
ar hringja,. flatmaga, ég hér
undir suðrænni só], og. gamna
mér við að gizka á niðurstöðu-
tölurnar og nettógróðann. Því
segi ég það; ævi bissnissmanns
ins er ekki alltaf dans á rósum,
■ þótt sumir virðist halda bað.
Og væri það ekki f.yrir jólin,
þá væri það aum ævi.
P. t. erlendis.
Jón J. Gangan.
ar var freistandi og enda þótt
hún hefði engin baðföt, tók
hún það til bragðs að hressa
sig á að fara niður í það. Aður
en hún vissi af, var hún stað-
in upp og farin að afklæðast.
Hún fleygði af sér hverri
spjör, lagðist niður í vatnið og
lét það leika um naktan líkam-
ann.
Hún velti sér á allar hliðar.
lét sig fljóta á bakinu og
hreyfði handleggina til þess
að sökkva, en hún kunni ekki
að synda, enda var tjörnin
ekki nógu stór til þess. Hún
lokaði augunum og lét sér líða
vel, en svo varð henni skyndi-
lega hugsað til þess að máske
kynni einhver að rekast á
þennan stað og auk þess myndi
flokkurinn brátt verða tilbú-
inn til brottferðar. Hún steig
upp á grasið og fór að þurrka
sér vel með víða spánslca
kjólnum.
Þvínæst lagðist hún allsber
niður í iijrasið og lét sóiiina
þerra sig. Hún teygði úr sér.
hvíld og endurnærð. Nú leit
liún bjartari augum á lífið og
tilveruna heldur en fyrir
stuttri stundu. Hún meira að
segja hlakkaði til að fá bráð-
um að stíga á ný upp á leik-
svið og reyna kraftana.
Hún fór að tína á sig spjar-
irnar á ný. Hún klæddi sig
fyrst í sokkana og færði sig í
háa skó uppreimaða. Svo stóð
hún upp og hugðist klæða sig
í skyrtuna. Þá varð hún þess
allt í einu vör, að hún var ekki
ein. Hinum megin við tjörnina
og í aðeins nokkurra skrefa
skrefa fjarlægð stóð maður og
horfði á hana. Hún leit í
fyrstu ekki framan í hann, en
sá út undan sér, að hann var
stór vexti, hvít og bláklæddur
og hélt á silfurbúnum staf í
hendi.......Það var sjálfur
prinsinn, sem þar var á ferð.
Eitt augnáblik bærði hún
ekki á sér. En hún áttaði sig
fljótt og ákvað, hvernig. hún
skyldi bregðast við þessu. Hún
hneigði sig hæversklega.
„Yðar hátign,“ sagði hún
lágt en skýrt. „Minn er heiður-
inn.“
Hartn hótaði lágt og horfði
ýmist til hægri eða vinstri.
„Eg bið yður afsökunar, frú,
sagði hann hastur í máli. „Eg
var hér aleinn á gangi. Eg var
bara að fá mér dálítið frískt
loft. Mér datt ekki í hug að
nokkur gæti verið hér á þess-
um: afvikna stað. Mér þykir
leitt að hafa truflað yður.“
Hann vaggaði dálítið, það
sá hún greinilega. Hún gerði
sér grein fyrir ástæðunni. Enda
þótt enn væri skammt af degi
var hans hátign þegar orðinn
sætkenndur. Hann lét það
sjaldan dragast langt fram eft-
ir deginum að fá sér neðan í
því.
Hún hafði fullkomið vald á
sér og lét hann ekki koma sé'
úr jafnvægi, enda þótt þaö
myndi hafa hent margar kon-
ur í hennar sporum. Hún stóð
upp, rétti úr sér og horfði beir.t
framan í hann, fáklædd eins
og hún var.
„Fyrir. alla muni, verið ekk-
ert að afsaka, yðar hátign. Það
getur að sjálfsögðu ekki verið
um nein óþægindi að ræða af
komu yðar, hvernig sem á
stæði. Mér þ.ykir vænt um að
ég skuli þó, — með yðar leyfi,
vera mátulega mikið klædd til
þess að veita yður móttöku.“
Hann hóstaði aftur. Feita
höndin titraði lítið eitt, þar
sem hann stóð og fitlaði með
fingrunum við innsiglið við
digra gullkeðjuna framan á
maganum. Hún hél-t áfram
grafalvarleg í bragði og benti
á leikbúninginn, sem hún var
að fara í:
„Hvernig líkar yður bún-
ingurinn, yðar hátign? Fer
hann mér ekki vel.
„Ágætlega, frú .... alveg
ágætlega.“ Hann þagnaði and-
artak. Það flutu í honum aug-
un. Hann hélt áfram fljótmælt
ur: Frú, þegar ég sá yður. á
leiksviðinu, og einkanlega
fyrst þegar ég heyrði yður tala,
þá fannst mér að ég hefði séð
yður einhverntíma áður. Hvar
getur það hafa verið?“
„Þér sáuð mig hjá Drurley
lávarði í ágústmánuði í fyrra,
yðar hátign, en ég hafði ekki
þann heiður að tala neitt við
yður þar. Eg var þar meö
Reep lávarði. Nafn mitt,
herra, er Faulkland, frú Faulk-
land. Eg held að maðurinn
minn hafi haft þann heiður að
þekkja yðar hátign.“
„Faulkland? .. Faulkland ..
Já, ;n,ú man ég. Ungi Hugo
Faulkland. En hann . . hann
dó, er það ekki? Af slysi, datt
af hestbaki eða svoleiðis. Var
það ekki?
„Hann var felldur í einvígi,
herra.“
„Já, já, nú man ég. .. Þér
eru þá ekkja. Eins og sú, sem
þér voruð að Ieika áðan.“
Hann var nú að jafna sig og
reyndi að vera fyndinn, en
tókst það heldur klunnalega.
Hitinn jók sýnilega.á áhrifin
áf víninu. Hann var hættur að
líta undan. Hún var nú líka
'bara leikkona, enda þótt hún
um skeið hefði af einhverjum
ástæðum umgengist heldra
fólkið í London og ætti þar
áð minnsta kosti nokkra sam-
eiginlega kunningja með hon-
um.
„Já, frá, prýðilega, prýði-
lega,“ kallaði hann upp úr
eins manns hljóði og benti á
búninginn hennar. „Mér líkar
búningurinn yðar alveg ágæt-
lega. Þau fara yður vel, föt-
in, ljómandi vel.“
„Eg á nú enn eftir að fara
í .sumt af þeim, herra. Það
sem eftir er, myndi næstum
nægja í föt á yðar hátign.
Og þau myndu áreiðanlega
fara yðar hátign Ijómandi vel.
Að minnsta kosti held ég að
mér myndi finnast það.“
Hún veitti því nána athygli
hver áhrif orð hennar hefðu.
Hún lagði þunga í röddina en
talaði þó blátt áfram og eins
og við gamlan kunningja.
Hún beið þess með eftirvænt-
ingu, hvernig hann myndi
bregðast við svo frjálsmann-
Iegu tali.
Hann kipptist við - og roðn-
aði-. Hún hélt að allt væri tap-
að fyrir sér. Hann var aftur
orðinn sjálfur prinsinn, ekki
hinn gjálífi Prinny, sem alltáí
var til í tuskið.
„Vissulega, frú. Vissulega.
En- sem. stendur er ég prýði-
lega klæddur."
Hún minntist hinnar dökk-
klæddu frú Fitzherbert og var
nærri búin að segja: „í svart,“
en áttaði sig í tæka tíð. Hún
mætti gæta sín að ganga ekki
of lángt.
Hann lagði af stað og. virtist
ætla að gæta virðuleik síns í
einu og öllu. En allt í eínu
snéri hann sér við og sagði
lilæjandi:.
„En það gæti farið svo.
þrátt fyrir allt, að ég þyrfti
að skipta um föt. Og ef svo
færi, þá skal ég minnast orða
yðar. Eg skal hafa orð yðar í
huga......Og meðal annarra
orða, ef ég skyldi hitta leik-
stjórann Elliston í London, þá
skal ég segja honum hvílík af-
bragðs leikkona þér séuð. ... .
Sælar, frú, sælar.“
Hann g^ekk yfir íað - trján-
um hinum megin við laugina.
Snéri sér á hæli og leit á hana
rannsakandi augnaráði að
skilnaði. Svo hvarf hann inn
á milli trjánna. Hún heyrði
að.hann hló dimmum, drauga-
legum hlátri um leið og hann
hvarf úr augsýn.
Hún brosti drýgindalega og
hélt áfram að klæða sig eins
og ekkert hefði í skorizt. Inn-
an stundar var hún klædd og
komin til samferðafólksins og
flokkurinn hélt heim á leið.
Tveim vikum síðar kallaði
Prjngle Macgoull flokkinn
saman, en það gerði hann ald-
rei nema hann hefði óvænt og
mikilsverð tíðindi að flytja.
Hann tilkynnti að flokkurinn
hefði fengið tilboð frá Hayr-
market-leikhúsinu að leika þar
í októbermánuði.........' Svo
virtist, sem einhver tiginn
gestur, sem hefði séð flokkinn
leika hjá Whiston lávarði,
hefði borið Elliston leikstjóra
góða sögu af leikflokknum, og
talið hann á að ráða hann til
sín til reynslu. Hann ætlaði að.
láta sýna Rebeccu Lamberts
og flei-ri leiki síðar í mánuð-
inum. Haymarket stæði að
vísu að baki Drury Lane-leik
húsinu, en umferðaleikflokku'.-
eins og þessi, gæti svo sem
ekki kastað hendinni á móti
sþku boði. Það var hvort sem
S-r draumur þeirra að leika í
Ibndon. Mecca allra sannra og
oðra leikara og leikunnenda.
ÍGlory brosti, þegar gamli
1927
1952
heldur afmælisfund í Sjálf|fæðishúsinu næstkomandi
fimmtudagskvöld 27. nóv. 19t>2.
Fundarefni
1. Ávarp: Forseti félagsins GMr G. Zosga, vegamálastj.
2. Einsöngur Sigurður Ólafsson.
3. Kvikmynd: Fransk-íslenzki Vatnajökulsleiðangurinn
(Árni Stefánsson og Jón Eyþórsson).
4. Einsöngur Sigurður Ólafsson
5. Dans.
Húsið opnað kl. 8,30. — Aðgöngumiðar seldir í bóka
verzlunum Sigfúsar Eymundssonar og ísafoldar á mið-
vikudag og fimmtudag.
> Smurt brauð. \
; Snittur. s
C Til í búðinni allan daginn. b
Komið og veljið eða símið. J?
Síld & Fiskur.)
Úra»viðéerSir. £
Fljót og góð afgreiðsls.
S
S
GUÐL. CISLASON,
Laugavegi 63,
sírni 81218.
Smurtbrauð s
oú snittur. $
Nestisuakkar. ^
Ódýrast og bezt. Vin-s,
samlegast pantið með$
fyrirvara. ^
MATBARINN
Lækjargötu 6.
Sími 86340. i
------------------— *
„.J
Köld borð ojá
heitur veizíu-
matur.
MinnintíarsDÍöId J

«tqfu éjómannadagsráð*,
Grófin 1 (geigíð inn frá?
Tryggyagötu) sími 82G75, •
ekrifetofu Sjómannafélagi
Eeykjavíkur, Kverfisgötú
8—10, Veiðafæraverzlunin
Verðandi, Mjólkurfélagihúa t
Inu, Guðmundur Andrésson ?
gullsmiður, Laugavegi 50. f
Verzluninni Lsugateiguir, \
Laugateigi 24, Bókaverzl-
tóbaksverzluniruii Boiton,
Laugaveg 8 og Heibúðinni,
Netveg 39. — í Hafnarfirði
bjá V. Long.
Nýla sendi-
bífastöðin h.f.
,i
.
heíur afgreiðslu í Bæjar.
bílastöðinni í Aðalstrætí?
16. — Sími 1395. ^ I
MinníngarsÐÍöId J
Barnaspítalaij óðt Hringiini)
eru afgreidd I Hannyrðá-)
verzl. Refill, Aðalitr.ætf 12. >
(áður verzl. Aug. Svend'
*en). I Verzlunni Victor
Laugaveg 33, Holta-Apó-
tekí, Langhoitsvegi 8«,
Verzl. Áífábrekku við Suð- ^
urlandsbraut o* Þoriteia*-1
búö, Snorrabratt* 81. ?
^Hús og íbúðir
C af ýmsum stærðum
\
k
vmsum stæröum í í
bænuojj útverfum bæj- ^
arins og fyrir utan bæ- ^
inn til sölu. — Höfum^
einnig til sölu jarðir, ^
vélbáta, bifreiðir og >
verðbréf. §
Nýja fasteignasalan. )
Bankastræti 7. )
Sími 1518 og kl. 7.30—?
8,30 e. h. 81546. ’
..' “ >
\Raflagniro£ . . .y
> raftæk.iavið4erðir >
^ Önnumst alls konar vjð- ^
( gerðir á heimilistækjum, ^
S höfum varahluti í flest >
J heimilistæki. önnumst ?
? einnig viðgerðir á olíu- ?
) fíringum. ?
^ Raftækjaverzlunin ^
C Laugavegi 63. >
C Sími 81392. V