Alþýðublaðið - 30.12.1952, Blaðsíða 6

Framhaldssagan 86
Susan Morleyt
áÐMSHML
Filipug
Bessasou
hreppstjóri:
Ristjóri sæll!
ÞaJtka þér sendinguna um
jóiin, og óska þér og þínum
igleðilegs árs með þökk fyrir
ihið iiðna. Mikil fádæma blíða
hefur verið um þessi jól, og
raunar það, sem af ,er þessum
vetri, það er til, að það eigi
eftir að koma snjósikast og frost
hörkur á þorranum, kannske
ekki fyrr en á einmánuði, eða
jafnvel góu, og er þá að taka
því. , Einíbvern tíma jhljóta
hörkurnar að koma, því að
varia trúi ég því, að Spánarfar-
arnir hali flutt hingað með sér
Miðjarðarliafsloftalagíð að sunn
an, að minnsta kosti ekki svo
stóran slatta af 'því, að það end
ist okkur til frambúðar. En
gott er á meðan góðu náir, seg
ir máltækið.
Það gengur ekki á öðru en
leiksýningum, tónleikum og
skemmtunum hjá ykkur þar j
syðra, og öll slík hús yfirfull á
hverju kvöidi, að þvi er í frétt j
um segir. Mikla ánægju hljótið
þið að hafa af lífinu, og ójafnt j
er þairri ánægju skipt milli
iandsbúa, sem af slíkum
skemmtunum leiðir. Ekki öf-
unda ég ykkur nú af henni
samt. ég var á rjátii úti við eitt
kvöldið, og sá iþá einhverja þá
fegurstu sjón, sem ég fæ augum
litið, alstirndan himinn og
bragandi norðurljós, og þegar
ég kom inn aftur, og heyrði
sagt frá einhvarri nýrri leik-
sýningu eða einhyerri slíkri
skemmtan í útvarpinu, og þess
getið, að áhorfendur hefðu orð
ið einstaklega, hrifnir, þá spurði
ég sjálfan mig, hvort þið jnvnd
uð nokkurn tíma gefa vklcujp
tóm til að skoða alstirndr i him
inn eða horfa á norð i'’: >sa
ds— Og tii )• s að geta notið
slókrar fegurðar til fullnus'u.
þarf allt að vera kyrrt og hljótt
í kringum mann, — en hvenær
er kyrrt og hljótt í lu-jngum um
nokkurn mann í þessarj bless-
aðri höfuðborg?
Þrátt fyrir allan g]aun\jnn og
glysið, heyrir maður öðru
hverju frá því sagt, að ýmsa
skorti sitt af hverju nauðsyn-
legu, þarna í borgardýrðinni.
Aldrei heyrir m-iður þó minnzt
á þann skortinn, sem ég hygg
þar alrnennastan, — sem sé
sko’rt á þögn og kyrrð. Senni-
lega hafið þið ekki gert ykkur
an og óumdeilanlegan, bara ef
hann fengi þau til þess að
Iskrifa undir eitthvert skjal. Þá
myndu þau telja réttinn allan
yfir barninu af hendi seldan,
óafturkallanlega. Svo myndi
Tivendale fá leyfi viðkomandi
yfirvalda til þess að taka sér
Lambert að kjörsyni.
Móðir Davanney nefndi upp
hæð. Tulse hnykkti við. En
hann samþykkti hana samt.
Hann settist niður og skrif-
aði og skrifaði, leit á klukk-
una öðru hvoru. Hún var
fímm .mínútur gengin í ellefu.
Gamli Tivendale gerði í sí-
fellu gælur við Lambert litla.
Drengurinn horfði einlæglega
og sakleysislega fram í hann,
— og brosti, rétt eins og hann
hefði fundið nýjan leikfélaga,
barn eins og hann sjálfur var,
sem skildi hann og væri líka
saklaus' óviti. f
Hann teygði fram litlu hand
leggina og smeygði þeim utan
um grannan háls gamla manns-
ins. ■—• Tivendale þrýsti litla
líkamanum að sér, varfærnis-
lega og blíðlega. Á þessari
stundu var ekki að sjá að þar
færi geggjaður maður.
Tivendale lávarður leit við
Tulse og sagði hægt og stilli-
lega:
„Þakka þér fyrir, vinur minn.
Þú hefur gefið mér heilbrigði
mína á ný. — Guð blessi þig
fyrir það“.
Tulse leit upp og horfði á
gamla manninn og sonar-dóttur
soninn hans. — Hann var að
velta því fyrir sér hversu lang-
an tíma hann myndi þurfa til
þess að koma öllu formlega í
kring með pappírana. Og sem
Iögfræðinga er vandi, braut
hann heilann um hvað hægt
myndi að segja þeim til rétt-
lætingar, ef einhver skyldi fetta
fingur út í gildi þeirra . . .
Aldrei á ævi sinni hafði ann
ar eins mannfjöldi verið saman
kominn á torginu. En hún
veitti því enga athygli. í fyrsta
sinn á ævinni fór fólkið alveg
fyrir ofan garð og neðan hjá
það ljóst enn, að ykkur skortir
fátt jafn tiMjnnaulega, og þið
um það. Einhvern tíma kann
ykkur að verða þetta Ijóst, og
ætli það verði þá ekki sveitirn
ar, sem verða aflógufærastar?
Og þegar þar að' kemur, verða
víst nógir borgarspekúlantar til
að kaupa upp þögnina í sveit-
inni og selja meðborgurunum
hana síðan með hóflegri álagn-
in,gu.
Svona er það. Og að svo
mæltu óska ég öllum árs og
friðar, — og meiri þagnar og
kyrrðar á komandi ári en á und
anförnum árum. Eða að minnsta
kosti að sem flestum lærist að
meta hvorttveggja réttilega.
Virðingarfyllst.
Filipus Bessason,
hreppstjóri).
Glory, sem annars alla ævi áð
ur naut sín aldrei betur en þar
sem margir voru saman komn-
ir. — Svipur hennar var fjar-
rænn og hún var öll eins og
úti á þekju. — Hann horfði i
aðeins eina átt, — til aftöku-
pallsins. Yfir höfuð þeirra, sem
fyrir framan hana stóðu gat að
líta prentaðar tilkynningar. —
Hún reyndi að drepa tímann
með því að lesa hvað á þeim
stæði, en gat ekki fest það í
minni sér og ekki einu sinni
fest hugann við samhengið, þótt
hún læsi tilkynningarnar orði
til orðs.
Hún fann ekki til sín fyrir
þreytu og magnleysi, svo þungu
og kveljandi, að slíks voru eng
in dæmi. — Hana langaði til
þess að gráta. — Hvílíkur létt-
ir myndi það ekki vera. — í
hugskoti hennar geisuðu ekki
lengur neinir stormar. -— Hún
var hol og tóm, — en óróleg
og kvíðin. — Hún var einmana
og hjálparvana, ‘jafn einangruð
og þýðingarlaus eins og innan-
tóm orðin í tilkynningunum
þarna á veggnum, sem enginn
leit við og enginn vildi sjá.
Mannþyrpingin iðaði og
bylgjaðist til og frá. — Hún
barst með straumnum. Hafði
ekki líkamlegan mátt til þess
að standa gegn, engan andlegan
viljakraft til þess að reyna það.
Fólkið tróð sér nær og nær
aftökupfj/llinum og hún barst
með. — Hún var með þeim
fyrstu á torgið, enda var pall-
urinn þarna rétt hjá, þótt hún
hefði alls ekki ætlað sér að
troða sér nærri honum. — En
hún fékk engu um það ráðið.
Allt í kringum paliinn voru
vopnaðir ‘hermenn, sem reyndu
að halda fólkinu frá. Lögregl-
an hafði mikinn viðbúnað og
henni stóð ekki á sama um hve
þrengslin voru orðin mikil. Sá
orðrómur hafði breiðzt út, að
félagar Paradines myndu
reyna að gera úrslitatilraun til
þess að frelsa hann á síðustu
stundu. Allir vissu að hann var
vinmargur og voldugur, svo
voldugur að bezt væri að vera
við öllu búinn. — Fólkið, sem
næst var pallinum, kærði sig
ekkert um að fara nær, en því
var ýtt áfram af þeim, sem aft-
ar stóðu. — Lögreglumennirn-
ir ókyrrðust. — Það heyrðist
smella í bareflum, tveir karl-
menn og einn kvenmaður voru
borin meðvitundarlaus á broit
og það lagði úr þeim blóð.
Spenningurinn var að ná liá-
marki. — Það heyrðist blásið í
ljúðra. — Glory heyrði að
kvenmaður kallaði ekki all-
fjarri: „Hann kemur. — Þarna
kemur hann.“
Það fór niður um mann-
þyrpinguna. — Á einstaka síað
var æpt og hrópað ókvæðisorð
um en flestir voru þögúlir. —
Hermennirnir héldu byssum sín
um báðum höndum lárétt fyrir
framan sig og reyndu að halda
fólkinu frá pallinum. —- Þrengsl
in voru að gera út af við Glory.
— Jarðveginum hallaði niður
að pallinum næst honum og
hún sá vel yfir. — Hún var í
annarri röð frá pallinum.
Vagn með tveimur kolsvört-
um hestum fyrir þokaðist gegn
um mannþröngina og upp að
pallinum. Reiðiöskur kváðu við,
úr öðrum áttum heyrðust fagn
aðarlæti, hlátrar og fliss. —
Hestarnir voru órólegir.
Vagninn var óyfirbyggður.
Fanginn sást greinilega þar
sem húkti, örkumla af skotsár-
unum og dauðsjúkur. — Hann
hálfhékk út af stól, sem settur
'hafði verið undir hann til þess
að hann sæist betur álengdar.
Hanir kallaði höfðinu aftur á
bak. — Harði fli'bbinn var
laus. — Jafn ótrúlegt og það
hljómar þá var ekki laust við
að hún finndi sem snöggvast
til samvizkubits, næstum iðr-
unar. Það var allt búið þeirra í
milli, en þó hafði hún snefil af
samúð með honum.
Hann var náfölur. — Andlit-
ið næstum gegnsætt. Augun
hálflokuð. — Hárið hékk í ó-
reiðu niður með vöngunum og
huldu hátt, gáfulegt og hvelft
ennið. — Hann kreppti hend-
urnar í keltu sinni. — Það var
ekkert, sem benti til þess að
hann væri lifandi, nema upp-
gerðarbrosið, framkallað að
samdrætti vöðva umhverfis
stóra örið. En þeir. sem lengra
stóðu frá og ekki visisu af
hverju brosið stafaði, héldu að
hann goltti fyrirlitlega.
Dauðavagninn nam staðar
við pallinn. — Ökumaðurinn
hagræddi vagninum þar til
fanginn var beint undir snör-
unni, sem hékk niður úr gálg-
anum. Kliðurinn þagnaði og
allt varð kyrrt og hljótt. —
Langt í burtu sló kirkjuklukka
tíu högg.
Böðullinn sté fram á aftöku-
pallinn. Hann veifaði til að-
stoðarmanns síns á vagnpaliin
um og gaf honum merki. —
Ungi maðurinn gékk til Para-
dine og grúfði sig yfir hann. —
Fanginn hrökk við. ■—■ Hún sá
að stóru, hvítu fingurnir kreppt
ust saman. — Hún skildi hann:
Hann langaði til þess að standa
óstuddur. — Og hún hrökk líka
við. — En hvað hún óskaði þess
heitt að honum tækist það:
Hann tók út miklar kvalir,
ekki fyrst og fremst andlegar,
heldur llíkamlegar þjáningar.
— Hann var risinn á fætur,
hjálparlaust, en studdi olnbog
ann við grindverkið umhverfis
vagnpallinn og safnaði kröft-
um til þess að ganga fram und
ir snöruna. — Aðstoðarböðull-
inn gekk fram og hugðist
styðja hann. — Paradine leit
til hans með nistandi fyrirlitn
ingu, knísti tönnum og tókst
með ofurmannlegri vilja-
áreýnslu að stíga fram nokkur
skref, þar til snaran var beint
. íií-i
/2.Ö j
Smurt brauð. :
Snitttir.
Til í búðiiírii allan daginr.. «
Komið og veljið eða símið.:
Síid & FiskllrJ
Ora-viðtíerðír. \
Fljót og góð afgreiðsla, *
GUÐL. GÍSLASON,
Laugavegi 63, :
eími 81218. :
Smurt brauS :
oá snittura :
.Nestisoakkar. \
o
Ódýrast og bezt. Vin-jj
samlegast pantið með:
fyrirvara. ■
■
MATBARINN
Lækjargötu 8. :
Sími 80340. ;
Köld bo£ð oá
heitur veizlu» :
matur. [
Síid & Fiskur.!
Minninéarsolöld :
Ivalarheimilis aldraðra sjó-:
manna fást á eftirtöldum;
stöðum í Reykjavík: Skrif- ■
stofu sjómannadagsráðs, :
Grófin 1 (gengið inn írá:
Tryggvagötu) sími E027E,-
skrifstofu Sjómannafélaga:
Reykjavíkur, Hverfisgötui
8—10, Veiðarfæraverzlunmjj
Verðandi, Mjólkurfélagshús- jj
inu, Guðmundur Andrésson:
gullsmiður, Laugavegi 50, ■
Verzluninni Laugateigur,;
Laugateigi 24, tóbaksverzlun.-:
inni Boston, Laugaveg 8,:
og Nesbúðinni, Nesvegi 39.;
í Hafnarfirði hjá V. Long.:
Ný.ia sendl- ’■
bílastöðin h.f. :
hefur afgreiðslu í Bæjar-;
bílastöð-inni í Aðalstræti;
16. — Sími 1395. :
MinnlnéarsDlöId \
Barnaspítalasjóðs Hringsinj;
eru afgreidd í Hannyrða-;
verzl. Refill, Aðalstræti 12-
(áður verzl. Aug. Svend-:
sen), í Verzluninni Victor,;
Laugavegi 33, Holts-A.pó- ■
teki, Langholtsvegi 84,:
Verzl. Álfabrekku við Suð-:
urlandsbraut, og Þorsteins-;
búð, Snorrabraut 61. :
Hús og íbúðir
af ýmsum stærðum í ■
bænum, útverfum bæþ j
arins og fyrir utan bæ-j
inn til sölu. — Hofum j
einnig til sölu jarðir,j
vélbáta, bifreiðir qji
verðbréf. j
Nýja fasteignasalan. I
Bankastræti 7.
Sími 1518 og ki. 7.30— j
8,30 e. h. 81546. i
AB
« inn á
hvert heimilil :
AB 6