Alþýðublaðið - 06.01.1953, Síða 5

ir ein
11
S B
Orðsending til kommúnista úf af
Valdimarsson síðan
rógi þeirra um Hannibal
í verkfallslok
ÞAÐ er ekki ætlun mín að
eyða tima mínum eða kröftum
4il að elta daglega ólar við ó~
sannindi Þjóðviljans og per-
sónuníð Iians um mig. En síðan
verkfallinu lauk hefur blaðið
ekki linnt látum með sífelld
s\'ikabrigzl í minn garð.
Og nú er komið slíkt safn af
níði, að rétt er að svara bví
ailoknu langvinnu og . hörðu
verkfalli, að menn hafi. vérið
svo einhuga sem nú um að
ganga bæri að þeim samning-
um. sem fáanlegir voru.
Ég býst líka við, að öðrum
hefði gengið betur að skilja
þessi umræddu svikábrigzl, ef
kommúnistar hefðu t. d. getað
sagt sem svo: Við vild.um ekki
nokkrum orðum. Að vísu gæti ganga að miðlunartillögu sátta
vel komið til mála að fara eftir
íslenzkum máishætti, er svo
hljóðar: ;rSvo skal leiðan for-
smá að anza honum engu.“ —
Hitt er líka til, að brjóta víg-
tennurnar úr þeim hundum,
sem bíta og sífellt hanga í hæl
um manna.
Slíkír hundar virðast vera
til á heimili Þióðviljans, og
halda sig þó í skúmaskotum. —
Þeim verðun sennilega aS
fiveia við og við.
Hvaða ntenn eru það í þjón-
ustu Þjóðviljans, sem standa
fyrir. þessum svikabrigzlum í
minn garð? Er það ritstjórinn
sjálfur? Og ef svo er, hvaða
fieimildir telur hann sig þá
hafa fyrir þeim áhurði?
Eða eru það kommúnistar úr
samnínganefnd verkalýðsfélag- '|
anna? — Því trúi ég varla. En
ef svo er, væri miklu drengi-
legra að þeir gengju fram,
skrífuðu undir nafni og gerðu
fólki sínu grein ívrir bví, í
Siverju svik mín séu fólgin. —
Aðfarir Þjóðviljans lílcjast allt
of mikið kafbátahernaði til
þess að heiðarlegu fólki falli
þær vel í geð.
Ég tel líka alveg sjálfsagt,
að þeir, sem þykiast hafa stað-
ið mér miklu trúlegar á verð-
Inum fyrir verkalýðsins hönd í
nýafstaðinni kjaradeilu, láti
nafns síns getið. — Heiður
nefndar eftir að fengin var í
viðbót full visitala á aha kaúp-j
gj aldsliði verkal vðsf élagann a
upp í kr. 9.24 á klst. og skerð-
ingarmark vísitölunnar á iðn-
aðarrnannakaunið fæ'rt unp i
2200 krónur á mánuði. Þetta
þótíu okkur smánarboð og vild
um ekki við þeim líta — og
skrifuðum því ekki undir. En
Hannibal og hans menn urðu
eínir um að láta sér þetta
nægja og skirfuðu undir.
Ég segi: Ef málalokin hefðu
orðið þessi, þá hefði verið auð
veldara fyrir kommúnista að
gera einhverium það skiljan-
legt, að ég hefði svikið um-
bjóðendur mína í’ deílunni.
En málalokin voru bara ekk>
þessi. Allir skrifuðu undir það
sama. Og svo staðhæfir Þjóð-
viliinn, að sumir undirskrif-
endanna hafi unnið mikinn
sigur, en aðrin séu svikarar.
Svona málflu.tningur er á-
reiðanleea hvorki viturlegur
eða drengilegur off verður
ekki þeim til fylgisauka, sem
viðhefur hann.
Það getur ekki hafa farið
fram hjá neinum, að það hefur
ekki verið beil brú í afstöðu
Þióðviljans til úr«0ita deilunn-
ar síðan verkfallinu lauk.
Morguninn. sem deilan leyst
ist. kom Þjóðviliinn, eins oa al
þióð veit, sótsvaríur og fullur
þeim, sem heiður ber. , . , , ,, .
Ég skal fúslega játa bað, að
mér komu brigzl Þióðvilians
um svik í deilunní algerlega á
óvart. Það er öllum landdýð
kunnugt, að svo gæfulega tókst
tii. að samninganefnd og verk-
fallsstiórn stóðu einhuga sam-
an, unz verkfalli var aflýst.
Ensinn ágreiningur kom unn
sniíli nefndarmanna, hvað bá
‘úeldur að til nokkurs klofnings j
lcæmi í nefndinni. Og niður- j
staðan varð sú, að ísMír samn- i
inganefndarmenn skrifuðu und
ir samninga mnð beim einum
fyrirvara, að félögin fengiu^t
til að sambykkja þá^ — Ágrein
íngriaurt vo’u samnino-arnir
laoðír fvrir fulltnian.efnd vr>rVa
lýðsfélap'anna og sambvkktir'
þar einróma. Ríðan mæltu aibr
samninvanefndarmpnn með,
sambvkVt bf>írra í féi^cmm sín !
um OP fengu bá sambvVkta,
Slims cfaðar m,“ð cqTnbl’óðn at,-
kvæðum. op í öðrum félögum I
með nrfánm mót.atkvroðum. \
Mun það nálega einsdæmi að,
boðum, sem fáanleg væru.
En á þeim sama morgni
höfðu kommúnistar eins og aðr
ír sambvkkt „smánarboðin"
svonefndu.
Næstu viðbrögð blaðsins
voru þau að gera sem allra
iminnst úr bví, sem unnízt
hafði í samningunum. Jafn-
framt bví var sruinnin um» frá
rótum Ivgasaga um bað, að ég.
samtímis því sem ég ásamt
meðnefndarmönnum mínum
var að ganga frá lausn d»ilunn
ar. befði samið við StS um
giæíðdu á sbuldakrttfu, er
stefnt var irn bftta leyti að A1
bv-ðnnre n tsmiðí n n ni.
No^Vmrn dögum seínna
sneri Þjóðviliinn svo við blað-
inu.
Þá vnrU úrsbt vínnudeilunn-
ar orðínn gevrilegur siour
birmar pam-iiHtu verkalvðs-
hruv.fingar vfjr bu.paðrí ríkís-
st'!órn. — Þá var með öðrmr;
nrfCum, jjlvsg glevmd fiirri
leiða . tjl. ósigufs yerkalýðsins
og sig.urs ríkisstjórnarinnar?
Nei, í þessu tilfelli leiddu „svik
in“ til verkalýðssigurs og ægi-
legra ófara ríksstjórnarinnar.
Og hvað er þá að harma, góðir
hálsar? , i
Seinasta útgáf.a Þjóðviljans,
jþann 3. janúar, érisú, að hót-
j anir Herm,anns .Tóriassonar í
| áramótaboðskap hans um að
, stofna svokallað „þjóðvarnar-
j ]ið“. þ. e. ríkislögreglu eðá her
til áð siga gegn verkalýðnum í
! vinnudeilum, sé afleiðing af
! heiftaræði hans og ríkistjómar
innar út af hrakförum hennar
I í vinnudeilunni fyrir „samein-
■ aðri verkalýðsstétt íslands",
!eíns og blaðíð orðar það. j
j En þrátt fyrir ummælin um
hina sameinuðu verkalýðsstétt
íslands, sem sigraöi glæsilega
og vakti með sigri sínum þetta
heiftaræði ríkisstjórnarinnar,
er í sömu greininni klúðriað
inn ásökunum urn svik AB-
klíkunnar. Og á næstu síðu
blaðsins er gengið enn lengra.
> Þar er talað um fyrirætlanir
ríkisstiórnarinnar um að láta
lögregluna grípa inn í verkfall
ið í sambandi við frystihúsin. i
Síðan segir Þjóðviljinn orðrétt: j
! „Þeíía áíti að vcrða umibaf
| síéttarhersins. Og Þjóðviljpn-1
um er einnig ktinnugl um það,1
að þessi áforsn voru liður í því
samkomnlagi, sem tókst milli
Framsóknar og vissra AB-
j matina einmitt þennan dav og
1 alkunnugt er.“ — Svo mörg
voru þau orð þessa málgagns
Sameiningarflokks alþýðu.
Nú vil ég spyrja þá nafn-
lausu ,,sameiningarmenn“, sem
að þessum bokkalegu skrifum
standa. Hverjir cru þessir
„vissu AB-menn“, sem m. a.
eiga að hafa sarnið víð Fram-
sókn um, að lögreglu yrði sig-
að á verMallsmenn? Nefnið
nöfnin. Greinið :-em skýrast
fuá þessu „samkomulagi“. sem
þíð segið að alkunnugt sé um,
en verið ærulausír ósanninda-
menn að allri þessari fram-
leiðslu ykkar að öðrum kosti.
Sýnið nú einu sinni nokkurn
mannsbrag, því nú liggur nokk
uð við.
Það hefði verið vit í þeirri
afstöðu kommúnisfa frá byrj-
un að viður.kenna sigur verka-
I ýossam t akan r a strax og
benda á, að þessa væru þaú
megnug, þegar þau stæðu sam
an einhuga og ósundruð. En
ek.ki báru beir gæfu til bess.
Svikabrigzlin gátu ekki leitt
til annars en bess, að Þíóð'vili-
ínn ætlaði að túlka úrslit deil-
unnar sem óci<mr verkalýðs-
samtakanrsa. Svikin væru skýr
ing ósigursíns. Og þetta var
líka ætlun hans í fyrstu. Hann
taMi ekkert sigur nema upp-
bafleeu kröfuná. lé'Ó grunn-
Sjt.íírVVippfíyipf pft cí
hefði
Til Alþýðuílokksins og verkalýðssam-
takanna í Noregi
Arbejderbladet í Oslo, aðalmálgagn norska Al-
þýðuflokksins, hringdi Hannibal Valdimarsson fo ’-
mann Alþýðuflokksins upp rétt fyrir áramótin og
óskaði eftir grein frá honum í blaðið.
Sendi h.ann blaðinu svohljóðandi ávarp:
SEM FOKMANNI íslenzka alþýðufiokksins, er mér
það sérstök ánægja, a5 verða við hinum vingjarnlegu
tllmælum Arbejdfiibladets um ávarpsorð í tilefni ára-
mótanna.
E*au orð mín vil ég byrja me'ð hugheilum kveðjum og
innilegum riýársóskum til norska bræðpaflokksins, lii
norsku verkalýðssamtakanna, og til aílrar. hínnar norsku
frændþjóðar.
Eg fullyrði, að ísíenzka þjóðin muni alltaf telja sig
eitt systkinanna í hinni norrænu þjóðafjölskyldu, og að
flokkur okkar ©g íslenzku verkalý'ðssamtökin muni álltaf
reiðubúin tii eins náins samstarfs og unnt reynist, við
alþýðufiokkínn norska og hin broskuHii og öflugu norsku
verkaíýðssamlök.
Sem formanni í samninganefnd verkalýðssamtak-
anna, var mér það ófolandin ánægja, að unnt skyldi að
Ieysa verkfalli'ð fyrir jól, og að fengnum þeím kjarabót-
um, sem við megum vel við una.
Sá árangur, sem náðist með þesstt verkfalli. er að
óliíi okkar alþýðuflokksmanna þýðingarmikið byrjunaiv
skref á nýrri braut í verkaíýðsbaráttu okkar_ Lei'ð, sem
við alþýðufíokksmenn munum fara, bæði innan flokks-
ins og verkaiýðshreyfingarinnar á komandi árum. Það er
að segja, — baráttu fyrir lækkuðu verði á iífsnauðsynj-
um í stað launahækkana.
Þá vil ég minnasí á málefni, sem við Islendinga.-
viljum gjarna vekja athygli á erlendis.
íslendingar hafa, eins og Norðmenn, séð sig tilneydda
að síækka landhelgi sína úr þrem míhtm í fjórar. Þessi
stíykkun var framkvæmd á sama grundvelli og þeim, er
Norðmenn byggðu á kröfur sínar á sínum íírna, og sem,
eins og kunnugt er, hlutu viðurkenníngu alþjóðlega
dómstólsins í Haag.
En í haust hefur það gerzt, a'ð brezkir úígerðarmenn
í Hull og Grimsby Iiafa útilokað islenzk fiskiskip frá
löndun í brezkum hafnarborgum, í því skyni, að þvinga
íslendinga til að falla frá kröfum sínum.um stækkaða
landlielgi.
Þetta mál ’nefur hina örlagaríkustu þýðingu fyrir Is-
lendinga. En öll íslenzka þjóðin er einhuga og staðráðin
í að íáta aldrei blut slnn í því máli, — að viðurkenna
aldrei það ofbeldi, sem stórvekli hc'itir nú þá frjálsu
þjó'ð, sem fómennust er í Evrópu,
Við væníum þess, að hinar norrænu frændþjóðir veiti
okkur siðferðislegan. styrk í þessarí hörðu baráttu okkar
til varnar fjárhagslegri tilveru okkar og sjálfstæði, sem
nú er í hirmi bráðustw hættu.
Að síðustu: Alþýöiiflokkurinn íslenzki þakkar af
heilum huga ágæía samvinnu á liðnu ári og vonar, að
hin nána vináíta með flokkum okkar megi haldast í fram-
tíðinni.
Eg jxúí á norræna frelsíshugsjón og friðarvílja. Það
er örugg sannfæring mím að nocræn samv?mia megi
hafa mikla þýðingu bæði fyrir Norðurlönd og heiminn,
því að hún byggisí á æítartengslum og vináttu, sameig_
inlegum arfi menningar og hugsjóna,
Eg óska allri norsku þjóðinni gæfu og gengís á hinu
nýja ári.
■ ■ HANNIBAL VALDIMAHSSON.
snyrtivörur
hafa á fáum áruiu
unnið sér lýðhylli
una land allt.
ertotnn urmizt vegna lúalegva
svíV^ mír'ua.
TTrvrj frá Kofou f>r KVO S.íféljt.
revnt i Þió^vilipnum. að sam-
oina hpio.ar ópamrvmanlppu
■flaT-c't'rvftnr" í-!tnT’"!piirir>n y”ir
riVicyíórninni op pviV mín,
cpiq nú eru O’iðin rlél-+ið ó—'Cs—-
sórnTÍPírri yflrloitt Vklinð
CÍTr-l-oCqTrinírio-Oir /tlP l-MrimflgT.
TTvprc Vonnr rRVfro->fij er
ha+ta. o<* hvorcs Vonar vitsmnna
Vpmoi P-yr V"""i oT--if -V1
F.f. yprVnTvðnrinn var «vik-
ínn, hlutu þau svik þá ekki að
kaixDshækkun. Og til þess að
leitast við að ná benni fram,
vildu vmsir kommúnistar láta
verkalvðínn standa í verkfalli
fram yflr jól.
En svo unnsötvaði Þíóðvilí-
inn smám saman. að verkaivð-
nr landsíns mat bað, sem áunn
izt hafði, sem mikinn nrincin-
sipur og miklu varanlesni: og
merkiiepri kiarabót en prnnn-
VaimsbæMnn hefði nokkru
sinni orðið. Op þá varð hann að
revna að fá fóik til að plevma
svartsíðunni 19. desember með
því að þera æruleysis- og sríka
brigzl á mig og síðar á alþýðu-
flokksfólk yfirleiíí.
Þetta er sannleikur málsins,
þótt ófagur sé.
Þetta er sá skerfur, sem svo-
kallaðux Sameiningarflekkur
alþýðu hefur lagt til þess, að
alþýða íslands freistaði oftar
að standa sameinuð í ::ókn og
vörn í stéttarmálum sinum. —
Getur framkoma kommúnista
nú að deilulokum vissulega
leitt til þess, að c-nqmn vilji
framar leggja æru sína í hættu
í samstarfi við þá. Og get ég
ekki láð það neinum.
Það er alþjóð kunnugt, að af
iiendi okkar alþýðuflokks-
manna var þetta samstarf á-
reitnislaust og ágreinmgslaust
bæði á meðan á deilunni stóð
og eltir hana. Við eig im þvi
enga sök á þeim eftirmáium,
sem orðið hafa, eða þeim afleið
íngum, sem rógburðarherferð
kommúnista kann að hafa fyr-
ir< séttarlega einingu verkalýðs
ins á Xslandi í framtíðinni.
Áhyggjur þær, sem komm
únistar hafa nú út af þrekleysi
mínu, þreytu og dáðleysi — að
ég þoli „ritskoðun" af hendi
Stefáns Jóhanns, — að ýmsir
forustumenn Alþýðuflokksins
hafi atvinnu hjá annarra
flokka mönnum og þar fram
eftir götunum, læí ég mér i
léttu rúmi liggja. Ég met þær
áhyggjur allar eftir þeim „vel-
vildarhug", sem ég veit að
kommúnistar bera til mí'i og
Alþýðuflokksins.
Frh. á 7. síðu.
AlþýðuMaðið — 5