Alþýðublaðið - 27.02.1953, Blaðsíða 5

Fösíudagur 27. febrúar 1953.
ALÞÝÐIJBLAÐIÐ
FYRSTU DAGA ÁRSINS
mátti 'svo heita, að vegnrinn
sum Svínahraun og Hellisheiði
væri ófær bifreiðum söfkum
þess, hve holóttur hann var,
<enda hafði hann ekki verið
hetflaður síðan fyrir fyrsta des-
ember 1952.
Þetta er nokkuð venjulegt
hirðuleysi, sem við ökumenn
köllum, en vegagerðarmenn
segjast hafa svo lítið af veg-
Jieflum til umráða, að þeir séu
alítaf í gangi, þegar þeir eru
gangfærir, þ. e. a. s. í 8 stunda
vinmidag að meðaitali = 48
stundir á %dku. Reglucemi það
eins og fleira(!!!) Réttmætt
gæti það því talizt, að rann-
sóknarnefnd gerði athuganir á
bví, hvort réttara reynist.
Skömmu eftir áramótin var
\Tegurinn þó heflaður og gat
því talizt góður í þrjá eða fjóra
daga. Fyrstu viku ársins gjörði
mjög mikla rigningu og hófust
bá úrrennsli mikil úr veginum
á hinum vejijúLegu stöðum,
sem 'al^ir ferðamenn þekkja,
jhvar eru.
Mest brögð urðu að úrrensl-
am þessum á Sandsbeiðinu, en
þar hvarf að mestu leyti
margra metra bútur úr vegin-
um.
Þarna myndaðist hættusvæði
mikið, en næstum samtímis
mátti sjá hið alþekkta hættu-
merki Z báðum megin við ó-
færuna, og mun flestum veg-
farendiun kunnugt um ætterni
nefndra hættumerkja.
Fljótlega var svo brugðið við
og hafinn ofaníburður í öll
þessi úrrennsli.
Sem kunnugt er, munu vera
til stórvirk vegagerðartæki hér
á landi, en sennilega hafa þau
ekki verið notuð í þetta sinn,
íbví heyrzt hefur, að viðgerðin
hafi tekið marga daga, en hve
marga er okkur algjörlega ó-
kunnugt.
En sunnudaginn 25. janúar
var ekki lokið hetur við að
ffylla upp í skarðið é Sand-
skeiðinu en svo, að þegar enn
rigndi á ný, þá var sá vegbút-
'<ur, sem unnið hafði verið að,
enn lægstur, og af eðlilegum
ástæðum réðist þá vatnið yfir
liann af miklum krafti og
ruddi hinum umrædda vegar-
spotta á ' svipstundu burt. -
Gerðust þá mörg tiðindi sam
tímis. Bif rei ðastj órum, sém
þarna voru á ferð, 'leizt nú
ekki á blikuna, þar sem flóðið
á á 1J S f
dýpkaði skjótt, og á svip-
stundu kom að því, að bílar
urðu þarna fastir. Var því þeg-
ar í stað kallað í talstöð eins
bílsins og beðið um aðstoð eða
björgun. Til Selfoss var kallað
j og beðið um. kranabíl til hjálp-
ar, og kom hann þegar í stað.
, Enn fremur var haft samband
við Reykjavík og beðið um
vinnuflokk til viðgerðar, og
brá hann einnig við. Með þeim
flokki kom einnig tveggja drifa
bifreið til aðstoðar.
En kostnaðinn við aðstoðina
eða björgunina vitum við ekki
hver hefur orðið að greiða,
vegagerðin eða eigandi bílsins,
sem aðstoðaður var. Miklar lík
ur þykja til þess, að slíkt at-
riði fari í mál og það alla leið
í hæstarétt, því að fyrir fáum
árum fór líkt mál alla þá leið
sem frægt er orðið, þá er Bald-
vin af Króki 'sótti vegagerðina
til saka um skemmdir á bifreið
sinni og vann að lokum glæsi-
legan sigur.
Nú var þegar í stað brugðið
við til viðgerðar á veginum,
og hafði það gengið með mikl-
um hraða, en í einhverju ógáti
hafði þó skarðið verið heldur
knapplega fyllt og var því mun
lægra, en vegurinn nokkru
hærri beggja megin við.
Strax daginn eftir að við-
gerð var lokið, vildi það óhapp
til, að enn tók að rigna. —
Myndaðist þá enn einu sinni
mikið vatnsflóð suðvestan veg
arins og flæddi þá enn á ný
eða réttara sagt þriðja sinn á
þessu ári yfir veginn á sama
stað, og tók í burtu mest af
þvf, sem nýlokið var við að
bera lí hann, en til allrar lukku
stóð leysingin ekki lengi að
þessu sinni og varð því ekki
alvarleg hætta af.
Síðan var úrrennslið lagað
næstu daga á eftir og gekk
mjög vel, enda kom líka snjór
og skafrenningur í allt saman
pg varð til þess að fylla upp og
slétta ýíir, svo að allt varð
rennislétt, og bifreiðar þutu
y.fir.
1. . Ekki gát þó lengi lukkazt að
Sextugur í gœr:
Sigurður Bjarnajou
verkamaður á ísafirði
SEXTUGUR varð í gær Sig-
mrður Bjarnason verkamaður
til heimilis að Seljalandsvegi
14 á ísafirði.
Hann er fæddur 26. febrúar
1893 að Björgum í Vindhælis-
fhreppi í Húnavatnssýslu.
Foreldrar hans voru Bjarni
Guðlaugsson bóndi og kona
Jhans Guðrún Eiríksdóttir.
Til ísafjarðar fluttist Sigurð
fur árið 1912 og hefur hann
fcúið' þar síðan, Hefur hann
bannig verið ísfirzkur borgari
ií meira en 40 ár.
Fyrstu árin á ísafirði og allt
ifram til ársins 1921 stundaði
Sigurður sjómennsku á ýms-
iLim ísfirzkum skipum, en síð-
an hefur hann stundað dag-
iaunavinnu í landi. Og hjá
eama atvinnurekanda, ísa-
ífjarðarbæ, hefur hann unnið
óslitið síðan 1929.
Sigurðúr Bjarnason er stétt-
vís maður og staðfastur í öll-
um hagsmunamálum verkalýðs
ins. Hann varð einn af stofn-
endum Verkalýðsfélagsins Bald
urs og hefur ávallt síðan verið
einn af traustustu félögum
þess. Kemur það naumast fyr-
ir, að Sigurð vanti á fund í
Baldri eða í Alþýðuflökksfélag
inu á ísafirði. Enda var hann
gerður heiðursfélagi Baldurs á
25 ^ ára .afmæli félagsins.
í vinnudeilunni miklu 1926,
þegar Verkalýðsfélagið Baldur
fékjkíst fyrst viðurkennt sem
réttmætur samningsaðili við
atvinnurekendur. gat Sigurður
sér mikinn orðstír, enda hefur
hann aldrei látið á sér standa,
þegar til átaka hefur komið
milli félagsins og atvinnurek-
enda. Hann er sannur og trúr
Frh. á 7. siðu.
hafa veginn góðan, því að 27.
jpnúar gerði snjókomu með
stormi og veðurlátum- Varð
Hellisheiði því fíjótt þann dag
mjög slasm, og siíðar um kvöld-
ið alveg ófær bifreiðum, enda
alkunnugt. að Hellisheiði þolir
ékki éitt él til að verða ófær.
Sjaldan slíku vant kom þó ekki
nein hjálp með mokstur. Hafa
þeir því verið önnum káfnir
við aðgerð á einhverjum öðr-
um stöðum. því að alkunnugt
er méð þá, sem' inokstrinum
stjórna, þ. e. a. s. Jónsson og
Geirsson, áð úm leið og snjór-
inn fellur, eru þeir vanir að
láta skoða hann og jafnvel
efnagreina, og tekur það ævin-
lega einn til tvo daga áður en
mokstur er hafinn.
Sýslunefnd Árnessýslu þyk-
ir þessi rannsóknartími of lang
ur og hefur því íarið, þess á
leit. að fá snjómokstrinum
stjórnað frá sinni Selfossstöð
án skoðunar og rannsóknar á
snjónum, og sent til vegagerð-
arinnar í þeim erindum þrjá
sína færustu menn, en okkur
er sagt, að sú tilraun hafi mis-
tekizt, enda sannaðist það þeg-
ar í þessum snjó. þa^ sem það
mun víst hafa tekið 4—5 daga
að skoða snjóinn áður en lagt
vrar í að moka hann. Hellisheiði
var líka jafnlenei ófær eða bar
til 2. febrúar. Þá var mokaður
af henni snjórinn, með hinni
mestu prýði. Sá mokstur hefur
líka dugað fram á þennan
dag.
Frá 2. til 6. febrúar var enn
á ný góður vegur austur og
vestur. En laugardaginn 7.
febrúar gerði geysilegt veður,
bæði rok og rigningu. Mynd-
aðist þá mikið flóð við veginn
á Sandskeiðinu. Svo sem venja
er til, rann vatnið yfir veg-
inn, þar sem hann var lægst-
ur, og vildi enn einu sinni svo
óheppilega til, að það var ein-
mitt þar, sem nýborið var í hið
margumtalaða skarð. — Þvílík
óheppni (!!) í einni svipan
ruddi vatnið þess-um nývið-
gerða bút burtu og gerði þar
þegar illfært og ófært, svo að
margir bílar urðu að snúa við
og aka alla leið um Krísuvíkur
veg. Að þessu sinni og í fjórða
skipti á þessu ári varð úr-
rennslið enn mest og hafði
breikkað mjög frá því áður.
Var þetta mjög mikið flóð, enda
hefur heyrzt, að Morgunblaðið
hafi sent myndatökumann á
staðinn, enda er það í sam-
ræmi við stórtíðindi, er gerast
bæði innanlands og utan, sam
anber er blaðið Tíminn sendi
myndatökumann til flóðanna á
meginlandinu, enda er líka
vitað, hversu samstillt er sam-
starf ríkisstjórnarinnar í flest-
um málum.
Til sönnunar á því, hve erf-
iðar aðstæður hljóta að vera
þarna við þetta margumtalaða
úrrennsli, má nefna, að enn
virðist ekki hafa tekizt að
finna út réttan vatnshalla á
þessu flóðasvæði. Ósjálfrátt
verður okkur það á að fara að
brjóta heilann um það, hver sé
orsökin fyrir þessum mistök-
um, og verður þá, af góðvild,
að hallast að þeirri skoðun, að
eitthvað sé bogið við mælitæki
þau, sem notuð eru við mæl-
ingu vatnshallansi, frekar en
mennina, sem með þau eiga að
fara. Ef svo er, hlýtu-r að vera
brýn þörf að endurnýja halla-
mæla vegagerðarínnar (eins og
kannski fleira þar) og panta þá
frá einhverju miklu fjalla-
landi, og dettur okkur þá helzt
í hug Danmör'k með sitt hrika-
lega „Himinbjarg", enda hafa
margir af okkar menntamönn-
um lært dönsku.
Upp af Sandskeiðinu liggur-
vegurinn þrefaldur eða fjór-
faldur og snýr sitt í hvora átt
ina. Er því hin erfiðasta kross-
gáta að hitta á réttan veg
hverju sinni. og liggur við. að
þörf gerist að ferðast eftir átta
vita og korti. Yegfarandinn
gæti látið sér detta í'hug, ao-
slíkar stjörnubrautir væru
lagðar með hliðsjón af sKkum
hjálpartækjum, en kolvitlaus-
um þó.
í þetta f jórða og síðasta sinn I
rann einnig mjög úr veginum
á þessum föstu viðskipta-úr-
rennslisstöðum. Og þrátt fyrir
margendurtekna endurbót á
frárennslisskurðum allt frá
1920 og fram á þennan dag, er
ekki komið dýpra niður með
þá en hálft annað iil tvö fet, og
breiddin eftir því, enda er ja-rð
lag þarna mjög slagmt, mold
blaut eða þurr, malarskriður
og jafnvel klapparhöft, en sem
kuhnugt er, vinnur engin vega
skófla á slíkum jarðvegi, þó að
hún væri vel skerpt og vonum
við. að slíkt þurfi ekki frekarí
skýringar við, því að allir
hljóta að sjá, að þarna er eng-
in mýrarstunva, sem ævinlega
reyndist bezt viðureignar í
gamla daga, bæði við fyrir-1
hieðslu o~ ef framrennsHs-
skurði þurfti að gera.
■ En nú virðist einhverjum aí
þsim ágæíu rnönnum hafa dott
ið gott-ráð í liug. Nú, mánudag
;nn 9. þ. m.. hafa þeir látið
-etja þrefaida röð af rörum i
gegnum veginn og hvert rör
það svert. að nægja mun í frá-
rennsli frá tveggia bæða íbúð-
arhúsi. að minnsta kosti. geta'
menn því geri sér í hug-ar-
lund, hversu gevsimikið vatn
þau muni öll íaká. enda sann-
aðist hað 'þesar i stað þann 13.
þ. m., að ekkert rann. yfir veg
inn í þeirri suddarigningu, sem
þá var, enda vo~a Hka ma^gir
úrvalsrgterih hafðir til aðstoðar,
ef á þyrft að haldá, sem virú-
ist ve-a orði.u fö t alheim«->
venja. þegar svona undur ganga
yfir.
Væntum við.. því bess, að’
okkar ágæti urt'alsflokkur,'
verði til aðstoðar á þessumi'
hættuslóðum bann tíma. Verá
eftir er af bes'um- vetri. bví að,
öruggt-verður þá. að-vegageEÖ'
in setur bá enn á ný nýtt met
í eyðslu fram yíir það. er fiár-
lög levfa, sem varð þó á síð-
ast liðnu ári allt að sjö milljón
um, króna.
14. febrúar 1953.
Þórmundur Guðsteinssort. Guö~
laugur Magnusson. Benóný
Benediktsson. Svembiörn Guð-
mundsson. Kjartan Ingimarsw]
son, Ingimar Ingimarsvon, Buh-
ólfur Saprmmdsson. Oskar .Tó-
sefsson. Óiafur Ketílsson, Gwð-
mundur Jónsson.
Leshringur FOJ.
LESHRINGUR Félags ungra
jaftiaðarmanna kemur saman í
kvöld. Biarni . Vilhiálmsson
ræðir um fornsögurnar.
Sjötugur í dag'.
Guðmundur Gui
son í Yík í Mv
EINN af hinum traustu frum
herjum verkalýðshreyfingarinn
ar og Alþýðuflokksins, utan höf
uðstaðarins, Guðmundur Guð-
mundsson, skósmiður í Vík í
Mýrdal, er sjötugur í dag.
Guðmundur fæddist 27. dag
febrúarmánaðar árið 1883 í
Ytri-Skógum undir Éyjafjöll-
um. Foreldrar hans voru Guð
mundur Oddsson og Guðrún
Guðmundsdóttir. Oddur Sveins
son, afi Guðmundar, bjó í Ytri
Skógum, og ólst Guðmundur
þar upp til sjö ára aldurs, en
fluttist þá með móður sinni að
næsta bæ, Drangshlíðardal, til
Kjartans Guðmundssonar og
Sólveigar Finnsdóttur, sem voru
honum mjög góð. Þar var hann
fram að fermingu, en ferming
arvorið fluttist hann með móð-
ur sinni og stjúpa, Símoni Jóns
syni, austur í Álftaver. Sextán
ára gamall réðst hann vinnu-
maður að Höfðabrekku í Mýr-
dal. og svo var hann þar og á
næstu bæ-jum í vinnumennsku
til ársins 1910. Árið 1904 gift-
ist hgnn Egilínu Sigríði Jóns-
dóttur frá Kerlingardal, og
1910 voru börn þeirra hjóna
orðin fjögur. Fjölskyldan flut.t
ist þá til Víkur, og hefur Guð
mundur búið þar síðan.
Ekki var hann velkominn til
Víkur. Var reynt að koma í
veg fyrir, að hann fengi þar
þak yfir höfuðið, en Sigurður
Eggerz, sem þá var orðinn sýslu
Guðmundur GuSmundsson.
maður Skaftfellinga, sýndi Guð
mundi fágætan drengskap og
sérstætt örlæti og kom þvi tií
leiðar með hjálp góðra manna,
að Guðmundur fékk komið sér
upp húsi. Þau Guðmundur og
kona hans eignuðust 9 börn,
og Guðmundur hafði ekki á
annað að treysta en vinn«
sína, því að þegar þau hjónin
fluttust til .Víkur, komst ö.ll
búslóðin fy-rir á einum hand-
vagni. Má því nærri geta, að
oft hafi verið erfið afkoman.
Þá er svo virtist frekar farai
að rætast úr um bjargræðið og
Guðmundur hugðist hefja bú~
skap í Kerlingardal, misstij
(Frb. á 7. siðu.). j[