Alþýðublaðið - 27.02.1953, Blaðsíða 6

6
ALÞÝDUBLAÐIÐ
Föstudagi^r 27. febrúar 1953.
Á ANDLEGUM VETTVANGI.
Ósköp finrast mér þaS eigin-
lega fátt 0g lítið, sem gerist á
sálræna sviðinu þessa dagana.
Það er eins og við séum að
lenda í einhverri andlegri fá-
tækt, jþrátt fyrir' allt, sem gert
hefur verið til að punta upp á
menninguna að undanförnu.
Satt bezt að ssgja, þá geta til
dæmis að taka sjónleikirnir,
sem nú er.u sýndir í leikhúsum
borgarinnar, efcki lalzt sérlega
sálrænir, og kannske er það ein
mitt þess vegna, sem aðsóknm
er svona giífurleg. Og það er ef
til vill bara vandfýsni mín, eða
sálræn matv'endni, sem gerir
það að verkum. að mér finnst
útvarpið með ósálrasnasta móti
að undanförnu, en þó undan-
tek ég manninn í brúnu fötun-
um. Að hugsa sér, að hánn Sör
Justas, að einmitt hann skyldi
vera glæpaimannafoi'inginn. Mér
brá svo í brún, að ég' missti
miður lykkju. En svona eru
þessir Englendingar, ekki nokk
ur leið að þekkja þá.
En svo að ég víki aft.ur að
sálrænu máfunurn. Jazzistar og
listmálarar fá sLnrx sérstaka
tíma í útvarpinu, — hvernig
væri að sálrænt fóik fengi þar
líka sinn sérstaka tíma, þar
sem það ræddi sTri imól, og
fræddi 'aðra um hin æðstu vís-
indi, spádómana og' allt það?
Ég iea; alveg viss um, að margir
myndu hlusta á þá túna moð
athygli. Við skulum segja, að
þessir tímar yrðu til þess að
foyrja með einu sinni í vikiu, og
þá yrð spáð fyrir helztu af-
burð.um næstu viku. Ætli það
iéki ekkj mörgum forvitni á að
heyra slíka spádóma. Og svo
mætti fólik senda tímanum nafn
og heimilisfang og aðrar þær
upplýsingar, sem vísindin krefj
ast, og iþá yrði svo spáð fyrir
því, og spáin lesin upp í tíman
um ytii dæmis, — ungfrú uppi
á Skaga, Dódó, einmana maður
norður £ Skagafirði og svo fram
vegis því að vitanlega yrði að
les upp spámar svo leiðis, að
ekki þekkti meinn, nema við-
komandi, við hvern væri átt.
Mér finnsit nú, að útvarpíð setti
að reyna þetta. Og ég fyrir miít
leyfi er viss um, að miikið yrði
á þá tíma hluistað, og að þeir
myndu vekja mikla atliygli.
Að svo mæltu læt ég útrætt
um þefta mál í bili.
í andlegum friði.
Dáríður Dulheims.
,íY?
J
FRANK YERBY
Milljónahöllin
Maðurinn, sem Pride hafði
verið að því kominn að kyrkja,
var mjög gamall. Andlit hans
var reifað óhreinum tuskum,
aðallega þó fyrir augun og
aftur fyrir hnakkann. Án þess
að segja eitt einasta orð, gekk
unglingurinn yfir til gamla
mannsins og tók reifana frá
andlitinu.
Pride fékk velgju innan um
sig, þegar hann sá, að maður-
inn hafði bókstaflega talað
emgin augu. Við honum göptu
holar augnatóftirnar, nefbein-
ið var burtu, andlitið eitt gap
andi sár frá munni og upp á
enni, þar sem bráðið, glóandi
stálið hafði sletzt á hann í
verksmiðjunni.
Pride hörfaði aftur á bak.
Hann mændi á piltinn, sem
hörfað hafði út í horn, og síð-
an gat hann, þrátt fyrir allt,
ebki stillt sig um að stara á
stórslasaðan öldunginn.
Tim hafði til þessa haft
hægt um sig. Nú sté hann fram
og staðnæmdist andspænis
Pride. Hann , kreppti hægri
hnefann, seildist með handlegg
inn langt aftur fyrir bak og
lét harðan hnefann dynja á
munni Prides af öllu afli. Var-
irnar sprungu undan högginu,
blóðið fossaði niður um hann,
en hendurnar héngu eftir sem
áður slappar niður með síðun-
um.
Tdm lét hvert höggið ríða á
honum á faetur öðru, sté fram
öðrum fætinum til þess að geta
betur látið líkamsþunga sinn
fylgja höggunum eftir. Pride
riðaði og féll upp að veggnum,
síðan á gólfið. Hann stóð sein-
lega á fætur á ný, en gerði sig
enn ekki líklegan til þess að
svara í sömu mynt.
Reyndu að verja þig, djöfuls
inis, lúsugi skitugemlingurinn
þinn. orgaði Tim. Rautt and-
lit Tims var afmyndað af reiði
ofsa.
Pride hrissti höfuðið hægt.
Nei, Tim, sagði hann sneypu
lega. Ég get ekki barizt lengur.
Farðu burtu. Láttu mig í friði.
Láta þig í friði hvæsti Tim.
Þú skalt fá þann frið, sem þú
átt skilið. Og hann réðist á
Pride af enn meiri ofsa en áð-
ur, lét höggin dynja á honum
sitt undir hvorn vanga, sótti
höggin langt niður og lét þau
ríða upp undir hökuna af
feikna afli, þar til Pride, sem
hvorki hreyfði hönd né fót sér
til varnar, var að því kominn
að missa meðvitundina. í sama
bili ruddust nokkrir af mönn-
um Prides inn í húsið. Þeir
ð
43. DAGUR
sáu hvað um var að vera og j
þrifu til Tims. i
Hann reyndi að slíta sig af
þeim, en þeir báru hann fljót-
lega ofurliði. Komumenn sáu
hvernig hann hafði leikið hús-
bónda þeirra og sögðu við
Pride:
Hvað eigum við að gera við
hann, herra Dawson? Viltu að
við læðum einni í hnappinn á
honum eða ætlarðu að láta þér
nægja að lækka í honum rost-
ann á annan hátt?
Hvorugt, tautaði Pride. Lát-
ið þið hann inn í næstu lest
til New York og sjáið til þess
að hann læðist ekki úr henni
fyrr en hann er kominn alla
leið þangað. Hann hefur alltaf
verið bezti vinur minn, lengst
af einasti vinurinn minn.
Pride staulaðist út. Það var
næstum komið myrkur úti.
Hann sá að verið var að bera
lík hinna föllnu inn í húsin.
Hann hélt rakleitt heim til
Bentleys. Gékk hægt og dró á
eftir sér fæturna.
John Bentley stóð á tröpp-
unum með ferðatösku Prides í
hendinni.
Það er mannlaust hús hérna
efst í götunni, sagði hann sein-
lega. Ég skal láta færa þér kol
í ofninn og eitthvað til þess að
sofa á.
Ég . . . ég ætla að láta þig
í friði, stundi Pride en átti erf
itt um mál vegna þess hversu
varir hans voru bólgnar og blóð
ugar.
Það er ég ekkert viss um.
Enn þá hef ég þó ýfirráð yfir
( þessum kofa, og meðan svo er
I kæri ég mig ekkert um að hýsa
i morðingja undir mínu þaki.
i Hann snerist á hæli og stik
| aði inn í húsið. Pride stóð lengi
í sömu sporum. Snjóflyksurnar
settust á hárlubbann á honum
Höfuðið var orðið alhvítt. Svo
rétti hann út hendina, tók upp
töskuna og lagði af stað með
'hana upp götuna.
Fyrir hugskoti hans hljóm-
aði tallaf þessi sama setning:
Sum verkefni eru of skítug til
þess að hægt sé að taka þau að
sér .... Enn einu sinni lagði
hann af stað út í myrkri fyllt-
an heiminn.
Áttundi kafli — 1870.
Eldurinn logaði dauft á ar-
ininum hjá Pride og það var
hálf kalt í herberginu. Hann
stóð við gluggann og virti fyr
ir sér snjóflyksurnar, sem bár-
ust með vindinum fyrir glugga
krílið. Það sást ekki langt fra
kofanum, sízt neitt, sem var
þess vert að horft væri á það.
Taskan jhans Já óhreyfð v,ið
rúmfletið og hann var ekki enn
simanumer
82 2 65
Kaupið farseðlana í Orlof, ekkert aukagjald.
Orlof h. f.
Alþjóðleg ferðaskrifstofa
þá farinn að þvo sér. Dökk-
rauðir taumar af storknuðu
blóði lágu niður á hökuna og
út á kinnarnar. Hann var með
skrámur víða á andlitinu und-
an hnúunum á Tim. Hann
hafði aldrei mjúkhentur verið,
þegar hann var í þessum ham.
i.Hann hafði sáran höfuðverk.
Bæði vegna högganna, og ekki
sízt vegna sárrar andlegrar og
líkamlegrar þreytu. Hann
reyndi að hætta að hugsa um
dauðai og hálfdauðar mannver
urnar liggjandi í njónum og
blóðpollana undir þeim. . . ,
Hann yrði að leggjast fyrir og
hvíla sig. Reyna að sofa. Hann
ýrði að sofa. Sofa og sofa. Sofa
Kuldahlátur brauzr um í. hálsi
hans enn hann gat ekki opnað
munmnn nægilega mikið fyrir
sárauka til þess áð hann fengi
útrás. Sofa, já sofa. og hafa
stöðugt fyrir hugskotssjónum
sínum hrátt, lifandi holdið . í
holum augnatóftum öldungsins,
sem hann var nærri því búinn
að kyrkja í greip sinni. — Og
heyra auk þess stöðugt hljóma
fyrir eyrum sér grátkiókkt öskr
ið í Tim: „Reyndu að verja
þig, djöfulsins, lúsugi skitugeml
ingurinn þinn . . Reyndu að
verja þig. • = „Hefurðu nckkrn
tíma séð ttíu ára gamalt barn,
sem ekki getur staðið upp-
rétt vegna þess að bein þeirra
eru bókstaflega rotin, rotin
vegna langvarandi hungurs og
skortsþ" . . og svo enn aðr-
ar raddir: „Bjarga lífi konunn-
ar minnar, meðan konur fé-
laga minna deyja allt umhverf
is okkur? Ég þekki Mögdu
mína. Henni myndi finnast líf
sitt of dýru verði keypt fyrir
slíka blóðpeninga“. . . „Ennþá
hef ég umráð yfir þessum kofa,
og meðan svo er, kæri ég mig
ekkert um að hýsa morðir.gja
undir mínu þaki“ . . .
Morðingja. — Ekki morð-
ingja eins og Pride Dawson,
svartan djöful, nagaðan inhan
af vítiskvölum og ataðan blóði
saklausra manna. Bara að hann
gæti fengið reiði sinni, gremju
og smán, útrás á sama hátt og
Tim. Hvílíkur léttir myndi áð
því vera — Bara að hann gæti
öskrað, slegizt og böðlazt eins
og Tim. En hjarta hans var
eins og í járnþvingum, soðnum
saman og hertum í þrjátíu og
sjö ára stríði og barátiu. Og
enda þótt honnm tækist * að
hrista þær sundur, myndi
hann samt ekki geta grátíð sér
til hugarléttis og sálubótar.
Það var barið að dyrum.
Hann var svo niðursokkinn í
þessar hugsanir sínar, að hann
tók ekki eftir því fyrst í stað.
Það var ekkí fyrr en barið
hafði verið óþolinmóðlega og
allfast, að höggin gátu vakið
athygli hans. Stirður og stíf-
ur í öllum limum réikaði hann
til dyranna og opnaði bær. í
skaflinum úti fyrir stóð Step-
han Henkja.
Komdu inn fyrir, sagði Pride.
Þakka þér fyrir Hann gékk
inn í herbergið og nam staðar
á miðju gólfi. Ég kom til þess
að segja þér, að þú hefur unn-
ið, sagði hann. Við treystumst
ekki til að berjast herhentir
gegn skotvopnum. Mennirnir
Smurt brauð.
Snittur.
Til í búðinni allan daginn.
Komið og veljið eða símið.
SíSd ik Fiskurs
Ora-viðgerðlr.
Fljót og góð afgreiðsls,
GUÐL. GÍSLASON,
Laugavegi 63,
iími 81218.
Smurt brauS
o& snittur.
Nestisnakkar.
Ódýrast og bezt. Vin-
samlegast pantiS meS
fyrirvara.
MATBARINN
Lækjargotu 8.
Sími 80340.
Köld borð o&
heitur veizSö*-
matur.
Sfiei & FSskur.
! Samúðarkort
■ ■ • •
m
m
» Slysavarnafélags fsianðs
■ kaupa fiestir. Fást hjá
; slysavarnadeildum um
• land allt. í Rvík í hann-
• yrðaverzluninni, Banka-
■ stræti 6, Verzl. Gunnþór-
; unnar Halldórsd. og skrif-
; stofu félagsins, Grófin 1.
• Afgreidd í síma 4897. —
■ Heitið á slysavarnafélaglð.
; Það bregst ekki.
Ný.ia sendl-
bflastöðín h.f.
hefur afgreiðslu í Bæjar-
bílastöðinni í Aðalstræfi
16. — Sími 1395.
MlnnlngarsDÍöIö
Barnaspítalasjóðs Hringsin*
eru afgreidd í Hannyrða-
verzl. Refill, Aðalstræti 12
(áður verzl. Aug. Svend
sen), í Verzluninni Vietor
Laugavegi 33, Holts-Apó
teki, Langholtsvegi 84
Verzl. Álfabrekku við Suð
urlandsbraut, og Þorsteini-
búð, Snorrabraut 61.
iHús og íhúðir
s
; af ýmsum stærðum
■ bænum, útverfum bæj
j arins og fyrir utan bæ
; inn til sölu. — Höfum
• einnig til sölu jaxðir
: vélbáta, bifreiðir oi
; verðbréf.
■
■
t Nýja fasteignasalan.
■ Bankastræti 7.
: Sími 1518 og M. 7,30—
5 8,30 e. h. 81546.