Alþýðublaðið - 21.07.1953, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐUBLABIÐ
Þriðjudagurinn 21. júlí 1953
Ritstj'óri sæll.
jSTtjl er nóg að gera í sveitinni,
og við sjóinn líka, eftir þeim
fregnum að dæma, sem af síld-
veiðunum berast. Grasár og
síldarár, — gott ár það. Ég
man e'kki eftir annarri eins
sprettu hjá mér,. síðast liðin
tuttugu til þrjátíu árin. Allt
grasi vafið upp undir kletta.
Það er leiðinlegt að hafa ekki
öliu í garð. Og til hvers væri
mannafla til að korna því grasi
það raunar, þegar engin er
sauðkindin, og ekki étur trakt-
orsskrattinn hey! Það er tún-
gresið og beljurnar ,sem allt
veltur á; maður lítur ekki við
þéttgrónu vallendi frammi í dal
botnum; slær kannski smáskák
ir af engjunum, svona í nánd
við túnfótinn. Þetta er ekkert
búskaparlag, segi ég nú.
Ég heyri að enn eigi að fara
að efna til meygripasýningar
þar syðra, og eigi nú að fara að
sníða þeim skipulag eftir hrúta
og nautgripasýningum; þannig
að sýningar fari fram um allt
land, og síðan verði öllum verð
launagripunum safnað saman
á einn stað, og valmn einn úr-
valsmeygripur úr öllum hópn-
um. Jú, mér líkar þetta. Mey-
gripasýningar geri ég ráð fyr-
ir að verði vel sóttar. En sein
heppnir gerast nú vorir stjórn
málamenn, er þeir létu sér
slíka hugmynd úr greipum
ganga; það væri ekki ónýtt
fvrir frambjóðendur að efna
til meygripasýninga i sar bandi
við framboðsfundi. Gr *i það
snarað innflutning erleir’ra að-
dráttarafla, og þar með gjald-
evri.
En sleppum því. Svo á að
senda úrvalsmeygripinn á gripa
sýningu erlendiö, og gæti þetta,
ef vel tækist til, orðið upphaf
að meygripaútflutningi héðan.
Er gott til þess að hugsa; það
gæti svo sem lagað verzlunar-
jöfnuðinn. auk þess sem bað
vrði landkynning og allt það.
Nú verður bara að gera ráð-
stafanir til þess að sá útflutn-
ingur fari skipulega fram, og
ekki verði um undirboð að
ræða, eins og með karfaflökin.
Er því um tvennt að gera, t—
fela SÍS útflutninginn. eða
stofna nýtt sölusamlag, SÍM •—
Sölusamlag íslenzkra meygripa
Virðingarfyllst.
Filipus Bessason
hreppstjóri.
Aualýsið í
ENGINN getur skilið né met
ið rétt, hver áhrif hún haf ði!
á okkur þessi kona, sem köll-
uð var Brandon, nema hann
viti, hvernig við vorum, þekki
eitthvað til okkar. Og þó er
mér um og ó að lýsa fyrir ykk-
ur, hvernig við vorum. Ég
kynni svo auðveldlega að vera
misskilin.
Ég ætlast ekki til þess af
ykkur, að þið álítið mig hafa
dáðst að henni, því hún var
óguðleg. Ég ætlast ekki einu
sinni til þess af ykkur, að þið
álítið að mér hafi svo mikið
sem eitt einasta augnablik fall
ið hún vel í geð. Hins vegar
langar mig til þess að þið trúið
því, að viðbrögð okkar, þegar
henni skaut upp í tilveru okk-
ar, voru þau ein, sem örlögin
höfðu ákvarðað okkur. Eða
hljómar það kannske heldur há-
tíðlega hjá mér? Rétt eins og
ég álíti okkur svo þýðingar-
miklar persónur, að örlögin,
eða máske forsjónin sjálf, hafi
farið að ómaka sig við að senda
okkur hana.
Og þá er ég komin að því
aftur, sem ég áðan drap á, að
hvorugt getur trúlegt kal'last í
ykkar augum, nema að þið
kynnist okkur fyrst, og kynn-
ist okkur vel.
Hvort ég verð bá misskilin
eða ekki, það fer sem fara vill.:
Þið komizt hvort sem er aldrei
til fulls skilnings á þessu, nema
ég hætti á að kynna okkur fyr-
ir vkkur.
Ég held ég byrji á því að
segja ykkur frá henni Laurel
frænku. Laurel frænka var á
fimmtugsaldri, þegar hér er
komið sögu. Hún var há og
grönn kona, ákaflega góðleg og j
geðug kona. Hún gegndi hús-
móðurstörfunum á heimilinu
hjá okkur, þar sem mamma dó,
þegar ég fæddist. Móðir mín er
sögð hafa verið mjög fögur ’:
kona. Allar mæður, sem deyja I
ungar, devja fallegar. Ég held
nú samt, að bað séu bara munn
mæli. Eða kannski samantekin
kænskubrögð. Það barn, sem
ekki hefur séð móður sína, hef
ur farið á mis við að siá þá
guðdómlegustu veru, sem anda
dregur, og verður að láta sér
nægja að sjá í þess stað mynd-
ina af henni, — í bezta falli.
Laurel frænka var , ógift.
Einu sinni var hún trúlofuð
ungum manni frá Boston. Fyrir
þeim lék alllt í lyndi. Það var
ást, fegurð, auðæfi og fullt sam
þykki beggja foreldra. En þá
var það daginn áður en foreldr
ar unga mannstins ætluðu að
leggja af stað til veizlunnar í
New York, að sonur þeirra,
sem dvaldi bjá peim síðustu
dagana, hinn tilvonandi brúð-
gumi, fór einn út á báti — og
drukknaði.
Ég vona. að það verði ekki
skilið sem hnjóðsyrði um and-
lega heilsu Laurel frænku þótt
ég segi, að hún hafi orðið vit-
stola af sorg. Hún gaf sig sorg
inni á vald í svo ríkum mæli,
að næstum því dró hana til
dauða. — Það var aðeins
vegna meðfæddrar, líkámlegr-
ar hreysti að sorg her.nar linnti
um síðir. Og sá tími kom, að
hinn ungi maður, sem drukkn-
aði, var ekki lengirr eingöngu
syrgður, heldur líka dáður og
minning hans í heiðri höfð af
allt annarri og hamingjusam-
ari stúlku.
Það gengu sögur af brúð-
kaupskjólnum hennar Laurel
frænku. Já, það er alveg satt,
að hún geymdi hann allt-
af. Hann var undurfagur. Öld-
ungis óviðjafnanlegur. . Hvað
ætlaði hún að gera við hann?
Brenna hann í dagstofuofnin-
um? Gefa einhverjum hann.
Það er ekki á færi annarra en
auðmanna að klæðast slíkum
flíkum þótt á gif tingardaginn
sé. Sú er heldur ekki til í
kunningja- og vinahcpi Laurel
frænku, sem ekki myndi — og
það af góðri og gildri ástæðu —
hreint og beint svitna af til-
hugsuninni um að eiga að bera
slíkan kjól á brúðkaupsdaginn
sinn.
Það er ekki satt, að í svefn-
herberginu hennar Laurel
frænku hafi staðið útstoppuð
eftirlí'king af kvenmanni í
fullri líkamstærð, jkl'ædd brúð
kaupskjólnum fræga. Það er
heldur ekki satt., a'ð hún hafi
farið í hann einu sinni á ári
hverju, það er að segja mánað-
ardaginn, sem brúðkaupið átti
að fara fram. Kjóllinn var allt
af geymdur í járnsleginni kistu
í geymslunni hjá okkur. Ég veit
í rauninni . ekki hvers vegna
Laurel frænka vildi aldrei
farga honum. Ekki var hún að
geyma hann handa mér. Vit-
anlega vissi hún að ég myndi
aldrei giftast.
Hann Powell, bróðir Laurel
frænku, það var hann pabbi
minn. Ég kallaði hann alltaf
skírnarnafninu. Ég veit ekki
hvernig á því stendur. Náttúr-
lega hafa það í upohafi verið
hreinir duttlungar úr mér, síð-
ar algerður ávani,
Powell var lögfræðingur. í
þá daga var hann í raun og
veru lögfræðingurinn, því vissu
lega var hann langmest met-
inn allra þeirra, sem fengust
við málfærslustörf í Allri New
York-borg. En Powell tók ekki
Iengur þátt í opinberu lífi,
þrátt fyrir glæsileik og sjald-
gæfan frama sem embættismað
ur.
Eins og ég áðan sagði, þá
dó mamma mín, þegar ég fædd
ist. Powell hafði u.nnað konu
sinni hugástum og víst var
þetta áfall hryggilegt. Þó minn
ist ég þess sem barn. að sjá í
svip hans slíka hyldýpishryggð,
að langtum dýpri hlýtur að
vera heldur en yfir konumiss-
inum. Enda hlýtur það að vera
hámark óréttlætisins að svipta
hann slíkri konu, sem hún
mamma var, en láta hann halda
mér.
Hann varð ástfanginn á nýi-
an leik, þegar ég var tveggja
ára. Eftir því sem ég hef kom-
izt næst, þá mun stúlkan hafa
verið indæl stúlka, töfrandi
fögur og ástfangin af Powell.
Hún. var dóttir ríkra hjóna og
hinn ákveðni brúökaupsdagur
náleaðist.
Hann kom einu sinni með
hana heim til okkar til þess að
sýna henni börnin sín. Mér hef
Dra-vl%er<5Ire
Fljót og góð afgreiðsla. g
GUÐL. GÍSLASON,
Laugavegl 83,
' dmi 81218.
ur verið sagt, að hún hafi áð-
ur séð hann Brett, bróður
minn, og dáðst að gjörvuleik
hans. Hann var þá fimm ára
gamall. Mig hafði hún hins
vegar ekki séð. Var það vegna
þess að ég hafði verið of ung
til þess að geta hafa verið á
fótum, þegar hún sá hann
Brett? Eða hafði Powell af á-
settu ráði .... ég veit það
ekki, og mun ekki vita. Hvers
vegna skyldi ég þá vera að.
brjóta heilann um það? Það
eitt veit ég, að þetta kvöld sá
hún mig í fyrsta skipti.
Eftir að slitnaði upp úr þess
ari trúlofun, hætti Powell að
koma fram opinberlega. Hann
sagði sig lika úr klúbbunum
sínum. En hann hélt samt á-
fram að starfa sem lögíræðing-
ur, og ég get fu’.lvissað ykk-
ur urn, að heimilislífið hjá okk
ur var indælt og andrúmsloftið
sérlega andlega heilnæmt.
Powell var algerlega heilbrigð
.ur á sálinni. Hins vegar virt-
ist svo, sem hann vildi ekki að
ástæðulausu hætta á að verða
fyrir meiri sorgum en þegar
var orðið, og drægi sig þess
vegna í hlé.
Og nú er komið að því, sem
ég hef óttazt svo mjög. Kannski
ég geti annars dregið dálítið að
segja ykkur það. Kannski ég
segi ykkur fyrst um hann bróð
ur minn, hann Brett. Eða að
ég læt það bara boma strax.
Þá það. Ég er kölluð Elizabeth
og ég er krypplingur. Og ég
fékk ekki eðlilega Hkamshæð
og það er ekki til neinn lækn-
ir nokkurs staðar sem nokkuð
getur gert fyrir mig.
Svona þá. Nú get ég líka
sagt ykkur frá honum Brett.
Undurfagur var hann, dásam-
Iegur piltur í einu og ölhz og
allra yndi, sem kynntust hon-
um. Hann var rauðhærður.
Ekki þetta stífa, grófa, rauð-
gula hár, heldur rauðjarpt og
frekar dökkt, nema þegar sól-
in skeið á það. Þá var eins og
það væri eldur inni í því. Hann
var hár og beinvaxinn og a-llt-
af svo kátur. Brett,, elsku bróð
ir minn. Hve ég dáði fegurð
þína og stýrk!
Þegar stríðið kom, þá gerði
Powell sér strax ljóst. að Brett
yrði að fara. Ungir menn eins
og Brett verða allí.af að fara,
þegar það kemur sfríð. Pow-
ell stóð í miklum bréfaskrift-
um við herstjórnina um það,
hvert Brett yrði sendur. Vildi
fá að ráða einhverju um það.
En áður en nokkur endir yrði
á þær rökræður bundinn, þá
fór Brett. Hann mnritaðist:
Lengi vel fengum við bréf frá
honum reglulega, en svo hætti
hann að skrifa og svo kom loks
ins orðsending frá hermála-
ráðuneytinu. Brett var dáinn,
sögðu þeir. Hafði fallið við
Fredericksburg. Og af því að
við þoldum náttúi-lega ekki
svona fréttir án allra skýringa
og kröfðumst þeirra, þá feng-
um við aðra orðsendingu. Nei,
við skyldum bíða. Kannski
væri hann ekki dáinn. Hans
væri saknað. Hann er í sjúkra
húsi. Hvaða sjúkrahúsi. Við vit
um það ekki með vissu. Frétt-
Smisrt
oé snittur.
Nestisiöakkar*
ódýrast og bezt. Ytn-
samlegast pantið mal
fyrirvara,
ISATBAKINN
Lrekjargðte
Sími 8034§o
3 ' Slysavamaféiagíi fslanásí
■ kaupa flestir. Fást bjá'!
» slysavarnadeildum sm \
l íand ®Ilt. í Rvík í hann-
" yrðaverzluninni, Banka-1
3 itræti 8, Verzl. Gunnþór- ;
l unnar Halldórsd. og skrif-
* stofu félagsins, Grófin 1.;
! Afgreidd í símís 4887. -
ó HeitiO á slysavarnalélsgiS. j
l Þa8 bregst ekki.
u
m
s , . .. , , .
t. —
I Nýla sencfl-
1 bllastöðin h.f. \
Í hefur afgreiðslu í Bæjai*«
* bílastöðinni í ASalsiyssti!
16. Opið 7.50—22. Áj
t sunnudögum 10—18. —;
i Sími 1395. i
I Barnaspíta'iasjóðs Hringsiagí
! eru algreidd í H,annyrSit>|
; verzl, Refill, Aðalstræti ÍJ|
I (áður verzl. Aug. Sventf-
I sen), í Verzluninni Victor,
Í Laugavegi 33, Holts-Ápð-
; teki, Langholtsvegi 84, _
! Verzl. Álfabrekku víð SuB-S
; urlandsbraut, og ’XS-;
; búð, Snorrabraut 81. \
S ®f ýmsum stærðœs § -
» bænum, útverfum feæj*’ 5
■ arins og íyrir utan feæ-i
l ínn til gölu. —■ HÖfam*
« einníg til sölts jarðir, 3
3 vélbáta, feifreiðir og I
; verðbréf. *
a tí
■ Nýja fasteignaial.au, *
\ Bankastræti 7.
; Sínai 1518 og kl. 7,30— |
| 8,30 e. h. 81546, |
a ■ ■« , mmm m » >• a a m •> a »*'rireH'«i53SS!aa!
irnar, sem ráðuneytið fær, eru
svo ruglingslegar, sögðu þeir.
En við gerum okkar bezta,
bættu þeir við ....
Powell lét bréfura rigna yíir
höífuðborgina, hann skrifaði
Lincoln sjálfum og náttúrlega
mörg ráðherrum, en það liðu
samt margir mánuðir, þangað
til við fengum að vita, að
Brett væri bráðum væntanleg-
ur heim.
Það var Newland kapteinn,
sem kom með hann. til okkar.
Fyrr á árum starfaöi Newland
kapteinn sem lögfræðingur í
skrifstofunni hjá Powell, en
hann fékkst samt \-arla til þess
að koma inn.