Alþýðublaðið - 08.08.1953, Blaðsíða 6

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Laugardaginn S. ágúst 1953
fsfenzk fénlisf erlendis
8. JÚLÍ voru haldnir alþjóð
legir hljómleikar í Zúrich-
Kusnacht með verkum frá
Finnlandi, Svíþjóð, Frakk-
landi, Rússland, Ungverja-
landi, írlandi, Englandi, Wal-
es, Hollandi og Sviss. Frá ís-
landi var fluttur þjóðdans eft
ir Hallgrím Helgason fyrir
blandaðan kór við texta eftir
Einar Benediktsson. Walter
Simon Huber stjórnaði kór og
hljómsveit, er fluttu öll verk
in. Þann 10. júlí söng sami kór
nokkrar tónsmíðar Hallgríims
í útvarp Svisslendinga, Bero-
munster, m. a. tvö forn passíu
sálmalög. Kórinn söng á ís-
lenzku.
Eskild Rask Nielsen, konung
legur óperusöngvari í Kaup-
mannahöfn hefu-r rýiega sung
ið tónsmíðar eftir Hallgrím á-
samt verkum eftir Ernst Toch
í austurríska útvarpið Ro-
Weiss-Rot í Linz.
KennaH við tónlistaraka-
demið í Belgrad í Júgóslavíu,
Vera Velkov. sem flutt hefur
íslenzka píanótónlist suður þar,
m. a. í útvarp. lætur nýskeð
svo ummælt í heimalandi
sínu: ,,Með mikilli ánægju lék
ég íslenzkan dans eftir Hall-
grím- Helgason og brjár tón-
sraíðar eftir Pál ísólfsson. Öll
íónverkin vöktu hjá mér til-
finningu um eitthvað nýtt,
skemmtilegt og frumlegt. Mér
%7ar íslenzki dansinn hugstæð-
ur vegna fagurra og frumlegra
stefja cg hrynjandi, sem veittu
mér innsýn í sérkennileik hins
íslenzka eðlisfars“.
M ÍÚ
VINA DELMAR
Siomaima
í BLAÐINU „Nassau Daily
Review-Star“ í New York birt
ist eftiríarandi grein 9. desem
ber 1952.
„FISKVEIÐIAÐFERÐ
Þið mættuð ætla að það
hefði verið rafmagnaður áll
eða sitthvað þesskyns, -sem
hafði dregist að hinni miklu
orkustöð Long Island við Glen
wood Landing en ekki hin litla
sjósképna síldin sem kom af
slíkri mergð, að hún var í þann
veginn að stífla fyrir kælikerfi
stöðvarinnar.
En það var ekki forvitr; slík,
sem við gætum vænst af : afáln
um, sem dró síldina að stöðinni
heldur var það ætið, svifið eða
átan, sem síldin sækist eftir.
Ljós dregur til sín átuna og
átan síldina, og ef síldin kem
ur í tonnatali upp að innsogi
slíkrar orkustöðvar þá er vandi
fyrir höndum.
Þegar verkfræðingar stöðvar
innar slökktu ljósin sjávarmeg
fei á stöðinni, létti nokkuð á, en
Vandinn er ekki leystur, — eða
var ekki í gær. Og vel getur
svo farið, að verkfræðingar
stöðvarinnar verði að grípa til
sérstakra ráða svo sem raf
magnshögga eða hljóðöldu, til
þess að sigrast á þessari torfu
æðisgenginnar síldar.
í Miðjarðarhafinu fara 'fiski
menn út á nóttunni með sterk
kastljós á skipum sínum til
þess að veiða síld.
Nú þegar nótt tekur að j
dimma, en mikið virðist vera 1
af síld í hafinu umhverfis land i
ið, þykir mér rétt að senda þiöð l
unum sfnágrein þessa síldveiði;
mönnum til athugunar. j
Jónas Þorbergsson.
skaltu bara fara. Hún leit hik-
andi og biðjandi á mig, vonað-
ist víst til þess að ég tæki hana
með á síðustu stundu. Svo
sgaði hún: Hvar er hann bróðir
þinn?
Heima.
Ó. Viltu segja honum að ég
sakni hans?
Já. Það skal ég gera.
Viltu segja honum að ég
sakni hans afar mikið?
Ég kinkaði lítillega kolli og
ók á burt.
Lesið MþýMblaM
Ég held að ég myndi aldrei
hafa látið sjá mig í þessu greni
nema tilneydd. Þetia innrásar
lið hafði þegar lagt iand þeirra
Spurneyanna undir sig. Ég
vissi ekki til þess að þeir hefðu
til þess neina lagalega heimild.
Hins vegar var það atriði, sem
mig varðaði ekkert um. Það
var'fólkið, sem ég hafði meiri
áhuga á. Ef fólk skyldi kalla.
Vagninn minn nam staðar
fyrir framan bæjardyrnar. Eg
varð ekki vör við nokkra mann
eskju. Það ríkti grafarþögn um
hverfis húsið. Þó hafði ég
sterkan grun um það, grun,
sem nálgaðist fulla vissu, að
fylgzt væri með hverri hreyf-
ingu minni innan úr húsinu.
Mér varð því það fyrir að taka
hanskana hennar Laurel
frænku upp úr vösum mínum,
og sparaði ekki að láta á þeim
bera.
E^ var í þann veginn að
berja að dyrum. Lvfti hend-
inni ög ætlaði að knýja á. En
það varð ekkert fyrir hnúunum
á mér; hendin mín stað-
næmdist í lausu lofti, því hurð
in-ni hafði verið lokið hljóð
laust u,pp innan frá. Dimmt her
bergi blasti við fram undan
mér.
Komdu inn, sagði rödd
nokkur. Og ég steig inn fyrir.
Samtímis lokaðist hurðinn jafn
hljóðlaust og hún opnaðist. —
Stundarkorn sá ég ekki handa
minna skil, en smátt og smátt
fóru augu mín að venjast myrkr
inu. Fyrir framan kulnaðan
arininn lá pilturinn, hann
Tippy. Efst uppi í stiga, sem
lá til svefnherbergjanna upp á
loftinu, sat stúlkan með banj-
óið sitt á hnjánum.
Gerðu svo vel, sagði ég. —
Ekkert svar. Já, hún bærði við
einum strengnum á hljóðfær-
inu. Það var allt og sumt.
Eg tók eftir jóvií, að gólf
borðm voru víða sprungin.
Sums staðar voru á þeim svo
stór göt, að vel var hægt 'að
missa þar fót ofan í, ef ekki
var allrar varkárni gat. Út-
veggir hússins voru mikið
farnir að láta á sjá. Hér var
ekkert það inni, sem til hús-
gagna gæti talizt. Nokkrar á-
breiður og ein ruslakarfa
komu, í staðinn fyrir legubekki
—- borð og stóla.
Eg kom með hanskana,
sagði ég.
Það var mjög fallega gert
af yður, heyrði ég sagt. Það
var sama röddin, sem bauð
mér inn. Nú heyrði ég hvaðan
hún kom. Eg vék mér við og
sá hver talað hafði. Það var
miðaldra kona, há og grönn
með steingrá augu. Hún var
líka gráhærð og svartklædd.
13. DAGUR:
Hún virti mig grandgæfi
lega fyrir sér, grafalvarleg á
svipran. Megum við vita hver
þú ert, sagði hún.
Elízabet Garpenter, sagðl
ég og beið svo eftir því að
eitthvað gerðist. En það gerð-
ist ekki neitt. Og það ríjkti
grafarþögn.
Mér var svo skapraunað
með þessum móttökum, að ég
gat ekki á mér setið, heldur
sagði í hálfkæringi og beindi
orðum mínum til stúlkunnar
uppi í s.tiganum: á ég að
henda þeim til þín eða ætlarðui
að koma eftir þeim?
Konan með gráu augun
rauf þögnina. Það er ekki að
furða, þótt hún segi það, un^
frúin. Hefu.rðu ekki- vit á að
koma niður þegar göfuglynd,
ung stúlka kemur og færir þér
gjafir.
Stúlkan skreiddist miður
stigann, þreif hanskana úr
höndum mínum og klifraði
þegar í stað upp aftur í sæti
sitt. .
Og finnst þér engin ástæða
til þess að þakka fyrir þig?
sagði sama röddin í vandlæt-
ingartón. Baujóið tilkynnti, að
þakklætið væri á leiðinni. Hún
bærði fyrst strengina, og svo
hóf hún sönginn:
Eg þakka, ó, ég þakka, þín
gæði í minn garð.
Ef sækir þig kuldi, þá
komdu til mín, mra.
Minn eldur er heitur og
hlýtt er mitt sjal.
Ef hendir þig ólán, ég vitja
skal þín.
Hvernig á ég að láta þig
vita, að þú eigir að koma,
sagði ég. Eg veit ekki einu
sinni, hvað þú heitir.
Háðfugl, heiti ég, sagði hún.
Háðfugl!
Vitanlega, finnst þér það
hljóma nokkuð ótrúlega
Vitanlega fi'nnst henni það,
sagði eldri konan. Það mun
flestum finnast nafnið ein
kennilegt, sem heyrir það.
Blessuð góða, reyndu ekki að
láta neinn halda fað það sé
venjulegt nafn.
Stúlkan svaraði henni engu.
Hún var þegar í óða önn að
troða sér í hanskana hennar
Laurel frænku. Við gáfu.m
, hennf gætur, þar sem hún
gretti sig og bretti við þetta
vamdasama verk. Og hún hrós
aði að lokum sigri.
Eg átti ekki lengur neitt
erindi. Myndi sennilega bezt
að hypja sig. Eg var í þann
veginn að ætla að, fara að
kveðja, þegar gamli maðurinn
með byssuna ýtti hurðinni upp
á gátt og steig rnn fyrir. Hann
hélt á kanínu, sem hann hafði
veitt. Eg brosti við honum og
sagði: Við höfum víst sést áð-
ur, er það ekki? Það var rétt
áðan, þegar ég var að tala við
hana Brandy úti á þjóðvegin-
um og þú gekkst fram hjá.
Þarna gafst mér tækifæri til
þess að nefna nafn he'nnar
Brandon. Því lék mér einmitt
hugur á, og ég veitti því at
hygli, hvernig þeim myndi
verða við. En ég varð þess alls
ekki vör, að nafn hennar vekti
meina 'athygli þeirra; að
minnsta kosti gáfu þau það
ekki til kynna á neinn hátt.
Gamli maðuririn lét ekki einu
sinni svo lítið að virða mig
svars.
Þið hljótið að þekkja
Brandy, sagði ég við grá-
eygðu konuna.
Hún sagði: Við þekkjum
hana öll, góða mín. Og þú
veizt fullvel, að svo er.
Þegar þú talar til mín, þá
minnstu þess, að ég er ekki
grunnhyggin. Ef þú hins vegar
þarft að spyrja einhvers, þá
skaltu beina spurni'ngum þín
um til mín og ég mun svara
eftir beztu getu,, meðan þeim
er haidið innan skynsamlegra
og siðsamlegra takmarka. Og
reyndu ekki að fara krókaleið
ir til þess að komast að því,
sem þú vilt vita.
Eg skildi vel hvað hún fór
og kafroðnáði. Eg biðst afsök
unar.
Hún kinkaði kolli virðulega
og þakksamlega. Þú varst væn
að gefa henni þessa hanska,
sagði hún.
Eg leit á þau í víxl. Að
kveðja þetta fólk á venjuleg
an nátt myndi vera hréinasti
kjánaskapur. Maður gat svo
auðveldlega fundið hvernig
þau hvert um sig eins og drógu
sig inn í S'kel, Eins. og þau
reyndu að bæta sér það upp
að þurfa að lifa í návist hvers
annars, með því að byggja,
kringum sig múr óyfirstígan-
iegan múr, ekki aðeins að-
skotadýrum eins og mér,
heldur líka meðlimum fjöl-
skyldunnar.
Eg vænti að lesandanum
finnist ekki óeðlilegt, að mér
skyldi verða tíðhugsað til þess
fólks, það sem eftir var dags-
ins. Það íogaði svo glatt á
lampanum. Eldurinn snarkáði
svo vinalega á arninum^ cw
vindurinn ýlfraði úti fyrir.
Allt þetta olli því, að ég fann
enn sárar til með því, harmaði
einstæðingsskap þess og ég á-
setti mér að kotna því á ein-
hvern hátt til hjálpar.
Það virtist liggja beinast við
að bjóða því að þiggja kjöt eða
búðing eða eitthvað annað
matarkyns, og ef það þægi það
þá myndi ég geta fengið það
til þess að taka við öðru meira.
Og þá myndi ég geta fengið
Powell í lið með mér. Það gat
ég ekki, meðan ég var ekki
búin að ganga úr skugga um
hvort það yfirleitt vildi nokk-
uð af mér þiggja. Hvers vegna
sinnti frú Conrad Coberley
þessu fólki alls ekki neitt?
Hvers vegna deildi hún ekki
kjör’jm með því? Það var þó
frá Norður Karólínu, eins og
hún. Iivers vegna? Hvað stó.ð
í veginum milli hennar .og
þessa fólks ,,að sunnan“?
Eg held að klukkan hafi ver
ið rúmlega tíu, þegar ég fór
upp að hátta. Eg fullyrði það
elcki og ég man það ekki ná-
kvæmlega, en ég held það bara
af því að það var venjulegur
háttatími okkar, síðan við kom
um hingað út að hafrau. Hins
vegar man ég það glögglega,
að ég varð andvaka þetta
kvöld, gat ekki með nokkru
móti sofnað. Það var ái'eiðan-
Lega komið fram yfir miðnætti
0ra-vlðáerðlr.
Fljöt og góð afgreiðsla. 5
GUÐL. GÍSLASONs
Laugavegi 83,
síml 81218.
Biriurt I>raö$
og snittur.
Nestisnakkar.
Ódýrast og bezt. ViU"
samlegast pantiS mef
fyrirvara.
MATBARINN
Læbjargöta C,.
Síml 8034®.
SamúSarkorl
SlysavaruafélagB fslanðs 1
kaupa flestir. Fást fajá |
elysavarnadeildum sm1
land ®llt. 1 Rvffe S hanc--
yrðaverzluninni, Banka-
stræti 8, Verzl. Gunnþór-
unnar Halldórsd. og skrif-
atofu félagsins, Grófin l.|
Áfgreidd í síma 4897. —
Heitiö á slysavaraafélagið.
ÞáS bregst ekJd.
Nýfa sen'dl-
bíiastöðin h.f.
t
hefur afgreiðslu f Bæjar-5
bílastöðinni í Aðalstraití,
16. Opið 7.50—22. Á |
sunnudögum 10—18. -
Sími 1395.
í Barnaspítalasjótíz ilringfflnc |
I eru afgreidd í Hannyrðs^í
; verzl. Refill, Aðalstræti
| (áður verzl. Aiig. Svecð-
i sen), 1 Verzluninni Victoz,
| Laugavegi 83, Holts-ApS»|
| tekt, Langholtsvegi 8'
I Verzl. Álfabrekku við SuS-í
; urlandsbraut, og Þ;:rst«‘.EÉ- "i
|búð, Snorrabraut 81.
- 'ci
iHús os íbúðir
* O K
a a
S oS ýmsum stærSum 11
• bænum, átverfiim bæi- í
■ arins og fyrir utao bss-S
• Inn til oölu. — Höfum;
« ainnig til sölu JsExÖtr, |
LS vélbáta, bifreiðir sg |
“ verðbréf. ;
a »
5 Mýja f&steignaialara,
; Bankastræti 7.
; S'ími 1518- I
lC 'ik
# B e e * * o b n b n ■ n ■ ■ ■ b b ai e e u a aéf afiS&ISQmSíS
og ennþá lá ég vakandi í rúm-
inu mínu. Hugur minn var all
ur í uppnámi. Eg gat ekjki öðl-
ast nægilégan frið til þeess að
svefninn næði mér á vald siiti
Vindurinn nauðaði á giugg
unum. Einhvers stáðar á b.ak
hlið hússins skelltist gluggi-
| fram og aftur í stormhviðu.n-
: ufn; hafði hrokkið upp, eftir
j að fólkið fór að hátta, annars
j hefði einhver lokað . honum
Eg var að vona að hann Brett
myndi ekki vakna vlð smellina
í skrattans glugganum. Eg lá
og lét hugann reika víða. Mér
varð hugsað til Brandy; alltaf
reikaði hugurinn þangað. Eg
var að hugleiða hvernig hún
hafði hlegið um morguninn.