Alþýðublaðið - 08.10.1953, Blaðsíða 6

8
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Fimmtudagur 8. október 1953,.
Pólifísk gáfa
- Framhald af 5. síðu.
bent, að það íiafi reynzt ör-
lagaríkur misskilningur, að
}k.ipuleggj a kosninga’.'báttuna
1952 á.sarna grundvelli og hún
var háð á 1932, — með hrós-
yrðum um hina nýju frelsis-
skrá .Woodrow Wilsons.
NÝJAR HUGSJÓNIR
Flokkurinn verð.ur að tih
einka sér nýjar hugsjóni.r, að
áliti Adlai Stevenson, — eða
öllu heldur. nú er um nýjar
baráttuhugsjónir að ræða, og
hmir frjálslyndu verða að
kynna sér þær og taka þær upp
í sína arma. Republikanafiokk
urinn hefur slegið einkarétti,
að minnsta kosti í augum fjöld
ans, á stefnuskráratriði, eins
og baráttuna gegn ofstjórn og
öfksipulagningu, gegn óþarfri
tímasóun í sambandi við stjórn
arframkvæmdir, peningasóun
og pólitískri spillingu. Slíkt á
að vera demókrötum baráttu-
málefni, að minnsta kosti ekki
síður en repúblikönum, að á-
liti Adlai Stevenson. Hann á-
lítur meira að segja, að sh'k
baráttumál standi demókröt-
um sem frjálslyndum mönnum
nær, heldur en hinum aftur-
haMssinnuðu repúblikönum,
andstæðingum har.s.
Að kosningunum afstöðnum
hefur Adlai Stevenson látið
svo um mælt, að hann álíti
sig ekki geta gert demókrata-
flokknum meiri greiða, en ef
hann geti komið því þannig
fyrir, að flokkurinn taki á
stefnuskrá sína þau mál, sem
menntaðir og hugsandi Banda
ríkjamenn geti skÍDað sér um.
Sumir hafa látið í ljós ótta sinn
vegna íbessarar fúllyrðingar,
óttast öfgamennina í þessum
fjölmenna hópi, og Adlai Stev
enson hefur siálfur talsverðar
áhyggjur af því, að einmitt
þessi.r menn hafa gert tilraun
til að gera hann að eins kon-
ar hetju: hafa sýnt hneigð til
að fá fólk til að álíta, að hann
sé 'krossferðarforingi einhverr
ar menningarhoðunar. Ad.lai
Stevenson er skkert fjær
skáþi, en að vera. álitinn ein-
hv'ér krossferðarforingi. En
hann trúir því. að þetta lagist
allt, er frá líður. ,,Yeitið mér
nokkurn umhugsunarfrest. og
ég mun sjálfur annast bæði
vopn mín og hertygi'i • - Og
bess verður ef til vill ek.':.i svo
langt að bíða.
Vinnuhúsnæði
Framhald af 4. síðu. .
reksturs í hvaða mynd sem er.
Heilsa man'na og líðan við
vinnu getur ekki og má ekki
vera neitt einkamál iðnrke-
enda og eingöngu háð^ gróða-
sjónarmiðum þeirra. Þar þarf
að taka tillit til heilsu og líð-
anar þess fólks, sem vinnur
störfin. Mörg fyrirtæki hafa
þó byggt sæmilega yfir starfs
fólk sitt, einkum á það við um
skrifstofuhúsnæði, sem er víð
ast hvar ágætt. Eg vona svo,
að þegar alþingi er komið sam
an, taki það þetta mál til um
hugsunar. Iðnaðarmaður.
SAUMA KJÓLA,
sníð, þræði og máta.
Skálholtsstíg 7,
Sigríður
Hinrilcsdóttir,
II. hæð.
Sími 7829.
Moa Martinsson
MMA GIFTIST
lagi líkt. Þeir skældu sig og
hölluðu undir flatt og gláptu til
himins, rétt eins og þeir væntu
hjálpar þaðan. Þeir skræktu
alltaf svona, í tíma og ótíma,
nema ef þeir voru hýddir. Þá
þögnuðu þeir allt í einu. Og
svo dró móðir þeirra þá af stað
og skamrnaðist og nöfdraði og
suðaði í þeim fyrir að stelast
burtu, en það skildu þeir >nátt
úrlega ekki. Okkur féll illa við.
hana og kölluðum stundum á
eftir henni. Enda kom fíún held
ur aldrei að ná í þá, fyrr en
þeir voru búnir að eyðileggja
allt fyrir okkur, það sem við
vorum að búa til þá og þ'a*stund
ina. Það kom brátt að því, að
ég fékk mestu andúð á vesaling
unum, var ekki einu sinni hætt
að hafa áhuga á þeim, heldur
fannst þeir í einu orði sagt
viðbjóðslegir. Strax og ég kom
auga á_þá úti við, þá stuggaði
ég þeim inn til kerlingarinnar
og fékk að jafnaði hrós fyrir.
Og þó var ég svo sem ekki að
sækjast eftir hrósinu, heldur
gat ég ekki haft greyin litlu j
fyrir 'átigtmum á mér. Ég flýtti ’
mér meira að segja alltaf að
loka og hlaupa frá kofanum
hennar. Ég er sannfærð um það, I
að einungis ef hún hefði farið i
betur með vesalingana sína1
sjálf, þá hefðum við krakkarn
ir hætt að hafa horn í síðu
þeirra.
Sama daginn, sem við flutt-
um í nýju íbúðina,~þá sagði
mamma mín um þessa konu,
að hún væri sýnilega hin mesta
subba. Mamma heimsófti~hana
aldrei lengi vel. Og kæmi kon
an yfir til okkar, þá bauð
mamma henni að vísu inn, en
var ósköp stutt í spuna við
hana. Hins vegar malaði ná-
grannp,konan og malaði. Hún.
hafði yndi af að slúðra og
masa.
En þetta breyttist fljótt,
undarlega fljótt fannst mér.
Það voru ekki liðnir nema fá-
einir mánuðir, þegar mamma
var undireins setzt á tal við
subbuna sína strax og hún kom '
heim úr vinnunni. Ég heyrði
þær eiginlega aldrei tala um ‘
annað en barnsfæðingar. Ná-
grannak'onan hafði eignazt '
níu börn, og alltaf á fæðingar
stofnun. Þar voru börn látin í
gufuhitaðan skáp, sagði hún. J
En þeim hafði nú ekki tekizt;
að lífga við nema þessi fjögur,
þrátt fyrir gufuhitann.
Nú er eftir að vita, hvort
þau yngri hafa ekki eitthvað
af viti, sagði hún. Vesalingarn
ir voru nefnilega elztir af
krökkunum hennar.
Þótt ég væri ekki nema ó-
vitakrakki, þá hafði ég and-
styggð á þessu tali í henni; í
fyrstu hélt ég, að hún væri
bara að skrökva að mömmu
Ég skildi ekkert í mömmu
minni og hafa hana að fifli.
rninni, að hún skyldi geta hlust
að á mágrannakonuna. Ég lædd
ist oftast út, þegar hún kom
í heimsókn.
Iiún var stór og gróf eins og
ölbruggari og það var eins og
augun í henni væru að reyna
að brjótast út úr augnatóftun-
um. Og það var alltaf svo
vond lykt af henni. Að hún
mamma skyldi geta hlustað á
23. DAGTJR:
hana masa og slúðra. En j
mamma var grafalvarleg og'
hlustað með áfergju á hvert (
hennar orð og svo andvarpaði
hún kannske. Og svo var henni j
stundum orðið illt allt í einu.!
Þegar amma var í heimsókn
hjá okkur, þá þorði nágranna-
konan ekki að koma. Hún hafði,
beyg af ömmu minni, fannst
hún svo ströng á svipinn. |
Amma mín vissi ekki einu
smni, að mamma þekkti subb-
una.
Finnst þér ekki að ég ætti
að reyna að komast inn á fæð
ingarstofnunina næst, spurði
mamma hana einu sinni.
Jú, annars, Hedvig mín. Það
finnst mér. Maður fær góðan
mat og það ðer sinnt vel um
mann, og svo losnar maður við
að eyðileggja rúmfötin sín. En
maður verður náttúrlega að fá
einhvern til þess að taka að
sér heimilið manns á meðan.
Ég skildi ekkert um hvað
þær voru að tala, og festi mér
ekki orð þeirra í minni Allra
sízt skildi ég í, þegar subban
var að tala um „heimilið“ sitt.
Mér fannst sem sé pabbinn
vera nauðsynlegur til þess að
hægt væri að tala um heimili,
og manninn hennar hafði ég
aldrei séð. Þegar ég spurði
mömmu, hvar hann væri, þá
sagði hún alltaf að hann ynni
„við höfnina“.
Svo var það einn daginn, að
mamma kom ekki heim. Það
var ekkert í húsinu, sem ég
gat lagt mér til munns, enda
hafði mamma sagt við mig um
morguninn, að hún ætlaði að
koma með mat, þegar hún
kæmi úr vinnunrn. Ég beið og
beið langt fram yfir venjuleg
an tíma, og þegar hún kom
ekki, þá fór ég aftur út að
leika mér með hvaxim krökkun
um, í þeirri von að þá yrði
tíminn fljótari að líða. En það
var komið fram á kvöld og
börnin tíndust inn til sín
hvert á fætur öðru, °gLj^íLvar
aftur alein. Ég þekkti á klukk
una. Hún var að verða tíu. Það
var ekki um annað að gera fyr
ir mig en jara heim. Þegar ég
kom áð hurðinni, þá var ég
mikið spennt að vita, hvort
lykillinn stæði í húrCrnni. Nei
Hann var ekki þar, heldur und
ir mottunni, þar sem ég lét
hann. Mamma var þá sem sé
ekki komin heim ennþá. Þaf
greip mig dauðans angist og
hræðsla, og svo var ég líka svo
svöng. Ég hafði ekki smakkað
ma tsíðan í löngu írímínútim-
um um morguninn, og hann
hafði ekki Verið sérlega vel
úti látinn um morguninn, mat
arböggullinn mimn, '
Ég fór yfir til nágrannakön-
unnar og drap gætilega á dyr
hjá henni, í þeirri veiku von
að mamma væri þar. Það kom
nefnilega stundum fyrir að
mamma keypti í matinn fyrir
hana, af því að hún átti svo
erfitt með að komast út frá
krökkunum; yngsta barnið var
ekki nema hálfs árs gamalt.
Neiý Hún hafði ekki komið
þangað.
Ég-fór inn til mín aftur og
settfst á óumbúið rúmið mitt.
Ég 'heyrði mannamál uppi á
loftinu. Ég heyrði að fólkið þar
var 'l þann veginn að ganga til
náða; Ég heyrði meira að
segja mannamál úr næstu hús
um, því það var kyrrt veður
og gluggarnir voru opnir upp á
gátt. Allir aðrir menn höfðu
eitthvað fólk til þess að vera
hjá. Allir aðrir fengu góðan
mat.að borða og nú ætluðu þeir
að fara að borða. Það var bara
ég, sem varð að vera alein.
Ég opnaði gluggann og hall
áði mér út um hann.
Niður við veginn sat maður
og kona á tréplanka, sem lagð
ur var á milli tveggja búkka.
Maðurinn hafði handleggina
utan um konuna^. og þau voru
að kyssast. Það Jiefur víst
brakað svolítið í glugganum,
því maðurinn leit upp. En kon
an bara herti takið utan um
hálsinn á honum og hugsaði
ekki um annað en að kyssa.
, Stelpan þarna uppi sér okk
ur, Jenný, sagði hann og ýtti
henni lítið eitt frá sér.
Tju. — Hvað gerir það til?
sagði hún og leit upþ f glugg-
nn til mín. Hypjaðu þig í bæl
ið og láttu það vera að sitja um
fullorðið fólk, sagði sú kossa
kæra Jenný.
Háltu kjafti, kerling — Þú
heldur þó ekki, að ég nenni að
horfa á þig? svaraði ég snúð
ug og skellti glugganum aftur.
Ég heyrði manninn hlæja.
Þau eru alveg voðaleg í
munninum, þessi börn hérna út
frá, sa^ði konan, og svo varð
allt hljótt á ný.
Skömmu seinna opnaði ég
gluggann og skygndist út. Ég
sá nefnilega ekki plankann
nema með því að opna glugg-
ann. Þau, voru farin. Plankinn
mannlaus. Konan, sem bjó í
húsinu við hliðina, átti þenn-
an planka, og hún vakti yfir
honum eins og væri hann hinn
dýrmætasti fjársjóður. Hamn
var svo freistandi, þessrþíánki,
fyrir okkur krakkana að nota
hann fyrir vippu. Oft og mörg-
um sinnum höfðum við reynt
að komast að honum, þegar við
vissúm að hún væri ekki heima,
kerlingin, sem átti hann. Við
éSag Háfelgisóknar
hefur ,
Kaífðsölu í Sjálfsfæðishúsínu
næstk. sunnudag. — Safnaðalkonur, sem viUlu
gefa kökur, — eru beðnar að hringja í síma
1834 eða 3767 — eða koma kökunum í Sjálf-
stæðishúsið kl, 10 fyrir hád. á sunnudag.
Stjórnin.
Dra-ÝlðöerSír.
Fljót og góö afgreiöala.
GUÐL. GÍSLASON,
Laugavegl 83,
■ími 81218.
Simirt Rrauð
otí snittur.
.Nestispakkaf.
Ódýrast og bezt. Yíb-
tamlegast pantið maS
fyrirvara.
MATBAKINN
Lækjargötn 8.
Sfml 8034».
SamúSarbri
Slyiavarnafélaga lalanát
kaupa flestir. Fást fejá
alysavarnadeildum nxu
land allt. I RvOc f hann-
yröaverzluninni, Banka-
rtræti 6, Verzl. Gunnþór-
mmar Halldórsd. og *krif-
atofu félagsins, Grófin I.
Afgreidd f sima 4897. —
HeitiS á alysavarnafélagiS.
ÞaS bregat ekki.
Nýfa sendS-
bíiastöðin h.f.
hefur afgreiðslu 1 Bæjar-
bílastöðinni 1 Aðalstrjetíl
16. Opið 7.50—22. A!
sunnudögum 10—18. -
Sími 1395.
Mlnnfo&arsplðfð
Bamaspitalaajóða Hringiteáj
eru afgreidd f Hannyrö®-
verzl. Refill, Aðalitræti U
(áður verzl. Aag. Svenfi-
sen), I Verzluninnl Victor,
Laugavegi 33, Holt»-Ap4-
teki, Langholtsvegi 84,
Verzl. Alfabrekku við SuS-
urlandffbraut, og Þorate'xS-
búð, Snorrabraut 81.
Hús og íhúðir
af ýmsum atærSum I;
bænum, átverfum bæj> ■
arins og fyrir utan bsð-í
lnn til sölu. —- Hðfmai
cinnig tii sðlu jarSii,!
vélbáta, bifreiðis i
verðbréf.
Kýja fasteignaSel&H,
Bankastræti 7.
Sími 1518-
Minnlnéarsoiöld
Ivalarheimilis aldraðra sjó-
manna fást t eftn-töT.dum
stöðum i Reykjavíh: Skrif-
stofu ffjómannadagsráðs,
Grófin 1 (gengið inn frá
Tryggvagötu) aími 82075,
skrifstofu Sjómannaíélag*
Reykjavíkur, Kverfisgötu
8—10, Veiðarfæraverzlunin
Verðandi, Mjólkurfélagshúi-
inu, Guðmundur Andrésson
gullsmiður, Laugavegi 50,
Verzluninni Laugateigur,
Laugateigi 24, tóbaksverzlun
inni Boston, Laugaveg 8,
og Nesbúðinnl, Nesvegi 89.
í Hafnarfirði hjá V. Long.