Alþýðublaðið - 20.02.1928, Blaðsíða 4

4
'AE&£ÐUлAB1Ð
98K
■aifi
ifiii
iii
■H BEB
I Nýkomið: 1
i
i
I
S Maithildur Siörnsdóitir.
Laugavegi 23,
Taft silki í kjóla.
fallegir litir.
UppMutsskyrtuefni
afar ódýrt.
Svuntuefni ull og silki
T elpuk j ólar o g s vuní-
ur og margt fleira.
Jil
:si
BgsEnmi
talar um tvibýll við Daai, haf-
andi sjálfur manna mest beitt sér
fyrir að það væri eins og j)að
er nú. Maðurinn, sem samdi
i'eglngerðina ,um útsölu Spánar-
vína og gerði íslendinga að þxæl-
(uia í |)eirra eigin landi, hann dirf-
3iS,t nú að gerast sjálfstæðispost-
wlL Maðurimn, sem framdi eitt
það íreklegasta sjálfstæðisbrot,
œm framið hefir verið á landi
hér, og fékk mn sama léyti er-
lendan fcross eða krossa til aö
hengja fxaman á sig við hátíðleg
Itækxfæri — til merkis 'Uim holi-
ustu „við pessa pjóð“.
Maðurinn, sem beygir kné sín
fyr.ir Kristjáni Friðrikssyni og
hangir í frakkalafi hans, myndi
ekki, hvað sem á gengi, viija
mjissa tvíbýLið, hversu hátt sem
faann hrópax um það, ef hanm,
váisisi að hann misti konuingiim
með pvi. S. E. þekkir „toppfi-
,gúr ur“ og tignar pær, jafnvel þótt
pær séu danskar!! Pessi maður,
S, E„ var svo áíjáöur i - pað að
komast að íslandsbanka, tiJ þess
að gæta danskra hagsmuna,, að
hann iskipaði sig sjálfur fyrir
Útbreiðið Alþýðublaðið!
banfcas'tjóra —; og ekki var úf-
HTinm á honum, þegar hann kom
til Danmerkur til að semja við
jafnaðarmannastjcanina uim sknlid-
ir íslanidsbanka við rikissjóð
Dana. Pá var hann mjög lilynjtair
jafnaðarm., bæði dönskum og ís-
ilenzkum, og mun hafa tjáð, að
þaL ai skyldi hann reynast vel.
Og sá hefir Jílra gert það!! Hann
hefir ver.ið tilbúinn að ráðast að
AlþýÖufJ., hvenær sem íhaldið
hefir kallaö og garði .það síðast
í diag. Hann gefuir út blað, sem
fyrst og fremst telur sér skylt
• að ráðasi að Alþýðu'flokknum og
Xeynir að gera hann tortryggileg-
an á lúalegan hátt. Ef S. E. og
piitur sá, er blaðirau stýrir, tryðu
því og vissu ekki betuir en svo,
að jþeir væru að segja satt, þá
væri fáfræði einmi uim .að kenna
— og væri þá hægt að fyrirgefa
þeim. En þegair það er víst, að
þeir vita vel, að ekkert er at-
hugávert við það, sem þeir eru
að átelja — vita að það er skil-
yirðislaiuis styrkur, sem jafnaðar-
menn veita hver.ir öðrum, og áð
það • viðgengst og hefir viðgeng-
i.st iriiLlli allra nágrannalanda —
yþá er það víst, að það er af ó-
dnengskap, að þeir bera fram á-
rásirnar, bera þær fram i þeirri
sviku’lu von, að þeim verði trú-
að og að S. E. muni fyrir það
banga eitthvað lenguir en ella í
sírau. pó-litíska hirossakaupabraski.
En það mum sannast, að íslemzk
alþýða veTðlaunar aldrai Jengi
pólitískan ódrengskap. Sig Egg-
erz ætti að þ.ekkja „þessa þjóð“
svo v’él, að liann v.issi það.
Skrifað daginn, sem fram fó,r 2.
u:mr. um skiftingu Gulibr,- og
Kjósar-sýslu.
\ S. D.
Ura daginn og veginn.
Næturlæknir
er í nótt Árni Pétursson upp-
sölum, sími 1900.
Sprengidagurinn
er á morgun.
Rauði Krossinn
lætur selja merkí til ágóða fyrir
sig á Öskudaginn.
Kaffi og skemtikvöld
heldur Jafnaðarmannafélag
íslands á Öskudagskvöldið í Kaup-
þingssalnum. Teflt verður og
spilað, og væri gott ef félagarnir
gætu haft spil með sér. Sungið
verður og margar ræður verða
fluttar. Slík kvöld eru mjög skemti-
leg, þau auka kynningu meðal
félaganna og styrkja samtökin.
Félag ungra jafnaðarmanna
heldur fund annað kvöld kl. 8 V*
í Góðtemplarahúsinu uppi.
Nokkrar ípróttakvikmyndir
voru sýradar í gær í Nýja Bíó
að tilhlutun íþróttafél. Rvíkur.
Þótti mörgum kvikmyradin af
hraefialeáknium bezt. Verður fróð-
Jegt að bera saman við þessa
myiii'd getiu og kunnáttu ísl. hnefa-
leikiamanna á hin.u væntaniega
hnefaleiksmóti Glímufél. Ármánns
i næsta mánuði. kr.
Nýr togari.
Þórarinn EgiLs’son í Hafnarfirði,
Hafsteinn Bergþórsson skipstjóri
,o. fl. hafa keypt nýjan togara í
Englandii, og er Hafisteinn fiax-
inn að sækja hann.
„Hálmstráið og málagjöldin.*1
Á síðustu þingum faefir Sigurð-
ur Eggerz staðið einna f^emstur
þeirra manna, sem haldið hafa
uppi rétti danska banltanis hér í
Bækur.
Deilt um jafnadarstefmma eftw
Upton Sinclair og amerískan !-
hualdsmann.
Kommúnista-áoarpid eftir Karí
Marx og Friedrich Engels.
Bylting og thald úr „Bréfi til
Láru“.
Höfúðóvinurinn eftir Dan. Grif-
fiths með formála eftir J. Ram-
say MacDonald, fyrr veraradi for-
sætisráðherra í Bretlandi.
Fást í afgreiðslu Alþýðublaðs-
ins.
Vörusalinu, Hverfisgötu 42, tek-
ur ávalt til sölu alls konar notaða
muni. Fljót sala.
Hólaprentsmiðjan, Hafnarstrsatí
18, prentar smekklegast og ódýr-
ast kranzaborða, erfiljóð og alla
smáprentan, sími 2170.
Rjómi fæst allan daginn í Al-
þýðubrauðgerðinni.
Sokkar-Sokkar- Sokkar
irá prjónastoiunnl Malin eru is-
lenzkúr, endingaibeztir, hlýjastir.
Reyikjavík. Sigurður hefir ekki
potað neitt með hálmstrái þar.
Hann hefir heldur ekki gert það
fyrir ekki neitt — málagjöldin
eru 25 þús. kr. á ári.
Farfuglafundur
er í Iðnó í kvöld kl. SþÁ Þar
verður m. a. fiutt.erindi um Ver-
geland, og eru allir ungmennafé-
lagar, sem í bæraum eru stadd-
ir, velkomnir.
Ritstjóri og ábyrgðarmaðui
Haraldur Guðmundsson.
Alþýðuprentsmiðjan.
Wiillam le Queux: Njösnarinn mikli. '
römuð fyrir risnu og höfðingskap um ger-
valla italíu og þó víða.r væri leitað, enda var
hún kona stórauðug.
Gamla Peruzzi prjnzessa, góð við mig og
vingjajrnleg að vanda, gerðist forvitin um
hagi mina og spurði mig oftar en eiuu'
sinni að j>ví, hvers vegna ég væri nú kominn
svo fljótt aftur til Rómaborgar. Hún var
ein af þeim fáu,\er vissu um ást'aræfintýri
mitt og hve sorglega pað endaði, og hún lét
í Ijós undrun sína yfir því, að ég skyldi
virkileg'a geta komið eftir svo stutta fjar-
væ:ru á þær stöðvar, þar sem ég hefði orðiö
fyrir svo sárum og nístandi yonbrigðum.
Svo snildárlega hafði mér 'tekist aö leyna
míniu rétta nafrai og villa mönnum sjón-ir
um það, hvaða maður ,ég í raun og veru
var! Að eins sen'diherranu, hans hágöfgi
Claucare lávarður, og lady Claucare vissu,
hver ég var og hvert eriradi ég átti til
Rómahorgar, í hve;rt .sin.n, sem ég kom
þangað. Allir aðrir þektu mig undir genvi-
nafninu Firancis Vesey. Ég var álitinn að
verac auöugur Englendingur, sem dveldist
í Róm tíma og tíma mér til skemtunar og
héilsiúibótar og vær.i sérlega mikið í vjnfengi
við Ciaucare lávarð og Jady Claucare.
Ég hefi oft brosað að ^ þeirri tilhugsun',
hvað þetta fólk — þes’si alþjóðagrautur,
eins og heimboð burgeisanna eru, einkum
að vétrarlagi, — myndii hugsa, ef það vissi
hin róttu deili á mér, — ef það vissi, að
ég væri.eiran aí þeim allra skeinuihættustu
pólitísku njósnurum, sem gengið hafa smiðr-
andi milli stórborga Evrópu á síðari tímr
uim. Engir menn eru ei;ns hataðir eins og
cLuigiegir m,illilanda-pölitíiskir njós-narar. Oft
hafði mér auðnast að .gþra Englandi mifcinn
g’reiða á kostnað. ejnhvers annars rikis eður
riKja. Ekki að furða, þótt margir málsiraet-
amíi meran utan Englands hefðu þungan hug
tii j mín og myndn að gefínu tækifæri ekk-
eir,{ hafa spárað mér til skapraunar, sinánar
og kvalar. Þeir hugsuðu mér Jregjandi
þörfina — það var mér fullkunnugt um —,
og ég gat, ef svó slysalega tækist til, að
ég yrði staðinn aö sök og handtekinn, átt
von á meðferð, sem vart myncli hafa átt
samjöínuð í annálum heimsins. Þau kvala-
og pyndinga-tæki, sem ég vissi að biðju mín,
ef alt kæmist upp um mig á þeim tíma, er
ég væri — sem ég oftast var — staddur
citan Englands, vildi ég að sjáifsögðu íorðast.
Mér hafði heppnast þetta aðdáunairvel hing-
að til. En hver gat sagt, hvernig eradirinn
yrði? Hvað gat svo sem ekki komið fyrir?
Svo gæti farið, þegar mirast varði, að aðrir
njósnara'i' þefuðu mig uppi, — og var þá
naumast að efast um, að úti væri um mig.
Ég mætti nú Caucare lávarði utan til i
þvög'unni. Hann var nýbúinn að kyssa á
hörad Mranar ungu, fögru dóttur hertogans
af Catania og óska henni, að hin mikla ham-
mgja hennar yrði enn þá meiri með ári
faverjiu.
Claucare lávarður lét augu sín líða yfir
fóllksþyrpinguna. Hann var auðsæilega djúpt
sofckinn í hugsanir sínar.
„Það er alls ekki sanngjarnt af yðar há>-
göfgi, Claucare lávarður! að vilja ekki segjr/
mór, hvað stúlkan heitir, sem þér töluðnð
ram við mig,“ sagði ég clálítið ergilega. Ég
átti við stúLknna, sem hann hafði verið að
dylgjia um kvöldið áðu'f.
„O, sei-sei nei.“ Það er ekki alveg rétt
fajá yður þetta,“ svaraði faann og gerði sér
upp falátur. „Þér þurfið ekki nauðsynlega
að fá að vita raafn hemnar; — það er nóg,
að óg hefi varað yður vjð henni.“
Hann eins og hikaði dálítið. „þ>ér munið
eftir litlox greifainnuínni,“ bætti hanin svo við.