Alþýðublaðið - 02.12.1953, Blaðsíða 6

Moa Martinsson
s Ora-viðgerðir.
^ Fljót og góð afgreiðsia.
$ GUÐI, GlSLASON;
) Laugavegi 63,
•? sxmi 81218.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Miðvikudagur 2. desember 1953
Húsmœður:
Þegar þér kagpið Ijrftidufí
frá oss þá eruð þér ekki
einungis «8 efla íslenzkan
iðnaS, heldur eínnig að
tryggja yður öruggan ár-
angur a£ fyrirhöfn yðar.
Notið því ávallt „Chemiu
lyftiduft“, það óöýrasta og
bezta. Fæst i hverrJ. búð
Ckemia h f«
Frú Diríðsu
iiulheixiia:
Á ANÐLEGUM VETTVANGI
Það færist alltaf aukið líf í
bæjarlífið fyrir jólin. Þó ber
meira á því í hinu efniskennda
lífi en því sálræna, en það er
náttúrlega ekki evns og það
ætti að vara. í ár finnst inér
fjörið hefjast ó venj ulega
snemma. Það er þegar kominn
jólasvipur á búðagluggana og
alls staðar má sjá jólavarning
á boðstó.lum. Jafnvel biöðin
erú örðin full af jólaauglýsing-
um!
Jólaundirbúningurinn er að-
alábugaefni og vandamál hús-
mæðranna þessa dagana. Jóla-
gjafirnar eru mörgum — eða
flestúm — hið mesta áhyggju-
éfni. Um ekkert ér meira rætt
í heimáhúsum en um jólaundir
buning og jólagjafir, þetta er
mál dagsins þessa dagana,
Ög þegar svo blessuð jólin
koma, þá eru állir að lotum
komnir af þreytu og annríki og
; ábyggjum. , Jólaskapið, sem
svo margir tala um. er ekkert
annað en gerviskap, því að alla
langar mest tii að kvila sig og
sofa. Meira að segja jólagjaf-
irnar, sem annars mundu þykja
hinar ágætustu, vaida mönnum
vonbrigðum og óánægju.
Og jólin; vitanlega hugsa
mar.gir um þausemjól, enþeir
eru þó of "áir, sem bafa tóm til
þess í öllu hátíðavafstrinu og.
áhyggjuum. Fólk hlustar að
vísu á messur, og margir munu
hugsa eitthvað fallegt, — en
annars leyfi ég mér að efast
um, að jólin nái tilgangi sínum
nú orðið. Það væri þá helzt sem
hátíð barnanna.
Því að það hefur vitanlega
aldrei verið tilgangur jólahátíð
arinnar, að hún yrði fyrst og
fremst féþúfa kaupmönnum og
taugalæknum. En svo er þessu
nú komið, hvort sem við vilj-
um viðurkenna það eða ekki
fyrir sjálfum okkut- eða öðrum.
Á þessu þarf að verða bráð
breyting. Það þarf að stofna til
samtaka, — jólaverndarfélags,
— með deild í hverju kauptúni
og landssEmbandi.
í andlegum friði.
Dáríður Dulheims.
*■» n» *» »i.» »»».» «»»j
H .f -.r þú nokkurn tíma ge -I
iðt sjálf yfir þessa trú?
ji’.á; ég varð a* -íara ,-fiv
ha.m á hverju kvö’ai, þegar (g
gékr í skiiann. '.Það var í
þa".rv tirna þegar ég átti í
mestuns niistöðui'. n. við ba J
prjó •:sVnnsfJÍon. ra mínal.
Og það gékk eng‘!l við j•. ð
ina ' þer cg ga'tti þess, að þ-.
ekki dyttir í ána sagði tólf aia
* tep )'
É Ég sá enga ás'ír-ðu til n-.ss
að n r.m e » þessu.
| Þ.i3 gengu eilnt sinni tveir
•Mæ'iu'gcvr yfi’. bnina að kv’• J
lagi. Þeir voru raik.ð fullir og
þeir híldu sér ekk; i há'ndriðið
’og sarnt fe’Iu þ‘?in fckki í 'na.
Móðurbróðir minn gékk ’í.n
einu sinni yf.ir brúna og hann
var mikið dukk r n. en þeg r
hann kom þrr að, sem brúar-
gó!fið hékk nærri því lóðrátt
niður.og það votu á því stór
j göt, þá barasti skreið hann.
1 Fni; flækingarnii gengu alveg
i lemréttir yfir.
i Ég stóð meíra að segja á fæi'
' ur til þess 'að óýna' fólkinu,
! fólkinu, hversu teinréttir flæk
1 ingarnir hefðu gengið yfir
; hættulegasta síaðinn, og til
þess aS Ieggja áherzlu á, hvílíkt
kraftaverk það hefði verið að
þeir skyldu kornast ýfir brúna
svoleiðis á. sig komnir. ' .
Þá vék tölf ára telpán sér að
pabba sínum og spurði hálfhik
'a'ndi:
Hjálpa englarnir líka fullum,
’mönnum, pabbi?
Olga var í sjöunda himni.
Hún var svo hrifin af að láta
sér detta í hug að hafa með sér
svona þýðingarmikla persónur
út í sveitina og fásinnið. Hún
var að gefa krakkanum áð
sjúka og beið nú þess að heyra,
hvað húsbóndinn segði við
þessu undri.
Fullir menn eru éins og
börn, sagði húsbóndmn og
brosti. Þeir gefa því ekki gætur
frekar en börn, hvar þeir stíga.
Það er víst þess vegna, að þeir
komast heilir á húfi úr hættun
um oft og tíðum, hættum, sem
sjálfsagt hefðu grandað alls-
gáðum mönnum. Hann brosti
og leit framan í mig fallegu,
brúnu augunum sraum, en ég
vildi ekki láta undan. Ég gat
ekki samþykkt að englarnir
vernduðu drukkna menn.
Járnbrautarlestin ók yfir
hann Jóha'nn einskilding, sagði
ég hæfilega hóglátlega eins og
við átti um svo voveiflegan at-
burð. Hann var líka drukkinn,
eftir því sem fólk sagði. Og
hann dó af því. ,
Já, flýtti Olga sér að segja.
Hans stund hefur verið komin.
Allt fullorðna fólkið krakaði
kolli til samþykkis.
Öll sex börnin, sem sátu
hvert á sínum sérstaka stóli við
borðið, voru nú búin að drekka
ícaffið sitt. Þá fyrst stóðu for-
eldrar þeirra upp frá borðinu.
Ég hafði aldrei til þessa verið
vitni að því, að fullorðið fólk
tæki tillit til barha^ að pabbi
og mamma biðu þess að börnin
þeirra væri búín. Hinu var ég
vanari að heyrajaöra skömmuð
fyrir seinlætið og rekin áfram
við að borða miklu hraðara en
þeim var höllt. En þetta var nú
kannske ekki alltaf svona. Gat
verið að það væri vegna þess
66. DAGUR:
að það var sunnudagur og þar
að auki gestir í heimsókn.
Á þeim ver.kaman’naheimil-
um, þar sem ég þekkti var, var
það ekki venjan að kenna börn
unum borðsiði á' þann eina
rétta hátt; Að viðhafa rétta
borðsiði sjálfur. Það er ekki
svo, auðvelt að kenna það, sem
maður hefur enga hugmynd
um sjálfur, hvort sem það eru
siðir eða a’nnað.
. Ég hafði svo ósköp gjarnan
jviljað vera inni en börnin
: heimtuðu að fá mig út. En svo
j tók Olga mig og vafði mig inn
< í sjalið hennar mömmu og lét
i ullarhandklaeðið um höfuðið á
' mér. Og svo fór ég út með
þeim.
Það er langt síðan þú hefur
leikið þér með jafnöldrum þín-
! um, sagði Olga. Þú ’gerir réttast
1 í að nota þetta tækifæri til þess,
fyrst hér eru svo margir krakk.
ar.
Einmitt núná var mér nefni.
|ega álveg sama um krakkana;
það var fullorðna fólkið, sem
ég hafði áhuga á, af því að ég
fann að það hlustaði á mig. En
svóna var fullörðna fólkið allt-
af. Eramitt núna langaði mig
( ekki minnstu vitund til þess að
, leika mér við krakka. Mig
| langaði bara til þess að sitja
Dg horfe. á fallega manninn óg
blusta á hann. Hann hafði líka
svo fallega rödd, fannst mér.
Og svo langaði mig til þess að
forvitnast um, hvaða bækur
það væru, sem hann átti í bóka
hillunni..
Það_sást ekkert frá húsinu
fyrir s.kógi og það átti illa við
mig. Ég var búin að hlakka
svo til að fá fallegt útsýni og
svq brást það. Mér leiddust líka
börnin, hérna, hérna úti; það
var bara skrítni skúrmn á fjór-
um hornstólpunum, sem ég
, hafði gaman að horfa á.
Svona hús ætla ég að byggja
mér við fyrsta tækifæri, heilt
;hús bara fyrir mig eina. Ég
j skyldi byggja mér svona hús
strax og mamma og stjúpi
flyttu þangað, sem væri nógur
skógur. Bara að það yrði sem
allra fyrst. Mér var farið að
dauðleiðast sléttan og láglend-
ið qg skógleysið.
Yoðalega ósköp er hann fmn
hann pahbi þinn, sagði ég við
tálf ára telpuna.
Ja-há, sagði hún hálf-hikandi
og ráðvillt. Hún vissi ekki
hvernig hún ætti að taka því
að ókun'nug steipa færi að slá
föður hennar gullhamra. En svo
leysti hún frá skjóðunni:
Mamma mín er af ríku fólki,
sagði hún. Pabbi hennar
mommu er héraðsdómari og á
sex hesta; tveir be'ura eru aid-
'rei notaðir, eða laæstum því
aidrei. Þeir eru bsra notað' :■
til bess að draga fnia ‘vaghinU
hans afa, bætti hún við næ.-t-
um því hvíslandi ic'ddu.
Mér hafði þá sam sagt skjá.l
azt hrapallega: bau voru úr
móðurættinric, fínhcitin á fö.,c
inu á bcrsii iieiia.u en ekki,
Pi5 er þess '’egna stm
maaima grætur, ]'cfar hún sér
hest.
S 7 — Hesta —.
Við þögðum d '..'rtla sturd.
Stálkan var sýnilega ennbá í
yafa um merkingu crða minm.
Pabb; er svo goðúr, sagM
hún kyrrlátlega.
Hún'gerði sér v.st ekki lj >st,
■að þao væri nokkur ástæða tii
þess a5 hreykja sér af því oó t
maöur væri fmn. Hún elscaði
göður sinn af öðrum ástæðum.
Fólk, sem var fínt, hafði er' ■
iða lund og gfét kannske þegar
það sá vel hirtan h:-st, sem það
ekki átti sjá'.ft. Grét yfirieitt,
þegar það var minnt á ham-
ingjuna, sem það hafði farið á
mi»við.
Ég skyldi allt þetta ,án þess
að það væri sagt berum orð-
um.
Pabbi þinn er fa.Iegur, sasði
ég.
Olga segir, ■ a'ð hann pabbi
þran sé voðalega fallégur.
Ég á engann pabba. Ég á bará
stjúpa, sagði ég þrákelknislega |
Það varð ekkert úr bví að
yið lékum ok'kur. Við bára
löbbuðum umhverfis húsið og
komum okkur eklci að neinum
leik. Áð vísu teiknaði ég ,,parís“
.á jörðina, en hún var svo 'frós-
in og gult og hrímað grasið, að
reitirnir sáust eícki. Eg' siáði í
siiæri og sýndi þeím hvernig
ætti að „sippa“. En það var svo ,
kalt og við vorum svo mikið.
búin, að það var ekkert gam-
an að sippa. Hins vegar horfðu
þau með mikilli andakt á, hvern
ig ég'fór að. Hvað skyldi nú
taka til bragðs? En þá kom á
dagran, að krakkarnir höfðu
líka sín úrræði. Þegar ég hafði
leikið fýrir þeim allar listir mín
ar, sögðú þau mér að koma
með sér og nú skyldum við fara
í boltaleik.
Áttu þau bolta úti í skðgi?
Og gæ.ttu þau hans þá ekki bet
ur en það að þau létu hanu
liggja úti alla daga og alla næt
ur, því í boltaleikinn ætluðu
þau að fara og héldu nú með
mig, boltalaus, í áttina frá hús
mu en ekki heim fyrst til þess
að sækja hann.
Boltarnir voru tréknettir,
skornir út úr hörðu v tré. Svo
þöfðu börnin sína trékylfuna
jivert. Þau sögðu mér að það
r.pri skósmiður niðri í sveit-
(nni, sem hefði búið til þessi
Jeikfö>ng handa þeim og kennt
þeim’.að nota þau. Hann
sjálfsagt ekki heyrt taiað um
golf, .maðurinn sá.
Þau notuðu stórt, slétt rjóð-
ur. Það voru holur í jörðina og
iistin? var í því fólgin að koma
kúlunum ofan í þær í sem fæst
um höggum. Reglurnar vora
mjog erafaldar. (KralÉarnir
réyndust vera mjög dugleg í
þessum leik.
Ég var langt, langt á eftir
þeij^, Og ég lærði aldrei þenn-
an lþik, enn þann dag í dag er
ég jáfn stirð í honum og þe'nn-
an d esembersunnu3ag fyrir ára
tugutn. Því að ég fékk aldrei
tækifæri til þess að æfa þessa
iþrótt, sem enslcir lávarðar hafa
sér til dægrastyttingar é sígræn
um ’sléttum í landareignum sín
um.:
. Golan þaut í berum grenii-
og j.furutrjánum fyrir ofan
höf%ð okkar þarna úti í skóg-
inuidt. Geisiar desembersólarinn
ar (fáðu ekki niður í rjóðrið til
okl^ar, enda áttu þeir þangað
ekkért erindi, því þeir voru ís-
k.allir, eras- og ísnálarnar á,
grenitrjánum.
Samúðarkorf S
Slysavamafé’ags íslar.dss
kaupa flestir. Fást hjáS
slysavarnadeildum um S
land allt. 1 Rvík í hann-S
yrðaverzluninni, Banka-?
stræti 6, Verzl. Gunnþór- )
unnar Halldórsd. og skrif-•
stofu félagsins, Grófin 1. •
Afgreidd í síma 4897. — •
Heitið á slysavarnafélagið C(
Það bregst ekki. ^
^'•■^‘•^'•^'•^'•^'•^'•^‘•^'•^'•^•'•^‘•^r S
s
Nýja sendl- $
bífastöðin h.f. s
hefur afgreiðslu í Bæjar
js
bílastöðinni í Aðalstræfi
18. Opið 7.50—22. Á
surtnudögum 10—18. —c
Sími 1395. ý
S
Mmnlngarspjöfcl ^
Barnaspítalasjóðs HringsinsS
eru afgreidd í Hannyrð'a-S
verzl.. Refill, Aðalstræti 12)
(áður verzl. Aug. Sveml-?
sen), í Verzlunin-ni Vjctor,-
Laugavegi 33, Holts-Apó-)
teki,. . Langholtsvegi 84, c
Verzl. Álfabrekku við Suð- ^
urlandsbraut, og I'orstei ns- ^
búð, Snorrabráut 61. s
S
s
S
s
íS
ej-S
$ Hús og íbúðir
af ýmsum stærðum
bænum, útver'um
arirts og fyrir utan bæ-S
fnn til sölu. — HöfumS
einnig til sölu jarðir,)
vélbáta,
verðbréf.
bifreiðir og
Nýja fasteignasalan.
Bankastræti 7.
Smurt brauÖ s
og snittur. )
Nestispakkar. s
Ódýrast og bezt. Vin^
samlegast pantið me'ðs
fyrirvara. •
MATBARINN S
Lækjargotu 6. S
Sími 80 Í40.
DVALARHEIMILI
ALDRAÐRA )
N SJÓÓMANNA. ;
^ s
s Minningarspilöid s
) fást lijá: S
^ VeiSarfæraverzl. Vcrðamli, •
^sími 3786; Sjómannafélagi•
ýReykjavíkur, sími 1915; Tó-•
S baksverzl Boston, Laugav. 8, ^
Ssími 3383; Bókaverzl. Fróði, ^
SLeifsg. 4, sími 2037; Verzl.s
S Laugaíeigur, Laugateíg 24, S
Ssími 81686; Ölafur Jóhanns-S
Sson, Sogabletti 15, símiS
)309G; Nesbúð, Nesveg 39.
Ví HAFNARFIRÐI: Bóka-S
> verzl, V. Long, sími 9288. <
) i