Tíminn - 24.09.1964, Qupperneq 14

ÉG VAR CICERO
44
mér í frakkann og fylgdi honum
eftir. Ég hélt mig í hæfilegri fjar
lægð frá honum. Mér stóð á sama
um það, hvað Sir Hughe kynni
að hugsa, ef hann sendi eftir mér,
og ég væri ekki til staðar í sendí-
ráðinu.
Sears gekk eins og maður, sem
er úti á kvöldgöngu. Hann flýtti
sér ekki, og leit ekki í kringum
sig.
í Ataturk Boulevard fór hann
upp í leigubíl. Um leið og bíllinn
ók af stað, stökk ég að leigubíla-
röðinni og hoppaði upp í næsta
bíl, móður ,og másandi, og bað bíl
stjórann að elta . Seðillinn, sem ég
þrýsti í hönd hans, gerði hann
mjög fúsann til þess.
f þetta sinn hafði verið skipt
um hlutverk, og það var ég, sem
var að elta manninn með unglega
andlitið. En nú var eltingaleikur-
inn ekkí eins spennandi, hann
vissi ekki, að einhver var fyrir
aftan hann, sem þörf var á að
hrista af sér.
Við beygðum inn á Marmara
Sokagi. Leigubíll Sears nam stað-
ar fyrir framan fjölbýlishús í
hliðargötu.
— Akið beint áfram, sagði ég
bílstjóranum.
Ég sá Sears borga farið, fara
út úr bílnum og ganga inn í
blokkina.
Ég sagði bílstjóranum mínum
að stoppa og bíða eftir mér á
næsta horni.
Ég fór út úr bílnum, og hætti
á það, að Sears gæti hafa séð mig.
EFTIR ELYESA
Hverju hafði ég að tapa? Þekkti
hann mig nú þegar, þá skipti það
engu málí. Ef hann gerði
það ekki, þá myndi hann ekki
taka eftir mér.
Ég fór inn í húsið og leit á
nafnspjöldin á dyrunum. Fjöldi
útlendinga bjó þarna. Þetta var
nýtízkuleg blokk með mörgum
íbúðum þeirrar tegundar, sem
sendiráðsstarfsmenn og kaupsýslu
menn eru hrifnastir af. Ég sá
hvergí nafnið Sears, en þarna
voru fjölmörg nöfn, sem gáfu til
kynna að íbúarnir voru Bretar eða
Bandaríkjamenn.
Ég hafði tekið eftir því, að Se-
ars tók stóra lyklakippu úr vasa
sínum, þegar hann gekk inn í
bygginguna, svo hann bjó þarna
greinilega.
Ástandið var þá orðið slíkt, að
hann vissi, hvar hann átti að leita
að mér, og ég vissi, hvar ég gat
leitað að honum.
Ég fór upp í bílinn, sem beið
mín og sagði bílstjóranum að aka
mér í áttina að sendiráðinu. Eng-
inn hafði saknað mín.
Ég eyddí öllum frítímum mín-
um í að hafa augu með íbúðar-
byggingunni, en Sears, eða hvað
svo sem hann hét, sást ekki aftur.
Ég hafði nægan tíma til þess að
hugsa. Ég fór að reikna út, hverj-
ir möguleikar mínir væru. Hvað
gat Cornelia Kapp vitað? Hvað
gat hún sagt Bretunum í Cairo?
Segjum sem svo, að hún segði
þeim, að Cícero væri herbergis-
þjónn Sir Hughe? Það var hrein
tilgáta, og' engar sannanir lágu
fyrir hendi. Hvað myndu Bretar
gera? Þeir gætu rannsakað her-
bergi mitt, en ég hafði losað mig
við allt grunsamlegt. Ég hafði
jafnvel mölbrotið 100 watta per-
una. Þeir myndu ekki finna neitt.
Þeir gætu haft strangt eftirlit með
mér, en ég var viss um, að þeir
myndu ekki gera neitt því líkt.
Hefði ég ekki tekið eftír þvi? Ég
fór daglega til hliðargötunnar í
Marmara Sokagi, og gætti vel að,
svo hefði einhver fylgt mér eftir,
fór ekki hjá því, að ég hefði séð
hann. En ekkert gerðist.
Ég komst að þeirrí niðurstöðu,
að allt, sem ég gæti gert, væri
að halda þetta út, og að lokum
myndi’ allur grunur hverfa. Það
eina, sem skipti máli, var að ég
missti ekki kjarkinn.
Til þess að geta i framtíðinní
lifað friðsamlegu lífi sem ríkur
maður, þurfti ég nú aðeins að
gæta þess að missa ekki kjarkinn
smástund ennþá.
Þá sá ég Sears aftur.
Hann var að koma frá Tuna
Caddesi, og með honum var
stúlka. Hún var klædd einkennis-
búningi brezkra herhjúkrunar-
kvenna og var með stuttklippt
svart hár.
Ég stóð í dyragangi og athygli
mín beindist öll að Sears, en ekki
að stúlkunni. Ekki fyrr en þau
fóru inn í blokkina, en þá kom
aðvörun frá taugastöðvunum.
Ég hafði horft á Corneliu Kapp
ganga burtu eftir samtal okkar
hjá A.B.C., og ég hafði horft á
hana, eftir að hún fór fram hjá
mér í fylgd með Sears í Ankara
Palace. Hún var þá með sítt, ljóst
hár, og þessi stúlka var með stutt
svart hár. En göngulagið, það
hvernig hún bar sig, hvernig hún
gekk við hlið Sears og talaði kunn
uglega til hans, gerði mér kleift
að sjá í gegnum dularbúninginn.
Konan í brezka eínkennisbúningn
um var Cornelia Kapp.
Næsta dag náði ég 'að lokum
sambandi við Moyzisch, og við hitt
umst þá um kvöldið. Ég fór inn
.á lóð þýzka sendiráðsins cftir
sömu leiðum og ég var vanur,
gegnum gatið á glrðingunni, og
gekk fram hjá verkfæraskúrnum.
Moyzisch beið mín við húsdyrn-
ar, þar sem skrifstofa hans var.
Við vorum einir. Ein klukkustund
var enn til miðnættis. -
Hann leit illa út. Öll hans venju
lega gleði var horfin, og andlitið
var afmyndað.
— Hafið þér ekki verið í
Ankara að undanförnu?
— Nei, ég hef verið fjarverandi
í embættiserindum.
Hann reyndi að láta röddina
vera eðlilega, en í henni leyndist
taugaóstyrkur.
— Ég ætla ekki að halda áfram
að vínna fyrir yður, sagði ég hægt.
— Án efa hafið þér yðar ástæð-
ur fyrir því, sagði hann og leit
á mig, án þess að svipurinn breytt
ist.
— Það var stúlka með yður,
þegar ég rakst á yður í A.B.C.,
sagði ég. — Hvað veit hún um
mig?
Hann starði á mig, en sagði
ekkert.
— Gæti hún verið mér haéttu-
leg?
Hann svaraði hásri röddu:
— Hún getur ekki vitað neitt.
Ég leit rannsakandi framan 1
hann.
— Ég veit allt um hana. Hún
er liðhlaupi, eða er ekki svo?
Nafn hennar er Cornelia Kapp.
Hann hreifði sig ekki, og and-
lit hans var eins og gríma.
— Hvað vitið þér? spurði hann
tilbreytingarlausri röddu.
— Er Cornelia Kapp liðhlaupi
I eða ekki?
— Hún er horfin. Við vitum
ekki, hvar hún er.
Hann talaði hægt, eins og draga
þyrfti út úr honum hvert orð. Það
var erfitt fyrir hann að þurfa að
viðurkenna þetta..
— Hún var einkaritari yðar,
eða var ekki svo?
Hann kinkaði kolli.
— Hún var vön að gefa mér
samband við yður, þegar ég
hringdi.
Hann neitaði því ekki.
— Hvað vitið þér? endurtók
hann.
— Hún er með Bretunum, svar
aði ég. — Ég get sýnt yður, hvar
þér getið fundið hana.
Hann sat enn stífur í stól sín-
um. Svo hló hann hátt. Þetta var
óstyrkur, bitur hlátur.
— Hvað get ég gert við því?
sagði hann. — Á ég að ræna
henni? Við erum í hlutlausu landi.
Ef ég rekst á hana á götu, á ég
þá að draga hana burtu á hárinu?
Hann var í þann veginn að fá
taugaáfall.
— Ég breytti ekki um svip. Ég
sagði háðslega:
— Hún er ekki lengur ljós-
ljóshærð. Hún er orðin dökkhærð,
falið hendurnar fyrir aftan bak.
Svo hafði hún sagt með skjálfandi
röddu: —Pabbi segir, að þú látir
lítil börn niður í flöskur, eins og
súrkál! Þau höfðu öll hlegið. Júlí-
an frændi hans, faðir telpunnar,
hafði einu sinni minnzt á fóstur,
sem honum hafði verið sýnt . . .
Hugsa sér, að þetta skyldi vera
sú sama Kóletta, sem hann hafði
nú fyrir framan sig. Hvílíka bréyt
ingu geta ekki fimm ár haft í
för með sér!
Skyldi hann vera orðinn svona
breyttur sjálfur? Trúlega var
það, því að auðsætt var, að eng-
inn hafði borið kennsl á hann
hér. Hann hafði farið niður í
barinn til að fá sér í staupinu
og fylgjast stundarkorn með pók-
erspili þeirra Chambert dómara
og Auguste Romain baðmullar-
framleiðanda. Báðir höfðu þessir
gömlu heiðursmenn þekkt hann,
frá því að hann var drengur. En
Auguste sneri baki við honum, og
dómarinn virtist hafa allt of mik-
inn hug á að græða til að taka
eftir nokkru öðru.
Auk þess hafði gamli maður-
ínn heilsað hressilega upp á vín-
flöskuna. Helzt leit út fyrir, að
blóð spryngi út úr andliti hans
þá og þegar. Hann mundi vera um
áttrætt nú, og á þeim aldri skyldi
enginn, sem hætt er við
flogaveiki, helga sig sterkum
drykkjum svo hóflaust sem hann.
Kinnarnar slöptu máttlausar nið-
ur á háan skyrtukraga hans og
höndin skalf, er hann greip eftir
glasi sínu.
Hér var allt við það sama, hugs
aði læknirinn ungi. Frænka hans
var hið eina, sem breytzt hafði, og
ekki svo lítið. Honum datt snöggv
ast í hug að gefa sig fram við
Fauvetta d'Eaubonne. — Ég er
u
NÝR HIMINN - NÝ JÖRÐ
EFTIR ARTHÉMISE GOERTZ
Viktor du Rocher . . . En svo
varð honum hugsað til þess, hvern
ig lestin hafði faríð með hvítu
fötin hans, og ákvað að vera kyrr,
þar sem hann var kominn.
Nú voru ungu stúlkurnar orðn-
ar leiðar á að ræða útlit hans
og höfðu beint athygli sinni að
nágranna hans við borðstokkinn.
— En hve náttúran .er eigín-
lega ranglát, mælti sú litla í skóla
búningnum. — Þessari þarna
veitti ekki af að fá eitthvað af
hinum ríkulega hárvexti hinnar á
sitt stuttklippta höfuð.
— Ekkí ættu nú litirnir saman, I
ansaði önnur.
— Jú, nú er einmitt í tízku að
blanda saman ólíkum litum!
Háreystin jókst nú svo mjög hjá ,
öllum hópnum, að Kólettu undan
skilinni, að Fauvette d Éaubonne
minntist þess bersýnilega, að hún
var hér til að gæta þess, að ungu
stúlkurnar hegðuðu sér kvenlega,
og leit upp úr bók sínni með
hnyklaðar brúnir.
Læknirinn leit til stúlkunnar,
sem stóð við hlið hans. Hún var
föl og grannvaxin, naumast eldri
en sextán vetra. Hafði hún feng-
ið sjónaukann lánaðan hjá þeirri
eldrl og horfði nú í hann af mikl-
um áhuga. Hún bar sítt, grátt slá
utan yfir bláum kjól. Hettunni
hafði hún smeygt aftur af Ijós-
brúnu hári sínu, er var svo stutt-
klippt, að hægt hefði verið að
halda, að hún væri piltur. Nam
það í mjúkum liðum við enni
hennar og eyru og bærðist blítt
fyrir blænum. Viktori fannst ein-
sætt, að hún væri nýstaðin upp
úr veikindum. Ef til vill skarlats-
sótt.
Konan, sem með henni var, gat
hæglega verið eldri systir hennar.
Hár hennar var kastaníubrúnt, og
einstakir lokkar höfðu losnað og
lagzt niður um háls henní. Hún
var klædd aðskornum ferðafötum,
er sýndu vel óvenju fagran vöxt
hennar. Hélt hún á hatti sínum
í annarri hendi, en hvíldi hina á
öxl ungu stúlkunnar. Þær töluðu
ensku.
— Ég sé heilmikið af vatnalilj-
um, mælti stúlkan, og hann heyrði
undir eins á mælí hennar, að hún
var ekki úr Suðurríkjunum.
— Þá erum við farin að nálg-
ast land, svaraði hin, og hann
kannaðist óðar við ögn drafandi
málfarið í Louisiana.
Vindur hafði snúizt á áttum, og
sjórinn var tekinn að kasta hvítu
löðri inn yfir þilfarið. Flestar
kvennanna hurfu þaðan í skyndi.
Sólin var að gægjast fram og
hvítu skýin á vesturloftinu tóku
á sig rauðan og gulleitan blæ.
Hin ljósa hilling, er gægðist
fram úr allri grænkunni til
vinstri, var „Mánaskin*1.
— Leyfist mér að biðja yður
að lána mér sjónaukann? spurði
læknirinn.
— Já, með ánægju.
Einhver stóð úti á einum svölun
um og horfði út á vatnið það
hlaut að vera Nanaine, föðursyst
ir hans. Þótt úr svo mikilli fjar-
lægð væri, mátti hann gerla kenna
hina ítru og þóttafullu reisn henn
ar.
— Merci bien, mademosielle!
Hann rétti ungu stúlkunni sjón-
aukann. f ákafa sínum við að
horfa heím til æskustöðva sinna,
hafði honum orðið á að þakka
henni á frönsku. |
Hún brosti. — II n’ya pas de
quoi, monsieur! (
Nokkur stund leið, áður hann '
gerði sér grein fyrir, að hún hafði
einnig svarað honum á frönsku,
og það Parísarfrönsku. Ekki þeirri
I frönsku, sem töluð var í New Orl-
eans. Eftir því hafði hún einnig
hlotið að skilja hinar nærgöngulu
athugasemdir stelpnanna um stutt
klippta hár hennar.
Kamelía þokaðist hægt og með
hálfgerðum krabbagangi inn að
lendingunní við Karlshöfða-skipa-
kvína, sem var full af fólki, er
beið þess að bjóða vini og frænd-
ur velkomna. Sólhlífum, slæðum
og vasaklútum var veifað úr öll-
um áttum. Negrarnir á hafnar-
bakkanum fleygðu til þeirra
taugum og drógu sklpið að landi.
Landganginum var hleypt niður
með ærnu skröltí.
Hljómsveitin lék göngulag og
farþegar tóku að streyma niður
dúklagða landgöngubrúna.
Læknirinn var meðal þeirra öft
ustu við efstu þrepin. Hann gat |
ljóslega séð andlit allra í spegl
inum við neðstu þrepin, en varð
þó einkum starsýnt á Chambert
gamla dómara. Kannski var það
vegna þess, að andlít hans, sem
áður var rautt, hafði nú fengið á
sig ógeðslegan, purpuralitan blæ.
Gamli maðurinn minnti hann nú
fremur en nokkru sinni fyrr, á
bjamdýr með grásprengt hárið
lafandi niður á enni og augu, sem
vírtust ætla að brjótast út undan
loðnu augnabrúnum. Hann
starði í spegilinn þar niðri, eins
og hann sæi draug. Fyrst hélt
læknirinn, að það væri unga og
fallega stúlkan, sem lánaði hon-
um sjónaukann, er hann horfði
svo hvasst á. Þó var hann ekki
Þyrpíngin í ganginum niðri tók
nú að þokast áfram. Unga stúlkan
og stallsys.tir hennar hurfu í átt
til landgangsins. Sjálfur ætlaði
TÍMINN, flmmtudaginn 24. september 196-5
"■‘Xv 7 ;• v
ís ’s- ^ "ú*s**á*'+.+ys «/ ’•> V