Alþýðublaðið - 21.04.1954, Blaðsíða 5

Síiðvikudagur 21. apríl 1954
ALÞÝÐÖBLÆÐIÐ
3
— Afs-kiljum vér kaldór, |
hvort ssm hann ef í reksaum, j
hnoðsaum, skeifum eða öðru i
járni. 'oss' er íært, 'því reksaum
ur eða hnoðsaumur hrökkur. .
AÐ ÞESSU SINNI'er fyrir-
líomulag síðumiar nokkuð með
öðrujii hætti en verið hefur.
Fyrirsögnum og höfundanöfn-, strax f £kipum vovum. hversu
um hefur öllum veri'ð sleppt.., lítig
sem hann svignar eða
Síðan er getraun ogr eiga les- þvingast.
endur að ráða fram nr, hverjir . ...... ,
. ... . , , _ .. . — Aisk-.lj.uin ver að betala
eru hofn'itfar og ur hvaoa rit- . _
maur. sem fcauomenn flytja
um efnið er tekið. — Veitt
verða hrenn verðlaun fyrir
beztar úrlausnir, en úríausnirn
ar skulu hafa borizt Alþýðu-
hlaðinu, merktar Manstu eftir
þessu? ekki síðar en 10. maí.
Tilgreind skulu Ííöfundanöfn
oss inn í mélinu. bvorh mél er
svo lau-ít, að maucinn skríður
ú't um þeirra tunnur. og etur
það lítið sem ætt er í mélinu,
og viljúm ekki að kaupmenn
drýgi þar með viktina á mél-
- 5 -
SVO bar til snernma á engja
siættinum. að fólik reið margt’
til .Hiíðarkirkju úr Staðarsókn :
inni. en þa$ var annexíah frá
næsta prestakalli og var 'bær- j
inn í stórum dal. sem' lá -innar 1
af fjarðarfcotninum. Frá Stað,
eða bæjunum þar í kring og!
frani að HHð er ;ex stunda
reið og veitir því ekki ,af að -
fa:
■a snemma ef menn ætla að;
, , _ .... , mu,- þvi, að ver Hofum no.<?an
og ur hvaða nti eraift er tekið ■ f i
| tnaur hja qss a Isiandi bæði i
sviljum og .hrognum, með á-
m.óta skikkún, smékk og vexti
o<r helzt blaðsíðutal
wánari greinargérð.
sða önnúr
Vali efnisins b.efur i'erið hag
sem sá maur er: sem kaup-
ná messu, enda var ekki seint
farið. að tygja síg til í þetta
skipti. Börnin, sem áttu að fá
áð fára til kirkjunnar, gátu
ekki sofið fýrir feroahug og
vöknuðu í hálfb'irtu. Smala-
drengirnir voru reknir á stað
eftir Héstumím, þar sem þeir’
a'ð með hliðsjón af þvi, að það , menn selja oss m-að mélinu.
lýsti, þótt í smáu sé, lífi
lenzkrar aíþýðu fyrr og nú.
í
REIÐ Ögmúndur í Þykkva-
bæ að Svarti Loftssyní, en
nann var í eldahúsi, og var
jbvegið höíuð hans. Sveinninn
Þorkell son hans mælti. er
liann sá mennina ríða í túnið:
„Kominn er preslur, faðir.“
segir 'hanr, Svartur gekk þá
út, og tók Ögmundur hann þeg
ar. En Svartnr heilsaði honu.m.
og spvr tíðinda. Ösmundim
segir slík sem voru. Þá beiddi
Svartur sér griða. „Eigi mun
ég drepa bif “ segir Öemund-
ur. „en handhöggva skal þig.“
,.Ei«i bykír mér bað betra en
dauðí,“ segir Svartur. „Það
skal að gera.11 segir Ögmund-
ur, ..bót’t bér bvki bað verra.“
... Síðan felldi hann Svart off
hélt í finffurna framanverða og
bað bá Árna gullskesg högeva
hönd af honum. Árna kveðst,
það illt bvkia. „Það skaltu hó
gera.“ segir Ögmundur. ... Þá
hió Árni í annað sinn os af
hönd'na. bar sem handleggur
var digrastur.
ÞESSI orð, sem þér hafið hér
talað í dag ... munu sýnast
vitram mönnum óskynsamlegá
töluð, bótt inn heimskasti mað
ur talaði svo og inn illgjarn-
asti, þá mundi hann þvkkia
nær dauða fyrir verður. En ég
em nú heldur hás að svara yð-
ur í dag. mætti guð gefa bað.
að eg væri á öðrum fundi
miklu sniallmæiltari. Er það nú
Ijóst fyrir allra manna augum,
að þá gullhálsara, sem hér
hafa geivsað yfir sveitir með
ránum og refsingum. hafið bér
látið bá st.anda hiá yður hiá
altari í-heilasri kirkiu og laet
á þá alla virkt, og er það lvsi-
laust, og þeir hafa marga
menn brennt inni og marga
mfenn fátæka saklausa inni
kæft í reyk.
- 3 -
KAUPMENN hér á landi á-
samt þeirra undirkaupmönn-
um hvernig þeir eigi sér að
haga viljiun vér undirskrifað-
ir vorra eftirkomandi niðja
vegna undanskilja þetta eftir-
skrifaða.
Afskiljum vér mölur,
mygla og þeir stóru bröndungs
maðkar séu samanmeingaðir
með því méli, þeir oss selja. ,
— Afskiljum vér gamlar,
síldar- eða salttunnur, sem1
sveitast pekli, skemma mélið,
svo það verður ut.an með stöf-
unum sem annað klý eða mygl
að draf, sem hentara er utan-
lands að gefa svínum en selja
oss með svo fullu verði sem
gott hreint rúgmél.
— Afskiljum vér að kaup-
menn eða þeirra þénarar láti
sjó eðá vatn saman við það
brennivjn, þeir oss selja, því
úr þess konar sjó eða vatni fá-
um vér hvorki fisk né silung
til gagns. Þurfum og hvorki
kaupa sjó eður vatn á íslandi.
því vor Guð veitir oss það
hvorttveggja til þarfa.
— Vér höfum að fullrí raun
komizt hvernig Jens Michels-.
son undirkaupmðaur í Hólmi
hefur vegið ranglega af oss
vorn fisk í móti lögum og synj
að oss að vega eftir honum1 fisk
inn . .. ekki heldur viljað
‘itanda frá vikti.nni, þegar þess
hefur verið óskað.
— Afsegium vér þau greni-
borð, sem Andrés Marteinsson
fcefur selt í sumar upp á tíu
fiska — þar að auki rifin —:
■svo'jþau eru hvorki hæf í hús
eða til þeirra búshluta, sem
gildum borðum ber að 'þéna. '
höíðu eikki verið
kvöldið fyrir.
iatmr mn

STULKURNAR fóru að
taka upp klútana úr traföskj-
unum' og fötin úr kistunum.
Karlmennirnir báru reiðverin j----------------------------------------------;------
út í gluggatóptirnar, svo að i ar og er glaður í bragði af því, þá allt í senn. Um leið og sjór-
Hvaða menn eru þetta og hvar er þessi mynd tekin af þeim?
allt yrði því fyrr til þegar hest að ekki vantar hjá honum
arnir kæmu. gættu að móttök- nokkra kind. Tvær mjaltakon-
Við tókum skilrúmshurð úr
vöruskemmunhi. og stórt ker-
ald, sém. sagað var ofan af, svp
að það var mátulega hátt. Svo
voru bornð göt bæði á hurðina
og keraldið Og gegnum götin
drógum við snæri og bundúm
hurðina með þeim ofan á ker-
aldið. Þetta var tilvalið borð.
Tóm kvartil notuðum. við í
staðinn fyrir stóla. Svo tók ég
gamlar dulur og saumaði úr
beim ikringlótt sdssuver, tróð
bau út með togi. og batt ofan á
kvartilin. Ég keypti ullardúk,
litaði hann. og saumaði úr hon-
um ákb»ði til að breiða á borð
ið og stólana. Ég bjó til kögur á
áklæðin úr grófu ullarbandi,
og bað var þó nokkur viðhafn-
arbragur á þessu. . . . Viö not-
uðum en«kar gfcósvertuflöskur
mieð rauðum stút fyrir kerta-
st.iaka. Við fengurú ljósasöx úr
skipinu. Nú áttum við það,
sem mest reið á: rúm, borð o'g
stóla. og þegar við hiónin korr.
um utan að, fannst okfcur heim
ilið okfcar vera prýðilegt.
unum, söðulþófunum og gjarða
hringjunum, svo ekki þyrfti að
liggja í því á leiöinni. Hana
nú, þar gelta húndarnir, það er
hlaupið út og hestarnir eru
reknir í loftinu heim í hlaðið.
Þá kallar. einhver í öyrunum
innar á pallinn: „Srúlkur, eruð
þið ekki búnar, hestarnir eru
komnir og við köstum á þá í
einum rykk, til erum við pilt-
arnir, þegar ykkur þóknast.“
- S - -
ÉG drap ofurhægt á dyr og
heyrði svarað: „Kom inn.“ Ó,
ég þekkti röddina! Svo opr.aði
ég og gekk ínn. Og hún stóð
þarna ein á gólfmu. Það er
ekki unnt fyrir mig að útlista
tilfinningar minar á þessu
augnablikiy Þarna sá ég hana
fyrir mér, eftir öll þessi þung-
bæru ár þessa elskuðu veru,
sem ég hafði ætíð geymt mynd
aí í hjarta mínu í heilagri lotn-
ingu.
Nokkur • augnablik stóð ég
og horfði í augu hennar, og sá
þar allt, sem ég taldi mér víst
og ós'kaði eftir: angurværa
blíðu, elsku og ást, Nú gat ég
aðeins stunið upp nafni mínu
og heilsað henni. Ég var svo
feimirm og Ósjálfbjarga. Og ég
held, að það hafi. verið líkt-á-
statt fyrir henni. En samt koiri | skipinu, frá eMhúshorni og
hún á móti mér og sagðir|fram yfir allt skipið. Gerðist
„Komdu nú sæll og vertu nú j
velkomihn, hiartans vinurir.n ‘
minn!“ Og ég breiddi faðm
ur eru komnar á kvíabólið,
önnur roskinleg, sem þegar er
komin inn í kvíarnar, hefur
hún lagt fötuna á kvíavegginn
og herðir að styttuböndunum
sinum með alvarlequm og emb
ættislegum svip. Hm mjalta-
konan er ung stúlka fyrir inn-
an tvítugt, hún er stödd i kvía-
dyrunum og glettist hún eitt-
hvað við smalann um leið og
hún gengur inn. Á stöðlinum
rétt hjá kvíunum liggja fimm
kýr jórtrandi, en hin sjÖtta
stendur og hundur smalans
frammi fyrir henni. Þau sýn-
ast velkja með sér hvort þau
eigi að gera úr því fullan f jand
skap eða ekki. Kýrin hnussar
að hundinum og liggur í svip
hennar samlbland af forvitni
og glettni, en rakkinn stendur
frammi fyrir henni bnakka-
kerrtur, hringar upp rófuna og
fitjar upp á trýnið með hægð,
en þó með mikilli aivörugefni.
og hefur allt útlit fyrir að
hann ætli sér ekki að þola
nokkiirn ójöfnuð bótalaust.
- 8 -
Nú var hægt á ferð skipsins
til að snúa því upp í, en þegar
það er að byrja að snúast, kem
ur ógurlegur brotsjór, sem,
brotnaði slcáhalt fram eftir
inn skall á skipih.u, féll þaíJ-
sem sagt á hliðina. *vo að sjór ■
inn fossaði niður um loftventl
ana við reykháfinn niður í
kyndingarxúmi ð.
Rúða, sem var á hurðinfti
inn í brúna bakborðsmegin og'
var að aftan, brótnaði og foss-
aði sjórinn inn i bi'úna, svo að
maður, sem stóð við stýrið
þeim megin, fékk klofhá stíg-
vél sín full.
í brúnni var niðurgangur í
herbergi skipstjóra og fossaði
sjórinn þar niður, svo að sfcip- -
stiórinn, sem var þar niðri, æfl
aði varla að komast upp stig -
ann.
Um leið og skipið kastaðisiH
og sjóinn braut fram eftir því,'
kippti það 'burtu lóðningar-
maskínu, sem 'boltuð var með'
fjórum; boltum í gegnu'm
briggia þuml.unga þykka tré-
línu fram við hvalbak. ...
Þ^jr tveir hásetar, sem •
kómnir voru" uþp undir hval-
bak, ætluðu að forðá sér, þeg-
ar þeir sáu sióinn, en urðu of
seinir. Skipið lá í kafi og annar
hásetinn þrvstist alla leið nio ■
ur í hásetaklefa með siónum
og þar undir eitt rúmið, eu
hinn náði taki við niðurgang-
inn og gat lengi ekki hreyft síg
fyrír sióbrýstingi.
AUt fcomst á flot í .háseta--
klefanum. Ofninn fór um með'
eMi og ösku í marga hluta, þvl
siórinn náði vrm undir aðra
„koju“-hæð foáfcborðsmegin. .,
minn á móti henni.......En hún
laut sínu grálb.ærða höfði að
hjarta mínu. Þannig stóðum
við orðlaus nokkúr augnablik.
Svo bauð hún mér að seíjast
hjá sér. Og nú sátum við sam-
an í fvrsta sinni á ævinni. En
ég hafði heitið því. ef ég fengi
að siá hana aftur hér á jörðu,
að krjúpa við fætur hennar og
gráta af föffnuði og b'akldæti
til Guðs. Og það gjörði-ég nú
ÞAR er smalinn að reka ær
sínar í kvíar eftir íráfærurnar.
Eru allar ærnar komnar í kví-
arnar og stendur smalinn í dyr
unum, hefur hann nýtalið ærn
- 9 —
FÚSIR hlupu og fundu Jesúm,
fundinn hröktu, lömdu og bundu, —
bundinn leiddu, heimskir hæddu, —
hæddan, rægðan slógu, afklæddu. —
Fjandans börnin þröngum þyrni
pessum spenna um blessað enni. —
Þessir negla Krist á krossinn,
fceyra járn svo stökkr út dreyri.
Syni Máríu svartir færa
seggir blandað gall með dreggjium. —
F.ulla smán og flestar pínur
fundu þeir, en heimrinn stundi.
Fölnar sfcinn og fellr að enni,
fættast orð, en þverra mættir.
Öndin leið af Jesú, píndum
yfirvaldanda himins og landa.
|
§
Y
[
s
!
!