Tíminn - 22.12.1964, Side 11

ÞREÐJTJDAGUR 22. desember 1964
TÍMINN
11
UPPREISNIN
IÁ BOUNTY
Charles Nordhoff og James N. Hall
bili fengum við svo mikla ofbirtu í augun, að við gátum
ekki opnað augun. Svo að við urðum af þeirri skemmtun
að sjá heiðan himinninn. Við vorun nefnilega ekki nema
örstutta stund undir heiðum himni. Edwards var viðstaddur,
og bátsmaðurinn rak okkur strax inn í hinn nýja fanga-
klefa okkar. Við klifruðum upp stigann og niður annan
stiga og vorum loks komnir í hinn nýja bústað okkar.
Þetta átti að vera bústaður okkar meðan við vorum um
borð í Pandora. Þetta hér „fangelsið“, en við fangarnir
kölluðum það alltaf „skrínið". Það var ellefu fet á lengd,
þungar járnslár voru fyrir hlerunum og í veggjunum voru
járnkrókar, sem hlekkirnir voru festir við. Við vorum nú
bundnir, Stewart og Skinner framar, en við Coleman aft-
ar. Með einum lykli var hægt að leysa alla fóthlekkina,
og með öðrum lykli handjárnin. Bátsmaðurinn geymdi lykl-
ana.
Eins og áður gátum við staðið á fætur og gengið hálft
skref í hverja átt. Gólfið var sjálft þilfarið. Þegar gott var
veður, var hleraopið opnað, en járngrindurnar voru alltaf
fyrir. Tveir varðmenn gengu alltaf fyrir á þakinu. Fótatak
þeirra lér i eyrum okkar líkt og glamrið 1 hlekkjunum.
Það var ástæðulaust að ímynda sér, að svo stórt fangelsi
hefði aðeins verið byggt handa fjórum mönnum. Og þarna
voru fótjárn handa þeim, sem seinna kynnu að koma. Ed-
wards skipstjóri hafði sannarlega ástæðu til að ætla, að
hann fyndi fleiri uppreisnarmenn. Þó þurfti hann varla að
láta sér detta í hug, að hann næði Christian, eða þá, sem
með honum fóru. En það var ekki vonlaust, að hann næði
í þá, sem fóru með Resolution. Við urðum ekki lengi í
vafa. Tveim dögum seinna var hlerinn opnaður og inn
komu Morrison, Norman og Ellison. Þeir voru strax lagðir
í bönd.
Þetta hafði þó engum dottið í hug, Morrison og Norman
höfðu ekki enn þá náð sér eftir að komast að raun um, að
vera álitnir sjóræningjar. Ellison var sami æringinn og áður.
Ævintýri voru honum eitt og allt, hvernig sem þau voru.
Honum fannst það dásamlega skemmtilegt að vera hlekkjað-
ur eins og villidýr og álitinn hættulegur uppreisnarmað-
ur og sjóræningi. Sem betur fór, skildi hann ekki, hve
alvarlegt ástandið var, og við reyndum ekki heldur að
minna hann á það.
Ryðmeistarinn bjó til handjárnin undir eftirliti Parkins.
Ellison var aðeins drenghnokki, svo að Parkins lét hann
sæta sömu aðferð og Stewart. Hann skipaði honum að leggj-
ast niður á brjóst hans og reyndi að toga handjárnin
fram af höndum hans. Stundarkorn þoldi Ellison þessa
meðferð þegjandi. Svo sagði hann brosandi:
— Hættið þessu, herra liðsforingi. Ég skal gjarnan gefa
58
yður handjárnin, ef þér viljið endilega eiga þau, en þér
náið þeim aldrei á þennan hátt.
Parkins svaraði þessu ekki með öðru en þvi að sleppa
hlekkjunum snöggt, svo að Ellison datt og sló höfðinu
í gólfið. Augu Parkins Ijómuðu af ánægju, þegar Ellison
settist upp og neri höfuðið. Hann skipaði Ellison að rétta
aftur fram hendurnar. En í þetta sinn var Ellison viðbú-
inn. Þegar Parkins sleppti hlekkjunum, datt hann á öxlina,
en kom ekki við með höfuðið.
— Þarna lék ég á yður, sagði Ellison brosandi.
Liðsforinginn stundi þungan — ekki vegna erfiðsins, held
ur af reiði. Hann þoldi það ekki, að óbreyttur háseti, og
auk þess uppreisnarmaður og sjóræningi, ávarpaði hann.
— Leggizt niður, skipaði hann.
Óttinn var ekki sýnilegur í augum Ellisons, en hann hlýddi
þó. Hann rétti fram hendurnar og bjóst við því, að Parkins
ætlaði að reyna hlekkina enn þá einu sinni. En í þess stað
sparkaði Parkins í síðuna á honum. Það var grimmdarlega
gert við varnarlausan mann.
— Ég skal kenna yður, hvernig á að ávarpa liðsforingja,
sagði hann, með sinni mjúku, blíðu rödd. Ryðmeistarinn
var vottur að þessari grimmdarlegu meðferð. í hamingju
bænum, liðsforingi, hrópaði hann. Það vildi svo til, að Park-
ins stóð nálægt Morrison. Hann hóf upp hlekkjaða hönd-
ina og sló Parkins svo að hann reikaði í áttina til mín. Ég
gat komið á hann öðru höggi, svo að hann féll við. Höfuð
hans lenti á einum járnboltanum. Parkins stóð hægt á fætur
og horfði á okkur þegjandi. Loks sneri hann sér að ryðmeist-
aranum:
— Þér megið fara, Jackson, sagði hann. — Ég veit, hvern
ig á að temja þessa pilta.
Ryðmeistarinn gekk upp stigann, og Parkins horfði á
Ellison, sem lá á grúfu og þrýsti höndunum að síðunum.
— Fyrirlitlegu þorparar, sagði hann, eins og hann væri að
tala við sjálfan sig. Ég gæti látið hýða ykkur til bana
fyrir þetta, en ég vil ekki neita mér um að fá að sjá ykkur
dingla — munið það! Hann klifraði upp stigann, og hlerinn
var opnaður fyrir honum.
Hefði ryðmeistarinn ekki verið vitni að meðferð þeirri,
sem Ellison sætti, er ég sannfærður um, að okkur hefði
verið refsað fyrir framkomu okkar. En Parkins var þer-
sýnilega hræddur um, að sannleikurinn kæmi í ljós, ef
hann kærði fyrir skipstjóranum. Að minnsta kosti var okk-
ur ekki refsað, og við sáum ekki liðsforingjann í nokkra
daga. Ellison fann til mikilla þrauta, en lífsfjör hans var
svo mikið, að hann náði sér mjög fljótt.
Strax þegar liðsforinginn var farinn, skýrði Morrison
okkur frá því, hvernig skútan hefði verið tekin. Þeir höfðu
komið við á Papora, til þess að taka Mc Intosh, Hilbrandt
og Millward. Þar ætluðu þeir enn fremur að salta niður
nokkrar tunnur af svínakjöti. Þeir höfðu dvalið þarna í
nokkra daga við þetta starf.
Síðasta morguninn, sem þeir ætluðu að dvelja á Tahiti,
höfðu þeir tekið sér ferð á hendur langt inn í Papuadalinn
til þess að útvega sér birgðir. Morrison, Ellison og Norman
urðu eftir við skonnortuna. Um hádegið fréttist um sveit-
ina, að skip væri komið til Matavai. Áður en nokkuð
væri hægt að gera, var komið þangað skipsbátur fullur af
hermönnum.

• •
NYR HIMINN - NY JORÐ
EFTIR ARTHÉMISE GOERTZ
68
vitleitni gamla mannsins að vett-
ugi.
En Harry hafði haft sínar per-
sónulegu ástæður til að koma
hingað í dag, því að áður en setzt
var undir borð, mælti hann lágt
við lækninn:
— Mig hefði gjarna langað til
að tala einslega við yður.
Og þar sem Viktor kom sér
ómögulega að því að bjóða hon-
urh heim að Mánaskini, vegna
hinnar hrokafullu framgöngu Nan
aine, svaraði hann:
— Komið upp í viðtalsstofu
mína hvenær sem yður sýnist.
En Harry anzaði því til þegar
f stað að hann felldi sig alls ekki
vió að taka tímann frá sjúkling-
um hans, og bætti við, að þetta
væri algert einkamál. Hvð í ósköp
unum gat Harry viljað honum?
Hann gat ekki slitið hugann frá
því meðan á máltíð stóð.
Kóletta sat við hlið unnusta
síns og virtist annars hugar, sagði
varla orð og borðaði í minnsta
lagi. Hann gerði sér far um að
koma henni í betra skap, spaug-
aði við hana og reyndi að koma
henni til að hlæja. En hvað eftir
annað féll hún í djúpar hugsanir.
Viktor grunaði, að hún hefði frétt
af heimsókn Nanine til Fagraness,
það var nú aðalumræðuefni bæj-
arbúa, enda hafði Nanaine sýnt
mikla atorku við að utbreiða orð-
róminn meðal almennings. Hann
hafði getað sagt Kólettu sannleik-
ann, en myndi það bæta nokkuð
hugarástand hennar?
Hinsvegar var það Féfé Lar-
ouche, sem réðist að matnum eins
og soltinn hvolpur. Henni hafði
tekizt að ná sæti við hina hlið
læknisins og masaði óaflátanlega:
— Ó, veiztu það, Vik frændi
ég held ég gæti bara elskað hér-
aðið við Panamaskurðinn Þú
mátt ekki segja mömmu það, en
ég las það í bók, að hvíta þræla-
salan sé aldeilis ægileg þar suður
frá. Þessi stúlka — sko í bókinni,
á ég við — hún var deyfð með
einhverju og . . . Nokkru síðar
hrökk hann við er hann heyrði
hana spyrja: — Segðu mér ann-
ars, Vik frændi, hefur þú lært
þessar frjálsu ástir af fólkinu í
Panama? Það hlýtur að vera dá-
samlegur staður. Loks var ábæt-
irinn borinn inn og svart kaffi
fært gestum. Þar með var hinn
langdregni miðdegisverður á
enda. Karlmenn leituðu út á sval-
irnar á efri hæð, með vín sitt og
vindla.
Harry var ekki seinn á sér að
ná í lækninn og draga hann
með sér afsíðis.
— Læknir, hóf hann þegar máls
vafningalaust. — Ég elska ungfrú
Mirjam og langar til að giftast
henni, ef hún annars vill mig.
Hann stóð á öndinni og orðin
komu í belg og biðu. — íg reyni
árangurslaust að herða mig upp
í að bilja hennar. Ef þér aú
kannski — ég veit að bæði hún
og móðir hennar bera mikla virð-
ingu fyrir yður — éf þér vilduð
nú mæla með mér — það er .
Viktor varð svo hissa, að hann
kom ekki upp nokkru orði.
— Ég skal reyna — það er að
segja, ég kem nú svo sjaldan út
til Fagraness. En það er sjálfsagt
— ef tækifæri gefst ....
— Þakka yður fyrir. Kærar
þakkir. Harry greip hönd hans
og þrýsti hana svo að brakaði í
liðum.
Viktor vissi naumast sitt rjúk-
andi ráð, er hann sneri til hinna.
Hann heyrði sjálfan sig segja:
— Mirjam, það er nokkuð, sem
ég þarf að tla um við yður . . .
Mirjam, það er ungur maður . . .
Guð minn góður.
Hann kom sér af stað svo fljótt
sem hann gat. Þegar hann var
að fara, koim Júlíen til hans og
mælti: — Nanaine ætlar að láta
lesa erfðaskrána upp klukkan átta
Ég hef allt tilbúið. Það þurfti að-
eins að gera nokkrar smávægileg-
ar breytingar. Hann hikaði við.
— Það var sérstaklega ein ....
Júlíen dró stólinn nær borðinu
og skrúfaði upp í lampanum. Síð-
an hagræddi hann nefklemimon-
um og hóf síðan máls.
— Erfðaskrá, gjörð af Michel
Viktor Pierre Jean-Marie duRoch-
er, sem kvæntur var sálugri No-
élie Honorine Marie-Anne Lab-
oisse. í nafni föður, sonar og heil-
ags anda. Amen.
Nanaine sat teinrétt í svarta
hrosshárssófanum og veifaði blæ-
væng sínum með ánægjusvip.
Gamli læknirinn mókti 1 ruggu-
51 stólnum með spenntar greipar á
hvíta vestinu.
— Allir, sem þetta skjal lesa,
skulu vita það eins vel og ég
sjálfur, að ég, skilgetinn sonur
sáluga Michels Viktors Pierre
Jean-Marie duRocher, sonarsonur
.... sonarsonarsonur . . . Þessi
hégómlega ættfærsla hélt áfram
í það óendanlega
Gamli læknirinn var ljúflega
svifinn inní svefninn löngu áður
en þessi romsa var á enda
—Fyrst lýsi ég því hér með
yfir, að ég hef gert sundurliðaða
skrá yfir allan húsbúnað og tel
andvirði eigna minna nema ....
Nú komu nokkrar blaðsiður, er
báru það með sér, að hér var am
að ræða upphæð, er nam þrjú
hundruð og fimmtíu þúsund doll-
urum. Þessum auðæfum hafði Nan
aine veitt umsjá, eftir að gamli
maðurinn hafði tekið að gerast
lítt til fjársýslu fær, og gert það
röggsamlega. Nú voru lesnir upp
nokkrir arfahlutar til vinnufólks
ásamt ýmsum ættargripum. Viktor
syni mínum gef ég gullúr mitt
með festi, gullvindlahylki og all-
an klæðnað er mér sjálfum til-
heyrir, svo og allt mitt lín. Borð-
búnað allan og hverskyns hús-
muni í húsi mínu við Royal stræti
læt ég ganga til systur minnar . . .
Hér kinkaði Nanaine kolli með
hægð.
Loks var komið að hinum mik-
ilvægasta stað í erfðaskránni, frá
fjárhagslegu sjónarmiði séð. Júl-
íen tók af sér nefklemmumar og
þurrkaði þær vendilega. Lét þær
á sig aftur og var í áberandi vand
ræðum með að láta þær fara vel.
Svo dró hann upp vasaklút og
snýtti sér. Þá loksins laut hann
aftur yfir skjalið. Það glampaði á
skalla hans í skini lampans.
— Fyrrnefndri systur minni eft
irlæt ég sem merki um bróðurleg-
an kærleika fjögur þúsund doll-
ara. Skal sú upphæð greiðast
henni þegar í stað, og tel ég hana
nægilega háa, ef tekið er tillit til
þeirra miklu fjármuna, sem þeg-
ar eru í eigu hennar . .
Aftur varð Júlíen að þurrka
gleraugun og laga þau á sér.
Hann var í hálfgerðum vandræð-
um.
— Að öllum eigum mínum öðr-
um arfleiði ég einkason minn,
Michel Viktor Pierre Jean-Marie
duRocher, Júlíen r eskti sig, að því
tilskildu . . . hélt hann áfram
hægt og hikandi, að nefndur Mich
el Viktor Pierre Jean Marie du-
Rocher gangi að eiga Kólettu
Marie-Louise Josephine Roussel,
skilgetna dóttur ....