Alþýðublaðið - 13.04.1955, Blaðsíða 4

4
ALÞÝÐUBLA0IÐ
Miðvikudagur 13. apríl 1955
*
S
$
s
s
s
s
s
s
$
s
s
s
s
s
s
s
s
s
V
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
!
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
b
s
s
s
s
Útgefandi: Alþýðuflotyurlnn.
Ritstjóri: Helgi Scemundston.
Fréttastjóri: Sigvaldi Hjálmarsson.
Blaðamenn: Björgvin Guðmundsson og
Loflur Guðmundsson.
Auglýsingastjóri: Emma MöUer.
Ritstjórnarsímar: 4901 og 4902.
Auglýsingasími: 4906.
Afgreiðslusími: 4900.
Alþýðuprcntsmiðjan, Hverfisgötu 8—10.
'Ás\riftarvcrð 15,00 d mánuði. t lausesölu UDO.
Bárður missti málið
BÆJAESTJÓRN Reykja-
ví-kur hefur á tveimur fund
um rætt sérsamninga við
verkalýðsfélögin, en ihalds-
meirihlutinn í bæði skiptin
komði' í veg fyrir, að höfuð-
staðurinn færi að dæmi
Hafnarfjarðar. Um þetta
hafa spunnizt niikil blaða-
skrif og foruslumenn
Reykjavíkurbæjar sætt
harðxi gagnrýni. Aukaat-
riði afgreiðslunnar hafa
hins vegar legið í láginni.
Eigi að síður skipta þau
nokkru máli.
Margir munu hafa gefið
því gætur, að í frásögn sinni
af síðari bæjarstjómarfund-
inum bar Þjóðviljinn Bárði
Daníelssyni kulrialega sög-
una. JÞar er þess getið, að
Bárður hafi steinþagnað í
umræðunum, en silazt til að
greiða sérsamningunum at-
kvæði, þegar til afgreiðsl-
unnar kom. Leyndi sér ekki,
að kommúnistablaðinu
fannstbæjarfulltrún Þjóð-
varnarflokksins þung hönd-
in og undraðist. að hann
skyldi missa málið við þetta
sögulega tækifæri.
Hins lætur Þjóðviljinn
ekki getið, að kommúnistar
hlutuðust til um það eigi
alls fyrir löngu, að Bárður
þessi Daníelsson hreppti
bæjarráðssæti Alþýðuflokks
ins. Sú ráðstöfun átti að vera
„vinstri stefnu“ til fram-
dráttar og var túlkuð sem
merkisviðburður. Kommún-
istar töldu Bárð Daníelsson
heppilegri bæjarráðsmann
en Magnús Ástmarsson, sem
þó er eini starfandi fulltrúi
alþýðustéttanna ' í bæjar-
stjóm Reykjavíkur á þessu
kjörtímabHi. Umhyggjan í
garð verkalýðsins var slík
og þvílík, að naglaframleið-
andinn þótti til þess kjör-
inn að hreppa bæjarráðs-
sælið, sem prentarinn sklp-
aði áður. Kommúnistar
gleymdu því reykvíska al-
þýðufóiki. sem kaus Magnús
Ástmarsson í síðustu bæj-
arstjórnarkosningum, og
töldu meira um vert að.kitla
melorðagirnd Bárðar Daní-
elssonar.
En þegar reykvísk alþýða
á í vök að verjast, reynist
Bárður Daníelsson þannig,
að Þjóðviljinn blygðast sín
fyrir samherjann. Maðurinn
missir málið, þegar hags-
munir verkalýðsins eru 1 i 1
umræðu á bæjarstjórnar-
fundi, og réttir upp hönd-
ina með erfiðisrnunum til
að greiða atkvæði sérsamn-
ingum við alþýðustéttirnar
sem heyja miskunnarlausa
baráttu við atvinnurekenda-
valdið. Skyldi ekki vera
sömu sögu að segja úr bæj-
arráðinu? Æ|li Bórður Daní-
elsson sé róttækari þar en
á bæjarstjórnaríundunum?
Kommúnistum hefur láðst
að vþga og meta „vinslri
stefnu“ Bárðar Daníelsson-
ar áður en þeir leiddu hann
til sætis í bæjarráði eða
vogarskálin verið í ólagi. Og
nú horfa þeir upp á það, að
þessi vinur þeirra missir
málið og lyft> naumast
hendinni, þegar verkalýður
höfuðstaðarins þarf á full-
tingi að halda til að knýja
fram sanngjarnar og rök-
studdar kröfur um bætt lífs-
kjör. Það fer lítið fyrir þeim
tímamótum, sem Bárður
Daníelsson hefur markað í
bæjarstjóm Reykjavíkur.
Helzt gælu þau verið í því
fólgJn, að kommúaistum sé
að verða ljóst, hvað' það er
alþýðu höfuðstaðarins lítils
virði, að n^glaframleiðandi
sitji í bæjarráði.
Er hjónabandið i lagi!
Áróður eða sanngirni?
MANUDAGSBL A ÐIÐ
ræðst af miklum skapsmun
um en lítilli skynsemi að
iðnaðarmönnunum. sem eru
aðilar að yfirstandandi vinnu
deilu, og gefur í skyn, að
þátttaka þeirra I verkfall-
inu sé Dagsbninarmönnum
til óþurftar. ÞetJa er sá á-
róður íhaldsins, sem ekki
þykir boðlegur í Morgun-
blaðinu og Vísi. Honum er
komið á framfæri í Mánu-
dagsblaðinu.
í tilefni þessa væri ekki
úr vegi, að Mánudagsblaðið
bæri saman hlutfallið á
launum iðnaðarmanna og
Dagsbrúnarmanna fyrir stríð
og nú í dag. Sá samanburð-
ur ælti að taka af öll tví-
mæli um, hvort kröfur iðn-
aðarmanna eru ósanngjarn-
ar. Og varðandi sanngirni
Mánudagsblaðsins í garð
hinna lægst launuðu er það
að segja, að atvinnurekend-
ur ættu f/ð sýna hana í verki,
ef hú er til staðar í hjarta
þeirra.
„RÁÐIÐ þér mestu í hjuna-
bandinu?“
„Já, svo sannarlega. í raun
réttri kæri ég mig ekki um
það, en ég kemst ekki hjá því,
ef skilnaðurinn á að komast í
framkvæmd. Eg ann manni
minum hugástum, og hver
veit, nema að við finnum
hvort annað. þegar leiðir ókk-
ar skilja. En ég get ekki með
neinu móti þolað kæruleysi
hans gagnvarl öllurn hversdags
legum, rauíihæfum vandamál-
um.“
Konan, sem læiur svo um
mælt, virðist ekki vera ráðrík
að eðlisfari. Maður gæti öllu
fremur haldið, að hún væri
munaðarhneigð kona, sem
ekki væri neitt að tvínóna við
það, að hrinda þeim maffni frá
sér. sem ekki væri þess um-
kominn að uppfylla óskir henn
ar, — og vissi auk þess um hóp
manna, sem væru þess reiðu-
búnir að hlaupa í skarðið. Hún
er nefnilega ein af þeim kon-
um, sem hrífa menn þegar í
stað með yndisþokka sínum og
halda æsku sinni, hvað sem ár
unum líður.
Hún hlær, þegar ég hef orð
á þessu.
„Þetta er fallega mælt.“
svarar hún, „en sé það satt, þá
kann ég ekki að notfæra mér
það. Ég hef alltaf lótið tilfinn-
ingarnar ráða meiru en skynr
semina. Ég giftist fyrst, þegar
ég var nítján ára að aldri. Mér
veittist allt. sem ung stúlka
getur krafizt, í sambandi við
ást og hjónabant. Falleg hí-
býli, búin hinum glæsilegustu
húsgögnum, ástúðísgan eigin-
mann, glæsilegt samkvæmis-
líf, -— og við eignuðumst þrjú
börn. En maðurinn minn var
! svo fínn og prúður, svo leiðin-
lega fínn og prúður, að ég þoldi
það ekki.
„Án efa hefur þetta átt sinn
þátt í því, að ég varð ástfangin
af stórvörnum glæsilegum
manni, sem var boðinn heim
til okkar í samkvæmi kvöld
nokkirt. Hann var eHefu árum
eldri en ég, hár hans dálítið
tekið að grána í vöngum, og
I það gerði hann enn meira að-
| laðandi. Samkvæmisgestirnir
Jhlýddu allir á mál hans, enda
jvar han fyndinn og andríkur
: með afbrigðum.
! Hann hreif mig þegar í stað.
svo að ég mátti ckki á móti
standa. Maðurinn minn hafði
dregið sig snemma í hlé.. eins
og hans var vandi. og lét mér
eftir að annast gestina. Það
hefði hann átt að láta ógert.
Ég fór með hinum, og kom
ekki aftur. Það kom þegar til
hjónaskilnaðar. Fyrrverandi
manni mínum var dæmdur for
eldraréttur yfir börnunum, og
ég giftist hinum. sem ég hugði
að væri mín eina sanna ást.“
i
ÞEGAR ÁSTARHITINN
DVÍNAR
„Það var hahn líka að vissu
leyti, — að minnsla kosti fyrst
í stað. En smám saman komst
ég að raun um, að margt var
það í fari hans, sem mér geðj-
aðist ekki að. Hann var til
dæmis óhagsýnn með afbrigð-
um. Hann hafði mjög há laun,
og þótt fyrirtækið sæi um
skattgreiðslur hans, kom það
oft fyrir, að við áítum engan
eyri handa á milli. Það var
eins -og peningarnir gufuðu
upp í höndum hans.
Ef við komum til dæmis þar,
sem margt kunningja okkar
var fyrir, — og hann átti alls
staðar kunningja, — var þegar
stofnað til samkvæmis. „Góðan
daginn, kunningi, komdu bless
aður og taktu þér sæti. Nú
verðum við að fá okkur einn
lí'inn . ..“ Og svo var varpað
hlutkesti um hver af þeim
fimm eða ser, sem þarna voru
samankomnir við borðið, ætti
að borga, og eflir nokkra stund
nam reikningurinn nokkrum
hundruðum króna. En það
v - , • • • >
? I „lesbok“ Social-Demo-^
) kra/ens danska, „Hjr^mets j
• Söndags“ birtist nú gre/na-)
^ flokkur um hjúskap og hjú- N
^ skaparmál, sem byggist a)
^ við/ölum, er höfundurinn)
\ hefur átt við viðkomand/
S aðila. Gre/nar þessar munu
S birtast í Alþýðublaðinu á
S næstunn/, og er þessi sú,
)fyrs/a ... s
þótli honum engu skipta. Höf-
um við ekki nóg fyrir okkur að
leggja? Og alltaf var hægt að
fá einhverja fyriríramgreiðslu
hjá fyrirtækinu.
— Geta fjárhagsörðugleikar
orðið ástinni að fjörljóni, sé
um sanna ást að ræða?
„Ekki fyrst í stað. En hvaða
kona er ástfangin af manni sín
um eftir sjö ára hjónaband?
Við skulum ekk-i blekkja okk-
ur með slíkri slaðhæfingu. Við
höfum lifað fjölbreyftu sam-
kvæmislífi, og því fylgir ýmis-
legt, sem hefur sundrandi á-
hrif.“
RÆÐST VIÐ
AÐ NÆTURÞELI
— Var hann yður ótrúr?
„Veit það ekki. Jú, raunar
er ég viss um, að hann hefur
verið það, — oft og mörgum
sinnum.“
— En þér?
„Hví skyldi ég vera öðruvísi
en hann?“
— Hafið þér aldrei rætt
þetla við mann yðar?
„Hvort ég ekki hef. Oft og
mörgum sinnum. Nótt eflir
nótt höfum við rætt um að
hefja nýtt líf þegar að morgni.
Engin samkvæmi, ekkert á-
fengi. En sá góði óselningur
entist ekki lil kvölds. Þá var
hann kominn í félagsskap góð-
kunningjanna, sem höfðu
skemmtun af fyndni hans cg
sögúm. Þett.a er honúm nautn,
og það breytist ekki.“
— Var yður það ekki jjóst.
áður en þið giflust?
„Jú. að vísu, — en ég áleit
þá, að ástin gætl orðið okkur
grundvöllur að nýju lífi, — en
það hefur allt farið til fjand-
ans. Hann hefur misst sína
góðu atvinnu. Raunar er það
ekki hans sök, en hverju breyt
ir það? Hann hefur fengið aðra
atvinnu. en hún er heldur iila
launuð. Og nú hefur það geng-
i ðsvo langl, að ég hef neyðst
til að taka öil ráð í mínar hend
ur. Ekki vegna þess að ég kæri
mig um það, en það er eina
ráðið til að koma í veg fyrir,
að við lendum á sveitinni.“
„Ég get ekki treyst honum.
Hann er einn af þessum veik-
lunduðu, sem lýgur sig frá örð
ugleikunum.
„Ég vil ekki væna hann um
óheiðarleik í periingamálum,
en lendi hann í fjárhagsörðug-
leikum, er ekki orði hans að
trúa, á meðan hann getur flol-
ið á því.“
Það er hörð ásökun ...
„Já, en hún er því miður
sönn. Kemur yður til hugar. að
ég mundi vilja skilja við' mann,
sem ég elska, ef ég væri ekki
að verða vitlaus af hræðslu við
að þá og þegar verði allar eign
ir okkar leknar lögtaki. Maður
veit nefnilega aldrei á h.verju'
maður á von í sambúð.við slík
an mann. Honum er einmitt
svo umhugað um að ég megi
lifa áhyggjulausu lífi, að hann.
segir mér ekki satl um hið
raunverulega ástand. Jafnvef
þótt ég lá(i hann hafa peningu
til að borga með einhverja
skuldina, veit ég aldrei, hvort
hann greiðir hana eða ekki.“
BLÓM — OG BÁLREIÐIR
RUKKARAR
„Það hefur nefnilega gerzt
oftar en einu sinni. að hann
hefur komið brosándi heim.
með blóm og vín og sagt mer,
að nú væri allt í lagi, — en
daginn eftir hefur rukkarinn
hringt og sagt reiðilega, að nú
hefði hann ekki biðlúnd leng-
ur. Skuldin haf.j ekki veríð
greidd, þrátl fyrir gefin loforð.
Þá verður maðurinn minn að
jála, að hann hafi eytt pening-
unum í annað, — en lýgur óð-
ara á ný.“
— Þið eruð þó gifl enn?
„Já, en sú ferð er nú brált á
enda,“ segir frúin, og sogar
diúpt að sér vindlingsreykinn-
„Ég sæki um skilnað. Maður-
inn minn hefur þcgar fengið
bréf frá málafærslumanni mín
um varðandi skiplin."
— Þið búið þó saman enn?
,,Jú, enn gerum við þið. En
hann hefur verið að heiman
um hríð, samkvæmt beiðni
minni. Ég veit ekki, hvað ég á
til bragðs að taka. Aðra stund-
ina get ég ekki þolað hann;
hina ekki án hans verið. Hvern
ig á maður að haga sér gag'n-
vart eiginmanni, sem gefur út
peningaávísanir, án þess að
nokkur innstæða se til fyrir
þeim? Hvernig fer þá um sið-
gæðl og öryggi? Ég get ekki
unað því, að mér þyki alllaf
sem sverð hangi yfir höfði
mér. Allar konur þrá fyrst og
fremst öryggi. Hitt skiplir víst
minna máli, hvort aðrir skapa
þeim það öryggi, eða þær
sjálfar. Og það er alltaf
skemmlilegra að vita, að mað-
ur hafi einhverja - aura fyrir
næstu máltíð.“
Bókhald. - Uppgjör.
Vanur bókhaldari tekur að sér bókhald,
endurskoðun, uppgjör og framtöl fyrir
stærri og smærri fyrirtæki. — Vönduð og
ábyggileg vinna.
n
Afgr. vísar á.