Alþýðublaðið - 05.08.1955, Blaðsíða 4

Alþýðublaðið - 05.08.1955, Blaðsíða 4
ALÞVÐUBLAÐIÐ Föstudagur 5. ágúst 1955 S s s s s s s s s s s s s s s s s s s í s s s s s s s s s s s 5 s s s < s s s s s § s :s s |S n i Útgefandi: Alþýðujloh\urinn. Ritstjóri: Helgi Scemundsson. Fréttastjóri: Sigvaldi Hjálmarsson. Blaðamenn: Björgvin Guðmundsson og Loftur Guðmundsson. Auglýsingastjóri: Emilía Samúelsdóttir. Ritstjórnarsímar: 4901 og 4902. Auglýsingasími: 4906. Afgreiðslustmi: 4900. Alþýðuprentsmiðjan, Hverfisgötu 8—10. Ásþriftarverð 15.00 á mánuði. í lausasölu 1,00. Aumingja Bárður! BÁRÐUR DANÍELSSON faefur reynl að afsaka fylgi- spekt sína við bæjarstjórn- aríhaldið með aumkunar- verðum og furðulegum hætti. Hann segir, að Al- þýðuflokkurinn hafi áður haft sömu afstöðu og þá, sem Alþýðublaðið gagnrýnir Bárð nú fyrir, og tetur, að útsvarshækkunin virðist Alþýðublaðinu, Þjóviljan- um og Tímanum aukaatriði, — aðalatriðið sé „að klekkja á þeim vonda manni og naglaframleiðanda, Bárði Daníelssyni.“ Fyrri hluli málsvarnar- innar er uppspuni eins og Magnús Ástmarsson hefur fært rök að hér í blaðinu. Annað hvort er Bárður Daníelsson svo seinn að hugsa, að hann botnar ekk- ert í afgreiðslu stórmála í bæjarstjórninni, eða hann grípur til þess ráðs í vand- ræðum sínum að fara með ósannindi. Hvorugur kost- urinn er góður, en Bárður á ekki nema um þetta tvennt að velja. Hitt er mikiil misskiln- ingur, að Alþýðublaðið telji útsvarshækkunina aukaat- riði. Það hefur fordæmt hana vægðarlaust en rétti- lega. En Aliþýðublaðið álti ills von af bæjarstjórnar- jihaldinu. Útsvarshækkunin í ár er enn eln sönnun um eyðslustefnu ráðamanna Reykjavíkurbæjar og auk þess hnefaíhögg í andlit al- þýðusamiakanna, því að til- gangur hennar er sá að gera kjarabætur þeirra að engu. Og þegar ihaldið fremur þetta tfáheyrða óhæfuverk, þá reynist þeim „harðdug- lega hætfileikamanni“ Bárði Daníelssyni, sem þýkist vera öllum öðrum skeleggari vinstri maður, ógerlegt að ákveða hvernig harin eigi að greiða atkvæði. Hann verð- ur máttlaus í höndunum af þvj að hann metur áróðurs fullyrðingar fhaldsins jafn mikils og röksemdir hinna /nlnnihlutaflokkanna í bæj- arstjórn. Þannig klýfur hann fylkingu íhaldsandstæðing- anna og gefur þá skýringu eftir á, að honum hafi ekki unnizt tími tll að hugsa málið! Vörnin getur varla vesælli verið. Slíkt og þvílíkt kom aldrei fyrir, meðan Gils Guðmunds Sexiugur í dag son Starfaði í bæjarstjórn- inni sem fulltrúi Þjóðvarn- arflokksins. Hann greiddi aldrei atkvæði með í’hald- inu og varð heldur ekki máttlaus í höndunum, þeg- ar hann þurfti að gera úpp á milli fullyrðinga Sjálf- stæðismanna og röksemda minnihlutatflökkanna. Þjóð- varnarflokkurinn gat líka ágætlega starfað með Al- þýðuflokknum í bæjarstjórn inni þangað til Bárður sett- ist í sæti Gils. Þá hófst það ævintýri, að fulltrúi Þjóð- varnarflokksins komst í bæj arráð fyrir náð kommún- isia, en tók að greiða at- kvæði og sitja hjá við af- greiðslu mála eius og íhald- inu hentaði bez: Bárður reynir þannlg að þjóna tveimur herrum og gerir sig að viðundri. Hann getur varla búizt við öðru en fram ferði hans þyki nokkrum tíðindum sæta enda nær gagnrýnin á hann langt inn í raðir kjósenda Þjóðvarn- arflokksins, sem greiddi Gils Guðmundssyn; atkvæði í sakleysi sínu en hrepptu Bárð Daníelsson. Og svo er Frjáls þjóð að burðast við að verja ósóm- ann á sama tíma og vinstri sinnað fól’k í Þjóðvarnar- flokknum lítur á Bárð Daní- elsson sem níunda bæjar- fulltrúa íhaldsins. Frjáls þjóð þykist berjast gegn spilllngu í opinberu lífi, en henni verður ekki hugsað til þeirra óheillaafla, sem bera ábyrgð á handmátt- Jeysi Bárðar Daníelssonar °g fýlgispekt hans vlð Gunn ar Thoroddsen. Leikritahöf undur Þjóðvarnarflokksins, semur Orðabelg Frjálsrar þjóðar, er sæll í sínum bárna skap eins og hann væri deildarforing: í Hjálpræðis- hernum. Hann lætur full- trúa spillingaraflanna í ís- lenzku þjóðlífi fussa við Þjóðvarnarflokknum og segja, að hann hafi ekkej.t upp á að bjóða nema ísland og samvizkuna. Þetta er að lltfa í trú. En Þjóðvarnar- flokkurinn hefur að fleira að hverfa en íslandi og sam vizkunni. Hann hefur líka á sínum snær.um Bárð Daní- elsson og þjónkun hans við íhaldið. Og væri það ekki tilvalið efni í einþáttung? Guðmundur Einarsson frá Miðdal Auglýsið í Alþýðublaðinu GUÐMUNDUR FRA MIÐ- DAL kvað vera sextugur í dag. Mér finnst þetta ekki trú- legt, — svo skammt finnst mér um liðið, síðan ég sá þá keppa saman 1 sundi á íbróttamótun- um heima, hann og Þorgils frá Valdastöðum. Raunar munu þeir hafa verið fleiri, sem þátt tóku í þeirri keppni, en þeir eru mér minnisátæðastir, þu að' ítúrvaxnari menn man ég ekki, þótt óltfkvr væru. Og ehn skemmra þykir mér, síðan ég var stáddur hjá Guenmndi uppi í Listvinahúsi og athug- aði af forvitn; og gaumgæfni leirmunina, er vorú með beim fyrstú, sem komu úr brenr.slu ofni þessa unga listvölundar. Ég á enn finngálkn silt úr le!r til minja um þá tíð, ógljá- brennt, geymi það sem dýrgrip æ öíðan, og mundi tetja tjón að orðið, ef ég glataðí því eða það yrði fyrir skemmdum. Ég veit ekki hve stóra drauma Guð- mund hefur dreymt, þegar hann handlék þessa fyrstu leir muni, en ég geri vavt ráð fyrir, að þeir hafi verið svo stórir, að veruleikinn hafi ekki orðið þeim meiri. Leirmunir Guð- mundar frá Miðdal skreyta nú ekki aðeins fjölda íslenzkra heimila, heldur og heimili og listmunasöfn víða um heim. Tékkar eru ekki álitnir nein börn í þeim listlðnaði, eins og kunnugt er. Fyrir skömmu heimsótti einn af helztu sér- fræðingum þeirra á því sviði Guðmund frá Miðdal. Sérfræð ingur þessi var hér siaddur í sambandi við vörusýninguna, og er hann ritstjóri tímarits í heimalandi sínu. sem helgað er myndlist, keramik og öðrum listiðnaði. Hann lét í Ijós undr un sína og aðdáun, er hann skoðaði muni þá, er Guðmund- ur hefur gert, kvað s'.g aldrei hafa grunað, að kerkmik stæði á svo háun stigi hér á landi. og fékk margt mynda að láni til birting^r í tímarlti sínu. Leirmunagerðin væri nóg ævistarf meðalmanni, en það er Guðmundur ekki. Vallarsýn vilhr þar ekki um heimildir, sem hann er, hann er ekki ein hamur, og þá sama, að hverju hann gengur. Málverk hans, raderingar og höggmyndir væru og nægt ævistarf einum, og hetfði sá þó mátt vera stöð- ugur við vtnnu sína. Af síðu- ustu þrjátíu og fimm árm ævi sinnar hefur Guðmundur ver- ið samtals elleifu ár á ferðalagi erlendis, en heima fyrir er hann auk þess elnhver kunn- asti ferðalangur, fjallagarpur, jöklafari og veiðimaður. Hefur bakpokann jafnan tilbúiiya við rekkiugafl sinn! Þegar heims- síyrjöldtn síðari bgtt hann á heimabás um nokkurra ára skeið, greip hann svo mikið ó- yndi. að hann réðist í það að skrifa bók um sín fyrri ferða- lög, og endurltfa þau þannig í sinni eigin frásögn, sér til af- þreyingar, og var það happ fleirum en honum, því að bók- in er góð. Svo sagði elnn Nor- egskonunga um mer.kan Islend ing endur fyrir löngu, að úr honum mætti gera þrjá menn. og ekki af lakari gerð. Um Guð mund frá Miðdaj má sama segja. Listamaður, fram- kvæmdamaður, ferðagarpur, — og síðast en ékki sízt maður, því að hann ber hæst, og væru þó hinir engir veifiskatar. Ég er þess ekki umkominn, að dæma um myndlist Guð- mundar frá Miðdal. Æ'visögu hans sem listamánns ætla ég e'kfci heldur að segja, hún verð ur ekki sögð fyrr én hún er öll, og þess verður vonandi langt að bíða. Hann hélt uian til li.st náms tuttugu og þriggja árá að aldri, fultharðnaður maður, því að bæðl var hann bráðger að líkamlegu og andlegu at- gervi, og auk þess hafði hann orðið að stunda erfiðisvinnu frá barnsaldri, bæði til sjós og lands. Hafði brimróður og barning í rsunhæfi’i merkingu að heiman í veganesti, auk staðgóðrar þekkingar á sinni eigin þjóð, baráttu hennar, striti og starfi, vonum hennar og draumum, og ekki fyrir af- spurn í kaffihúsum eða af sjón arhóli þeirra, sem aðeins reka augun í ýmislegt út um stofu- glugga, heldur af eigin raun. Að öðru leyti var nestið af skornum skammti. Hann nam myndhöggvaralist og svart- myndahst í Þýzkalandi undir handleiðslu mikilhæfra kenn- ara. Þetta var á árunum eftir fyrri heimsstyrjöldina, og þá, eins og eftir þá síðari, rót mik- ið 'í iheimi li^tainna; þá var ,,funkis“ og „surrealismi" þau töfraorð, sem opna áítu mönn- um alla undrahelma fyrirhafn- arlaust, og þau voru fleiri, allt niður í ,,dadaisma“. Hér heima þótti það bera vitni heimaaln- ! jngshætti, ef einhverjum varð ' á að telja Ásgrím listamann, að tala um „þjóðleg“ verðmæti I öðruvísi en í óvírðingartón Iheims'ku og þröngsýni, allir ungir menn, sem teljast vddu karlar í krapinu á heimrvísu, aðhylltust alþjóðahyggju, og (Frh. á 7. síðu.) / Islandsmótið í knattspyrnu - Akurnesingar unnu Val 5:2 TÍUNDI leikur íslandsmuts- ins fór fram s.l. miðvikudags- kvöid. Þá léku Akurnesingar og Valur. Leikar fóru svo, sem búizt hafði verið við, að Akur- nesingar sigruðu, þeir skoruðu alls flrnm mörk, en Valur tvö. Veður var hagstælt, logn og rigningarlaust. Völlurinn sæmi legur, en allþungur, að undan- skildum tveim stórum pollum við syðra markið mátti hann helta nókkurn veginn þurr. Hins vegar hefði átt að vera hægt að grynnka á pollum þess um eða þurnka þá upp, en þeir trufluðu leikinn verulega. Dómari var Guðjón Einarsson og dæmdi röggsamlega svo sem hans er venja. Áhortfendur voru allmargir. FYRRI HÁLFLEIKUR 2 : 0 Akurnesingar hófu leikinn þegar með sókn. Og fjórar fyrstu m'ínúturnar voru hinar viðburðaríkustu. Á þeim líma áltu Akurnesingar tvívegis hornspyrnu á Val. Auk þess allgott skot á markið.. og auka- spyrnu frá vítateigslínu. En Valsmenn stóðust aliar allögur Skagamanna. með prýði. Á fimmtu mínútu komust Vals- menn fyrst í sóknaraðstöðu, en úppi við mark mólherjánna fjaraði sókn þeirra út með máttlausri spyrnu, sem sendi knöttinn alllangt framhjá markinu. Á næstu mínútum er fram- takið allt hjá Skagamönnum. Mark Vals hvað efíir annað í yfirvofandi hæltu. En Helgi er á sinum stað og þekkir skyldur sínar. Bjargar ýmist með snöggum úthlaupum eða örugg um gripum. Þannig var það t. d. á 9. mínútu þegar Þórður Þórðarson fær knöttinn, send- ir hann þegar til Rikharðs, sem afgreiðir hann viðstöðulaust iil Þórðar Jónssonar, sem er í markfæri, en Helgi er honum snarari og grípur knöttinn frá honum með eldsnöggu út- hlaupi. Nokkrum mínúlum síð ar fær Ríkharður ágæta send- ingu frá Þórði Þórðarsyni, skýt ur þegar í stað, en Helgi gríp- ur knöttinn fimum höndum, sem stefnir með örs-kotshraða á markið. Og þannig gekk það enn til um stund, að Valsvörn in átíi í harðri baráítu við marksækna mótherja, en lókst jafnan að hrinda áhlaupum þeirra. Á 16. mínútu fá Valsmenn svo tækifæri, er Hörður Felix- son fær knöttinn fram, hleyp- ur með hann upp að marki mót herjanna, leikur af mikilli leikni á þá hvern af öðrum og skilar honum loks íyrir mark- ið með prýðilegri sendingu. Var þessi undirbúningsvinna Harðar ágæta vel framkvæmd, en allt var þó þetta unnið fyrir gýg, því Hilmar, sem knötiinn fékk, sendi hann langt yfir mar-kið. Skömmu síðar fá Vals- menn aukaspyrnu skammt frá vítateig. Sigurhans spyrnir all- vel, en allt kom fyrir ekki. Vörn Aikurnesinga bægði þess- ari hættu frá. Það var ekki fyrr en á 26. mínútu leiksins, sem fyrsta markið var skorað. Það gerði Þórður Jónsson v. útherji eftir sendingu frá Þórði Þórðarsyni. Ekki verður Helgi sakaður um þetta. Svo að segja um leið og leikur byrjar aftur, eru Akur- (Frh. á 7. síðu.) ,

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.