Tíminn - 05.02.1965, Page 3

(
FÖSTUDAGUR 5. febrúar 1965
Kristján Jdnsson
Hreppsstjóri, Stöðvarfirði
Kristján Erlendur Jónsson,
hreppstjóri á Kirkjubóli í Stöðv-
arfirði, andaðist á Landspítalanum
í Reykjavík 17. janúar s.l.
Hann gekk lengi ekki heill til
skógar. Lík hans var flutt til
Stöðvarfjarðar og jarðsett þar.
Kristján var faeddur á Heyklifi
í Stöðvarfirði 18. marz 1906. Á
Stöðvarfirði ólst hann upp og
dvaldi þar lengst af.
Kristján var kominn af mesta
dugnaðar — og greindarfólki í
báðar ættir. Foreldrar hans voru
þau hjónin Jónína Þorbjörg Erl-
endsdóttir Þorsteinssonar, útgerð
arbónda á Stöðvarfirði, og Jón
Björnsson, hreppsstjóri og for-
ustumaður Stöðfirðinga um lang
an aldur.
Jón var fyrsti hreppsstjóri Stöðv
arhrepps. Áður var Breiðdalur og
Stöðvarfjörður eitt hreppsfélag.
Kristján tók við hreppsstjórastarf
inu af föður sínum, þegar hann
lét af því sökum aldurs.
Auk hreppsstjórastarfsins gegndi
Kristján ýmsum trúnaðarstörfum
fyrir sveit sína. Hann átti um
skeið sæti í hreppsnefnd og síma
stjóri var hann á Stöðvarfirði nokk
ur síðustu árin eða frá 1957.
Kristján var félagshyggjumaður.
Hann var formaður Ungmenna-
félags Stöðvarfjarðar nokkur ár
og virkur þátttakandi í söngkór
byggðarlagsins. Hann unni söng
og hljómlist. Söngrödd hafði hann
mikla og hreimfagra. Hann bar
samvinnuhugsjónina mjög fyrir
brjósti og þjónaði henni af alúð
sem félagi í Kaupfélagi Stöðfirð-
inga. Hann var einn af stofnendum
kaupfélagsins. Eg minnist þess að
hann var ritari á stofnfundi þess
og hvatti þar til athafna og sam-
stöðu.
Kristján var búfræðingur frá
Hvanneyri. Hann stundaði þar nám
árin 1927—1929.
Um ára-bil var Kristján ráðs-
maður við landbú í Reykjavík en
fluttist aftur til Stöðvarfjarðar og
reisti þá íbúðarhús á Kirkjubó'i,
jörð foreldra sinna.
Kristján kvæntist árið 1932
Ingunnu Sigríði Sigfinnsdóttur, en
Sigfinnur faðir hennar var þekkt
ur austfirzkur hagyrðingur.
Börn Sigríðar og Kristjáns eru
þrjú og öll á lífi: Nína Jenný,
Björn og Guðný Elísabet.
Systkini Kristjáns eru: Björn,
skólastjóri í Vrk í Mýrdal. Ástríð
ur, húsfrú í Kópavogi og Gestur
tvíburabróðir hennar, sem dó í
æsku.
Eg þekkti Kristján vel, einkum
á yngri árum. Við vorum jafnaldra
og æskufélagar. Við hann var
gott að blanda geði.
Hann kunni vel að gleðjast með
glöðum, en á bak við bjó alvara
þess manns, sem lætur sér ekki
nægja ytri ásýnd hlutanna, en
leitar svara við ráðgátum lífsins
með sjálfum sér og ræðir rök
tilverunnar við góðvini.
Mér eru minnisstæðar margar
góðar samverustundir frá æsku-
árum. Þær veita bjartar minningar
og hlýjar- Kristján átti viðkvæma
lund og gott hjarta, sem fann til
með þeim, sem búa skuggamegin
í tilverunni. Hann vildi reynast
öllum góður drengur og fremur
hefði hann borið skarðan hlut en
ganga á rétt annarra.
Kristján var trúr í starfi, traust
ur félagi, prúðmenni hið mesta
og mannasættir. Þegar ég minn-
ist hans, koma mér í hug orð
Kolskeggs í Njálu, þegar hann
kveður Gunnar bróður sinn og
hlíðina fögru.
„Eigi skal það, hvoki skal ég
á þessu níðast og á engu öðru,
því er mér er til trúað.“ Kristján
kemur mér þá í hug, er ég heyri
góðs manns getið.
Kristján féll frá fyrir aldur
fram. Skarð er fyrir skildi. Sveit
ungar hans hafa misst góðan sam-
ferðamann, farsælan og tillögu-
góðan, en mestur er þó hanmur
kveðinn þeim, sem næst honum
stóðu: móður, eiginkonu, börnum
og systkinum. Það býr í eigin
brjósti, sem bezta huggun veitir,
en einlæg hluttekning og vinar-
þel veitir þeim styrk, sem harm
ber í hjarta.
Kristján er nú lagstur til hinztu
hvílu í mjúkri mold æskustöðv-
anna. Átthögum sínum unni hann,
fjöllunum fögru, hlíðinni grænu
og firðinum bláa. Áar og vinir eru
á undan gengnir, aðrir koma
seinna. Það er lífsins lögmál. En
mestu skiptir, að minningin um
hvern fallinn sé í sem beztri sam-
hljóman við fegurð lífsins, hvar
og hvenær sem hún birtist, í gró-
anda vorsins, geislum sólar eða
brjóstum lifenda.
Minning um góðan dreng vakir
og varir og er að verki með oss
inn í framtíðina.
Sk. Þ.
Stundum er lífið svo fagurt, að
manni finnst, að allt, er lífsanda
dregur, hljóti að lifa eilíflega. Þá
vill það gleymast, að hinn mikli
sláttumaður hefur á hverju and-
artaki lífs okkar sigðina reidda
til höggs og slær, hvenær sem
er og hvar sem er, án allrar misk-
unnar. Á þrettándanum s.l., er
jólin voru að kveðja, barst mér
sú fregn, að einn af mínum ágæt-
ustu kunningjum, Kristján Jóns-
son hreppstjóri Stöðvarfirði, berð
ist af karlmennsku og æðruleysi
vonlausri baráttu við dauðarm
uppi á Landspítala. Ég vildi ekki
trúa þessu, en vissi þó innst inni
með sjálfum mér, að betta mundi
vera satt. Ég heimsótti hann fá-
um dögum síðar, og þá virtist
hann allhress eftir atvikum. En
sunnudaginn 17 janúar var öllu
lokið.
Kristján Jónsson er fæddur að
Heyklifi í Stöðvarfirði hinn 18.
marz árið 1906 Á þriðia ári flutt-
ist hann að Kirkjubóli í sömu
TÍMINN
15
sveit, þar sem hann ólst upp hjá
foreldrum sínum, Jóni Björnssyni,
hreppstjóra, og Jónínu Erlends-
dóttur, konu hans. Þau Jón og
Jónína eignuðust fjögur böm, er
upp komust, og var Kristján elzt-
ur þeirra. Hann lauk prófi frá
búnaðarskólanum ,á Hvanneyri ár-
ið 1929 og kom þá heim til átt-
haganna aftur. Árið 1932 kvænt-
ist hann eftirlifandi konu sinni,
Sigríði Sigfinnsdóttur, sem ættuð
er frá Seyðisfirði, en alin upp á
Fljótsdalshéraði. Þau hjónin eign-
uðust þrjú börn, sem öll eru upp-
komin, einn dreng og tvær stúlk-
ur. Þau Kristján og Sigríður
bjuggu síðan lengstum á Kirkju-
bóli nema nokkur ár milli 1933
og 1938, er þau dvöldust í Reykja-
vík, þar sem Kristján fékkst við
ýmis störf. Á Kirkjubóli stundaði
Kristján bæði búskap og sjósókn.
Auk þess voru honum falin ýmis
trúnaðajstörf fyrir sveit sína.
I Hreppstjóri var hann frá 1943 og
| símstjóri síðustu átta ár ævi sinn-
ar. Ölx sín störf rækti hann af
stakri alúð og samvizkusemi. Sam-
vizkusemi, sem því miður er allt
of sjaldgæf í þjóðfélagi okkar nú
í dag. Kristján er sprottinn upp
úr jarðvegi fámenns, afskekkts
byggðarlags. Þótt hann kynntist
glæsileik höfuðstaðarins um skeið.
undi hann þar ekki til langframa.
Hann var tengdur órofa böndum
því byggðarlagi, er ól hann, og því
helgaði hann krafta sína. Þökk sé
honum fyrir það.
Kristján var glaðlyndur og hrók
ur alls fagnaðar í hópi vina og
kunningja. Öllum, sem með hon-
um voru, varð ósjálfrátt létt í
geði. Fyrstu kynni mín af Krist-
jáni eru frá árinu 1931. Hann
vann þá við heyskap í Stöð í
Stöðvarfirði. Þótt ég þá kynni
ekki skyn þess, hvort menn ræktu
störf sín af atorku og samvizku-
semi, minnist ég þeirra orða föð-
ur míns, að hann hefði vart getað
kosið sér betri samstarfsmann við
heyskapinn. Síðan hafa kynni okk
ar Kristjáns haldizt, þótt stundum
liðu ár milli þess, að við sæjumst.
Kristjáni var eðlislægur sá eigin-
ieiki, er jafnan hefur verið snar
þáttur í eðli hvers sanns íslend
ings, gestrisnin, og voru þau hjón
in samhent í því efni, sem öðru.
Ég vil þakka þeim Kristjáni og
Sigríði allar þær ógleymanlegu
ánægjustundir, er ég hef átt á
heimili þeirra um langan tíma.
Hinn 30. janúar fór Kristján
í hinztu ferðina heima í átthög
um sínum. Ég votta ástvinum
hans, er svo mikils hafa misst,
dýpstu samúð mína. Eiginkonu
hans, sem annaðist hann af ást-
ríki og einstakri umhyggju í veik-
indum hans, börnum, systkinum
og aldraðri móður, er áður hefur
mátt sjá eftir syni á bezta aldri.
Minningin um góðan dreng mun
sefa sárasta harminn.
Flosi Sigurbjörnsson.
Halldór ísfeldsson
Kálfaströnd
Þriðjudaginn 24. nóvember 1964,
var til moldar borinn á Skútustöð
um í Mývatnssveit, Halldór ísfelds
son á Kálfaströnd, bóndi og fjöl-
hæfur starfsmaður í sínu sveitar
félagi. Vinsæll maður og velmet-
inn, enda var jarðarförin svo fjöl
menn að engra var saknað af
sveitarmönnum, þeirra, sem með
nokkru móti áttu heimangengt.
Flestir sem flutt hafa héðan úr
sveit seinasta aldarfjórðunginn,
og ekki farið lengra en í Eyjafjarð
ar- og Skjálfandabyggðirnar, voru
hér viðstaddir.
Spegilísinn á Mývatni endurkast
aði geisluum hinnar lágengu nóv-
embersólar, og varjxaði ýmsum
litum á léttskýjaðan himin. Töfr-
andi fagur vetrardagur, sem
minnti á frið og ró.
Haldór ísfeldsson var fæddur
1. apríl 1910 á Kálfaströnd
við Mývatn. Foreldrar hans voru
ísfeld Einarsson frá Reykjahlíð og
kona hans Elín Helga Halldórs-
dóttir þá búandi hjón á 1/3 af
Kálfaströnd. Eftir móðuharðindin
keýpti Jón Tómasson frá Landa-
móti Kálfaströnd og hafa niðjar
hans búið þar síðan og búa enn.
Niðjatalið er: Jón, Tómas, Sigurð
ur, Halldór, Elín og Halldór. Hólm
fríður Þorsteinsdóttir, kona Hall-
dórs Sigurðssonar var komin aust-
an af Langanesströndum og var
hún 3 ættliður frá Þorsteini ríka
á Bakka, sem oft er getið og ættir
eru raktar frá. Einar Friðriksson
faðir ísfelds Eiriarssonar var af
Hraunkotsætt í föðurætt, en móð
urættin er rakin til Þorsteins
Finnbogasonar sýslumanns í
Reykjahlíð og er sú ætt oft kölluð
Reykjahlíðarættin eldri.
Halldór ólst hjá foreldrum shi
um, sem bjuggu á Kálfaströnd
alla ævi á hálfri jörðinni. Elín
lézt 2.1. 1936 en ísfeld 26.6. 1957
Börn þeirra voru 4. Elzt þeirra er
Hólmfríður gift Jónasi Sigurgeirs-
syni bónda á Helluvaði. Hin þrjú
Halldór, Auður og Einar bjuggu
með föður sínum, og svo sameigin
legu félagsbúi eftir hans. dag. Þau
höfðu lokið því að byggja upp öll
hús í fullkomnasta stíl, og rækta
meginhluta þess lands sem rækt
anlegt er á heimajörðinni, án þess
að hafa nokkra krónu tekið til
láns, til þeirra framkvæmda, og
mest af þessum byggingum er
unnið að öllu leyti af þeim bræðr
um sjálfum, er voru gefnir fyrir
smíðar og byggingar og snyrti-
menni mikil.
TILKYNNING
FRÁ PÓST- OG SÍMAMÁLASTJORNINNI
Vegna sjálfvirka símasambandsins við Akureyri,
vill póst- og símamálastjórnin vekja athygli síma-
notenda á því, að öllum símanúmerum á Akur-
eyri var fyrir nokkru breytt í 5-tölustafa númer,
þannig að tölustafurinn 1 bættist framan við sírria-
númerin, sem eru í símaskránni 1964. Dæmi:
Númer 1005 í símaskránni varð eftir breytinguna
11005, og símanotandi utan Akureyrar verður þá
að velja 7-tölustafa númer eða 96-11005, þar eð
svæðisnúmer Akureyrar er 96.
Reykjavík, 4. febrúarl965.
Halldór fór í Laugaskóla á
þriðja starfsári skólans og útskrif
aðist þaðan eftir tveggja vetra
i nám.
Hann varð strax formaður Ung-
mennafélags hér eftir heimkomu
jsína úr skólanum, og var það oft,
I því það var lengi venja að skipta
oft um stjórnir, og gafst vel því
| með því fundu fleiri til ábyrgðar
jfélagsins en þar sem sömu menn
Istjórna áratugum saman. Eftir
þetta vann hann svo ötullega að
öllum félagsmáium hér, og hlaut
fjölmörg trúnaðarstörf í sínu sveit
arfélagi og naut trausts samferða-
manna sinna til dauðadags. Hann
átti sæti í hreppsnefnd um tuttugu
ára skeið og var deildarstjóri
Mývetningadeildar Kaupfélags
Þingeyinga er hann féll frá. Hann
var fulltrúi sýslumanns í skatta-
nefnd frá 1951 til þess er skatta
nefndir voru lagðar niður. Hann
var um skeið formaður Einkasíma-
félags Mývetninga og Lestrar-
félags Mývetninga. Þá tók hann
þátt í félags'skap um ræktun sil-
ungs í Mývatni og gæzlu hags-
muna sveitarmanna gagnvart virkj
unum og breytingum á vatninu.
Hann unni mjög hinum fjöl-
breyttu eðlisgæðum Kálfastrand
ar, hafði mikinn áhuga fyrir fugla
friðun og verna. og honum féll
illa, þegar raskað var ró fuglanna
með háværum mótorskellum og
umferð nærri varplöndum þeirra.
Hann reyndi að ala hér upp æðar
fugl en þeir virðast ekki hafa
| komið aftur. Hann annaðist að
Imiklu leyti um viðhald vega hér
í sveit um tíu ára skeið og sótti
á því tímabili námskeið verkstjóra
í Reykjavík. Hann var léttur á
fæti og vaskur fjallgöngumaður á
yngri árum og tók þátt í hlaupum
og sundi á íþróttamótum.
Um 1950 fór hann að kenna
vanheilsu. Var það brjóskeyðing
í mjaðmarlið. Gekk hann tvisvar
undir miklar skurðaðgerðir vegna
þess. Var hann því mjög fatlaður
seinasta hlutann af starfsævi sinni
Kom það sér þá vel að heyvinn
an var orðin vélavinna, því með
dráttarvélum vann hann mikið.
Nokkra vetur fór hann til
Reykjavíkur og vann þar á skatt
stofunni. Og þar var hann þegar
hann kenndi þess sjúkdóms. sem
lagði hann í rúmið um miðjan
september s.l. naust. Hann dvaldi
á einn mánuð a fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri, en kom svo
heim og þar andaðist hann 16. nóv
1964. ókvæntur og barnlaus.
Pétur Jónssoti