Vísir - 26.07.1911, Blaðsíða 2

74
V í S I R
. r.f I' TiV^f I—Wimu.««au—«« -igni>r,.u tir Bfc-»«ram ujíi mm«
Verksvið bæarstjórnar-
innar.
Hjer í bæ er nú byrjað að grafa
holræsin, sem sjálfsagt miðar til
hreinlætis, en hætt er nú við, að
* þau verði nokkuð þung á sumum
húseigendum ofan á alt annað sem
á húsunum liggur. En nú á bæar-
stjórnin eftir stærsta þrifafyrirtækið,
og það er að ákveða greiðslu á
‘ húsaleigu fyrirfram, því þau vanskil
eru víst langt of víðtæk. Þeim leig-
endunum til stór-ósóma, eigendun-
um til stórskaða, sem þar af leið-
andi valda tjóni fyrir bæinn, þar
,sc,.i sem húsin eru helsta eign hans.
í;!,;. Ekkert er á móti að það sje
ákveðið, hvað leigan skuli vera.
Það er til tryggingar fyrir leiganda
að honum sje ekki selt nema sann-
i-f gjarnt það sem hann leigir.
Þar með vita lika stjórnendur bæar-
ins hvaða tekjur húseigendur hafa
og þar með kynnastgjaldþoli þeirra;
en með þtirri illu skilsemi á íbúð
húsa er verið að eiða bæ en ekki
byggja en þaðuná ,sú góða bæar-
sjórn vita að hún; hefur eins skyldu
t til að gæta hagsmunásinna bygðar-
'ihijyl flagsmanna eins og að leggja á þá
c ;i' . útgjöld, en gjöri hún það ekki, meiga
þeir góðu menn sem í henni sitja
vandlega gæta þess að Reykjavík
verði ekki einskonar safngryfja fyrir
embættismenn og aumingja fyrr eða
; síðar, sem þó væri ilt afspurnar.
Einn, sem hefur kynst mönnum fyr.
Ósiöur.
Sem e -----
1 i u Sem ekki er frásagnavert, var jeg
‘ kirkju nýlega, og framfór þar
barnaskírn, sem jafnan er hátíðleg
athöfn, en þó þurfti einn náungi,
sem sat í insta bekk að fá sjer í
nefið Á meðan presturinn var að
lesa trúarjátninguna.
Fyrst og fremst hefir nú hver
maður þá skyldu gagnvart sjálfum
sjer, að gefa ekki af sjer hneyxli,
en á svona stað, og við þetta tæki-
færi er það ófyrirgefanlegt.
Getur þessi makalausi ósiður og
ástríða, að vera að hvolfa í sig
þrisvar í hvora nös (það gerði ná-
unginn) með þessum stórkostlegu
tilburðum eins og þegar dauðþyrst-
ur maður teigar svaladrykk, ekki
lagst niður, að minsta kosti í kirkj-
unni? Mjer var þetta stórhneyxli,
og jeg vona mörgum fleiri, og jeg
skammaðist mín fyrir þenna þjóðar-
ósið, við hvaða tækifæri sem er og
hvernig sem á stendur. Við dagleg
störf og á götum úti er það ekki
sparað, en að draga baukinn með
sjer í Guðs hús sje jeg enga þörf
á, og eru þeir víst ekki færir um
að leggja á sig mikla sjálfsafneitun,
sem ekki, gpta látið það ógert. Bless-
aðir bræður, hættið þið slíku.
Systir.
Pósthúsið.
Fyrir nokkru síðan voru grein-
ar í Vísi, þar sem farið var mörg- /
um óvingjarnlegum orðum um '
pósthúsið hjer og póstmenn.
Fundið að því t. d. að lokað er
milli 2 og 4 á daginn, sagt að
póstmönnum væri oflaunað o. s.
frv.
Jeg finn ástæðu til þess að
svara þessu nokkrum orðum, því
jeg er vel kunnugur á pósthús-
inu.
Það að lokað er 2—4 á dag-
inn er að vísu stundum óþægi-
legt, og kemur auðvitað sjerstak-
lega niður á trössum, sem aldrei
geta verið búnir með neitt fyr en
í ótíma. Hitt er ósatt, að hvergi
sjé hægt að fá frímerki; þau fást
t., d. í ísafoldarprentsm., hjá R.
Leví tóbaksala og efalaust á
öllum kaffihúsum. Það er því
fáfræði einni að kenna, ef menn
geta ekki náð í frímerki eða
vísað útlendingum á þau eða
þá illgirni og ógreiðvikni. En
ef ætti að hafa pósthúsið opið
allan daginn þyrfti að bæta við
3-4 mönnum, svo naumur er
tíminn til afgreiðslu pósta með
þeim mannafla sem nú er þar.
Auðvitað er mest þörf á að hafa
opið þá daga sem póstar fara til
útlanda, en þá er vanalega svo
mikill póstur að eingin póstmanna
kemst heim til að borða miðdags-
verð, allur tíminn milli 2 og 4
ferí að afgreiða póstinn og hrekk-
ur þó naumast til. Ef opið væri
haft, yrði að hafa aðra menn til
þess, því skipin taka öll póst kl.
5, er til útlanda fara.
Oft kemur það fyrir að póst-
menn vinna 15—18 tíma hvíldar-
lsust, og án þess að fá annan
mat en þann sem er færður á
pósthúsið, og sjaldan munu þeir
heyra annað hjá almenningi en
ónot og kvartanir yfir því hvað
seint gangi afgreiðslan.
Herjúlfur.
r
Amerika ogVestur-lslendingar.
Eftir Sigurð Vigfússon.
Niðurl.
Tilgangurinn með línum þessum
var aldrei það, að lýsa afkomu ís-
lendinga í Ameríku, því til þess væri
eg engan veginn fær, heldur aðeins
sá, að leitast við að gjöra ofurlitla
grein fyrir byggðum þeirra nieð
því augnamiði að sýna fram á, að
hamingjan hafi ekki vikið frá þeim,
þótl þeir hafi horfið frá 4ósturjarð-
ar ströndum« að dæmi forfeðranna,
og þess vegna sje engin þörf á að
bera þá fyrir brjósti. Að minni
hyggju er byggð þeirra nú að síð-
ustu að festastáþeim stöðvum sem
að öllu samanlögðu eiga ef til vill
bjartari framtíð í vændum, hvað lík-
amlega afkomu áhrærir, en flest lönd
önnur á byggðu bóli veraldar. í
einu orði sagt. Það er mín ætlan,
að byggð íslendinga í Vesturheimi
hafi fyrir rás viðburðanna að síð-
ustu færst yfir á þærsveitir er allra
heppilegastar megi telja á öllu megin-
landi Ameríku. — Ytir höfuð að
tala eru allar byggðir þeirra fyr og
síðar landkostum gæddar— Ogtel
eg þá þarmeð svarað spurningum
þeim, er settar voru fram í upphafi
greinar þessarar, viðvíkjandi vellíðan
íslendinga í Ameriku. Ef vjer fáum
sannfærst um það, að aðalbygöir
þeirra hafi lent á útvöldum sveitum,
þá hljótum vjer að álykta, aö al-
menn, hagsmunaleg afkoma þeirra
fari þar eptir. Því gagnstæð álykt-
an væri fullkomin dróttun að þeim,
að þeir kynni eigi að hagnýta sjer
gæði landsins — og það væri helzt
til mikið sagf.
OII þessi grein frá upphafi hefir
gengið út á að lýsa Ameriku sem
nægtalandi. Kostirnir dregnir fram,
en ókostir ekki að mun. Vissulega
hefir Amerika sína ókosti. Enginn
skyldi ætla að sjálfsögð hamingja
bíði innflytjandans þar. Ekki verð-
ur auðlegð heldur gripin þar upp
fyrirhafnarlaust. Og til þess að þegja
ekki yfir hættu þeirri sem að minni
hyggju helzt vofir yfir íslendingum
þar, skal jeg taka það skýrt fram,
að mjer kom svo fyrir sjónir sem
hugur þeirra, einkum á síðari árum,
væri að hneigjast of mjög í gróða-
áttina. Og þótt tíðarandinn taki