Vísir - 13.08.1911, Síða 2

18
V í S I R
Madero af rlög'um. Fjöldií marma
hefur verið settur í varðhaki af þess-
um nýju uppreis armönnuni o" marg-
ir hlotið meiðsli eða bana af hvorrk-
tveggja liði.
Uppgjafa-keisari Persíu
er heldur en ekki að færast í auk
ana og ætlar nú að brjótast aftur
til valda.
Hann leyndist á burt úr Austur-
ríki 7. f. m., þar sem hann Itafði
dvalist að undanförnu, og kom frant
austur við Kaspihaf. Hafði hann
þá fáa fylgdarmenn, en vænti sjer
liðsinnis, er hann kæmi í ríki sitt
hið forna. Þetta tiltæki hefir þdtt
undarlegt, en talið er víst, að Rússar
sjeu þar með í ráðum og æth að
nota tækiíærið til þess að færa sig
upp á skaftið í Persíu, ef beim tekst
að koi..a öllu í bál og brand þar
innanlands.
Það er víðar en á íslandi, sem
erlendar yfirgangsþjóðir notaflokka-
drætti og sundrungtil þessað koma
ár sinni sem bezt fyrir borð og tryggja
hagsmuni sína og yfirráð.
Seinustu fréttir segja, að Muhamed
Ali, uppgjafakeisaranum, hafi verið
tekið með mesta fögnuði, er liann
steig í land í Astrabad. Höfuð-
borg Persíu Tehran, er lýst undir
herlögum. Bróðir Muhameds Ali
hefur safnað miklu liði til styrks við
bróður sinn og hefur stjórnin sent
gegn honnumtvær herdeildir. Margir
uppreistnarmenn hafa verið tineptir
í varðhald víðsvegar í landinu.
Raddir
almennings.
Hvenær byrjar haínar-
gerðinF
Svo hefur margur spurt að und-
anförnu, sem von er, því að í engu
byggist allur framtíðarhagur Reykja-
víkur, sem á þessu fyrirtæki. Og
mun það þó sannast sagt að fæstir
hafa gert sjer í hugarlund þær
miklu breytingar, sem slíkt fyrirtæki
hefur í för með sér hjer f höfuð-
staðnum jafnvel strax sem byrjað er
d verkinu.
Enginn hefur gefið glögg og
skýr svör, svo jeg viti til.
Þessi þögn dugir ekki lengur.
Almenningi er’nauðsynlegt að vita
sem fyrst, hvenær verkið á að byrja.
—- Jeg- þekki fátæka verkamenn
hjer búsetta, sem mUndu hafa ráð-
ist í önnur bygðarlög ef þeir ættu
ekki vofi á atvinnu við hafrtargerð-
ina. Hvað eiga þeir lengi að bíða
í óvissu?
Það segir sig sjálft, að allur drátt-
ur á hafna.gi rðinni er stórskaði
fyrir bæinn og landið í heild sinni.
Hvert ár sem líður áður en höfnin
er gerð, misferst allur sá hagur,
sem af höfninni væri.
Þar að auk verða niargir menn
atvinnulausir, í basli og fátækt, ef
ef ekki verður veitt atvinna við
hafnargerðina í liaust og vetur.
Þessu til andsvara kynni einhver
aðsegja.aðþaðkomi ísama stað riiður
fyrir verkalýðinn, hvort hann fái at-
vinnu við höfnina fyrr eða seinna;
vinnan verði hin samá hvenær sern
byrjað verði á henni og atvinnan
við hafnargerðina taki því fyr enda
sem hún byrji fyrr.
En þetta er ekki allskostgr rjett
athugað. — Sannleikurinn er sá, að
hafnargerðin leiðir með sjer afarmikla
atvinnu aðra, sem helst við þegar
höfnin er komin.
það er enginn vafi á því, að
sjávarútvegurinn vex óðfluga —
meira en flestir gera sjer í hugar-
lund. Jafnframt eykst verslun og
ön-’ur framkvæmd og fólksfjöldinn
vex. En öllu þessu eru satnfara
mörg mannvirki: húsasmíð, vega-
gerðír og þar að auki margvísleg
atvinna se n kemur með aukinni
framleiðslu og stækkun bæarins.
En það er engu líkara en bær-
stórnin hafi ekki íhugað þetta vel,
því að þó hún geri í öðru orðiuu
mikið úr nauðsyn hafnarinnar, þá
sjer hún lítið afleiðingarnar. Uin
það bar bæarstjórnarfundurinn um
daginn dágott vitni, þegar átti að
fara að heimila einu fjelagi stóra
lóð fyrir sama sem enga leigu
næstu 40 ár, rjett við höfnina!!
Veit ekki bæarstjórnin, að eftirspurn
eftir lóðum er nú þegar farin
að aukast og verður mjög mikil
þegar höfnin er komin, svo að
verðið hlýtur þá að hækkastórum?
Allir óhlutdrægir menn ættu að
sjá hver óhæfa það væri og óvit,
að bærinn fleygði frá sjer eigum
sínum í hendur einstakra manna
eða tjelaga á fyrgreindan hátt. Hann
hefur sannarlega gert nóg af því
ráðlagi hingað til, þótt ekki væri á
það bætt.
Og það er eitt meðal margs
annars, sem mælir meö því, að
byrjað sje á hafnargerðinni sem
fyrst, að það rnyndi flýta fyrir að
opna augu bæarstjórnarinnar fyrir
því, hvers virði bæarlandið er.
A/þýðumaður.
Notið SUNDSKÁLANN
Tíu þúsundir
dollara.
(Þýtt úr ensku.)
Alt í einu datt mjer nokkuð í
hug. — Brotni lásinn »umborð« í
skipinu, — óaðskiljanlegleiki Kahn’s
við mig, — hið snögglega hvarf
hans í niatsöluhúsinu einmitt þetta
kvöld. — Það rifjaðist upp fyrir
tnjer, að á þeim eittu fimm mínút-
um, sem hann hafði yfirgefið niig,
hafði jeg einmitt afhent húsráðanda
blikkkassan til varðveislu. Hafði
hann nú komið til að rannsaka hirsl-
ur mínar í von um að finna 10 þús.
dollara? — Grunsamlega leit það
út að minnsta kosti. Jeg flýtti mjer
ofan í skrifstofuna og spurði eftir
Kahn, en hann var ekki kominn.
Jeg spurði hvort hann ætti þar
nokkurn farangur geymdan. En
mjer var svarað að liann hefði als
engan farangur komið með þangað
frá járubrauarstöðinni.
Jeg minntist þess nú, að eingöngu
minn farangur hafði verið fluttur
til gistihússins, og duldist mjer nú
ekki lengur, að hinn prúðmannlegi
herra Kahn væri sniðugur fantur.
Jeg lofaði hamingjustjörnu mína, að
jeg skyldi hafa haft hugsun á að
koma verðbrjefunum strax í geymstu
á öruggum stað. Gistihúsfólkið af-
sakaði sig á allar lundir út af því,
sem fyrir i: afði kotnið, þegar jeg
kvaddi það morgunin eftir. — En,
sem sagt, ekkert var hægt að gjöra
frekara í þessu, þó jeg raunar gæti
ekki verið fullkomlega viss í því, að
Kalin væri sá seki. Jeg lagði af
stað til Wien með verðbrjefin í
töskunni, sem jeg hafði látið setja
nýjan lás fyrir. Jeg þarf ekki að
taka það fram, að jeg gætti hennar
nú mjög vandlega, og vildi nú ekki
eiga neitt á hættu oftar.
Þegar jeg kom til Wien, ror jeg
til gistihússins »Wiener Hof Hotel«
í Stam Oasse og bað þar um ein-
býlis herbergi. Það var aðeins eitt
slikt herbergi laust og var það á
fyrsta lofti, og tók jeg það. Ferða-