Vísir - 02.11.1911, Blaðsíða 3

V I S I R
.15
Góðar íhúðir
í Reykjavík og Hafnarflrði
fást til leign hjá
G. Gíslason & Hay.
Gristihúsið í
skóginum.
---- Frh.
V.
Pjetri Belosoff varð heldur en
ekki illt við þegar Sonja rak upp
hljóðið. Hve auðveldlega gat það
ekki heyrst ofan í drykkjustofuna.
Auk þess var hann sannfærður
um, að piltungur sá, sem átti
að neyða Sonju til að giftast, lá
í leyni fyrir framan í ganginum,
eða undir stiganum.
»í guðanna bænum verið þjer
róleg Sonja« sagði hann í flýti.
»Jeg skal í fáum orðum gjöra
yður grein fyrir, hvers vegna jeg
er hingað kominn. Pað var alveg
satt, sem jeg sagði áðan niðri,
að jeg var að villast í kvöld. Og
jeg skoða það sem bendingu frá
forsjóninni, að jeg skyldi lenda
á því heimili, sem þjer eigið heima
á. Erind' það, sem jeg á í þetta
hjerað, er afdrifamikið fyrir gæfu
mína«.
Sonja starði óttasleginn á hinn
unga mann. Brjóst hennarbifaðist I
ótt og títt af geðshræringunni
sem greip hana.
»Pjer megið ekki vera hjer —
Pjer verðið að fara hjeðan strax
í nótt,« hvíslaði nún að honum.
Belosoff-diristi höfuðið.
»Nei Sonja, — nú, úr því jeg
á annað borð er hingað kominn
þá verð jeg hjer. Hvað illt ætti
svo sem að geta hent mig í ná-
vist yðar? Haldið þjer að jeg
óttist nokkurn háska? Jeg er
mjög gætinn, og þjer getið verið
óhrædd mín vegna!«
Sonja varð enn hræddari þegar
hún heyrði hann tala þannig.
»Pjer hafið bakað yður reiði
biðils míns, en fyrir hvað það er
veit jeg ekki,« sagði Sonja. »Semen
getur koniið hingað á hverju
augnabliki. — Jeg þori ekki að
hugsa tit þess!«
Hinn ungi maður greip um
hinar skjálfandi hendur Sonju, og
sagði í ákveðnum róm: »Látum
þrælinn koma, jeg óttast hann
ekki fremur en nokkurn annan.
Aðeins eitt hefur valdið mjer
kvíða síðan daginn sem jeg bar
yður heim til mín. —------
Hann þagnaði allt í einu og
horfði fast í augu Sonju.
Hún kafroðnaði í framan,
»Segið þjer mjer Sonja« sagði
hann. »Ætlið þjer í raun og
veru að giftast þessum manni?«
Pá reigði Sonja höfuðið aftur á
bak, og óbifanlegt áform mátti lesa
í hinum társtirndu augum hennar
»Nei. herra minn, það skal
aldrei ske. Jeg þoli ekki einu
sinni að hann snerti mig, hversu
óhemjulega sem hann lætur. Faðir
minn er lasburða og algjörlega
á valdi Semens, án þess jeg viti
hvernig á því stendur. En heldur
en að giftast Semen mun jeg
ráða sjálfri mjer bana.«
»Sonja« — hvíslaði Belosoff
hrærður í huga.
Hann ætlaði að taka hana í
faðm sjer, en hún vjek sjer
undan fram að dyrunum.
»Jeg verð að fara straks«, sagði
hún, til þess að vekja ekki grun.
En þegar alt er komið í kyrð kem
jeg aftur til að hjálpa yður að
komast undan. Jeg skal þá vísa
yður rjetta leið til þopsins, þann-
ig að þjer getið ekki viist.«
»En hvers vegna má jeg ekki
vera hjerkyrSonja?« spurði hinn
ungi maður.
Hún bandaði frá sjer með hend-
inni ogsagði: »Spyriið þjermig
ekki, jeg get ekki svarað yður
að svo komnu.«
Svo hvarf hún út um dyrnar,
án þess nokkuð heyrðist til hennar.
Hinn ungi maður horfði á eftir
henni og hristi höfuðið.
Hann gekk um gólf íherberg-
inu og virtist vera í þungum þönk-
um.
»Hjer býr eitthvað undir« muld-
raði hann fyrir munni sjer. »Jeg
fer að halda að jeg sje kominn
í morðingjabælið.
Hann gekk að hurðinni og
fór að skoða skrána. Hún var
ekki sterk. Pað var hægt að
sprengja hana upp með vænu
höggi utan frá.
En fyrir ofan skrána var sterk
loka. Lokan var úr járni og ekki
auðbrotin.
Belosoff skaut lokunni fyrir,
og gekk svo út að glugganum.
Hann dró gluggatjaldið frá og
opnaði gluggann í hálfa gátt.
»Ef ekki er annað um aðgjðra,
má komast hjer út. og hverfa í
skóginn*, sagði hann við sjálfan
sig.
Hann hlustaði á þyt vindarins
í hinum gömlu trjám. Og við og
við heyrði hann ýlfrið í snæúlf-
unum.
»Pað lítur út fyrirvoða veður,«
: sagði hann. »Hríðin fer sívax-
: andi.«
Hann ætlaði að rjetta höndina
út um gluggann, en fyrir henni
urðu margar járnstangir.
»Hver fjandinn,* sagði hann.
»GIugginn er járnvarinn. »Það
er eins og jeg væri í fangaklefa.
Hvað á nú þetta að þýða?«
Hann þreif í eina járnstöngina
og tók á öllu afli sínu.
En engan bilbug var á stöng-
inni að finna. Pessi vegur var
honum því lokaður.
Belosoff læsti glugganum og
dró gluggatjaldið fyrir. Pví næst
fór hann að virða hin nöktu þil
herbergisins fyrir sjer.
Hann tók ekki eftir neinu veru-
legu, og engar myndir voru hengd-
ar á þilin.
Víða var kalkið dökt ogóhreint
af reyk, og sumsstaðar var það
alveg núið af.
í herberginu voru ekki önnur
húsgögn en stórt illa smíðað
rúm, og voru mörg tepp breidd
yfir það, lítið borð og tveir stólar.
Á hurðina voru festir krókar
til þess að hengja föt á.
Loftið var bjálkaloft og illa til-