Vísir - 16.11.1911, Side 3

V I S l R
US 5ifa»
V.erð á o5íu er í dag:
potía brúsar 16 aura pr. pott »Só!skær Standard White<.
5 — 10 — — 17 — — — »PennsyIvansk Standard Whíte«.
5 — 10 — — 19 — — — »Pennsylvansk Water Whiíe.«
1 eyri ódýrarS í 40 potta bríSsurrs.
Brúsarnir lieðir skiftavinum ókeypis.
t * Tgil fti^."*ilnnni m
Menn eru beðrtir að gæta jjess, að á brúsanuni sje vörumerki vort bæði á hliðunum og á tappanum.
Ef pið viljið fá góða o!iu, þá biöjið um þessi merki hjá kaupmönnum ykkar.
œsæasi sstma íóxszm siexm ir«asxi iswsm mma tmwas esssras vasavo as&ia vmsasa a&tsw'ja stm
aasac mbbskí vsmmm aawn aaadu as.' . a&æm
honum fyrir augum, og þá nðtt
var Zakarías gamli barinn sunciur
og saman.
»Pú hataðir pabba<, sagð hann
og sló. »Hataðir mig«, og sló
aftur. >Þú varst bleyða, er þú
eyðilagðir laxanetin fyrir pabba.
Skilurðu það? — Höggin dundu
á karlinum.
»Þú varst hrakmenni, þegar þú
með hjálp margra annara síyttir
iif hans með barsmíðum — hjer
er höfuðstóllinn þinn, stófbóndi« —
högg — »hjer eru > vextirnir, og
þeir eru meiri« — högg — högg —
En þá batt honum Imba í hug
og að nú yrðu þau að skiija leng-
ur en nokkru sinni áður — og þ i
slepti hann karlinum og hjélt leið-
ar sinnar.
Langa lengt eftir þeíta kom hann
ekki yfrum. Imba kom heldur
aldrei á dansskemtun og aldrei sá
hann Zakatías. Haun ráfaði um
einmana. Fólk geklc úr vegi fyrir
honum. Hann reyndi að slcrifa
henni en fjekk ekki af sjer að biöja
neinn fyrir brjefið.
Þaö var sem eldur brynni innra
með honum og þá kastaði hanu
herfinu eins Ijettilega og þaö væri
smákubbur. Það ólgaði í honum
og þá rak ltaun svo eftir hestunum
fyrir plógnum að það láviðað þeir
brokkuðu.
Laugardagskveld nokkurt, seint um
haustið setú liann inn liesta sína
fyr en vant var. GuFan stóö af
þeim h|inn hafði rekið þá fram og
afíur allan daginn um nýplægju.
Hann gekk inn í bæ, borðaði
ekki neitt en sat og síarði út yfir
ána. Svo sló hann hnefunum í
borðið og bað um heitt vatn. Móðirin
sem hafði eins mikla virðingu fyrir
honum og Kristóferi áður fór og
flýtti sjer. Frh.
Gristihúsið í
skóginum.
--- Frh.
V.
Tveimur sólarhringjum síðar
kom stór sleði, með tveimur
hestuni fyrir, til bóndabæarins,
sem Belosoff komst til. Asleð-
anum sátu 5 menn. Eínn þeirra
gekk heim að dyrunum og barði.
Fyrst heyrðist hundgá, en síðan
var spurt inni hver komin væri
og hvert erjndi hann ætti.
»Liúkið upp«, svaraði komu-
maður, »það er iögreglan.« Var
þá undir eins opnað, og sá
bóndi, sjer til stórrar undrun-
ar, fimm vopnaða lögregluþjóna
frámmi fyrir sjer.
»Hvers Íeitið þjer hjá mjer?«
spurði bóndi stama'’di.
»þ>að skaltu fiiótt fá að vita,«
svaraði einn af komumönnum.
Bóndi horfði nákvæmlega framan
í hann, og mátti sjá á augnarði
hans, að hann fór að átta sig á
heimsókninni: »Eruð það þjer,
herra minn!« kallaði hann. »Nú
fer eg að skilja í öllu saman!«
Maðurinn var Belosoff — og
þegar hestar og sleði var komið
inn fyrir garðshliðið skipaði hann
að læsa því. — Hann var nú
hingaðkominn aftur.með lögreglu-
þjóna með sjer, tveim sólarhring-
um eftir æfintýri hans í gisti-
húsinu.
Það var að þakka hinni góðu
aðhjúkrun, er hann varð aðnjót-
andi á bóndabænum, meðölum
þeim, sem hann hafði fengið þar
og ekki minnst nærfærni bórid- I
aris, að honum hafði tekist að
komast svona fliótt til næsta
þorps og fá sier aðstoðarmenn
álögreglustöðinni þar ásaint sleða
hestum. Hafði hann svo snúið
aftur um hæl ti! bóndabæarins
og komið þar öllum óvörum með
vopríáða lögregluþjóna með sjer,
bónda til stórrar unmrunar og
skelks eins og áður er á vikið.
»Við eigum áð taka fasta
menn hjer í grendinni,* sagði
Belosoff við bónda, »og á meðan
ætlum við að biðja þig að geyma
fyrir okkur sleðann oghestanna.«
Litlu síðarköfuðu lögregluþjón-
arnir snjöinn með Belosoff í farar-
broddi. Allir voru þeir vel vopnaðir
og höfðu Ijósker. Snjókoman
var enn mikil, en rokið, sem verið
hafði undanfarið var talsvert farið
að lægja. Pað var öðru nær en
að vel lægi á Belosoff, þó hann
ætti von á að getainnan stundar
hefnt harma sinna. Hann var
altaf að hugsa um Sonju, hver
verða mundu örlög þessararágætu
hugrökku stúlku. Og þó langt
væri frá því, að hann væri búinn
að ná sjer eftir hrakninginn óx
honum ásmegin við umhugsunina
um þá hætiu, sem henni var
búin. Til allrar hamingju hafði
hann áttað sig, svo vel á stefnunni
þegar hann flýði frá gistihúsinu,
að hann var nú í engum vafa
um hvert stefna skyldi.
Alt í einu sáu lögregluþjónarnir
ljósglatnpa í gegnum runnann, og
Belospff þóttist viss um, að þeir
væru nú komnir í námunda við
gistihúsið. Hann safnaði því
lögregluþjónunum saman og gaf
þeim nákvæmar fyrirskipanir í
láguni róm. Pað var áríðandi
að umkringja húsið þannig, ad
í