Vísir - 14.12.1911, Blaðsíða 2

V 1 S I K
30
f
I verslun Sigurþórs Sigurðssonar
Njálsg. 26
fást nú fyrir jólin flestallar tegundir af rriat- og munaðarvörum.
Ennfremur: Ávexiir — Kryddvörur allskonar* — Nýlenduvörur— Jólairiesskraut—
Spil — Kerti — mikið af ódýrum Jólakortum og margt, margt fleira.
Alt mjög ódýrt og vörurnar mjög góðar.
Raddir
almeniiiiigs.
fimgunarefni.
»Best er aö segja hverja sögu
eins og hún gengur.i
Jeg er af fátækum foreldrum,
yngstur lOsystkina. Foreldrar mín-
ir urðu aö bregöa búi er jeg var
á 1. ári. Fyrst eftir það var jeg
á bæ meö foreldrum mínum á kaupi
þeirra, en síðar »á sveitinnic og á
hrakningi, eins og ráða má af því
aö þegar jeg var 10 ára var jeg
búinn að vera jafn víða og æfiár
mín voru mörg.
Á þeim árum og fram að ferm-
ingu var jeg mjög heilsuveill, en
gat þó optast er jeg var kominn á
þann aidur verið smali og gjört
ýmislegt annað og af því var jeg
ekki hafður á fullu meðlagi. Stund-
um var jeg »boðinn upp« á hreppa-
skilum.
Sumstaðar leið mjer vel, annar-
staðar illa, en víðast var mjer sýnd
of mikil ónærgætni, og kúgaður til
að vinna meira en kraftar mínir
leyfðu.
Ekkert var mjer kent, sem teljandi
var nema »kverið«. En það kunni
jeg líka vel og hugsaði oft um
margt í því, því að jeg hafði mjög
lítinn aðgang að öðrum bókum.
Viö skaplyndi mitt og tilfinningar
var engin rækt lögð.
Jeg hlakkaði því mjög til ársins
sem jeg yröi fermdur, því að þá
átti jeg von á að komast af sveit-
inni og verða frjáisari.
En af því að jeg var illa til árs
kominn, var tvísýnt að jeg slyppi
það árið, sem jeg gerði mjer von
um, enda kom það á daginn þvf
þegar presturinn »skifti« börnunum,
úrskurðaði hann að jeg ætti ekki
að verða með fermingarbörnunum.
Jeg gerðist þá svo djarfur að spyrja
hann hvort jeg kynni ekki nógu
vel. En þegar hann var búinn að
skoða í almanakið, sagði hann aö
það væri orðið of seint að sækja
um leyfi, og þetta gæti því ekki
orðið.
Jeg ætla eklti að lýsa því hve
hugur minn fann þá sárt til.
En árið eftir daginn sama, sem
búið var að ferma mig var þetta
sár gróið, og mjer fanst nú framtíð-
in brosa við mjer e.ns og náttúran,
sem þá var í bióma, og jeg man
það svo vei hve glaður jeg var yf-
ir fögru vonunum mínum. Mig
langaði til að láta alt, sem jeg þekti
lifandi, og hjelt að hefði meðvitund
vita af því og fínna til þess með
mjer, hversu jeg vildi verða góður
og mikill maður.
Síðan eru liðin 22 ár. Margt er
orðið breytt á þeim tíma. Sumar
vonirnar mínar eru uppfyltar, aðrar
hafa brugðist mjer, en nokkrar á
jeg enn, sem mjer þykir vænt um
og leik mjer að, þegar ekki er ann-
að, sem gleöur.
Jeg ætla ekki að rekja atburðina
í lífi mínu á þessum 22 árum. En
aðeins geta þess að jeg hefi reynt
að beita öllum kröftum mínum til
þess að verða að manni, hefi lagt
fram megin mitt hvort heldur jeg
hefi unnið andlega vinnu eða strit-
verk.
Ekki hefi jeg öðlast nema meöal
gáfur, en viljaö verja þeim svo, að
Reinh. Andersson
klæðskeri
| Horninu á Hótei ísland.
11. flokksvinna. Sanngjarnt verð.
Allur karlmannabúna urhinnbesti
bppp&ftpppw
eitthvað leiddi gott af þeim, og
mjer sýndist það gott ef jeg gæti
komið upp fyrirmyndarbúi af eigin
ramleik og tekið unga menn, ef jeg
gæti orðið þeim leiðbeinandi í ein-
hverju.
f þessu skyni aflaði jeg mjer
þekkingar heima og erlendis, sem
jeg hjelt að komið gæti að haldi.
Jeg setti mjer auðvitað margar fleiri
ákvarðanir svo sem að giftast ekki
þótt jeg væri lengi búinn að eiga
stúlkuna, fyr en jeg væri búinn
að ná vissu aldurstakmarki, og held-
ur ekki að byrja búskap tyr en jeg
ætti ákveðna fjárupphæð, til þe*s
að þola áföllin ef þau yrðu einhver.
Loks kom sá tími að jeg gat
stígið þessi spor, og nú horfði jeg
vón glaður fram á leið og flest gekk '
eftir óskum 1—2 ár. En nú hefur
heilsan verið fjarverandi 2—3 ár.
Á þessum árum hefi jeg orðið
fyrið svo miklum efnalegum hnekki
að jeg væri kominn á sveitina aftur
ef jeg hefði ekki fylgt til framkvæmda
þeim atriðum, sem jeg sagði frá.
Á þeirri reynslu, sem fyr greinir
og því, að svo hefur fallið að jeg
hefi þurft að hafa sjerstaklega mikil
kynni af ungum mönnum, var bygð-
ur fyrirlestur sem jeg hjelt í gær í
Reykjavík.
Jeg áleit að efnið væri svo mikil-
vægt að ungir menn og jafnvel
foreldrar vildu Ijá því eyrun, sern
jeg hefði aö segja um það, enda