Vísir - 27.02.1912, Blaðsíða 2

34
V I S I R
Trjesmíða-verksmiðjan
á Laufásveg 2
selur afar édýrf: Hurðir, Glugga aiiskonar, Gerekii
og Lisfa. ímiskonar plankar og borðviður svenskur
(þur og geymdur s þurkhúsi), alt fura, SVIJÖG LAGT
VERÐ. Ennfremur eru ávalt fyrirliggjandi tilbúnar
Líkkistur og Líkklæði, af öllúm gerðum og stærðum.
Afar fjöibreytt úrval af Rammaissium og CVIynd-
um. Öll vinna, er að trjesmíði lýtur, fljótt oð vel af
hendi leyst.
Menn utan Reykjavíkur þurfa ekki annað en síma
til verksmiðjunnar, ef þeir þurfa á einhverju að
halda, sem verksmiðjan getur látið í tje.
r
Utanáskrift: Eyv. Aroason
P. O Box 65. Talsími 44.
Reykjavík.
Kynnisför til fslands
veldur hjónaskilnaði.
Skotskablaðið »EveningCítizen*f)
sem út kom í Olasgow 3. þ. m.
flytur greinarkorn með ofangreindri
fyrirsögn og segir söguna á þessa
leið:
»í gær var haldin rannsókn í
máli, er frú Consiance Zelia Dewar
Dwire, eða Maitland, hefir hafið
gegn bónda sínum Frederick Lewis
Maitland frá Lindores í Fífi.
Frúin sagði, að brúðkaupið hefði
fram farið 6. ág. 1896. Hjónin
hefði eignast einn son. Mr. Mait-
land ætti óðul tvö. Lindores og
Grange í Fífi og byggi þau í
Lindores. Hann ætti hluti í ýmsum
gróðafyrirtækjum, en hún vissi
ekki nákvæmleg, hvað þær eignir
gæfi af sjer.
Síðastliðinn desembermánuð fekk
frúin brjef, sem áritað var
»Mrs. Maitland,
Lindores, Fife,
Scotland.«
Á brjefinu voru íslensk frímerki,
og íslenskur stimpill og af efni
brjefsins var augljóst, að karl og
kona hafði dvalist á íslandi ísumar
sem leið, er nefndu sig hjónin
Maitland frá Lindores í Fife. Bijefið
byrjaði á orðunum: »Kœra frú
Maitland« og var auðsjáanlega frá
einhverri þernu eða þjónustusfúlku
á íslandi.
Hún sýndi mynd, er hún kvað
vera af bónda sínum og einhverri
konu. Hún kvaðst aldrei hafa
komið með bónda sínum í gisti-
hallirnar »Granton« nje »Castle« í
Bervík, en í gestaskránni stóð:
»hjónin Maitland« undir maí 1911
með hendi bónda hennar.
Eigandi »Granton«-gistihallarinnar
kvaðst þekkja á ljómyndinni frú og
mann, er tvisvar hefðu gíst hjá sjer
og nefnt sig »hjónin Maitland.«
Einn vottur bar, að hann hefði
spurt eftir hjónunum Maitland á
Castle og hefði sjer þá verið vísað
í herbergi, þar sem Maitland var
fyrir með einhverri konu.
»Frú Maitland var dæmdurskiln-
aður.«
Maitland þessi var hjer í bænum
lengi sumars ásamt norskri konu.
Bjuggu þau í Miðstræti.
') Master Johan Christiansen hefur
sýnt »Visi« þá velvild að lána honum
blað þetta.
Af frásögn þessari sjest, að það
er brjef frá þjónustustúlku Maitlands
hjeðan úr bæ, sem hefur komist
öllu upp. Það hefur ekki komið
til þeirrar »kæru frúMaitland«, sem
það var ætlað!
Hákarlar.
Smásaga, eftir Chr. Scierbech'")
læknl.
--- F
»Af því að skepna þessi var af-
arstór, drógum vjer hann alveg
inn á þilfarið til þess að skoða
hann. Hann var 25 fet á lengd.
Óli hjelt að hann væri dauður
þarna sem hann lá á þilfarinu. Hann
tók því ljóskerið og setti hjá hon-
um og ætlaði að fara að §kera öng-
ulinn úr honum. Þjer vi'tiö Iíklega
að ekki dugar að hafa færi næst
önglinuni því hákarlinn klippir
sundur jafnvel digrasta kaðal sem
þráður væri. Hjerna getið þjer sjeð
öngultauminn«, og hann sýndi mjer
stóran járnöngul og var fest við
hann þriggja álna löng, mjó járn-
keðja. »Við hinn enda keðjunnar
er festur kaðail með 10 punda
blýlóði. Járnhringur er á kaðal-
endanum og í hann var færið fest.
Það getur verið um 200 faðma
langt, því hákarlar eru stundum
veiddir á miklu dýpi. En það var
það sem jeg ætlaði að segja«, sagði
skipstjórinn á Geysi enn fremur,
»Óli gengur að honum og ætlar
að skera öngulinn og keðjuna út
úr fantinum. Hana! þar lá Óli
endilangur á þilfarinu; hægri hendi
hans var í kjafti hákarlsins, klipt af
handleggnum jafn snirtilega og
hnífur læknisins hefði gert það.
Hákariinn drap titlinga framan í
hann með grænu glirnunum og
Óli lá meðvitundarlaus með blóð-
ugan handleggsstúfinn í hákarlslýs-
inu. Við vorum búnir að skera
sundur rnænuna á þessum hákarli,
við höfðum sprett upp búknum og
tekið þrjár tunnur af lifur, svo
köstuðum við honum útbyrðis og
það veit guð að hann sneri þegar
snoppunni niður að botni og
synti í burtu með hönd Óla alveg
eins og hann hefði aðeins verið
inni á krá að fá sjer dálitia hress-
ingu. -
Óli? já, hann dó auðvitað. —
Jeg skal segja yður að menn eru
ekki eins lífsseigir og slíkir kunrp-
ánar. Jeg batt um handleggsstúf
hans með heilum bita af besta
munntóbaki, en sanrt sem áður
kom drep í sárið. Tveim vikum
síðar grófum við hamr í landi. —
»Hvort hákarlarnir jeti hvor ann-
air«, mælti skipstjórinn senr lrafði
þagnað augnablik til þess að and-
varpa langt andvarp til minningar
um Óla. »Jú, komið þjer aðeins
hjerna út að Seleyum, þjer þekkið
eyna rjett fyrir utan Reyðarfjörð,
þeir veiða þar lrákarl á ióðir senr
þeir vitja ekki unr nema einu sir.ni
á sólarhring. Þá fáið þjer að sjá
að oft eru bláberir hausarnir eftir
á önglunum. Skrokkana hafa fje-
lagar þeirra jetið af þeinr lifandi —
en matvandir eru þeir. Hið fyrsta
sem þeir glefsa í þegar einhver er
orðin fastur á öngli, það er lifrin,
I