Vísir - 03.03.1912, Blaðsíða 3

V I S I R
51
Lítið ál
% faxsex
o
til söiu-
Jeg vil selja, helst strax, með vægu verði og góðum kjörum, hið nýa
§inr

mitt á Skólavörðustíg 16 hjer í bænum, í fáum orðum sagt, eitt hið
vandaðasta hús bæarins.
Sömuleiðis lítið snoturt og vandað timburhús á góðum stað, haganlega
innrjettað.
Finnið mig að máli, heima eftir kl. 6 daglega, Ingólfsstræti 3.
Lútíver Látttsson.

fara allir, sem þurfa að fá
skó eða aðgerð, benit til
3&. .
sjest, að þó sá hluti húsanna, sem
að strætinu veit, sje mjór til að
sjá og rúmlítill, þá bætist það upp
með því, að á hinn veginn ná hús-
in alla leið að næsta stræti hinum
megin.
Þannig myndast hin svo nefndu
gagnhús, með dimmum görðum á
milli, sem í eru ótal afkymar og
skot, hesthús og kjallarar. Víða
eru þessar holur svo margar og
samantvinnaðar, að ókunnugir geta
auðveldlega vilst í þeim eins og í
völundarhúsi.
Ungi maðurinn staðnæmdist hjá
einu af þessum húsum. Hið helsta
ytra einkenni þess var tístandi og
marrandi vindhani á bursHnni.
Við birtuna frá strætisljóskeri þar
nálægt mátti sjá, að maður þessi
var prúðbúinn og fríður sýnum, ;
með ljósjarpt skegg á efri vör.
Hann rjetti út hönd sína, klædda
ljósgulum gljáhanska eftir dyra-
bjöllustrengnum, og var auðsjeð
að honum var það óljúft.
»Það veit guð, að þetta hefur
veriðxmjer erfið ganga«, stundi
hann upp. »En hjá því varð nú
ekki komist. Jónatan Tucker verður
að hjálpa mjer enn einu sinni —
— — ef hann framlengir víxilinn
enn í þetta sinn, þá er jeg slopp-
inn, því á meðan — — — «
Hann þagnaði því í þessum svif-
um opnuðust dyrnar, og Ijósgeisla
lagði fram á strætið.
Ljósgeislann lagði frá lampa, og
á lampanum hjelt forkunnar fögur
vel vaxin ung stúlka, með afarmik-
ið Ijóst hár.
»Get jeg fengið aðtala við herra
Jónatan Tucker?* spurði hinn ungi
maður, en alt í einu varð honum
orðfall, og hann sperti upp augun
og starði eins og steini lostinn af
undrun, og meðfram af aðdáun, á
hina velklæddu, fögru yngismey.
»Anny« — hvíslaði hann —
»þjer-------þú hjer?«
»Ó! hvílík gæfa, að jeg nú loks
skuli hafa fundið þig aftur. Ef þú
vissir með hve mikilli eftirþrá jeg
hefi leitað að þjer alstaðar, síðan
að jeg misti sjónar af þjer í Weston
Super Mare.«
»Ó! herra Hannibal — — líf-
gjafi minn«, sagði hin ungastúlka,
»jeg hefi líka — — —
En alt í einu þagnaði hún, eins
og henni findist hún vera búin að
segja of mikið, og láta geðshrær-
ing sína of mjög í Ijósi.
Hún klemdi varirnar saman, ang-
urblíður svipur kom á andlithenn-
ar og augun fyltust tárum.
Hún skalf svo mjög, að hún varð
að setja lampann frá sjer, á gamla
hyllu þar í anddýrinu.
En ungi maðurinn lagði hand-
Iegg sinn um mitti hennar, og
reyndi að draga hana að sjer, og
þrýsta henni að brjósti sjer.
Frh.
Þýðingar
á sænsku, dönsku og ensku og eins
af þessum málum á fslensku Ieysi
jeg vandlega af hendi, en þó ódýrt.
D. ÖSTLUND.
Reinh. Andersson
klæöskcri
Horninu á Hótel Ísland.
j l.flokks vinna. Sanngjarnt verð
Allur karlinannabúnaðurhinn besti.^S»
tappppfHapppfK
SktWinifred.
Ensk skóiasaga
eftir
F. W. Farrar.
----- Frh.
Heilsan hansvar bágborin fyrir;
húgarstríð þetta, og þaðaðhann
þurfti að bligðast sín vegna
órjettarins er aðrir höfðu gert
honum, veikti heilsu hans.
Þessi skammarlegi rógburður
eyddi krötum hans til sálar og
líkama, eitraði fyrir honum a la
gleðibrunna og rændi hann ró
og frið.
Þessar ástæður hans drógu
hann til dauða. Maður þessi var
þó gæddur góðum hæfiiegleikum
til sálar og líkama, og var vel
hæfur til að kenna ogleiðaaðra,
ef kostir hans hefðu fengið að
njóta sín.
Þegar hann var dáinn, þá grjetu
allir Tusbýbúar hugmóðstárum,
að þar hefði farið góður og
guðhræddur maður, og söfnuðu
samskotum til þess að reistur
væri minnisvarði á gröf hans.
Kenrick var átta ára þegar þetta
varð, aldrei gleymdi hann hugar-
stríði föður síns, síðasta árið, er
hann lifði. Einnig leið honum
aldrei úr minni, hvernig sorg og
kvíði gerði föður þans ellilegan
og hár hans hvítt. Hann mundi
að oft setti faðir hans hann á
hnje sjer, en af því hvað faðir
hans var raunalegur og von-
leysislegur, þó gat barnið ekki
tára bundist, er það sá hrygðar-
svip föður síns. Alt frá þeim
tíma hafði drengurinn hatað og
litið niður á Túsbýbúa, honum
fanst að þeir hefðu orsákað dauða
föður síns elskulegs, með róg-
burði og illmælgi. Engin mök
vildi hann eiga við Túsbýbúa;
þó hvatti móðir hans hann til
þess.
Af því sem nú hefur verið
sagt, má skilja, því hann hat-
aði Túsbý og var óánægður að
eiga þar heima.
Gæti nokkuð gert honum heim-
ilið aðlaðandi, þá var það móðir
hans. Sjaldan hefur hreinni, feg-
urri, engilslíkari sál lifað hjer á
jörð. Hún var tilgerðarlaus og
aðlaðandi í framkomu, svipurinn
hreinn, fagur og alvarlegur, og
hefði alstaðar nemaíTúsbý vak-
ið aðdáun og virðingu manna.