Vísir - 29.12.1912, Blaðsíða 3

enx S\otfcxe^ttastu \
*)Dexstaxi Zioe^a,
Bankasiræii 14.
Notið tækifærið
þessa tvo daga til nýárs, því þá sel jeg með afar miklum afslætti
allskonar nauðsynjavörnr
s v o s e m:
Kaffi - Haframjöl — Osfa — Pylsur — Appeisínur
og m. og m. fl.
^Detslwxv Jj. Ö. ^vxuv^o^asotv.
Laugaveg 12.
Munið eftir hinu mikla úrvali af
FLUGrELDUM
í
Versíuninni Breiðablik.
^ sfeemttSetS Wi
3slatvds.
Eftir A. S. Bardal.
----- Frh.
Borgarfjörðurinn er víð sljetta
fram komin við áburð úr Hvítá
er fellur eftir miðju hjeraði, og
þeirra fljóta, sem í hana renna úr
mörgum döium að norðan og
austan, er bera nafn af elfunum
eða gefa þeini nafii. Þannig má
nefna Norðurárdal, Þverárhlíð, Hvít-
ársíðu, þá er Reykholtsdalur með
sinni á, þarnæst Lundarreykjadalur
með Grímsá þá er Skorradalur en
eftir honum endilöngum er Skorra-
dalsvatn og rennnr þaðan Anda-
kíll út í Borgarfjörð. Þar suður
af er nes mikið milli þess fjarðar
sem nefndur var og Hvalfjarðar;
eru á því bygðir nokkrar meðfram
Hvalfirði og umhverfis Akrafjall, en
á tá skagan . er Akranes kaupstaður
eða Skipaskagi. Jeg sá minst af
þessum bygðum nema afstöðuna til •
sýndar; sjálft undirlendið uppfrá
Hvítá er all fjölbygt og eru þar
margar góðar jarðir og blómlegur
búskapur, að sögn, af hlunnindum
af veiðiskap oggóðum heyskap með-
fram ánum, en tii dalanna er sum-
staðar ágætur sauðhagi og gott
undir bú. Sauðum úr Hvítársíðu
er viðbrugðið. Heyskapur er þar
líka góður meðfram dalafljótum. —
Hjeraðið er frægt til forna af mörg-
um ágætum sögum. Á Gilsbakka
bjó maður franr af manni hinna
skaphörðu Gilsbekkinga, svartir á
brún og brá og hjetu einkennileg-
um nöfnum: Illugi svarti hjeteinn
en tveir báru nafnið Gun laugur
Ornrstunga. f Reykholti var fræg-
astur allra Snorri Sturluson, auðug-
astur maður á landinu um sína
daga, mann'a best gefinn, og hafði
lögsögn langa Iengi, en það var
þá æðsta embættið á landinu. Hann
tók tignarnafn af Noregs höfðingj-
um og lofaði þeim að koma land-
inu undir þá, og eftir það tókust
upp utanfarir höfðingja og hollustu
við Noregskonung. Snorri var
merkilegastur og voldugastur allra
lögsögumanna og fyrstur valdamanna
til að leiða útient vald yfir landið.
Á Borg var höfuðból hinna merki-
legu Mýramanna: á Hvítárvöllum
var verslunarstaður fram á miðald-
ir, og mætti margt fleira telja, því að
»Hver einn bær á sína sögu,
sigurljóð og raunabögu«,
eins og skáld ð segir.
Frh.
Hangikjöt
og
ísl. smjör
er reglulegur nýársmatur.
Jón frá Yaðnesi.
Eftir stúdent, sem nú er dáinn.
-----Niðurl.
Jeg ætia ekki að lýsa því, hvað
sæll jeg var, nje hvað heitt við
unnumst, óg hváð vel hún huggaði
mig er jeg frjetti lát móður minnar.
I Og þvi hlakkaði jeg til jólanna, að
i jeg vissi að þá mundum við oftar
| geta fundist en ella. — En svo
komu .blessuð jólin«, og við vor-
um saman í heimboði jóladags-
kvöldið, þar sem var margt ungt
fólk og mikið um gleðskap. Það
var farið í ýsma Ieiki, meðal ann
ars átti hún að *telja stjörnurnar«
með stúdent einum, sem jeg vissi,
að var í meira lagi kvenhollur.
— Þegar þau komu inn aftur,
póttist jeg sjá að hún hefði skift
litum. En meira varð mjer þó
hverft við að sjá slifsisnælu hans
hanga í kjólbarmi hennar. Tóku
fleiii eftir því en jeg, og varð af
hlátur mikill; varð jeg að látast
| hlægja eins og hinir, því enginn
vissi neitt um ást mína. Jeg gat
ekki náð tali hennar í einrúmi,
því að hún ljest verða reið og af-
sagði »að telja stjörnurnar® eð
nokkrum framar. — En um r.ótt-
ina; þegar jeg hjelt heimleiðis og
tók yfirhöfn mína, var myndin, sem
jeg hafði gefið henni af mjer, kom-
in í vasa minn, og aftan á hana
skrifað með hennar hendi: »Vertu
sæll, og gleymdu mjer.« . . .
Síðan hefur hver stundin verið
annari Ieiðinlegri, og verstár þó
þær, er jeg hefi verið í heimboð-
um, og orðið að þykjast kátur og
■ »skemta mjer ágætlega*, með sökn-
uð og harm í grátnu hjarta. -——
Er nú svo komið, að jeg hefi
Sexíánmælí.
Skammdegisvísur 1912—1913.
I. Frýs Iind. Fölna rindar.
Flýr sól. Lengir njólu.
Fjúk hleðst. Fyllir skjólin.
För teft. Elfur hefta.
Frost vex. Festist mjöllin.
Fönn bindst. Næða vindar.
Fólk snauit. Fengur þrotinn.
Fje deyr. — Stunur heyrast.
• -
2-. Fár gín. Fjörið dvínar.
Frek neyð. Dagur eyðist.
Föl kinn. Fánýt vinna.
Feyskt hönd. Blaktir öndin.
Felst lif. Forsjón hlífir.
Ferst ei. Halur, Freyja.
Feikn dvín. Fróni hlýnar.
Fer lof. Sólu ofar.
fengið hjartanlega óbeit á þessum
svokölluðu jólaskemtunum unga
fólksins hjer í bænum. Þær eru
alloft ekki til annars en venja fólk
á daður og ^endursvíkjandi svika-
leiki«, sem eitra aftur líf þeirra,
er nokkrar góðar hugsjónir hafa. —
Það er hjákátlegt, að prestarnir
skuli vera að tala um »heilaga jóla-
gleði« og kenna þenna ralltíma við
mannkynsfrelsarann.
Mjer er sem jeg sæi fátið á
fólkinu, bæði mjer og öðrum, ef
Kristur kæmi sýnilega inn í ein-
hvern salinn eða stofuna, þar sem
verið er að eta og drekka, spila
og daðra — honum til lofs og
dyrðar. Annars ferst mjer ekki,
bænarlausum trúleysingja, að tala
um slík efni.
Sælli væri jeg sjálfsagt, ef jeg
væri aftur orðinn fáfróður »busi«
eða barn heima í föðurgarði. En
það er ekki því að heilsa. Það
andar kalt um mig frá gröfum og
trygðarofum að baki, og framund-
er ókunn leið og skuggaleg, en
óstuddur held jeg áfram, hvar sem
áfangastaður verður.
(Jólabck »Bjarma«).
Ekki er ait gull
sem glóir
Skáldsaga
eftir Charles Garvice.
Frh.
Mánuði eftir að hann gfftist, var
Luke Smeaton búinn að byggja
kofa nokkrar álnir frá húsi sínu
og nokkrum dögum síðar settist
að í kofa þessum gömul kona, sem
menn hugðu vera móður hans.
Þar hafði hún dvalið síðan og
haft ofan af fyrir sjer eftir föngum,
enda naut hún í rjettum mæli
götuglyndi Marions og góðgjörðar-
semi þorpsbúa.
Daginn eftir burtförina frá höll-
inni, sat Marion Smeaton, við
gluggann sinn, og gætti litla fóstur-
sonar síns. Við og við gekk hún
hægt inn í herbergið innar af til
þess að fullvissa sig um að sonur
hennar svæfi.
Þetta var snemma í júní og