Vísir - 26.07.1913, Blaðsíða 3

v r s i r
CymMína
hin fagra.
Skáldsaga
eftir Charles Garvice.
---- Frh.
Þegar hann tók nú þessa
ákvörðun, mundi hann eftir því, 1
að hann hafði lofað að mála 1
mynd af ungfrú Maríon, hertoga- ;j
dótturinni. Hann ætlaði að mála j
hana og senda henni hana, en ;■
skrifa henni ekki eina línu með |
henni. Hann leit svo á, að ekki sj
svo mikið sem brjef mætti fara >
á milli þeirra; ekkert mátti gera ]
til þess að leiða hugsanir hans, |
ekki svo mikið sem óbeinlínis, 1
aftur að Cymbelínu og Bellmaire. I
Meðan hann var að ráða þetta |
við sig, gekk hann áfram eins I
og ósjálfrátt og þræddi öngstíg- t
ið meira af minni, en því að
hann sæi neitt. En alit í einu
heyrði hann eitthvað að baki
sjer, eins og greinar væru brotn-
ar og brak í lyngi. Og hann
brosti, því honum datt í hug
hræðsla maddömu Siade við
óljósa yfirvofandi hættu. Þetta
var auðvitað hræddur hjeri eða
tóa á slæðingi. Þess var hann
fullviss, En hljóðið barst nær
og varð greinilegra. Honum
þótti þetta skrítið og staldraði, við
og leit um öxl. Hljóðið hætti
jafnskjótt, sem hann leit við,
og hann hjeit áfram. Undir eins
heyrði hann þruskið aftur. Þá
þóttist hann viss um að þetta
væri ekki hjeri eða tóa, heldur
maður, sem bryti greinar og
bældi lauf með fótunum. Hon- '
um var veitt eftirför.
Samt flaug honum engin hætta
í hug. Honum þótti það bara
skrítið, að nokkur annar en hann
skyldi vera að reika á nætur-
þeli um Bellmaire-skógana. En
það gat þó verið skógarvörður.
Og að þeirri niðurstöðu var
hann korninn, þegar fótatakið
hætti allt í einu, og hann gleymdi
þessu jafnharðan. Nú var hann
þangað kominn, er skógurinn
var þjettastur. Stígurinn var eins
og örmjór þráður í mosabingn-
um. Hjer og hvar lágu viðar-
knippi, borin saman í hrúgur
af skógarhöggsmönnum. Sum
höfðu legið þarna árum saman,
og fá að liggja þar þangað til
ráðsmaðurinn loksins man að
selja þau einhverjum, sem ólík-
legt er þó. Við og við fór
Godfrey fram hjá þessum viðar-
köstum, og harin þóttist sjá, að
þarna væri bærilegur felustaður
fyrir skógarvörð til þess að sitja
um veiðiþjófa. En þar sem á
annað borð er felustaður heið-
virðra manna, þar geta bófar
líka haft fylgsni til þess að
fremja glæpi.
Pegar Godfrey fór framhjá
síðasía viðarkestinum, spratt inað-
ur skyndilega upp undan hon-
uin og sló Godfrey högg mikið í
höfuðið. Petta bar svo brátt að,
að Godfrey fjell til jarðar sem
skotinn væri, — svo brátt, aö
Nokkrlr reíðhestar,
Vaefnhestar 01
Ferðahestar
á besta aldri, ættaðir úr Hornafirði og undan Eyafjifllum, verða til sýnis
og sölu í dag kl. 6—3 síðdegis í hestaportinu hjá
KAUPANGI.
nýkomnar til
Guðm. Olsen.
(Skinke), Svínslæri og
Svínshógar,
hvergi eins ódýrir og í
NÝHÖFPJ.
Þakkarávarp.
Með línum þessum vil jeg þakka
kærlega öllum þeim mönnuni —
konum og körlum —, sem sýndu
nrjer vinsemd og virðingu við burt-
för mína frá Vífilstaða-heilsuhæli 18.
þ. m. og fyjgdu mjer áleiðis í skrúð-
göngu með veifandi bláum og hvít-
um fánum. Já, þökk sje stúlkunum,
sem gengu við hlið mjer og bárn
fána hátt mjer til heiðurs, og svo
síðast, en ekki síst, ræðumönnum,
sem rnæltu svo vel í minn garð.
P>ökk sje þeim öllum!
Lengi lifi allir þessir vinir!
Staddur í Reykjavík 22. júlí 1913.
Ingimundur Svcinsson.
Reynið „CORA Margarine.
Fæst að eins í
NÝHÖFIM.
I;;M. Magnús,
læknir og sjerfræðingur í húð-
sjúkdómum.
Viðtalstími 9—11 árd.og 6— 7 síðd.
Kirkjustræti 12. Sími 410.
KLÆÐAVERKSMIÐJA
CHR. JUNCHERS,
RANDERS.
Sparsemin er leið til láns og velgengni,
þessvegna ættu allir, sem vilja fá gott
og ódýrt fataefni (einnig færeyisk húfu-
klæði) og vilja fá að gera ull sina og
garnlar ullartuskur verðmætar, að skrifa
Klæðaverkstniðju Chr.Junkers í Randers
og biðja unt fjölbreyttu sýnishornin,
er send eru ókeypis. — Qetið Vísis.
FERÐAMENN munið eftir
kaffi- og matsölu-húsinu í Þing-
holtsstræti 26. Þar fáið þið
góðan og ódýran mat alian
daginn.
GUÐM. PJETURSSON.
Massagelæknir,
Grutidarstíg 3. — Sími 394.
Móttökutími sjúklinga: kl. 6—7.
í
NÝHÖ FN
rnæla með sjer sjálfir.

Daily Mail. j
|| (Árgangurinn aðeins kr. 4,75,
sendur vikulega með pósti.)
Allir enskumælandi menn gera
sjer að skyldu
að kaupa hlaðið.
Þá fara þeir aldrei á mis
við fregnir af helstu við-
burðum heimsins.
— Pantið uú þegar. —
Þetta er víðlesnasta
blað í heimi.
íslandsafgreiðslan tekur við
pöntunum.
::

Diamant hveiti
í 5 og 10 punda pokum
ogHaframjöl íl punds pökkum
fæst í
N Ý H Ö F N.
3—4 herbergi |
gj og eldlnís óskast til leigu p
Ífrá 1. okt., helst á Laugav.
neðarlega eða Vesturg.
|| neðarlega. Tilboð merkt
|| »777« sendist á skrifstofu
j| Vísis.
Magnús Sigurðsson
Yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Kirkjustrœti 8.
Venjulega heima kl. 10—11.
lESTLE’S !S«,n |
er ljúffengt,heilnæmt og nær- É
andi. Börnunum þykir ekkert ||
betra
Í3 Dura. gj
Eggert Claessen
Yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Pósthússtræti 17.
Venjulega heima kl 10—11 og 4—5.
Talsími 16.
Fríkirkjan.
Gjaldendur til hennar eru vin-
samlega beðnir að greiða safnaðar-
gjöld sín til undirritaðs hið fyrsta.
Heima daglega kl. 2—5 síðd.
ÍH. Hafliðason.
Sendið auglýsingar tímanlegaí
launvegandinn varð forviða, hjelt
að verk sití væri þegar fuil-
komnað, laut niður að hlið
hans og fór að leita að ein-
hverju í vösum hans.
En Godfrey kom þegar til
sjálfs sín. Hann var ekki dauð-
rotaður, þaut á fætur og greip
fyrir kverkar bófanum.
Þetta kom honum á óvart,
hann bölvaði og Godfrey þekti
undir eins málróminn.
»Jeg þekki þig S!ade,« sagði
hann.
Þetta hefði Godfrey átt að
láta ósagt, því við þetta espað-
ist þrælbeinið um helming. Þó
hann hefði í fyrstu ekki ætiað
sjer að myrða hann, þá varð
það fullt áform hans nú, og
hann flaug á Godfrey með afli
og æðisgangi vitstola manns.
Godfrey var enn ekki albata í
handleggnum, og það gerði hon-
um erfiða vörnina. En hann
ætlaði sjer að láta ekki lífið fyrir
ekki neitt. Því nú vissi hann,
að áformið var að ráða sig af
dögum. Eins og leiftri brygði
fyrir, mundi hann efíir skamm-
byssunni í vasa sínum og liann
greip niður í hann til þess að
ná henni. Frb.
Kornei Yassiliey.
Eftir Leo Toisfoi.
---- Frh.
IV.
Hann kom heim eftir að farið
var að skyggja. Sá fyrsti, sem hann
hitti, var Euvstiqui Bieli, og hafði
Kornei einmitt ekki geíað um ann-
að hugsað alla leiðina en hann.
Kornei bauð honum góðan dagimi,
ekki þótti honum hann niikill fyrir
mann að sjá, þessi ljóshærði Euv-
stiqui, fölur og kinnfiskasoginn eins
og hann var, og hugsaði með sjer:
»Kouzma hefur sjálfsagt logið að
mjer, þorparinn sá arni. En við
fáum nú að sjá.«
»Jæja, þú ert þá orðinn vinnu-
maður hjá okkur,« sagði Komei.
»Einhverstaðar vetður maður að
fá sjer vinnu.«
»Hefur verið lagt í í stofunni?«
»Já, — Marta Matveievna er þar«,
svaraði Euvstiqui. Marta hafði heyrt
til þeirra og kom út í forstofuna,
og þegar hún sá mann sinn, roðn-
aöi hún og tók honum með alveg
óvenjulegri blíðu.
Hún gekk svo á eftir Kornei inn
í stofuna.
»Nú hvernig hefur ykkur liðið
allan þennan tíma?«
»0, rjétt einsog vant er,« svaraði
hún. Svo tók hún litlu telpuna
sína, tveggja ára gamla, sem hengdi
sig í kjólinn hennar, á handlegginn
og fór skyndilega burt úr herberginu.
Móðir Kornei’s kom þá inn í
herbergið, hún var hrum mjög og
dró eftir sjer fæturna: »Vertu vel-
kominn heim,« sagði hún og hristi
höíuðið.
Kornei minlist alt í eina Kouz-
ma og fór út að borga honum.
Þegar hann opnaði dyrnar út í for-
stofuna, kom hann auga á Mörtu
og Euvstiqui úti á hlaðinu; þau