Vísir - 25.10.1913, Blaðsíða 2

V I S l K
Hjá Einari Jón:syni.
Eftir Dr. Sig. Júl. tóhannesson
(Lögberg).
D(ag einn fyrripart Ágústmán-
aðar — jeg man ekki hvern daginn
— vorum við Jóhann bróðir minn
staddir í Kaupmannahöfn. Hafði
jeg mikið hlakkað til að sjá þann
stað fyrit margra hluta sakir.
Þangað hafði hugur minn stefnt
þegar jeg var unglingur, þvi jeg
hafði farið í skóla með þeim ásetn-
ingi að lesa þar lög þegar jeg yrði
stúdent; en vasinu leyfði það ekki
og tók jeg það all nærri mjer þá,
þótt jeg sjái ekkert eftir því nú.
Jeg hafði skoðað þá alla sem börn
hamingjunnar, sem þangað gætu
komist og horfði eftir skóla-
bræðrum mínum í þungu skapi,
þegar þeir j>sigldu», sem kallað
var, en jeg vatð að sitja heima.
Það vildi svo til þenna sama dag
að við mættum nokkrum íslend-
inguni að vestan og urðum 11 alls
í hópnum. Var þar Árni Eggerts-
son með konu og syni, Jón Vopni
með syni og systur, bræðurnir
Sveinn og Thorbergur Thorvalds-
synir og Jón Stefánsson læknir.
Okkur kom saman utn að heim
sækja listamanninn íslenska Einar
Jónsson myndhöggvara. Hann
hefur listastofa sína í fremur af-
skektum stað í bænum og leiðin-
legum, og húsið ytra er mjög óað-
gengilegt, gamalt og Ijótt; var auð-
sjeð að fátæktin, sem venjulega er
fylgikona ungra listamanna, hafði
ráöið því hvar og hvernig heimil-
ið skyldi vera. Mjer fannst það alveg
eins ónærgætnislegt af náttúrunni
eða tilviljuninni, eða hvað maður
á nú að kalla það, að hafa neytt
listamanninn okkar íslenska til að
hafast við í þessutn kofaræfli, eins
og mjer hefur sturtdum fundisl það
ófyrirgefanlegt af henni að úthluta
stórri, göfugri sál ljótan og hrör-
legan líkama, en smíða fagurt út
lit utan um andlegt hismi og hje
góma. En sleppum því að sinni.
Við gengum að dyrunum, þar var
rifað á hurðina sjálfa —' ekki á
spjald — nafnið »Einar Jónsson*
með venjulegu skrifletri, hvítu,
meðallagi stóru, rjett eins og það
hefði verið skrifað með krítarmola.
Við drápum á dyr og út kom maður
á fertugsaldri, fremur lítill vexti en
einkar vel vaxinn, alvarlegur, en
þýðlegur í viðmóti; hrafnsvart hærð-
ur, fríður sýnum og einkar blátt
áfram. Það var Einar Jónsson.
Hann bauð okkur að ganga inn og
heilsaði okkur með þjettu handtaki
eins og ílest fólk gerir sem er trútt
og vinfast. Jeg skai skjóta því inn
i, að Ólafía Jóhannsdóttir sagði mjer
það einu sinni, að betur mætti þekkja
fólk af handtakinu en flestu öðru og
jeg hefi oft tekið eftir því síðan að
það er satt. Þegar að mjer kom í
röðinni og jeg fór inn hjá Einari,
ávarpaði hann mig eins og hann
var vanur þegar við vorum saman
í Reykjavík fyrrum, með orðun-
um »kondu’ sæll, 5iggi!« Þið
getið ekki trúað hvað jeg kunni vel
við það; mjer fanst við vera orðnir
drengir aftur, þetta var svo blátt
áfram og tilgerðarlaust.
Það er eitt stórt herbergi sem
Einar hefur þarna, og partur af

Bækur,

innlendar og erlendar, PAPPÍR og RITFÖNQ
kaupa menn í
BÖKAVERSLUN SIGFÚSAR EYMUNDSSONAR.
l.ækjargötu 2.

Kálmeti og Ávextir
nýkomið
LIVERPOOL,
svo sem
Appelsínur, 2 teg. ,
Bananar
Epli, 2 teg.
Melónur
Perur, 2 teg.
Sítrónur
Tomater
Vínber
Agurkur
Gulrætur
Kartöflur
Laukur
Rauðbeður
Rauðkál
Púrrur
því hálfþiljaður af í einu. horninu;
þar er skrifstofa hans og alls ekki
fjölskrúðug. Dálítið skrifborð, einn
stóll, og Iegubekkur. Á einum
veggnum uppi yfir legubekksendan-
um hjekk mynd af aldraðri konu;
það var móðir listamannsins og á
móti henni kvenmannsandht steypt
úr leir; það var systir hans. Allt
var þokkalegt og einstak'ega hreint,
bæði maðurinn sjálfur og skrifstofan,
þótt fátæklegt væri. Grunaöi jeg
hann hálfpartinn um að einhver
kynni að koma til hans öðru hvoru
sem gerði sig heimakominn, því
röð og regla var dálítið öðruvísi en
karlmönnum er lagið að hafa þeg-
ar þeir eru einir um hituna. Jeg
þekkti það frá mínum einlífisdög-
um. Nú fórum við að fitast um
og báðum við hann að synaokkur
og skýra fyrir okkur helstu mynd-
irnar, sern hann hafði gert. Var
hann fús til þess og áttum við þar
mjög skemtilega stund. Einar Jóns-
son er því miður of lítið kunnur
Vestur-íslendingum og langar mig
því til að reyna að kynna þeim
hann með fám línum, þótt það
geti ekki orðið nema ófullkomið.
Til þess að njóta Iistaverka nægir
ekki að heyra þeim lýst, rnaður
verður að sjá þau og helst að geta
skoðað þau og íhugað í næði. Þau
eru skáldverk eins og Ijóð Shakspears
eða Stephans . G. sem stækkar og
miklast eftir því sem betur er íhug-
að og brotið til mergjar. Samt
sem áður ætla jeg aðeins að nefna
og lýsa stuttlega nokkrurh af verk-
um hans. Erh.
Kaffið í Nýhöfn er indælt og ágætt,
ódýrt og bragðgoít og Ijúffengt og
hreint,
malað og brennt,—það er fyrirtak
fágætt,—
fá þjer eitt pund, og þú iðrast þess
seint.
| OL Gunnarsson |
læknir
Lækjargöfu 12A (uppi).
5 Liða- og bein sjúkdómar ?
s (Orthopædisk Kirurgi) 2
B9 Massage Mekanotherapi. ■
|- Heima 10—12. 4j
Eggert Claessen
Yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Pósthússtræti 17.
Veujulega heima kl 10—11 og 4 —5.
Taisími 16.

1 Besm fatakaup á tí
|| Laugaveg I. |
Jón HaSlgríirnsson ^

?c9 Borðið aðeins Suchards
^9 súkkulaði. Án efa besta át-
$2) súkkulaðið. Fæst alstaðar.
Eeykt síld.
komin í'
LIYE&POOL.
Fágætur fug’L
Sjera Sigurður í Dannebrog fæst
á brjefspjaldi i Grjótagötu 12.
SULTETÖJ og SYROP
fæst alltaf best og ódýrast í
LIVERPOOL
Nu með »Sterling«
kom í bæarins
édýrustu verslun
mikið úrval af allskonar
Leir- Gler- og
Porcelain-vörum.
Pað sem allt annað, er ávallt
best að fá í
verslun Jóns Ámasonar.
Vesturgötu 39.
Eldur! "»■
Eldur!
Vátryggið í „General"
’ Umboðsmaður
SIG. THORODDSEN,
Fríkirkjuveg 3. Heima 3-5.
Sími 227.
AVEXTI R,
nýir, sykraðir og syltaðir,
fást langbestir og ódýrastir í
LIVERPOOL.
Oymbelína
Mn fágra
Skáldsaga
eftir Charles Garvice.
---- Frh.
Slade hneppti að sjer frakkanum
og setti húfuna á hausinn.
»Jeg keinsi engan veg,« mælti
hann aumingjalegur í róm. »Jeg
er alls laus! Mjer er eins gott að
bíða hjer og láfa taka mig og
hengja!«
Arnold Ferrers tók pyngju sína
upp, tæmdi úr henni í lófa hans
og fleygði henni á borðið.
»Þarna eru skildingar, —síðusfu
aurarnir sem þú færð hjá mjer!
Hana,— og snáfaðu svo af stað! Jeg
er farinn að sjá eftir hvað jeg var
inildur, — jeg er viss um það, að
eftir 5 mínútur sje jeg eftir því að
%
hafa ekki gert út af við þig! Farðu,
meðan þú máttL
Slade stakk fjenu í vasa sína með
skjálfandi hendi og slettist að glugg-
anum. Þegar hann var kominn upp
í gluggakarminn, leit hann við, leit
um öxl steinþegjandi. Og hafi hatrið
brunnið út úr augum nokkiirs
manns nokkurn tíma, þá logaði þab
í augum Slades er hann leit á jarl-
inn.
Arnold Ferrers var að grípa til
skammbyssunnar, en þá hentist Slade
út um gluggann.
Sigurvegarinn í þessum skærum
miili tveggja erkibófa nennti ekki að
hafa fyrir því að loka glugganum
aftur. Hann vissi að það var eng-
in hætta á því að Slade hætti sjer
aftur inn. Hann þóttist hafa kom-
ið honum betur af sjer en þótt
liann hefði skotið hann. En jhann
var þreyttur af geðshræringunni og
stfmabraki þessu, stundi við þungan
og fleygði sjer á hægindi sitt óg
lagði aftur augun. Svefninn, erhon-
um hafði til þessa verið varnað,
lagðist nú á hann eins og líkklæði.
Vindillinn fjell úr hendi honunr,
hann lagði höfuðið fram á hand-
leggina og sofnaði eins og barn,
eða, öllu heldur eins og dauðadæmd-
ur bófi, er sefur sætt og vært
síðustu nóttina fyrir aftökuna.
XXXVII.
Þegar Godfrey og hertoginn komu
á járnbrautarstöðina, var þar auð-
vítað enginn fyrir til þess að taka
á móti þeim. Þeir rjeðu því af að
fara fótgangandi til Bellmaire.
Godfrey hafði ekki látiö með einu
orði í ljós við hertogann, hvað hann
ætlaðist fyrir, en náðugur hertoginn
virtist bera svo ótakmarkað traust til
hans, að hann var albúinn þess að
fylgja honum, hvert er hanu vildi;
fann hann og ef til vill til þess, að
sjer bæri að bæta úr vantrausti því
er hann hafði áður sýnt Godfrey.
Þeir hjeldu leiðar sinnar í myrkr-
inu og mæltu varla orð af vörum.
Þeir “höfðu báðir nóg að hugsa.
En loks hóf hertoginn máls:
»Jeg bið yður ekki að segja mjer
fleira, en þjer sjálfur viljið, Brandon!
En hvað ætlið þjer að gera hjer?
Verið viss um, að jeg iðrast engan
veginn eftir að hafa farið hingað
1 með yðuroger albúinn þessaöað-