Vísir - 17.11.1913, Page 2

V í S I R
SVJánud. 17.i,nóv. 1913.
Háflóð kl. 7.16* árd. og 7.40‘ síðd.
Afmæli.
Yngismey Svanhildur þorsteinsd.
A morgun:
Afmœli.
H. S. Hanson, kaupmaður.
Hjörtur Hjartarson, trjesmiður.
Kolbeinn þorsteinsson, skipstjóri.
Sigurður Símonarson, skipstjóri.
Póstáœllun.
Ingólfur til og frá Garði.
Kjósarpóstur kemur.
Caruso,
heimsfrægi einsöngvarinn ítalski,
er um þessar mundir að syngja
í kgl. söngleikahöllinni í Berlín.
Par henti hann fyrir skömmu
æfintýri það, er hjer segir:
Pegar hinn mikli söngvari kom
í söngleikahöilina og ætlaði að
fara að syngja þar eitt kvöldið,
gekk í veg fyrir hann í dyrunum
telpa nokkur fátæklega búin, er
ávarpaði hann grátandi. Hún
sagði honum, og kom varla orði
upp fyrír ekka, að faðir sinn lægi
heima fyrir dauðanum. Læknarn-
ir væru orðnir gersamlega úr-
kula vonar um hann og væri ein
ósk aðeins, er hann ætti sjer: að
heyra Caruso syngja áður en
hann skildi við. Borgun gæti
hann að vísu ekki boðið honum,
en ef söngvarinn mikli vildi verða
við þessari ósk sinni og koma
heim til sjn og syngja, er hann
hefði sungið í sönghöllinni, þá
fengi hann að launum blessun
deyjandi manns fyrir kærleiks-
verk sitt.
Caruso hugsaði sig um, en
með því hann er brjóstgóður
mjög og getur varla nokkurri
bón neitað, kvaðst hann myndi
korna og fór um kvöldið þangað,
er telpan vísaði honum. Hann
fann gamla manninn í fátæklegu
þakherbergi, öldung með mjall-
hvítt hár, og Caruso varð svo
um þetta, að hann söng jafnvel
betur en hann hafði nokkru sinni
áður gert.
U :© • ctf c c cð u Cð O O o z Cfí
D. E O V) e+- Í " 3! =3
u cö 53 •G u ‘u, & oc :0 >
Pegar hann hafði sungið, kyssti
hinn deyjandi maður þakksam-
lega á hönd Caruso og hnje svo
aftur í rúmið og virtist vera að
gefa upp öndina; varla var Car-
uso kominn út úr dyrunum, er
öldungurinn rauk upp úr rúminu,
þaut fram á gólf og henti hár-
kollu á gótfið, sentist síðan í
hliðarherbergi, þar sem 2 ungir
menn sátu. »Sjáið þið nú til, —
þarna vann jeg veðmáíið!« hróp-
aði hann.
Pessi »deyjandi öldungur* var
ungur leikari, sem hafði veðjað
við tvo fjelaga sína um, að hann
skyldi fá Caruso til þess að
syngja heima hjá sjer endurgjalds-
laust.

CD
a
o
oá
?—t
Z (fí c: c u io c a u #5
o CÖ cö *b2 o
X E TZ -u* b/j ta
o cc o u. CÖ 'Sá, «2 T! ‘u ÖjO o
>
'C3
E
Franskar Fókmenntir.
Fárra þjóða bókmenntir munu
vera jafn fjölskrúðugar eða standa
framar bókmenntum Frakka. Þetta
finna þeir sjálfir og engin þjóð læt-
ur sjer jafn annt um að útbreiða
þekkingu meðal annara þjóða á
nokkuð fljótmæltur í viðtali. Ekki
ber neitt á því, þegar hann heldur
fyrirlestra sína; talar hann þá svo
seint og greinilega að allir, sem
nokkuð skilja þegar franska er töluð,
hljóta að geta fylgst með í efninu.
M. Barraud hefur líka tekið upp
þann góöa sið, til þess að auka
tungu sinni og bókmenntum, sem
franska þjóðin. Frakkar vilja færa
öðrum heim sanninn um að þeir
eru öndvegisþjóð í bókmenntanna
heimi. Franska stjórnin sendir á ári
hverju menn víðsvegar út um lönd,
til þess að kenna fólki frönsku,
oc =>
i < < _] UJ So u 03 XO 53 ‘ZD
z >* u JaC X
'O a '5 sa
x' c- G fic >
sem mörgum þykir hljómfegurst
allra núlifandi mála.
Frakkar hafa líka munað eftir
okkur, — þótt við eigum ekki því 1
að venjast, að aðrar þjóðir »taki
oss með í reikninginn*. — Hjer
til háskólans er kominn nýr maður
í stað M. Courmonts^ sem vann
<U :0
> >
■
CÖ
■ c
C
u CÖ
Cö E

c
ao
<D
U
3 -
a «
I
o
c
Q
co
O
E
O
Q£
■O
>
mönnum skilning á því sem hann
fer meö, að skrifa á »töfluna«
mannanöfn, ártöl og þau orð, sem
hann heldur -að fólki veitist erfitt
að skilja eða hann vill festa vel í
minni manna.
Þegar M. Courmont byrjaði
fyrirlestra sína í hitt eð fyrra, var
cn
.o
ac
O
cc
:0
>
aðstreymi mikið, en úthaidið varð
minna. Ekki virðist áhuginn fara
vaxandi. Hjer sannast víst sem oftar
á okkur: »Fyrst er allt frægast*.
Þetta er því óskiljanlegra, þar sem
margir báru því við, að forn- eða
miðalda-bókmentir, sem M. Cour-
mont talaði mest um, væri ekki
við þeirra hæfi. Nú er M. Barr-
aud farinn að nálgast nútíðina
sjer svo mikla lýðhylli sakir kunn-
áttu sinnar í íslensku. Þessi maður,
M. Barraud, heldur nú fyrirlestra á
háskólanum um franskar bókmennt-
ir frá kl. 6—7 á mánudögum og
miðvikudögum. Þangað er ölíum
heimilt að koma, sem löngun hafa
til.
lO E 3 a c B 0
3 cö v> C c 3 KO ES
1 4> cti C ‘i o V o
u o > E E «+- C 3
'3 z k3 3 '>» c cö a -*-* 0& C QC O
c— tu >
Þeir, sem hlustað hafa á fyrir-
lestra þá, sem hann þegar hefur
haldið; láta mjög vel yfir. M. Bar-
raud hefur brennandi áhuga á starfi
sínu og gerir sjer allt far um að
gera áheyrendunum skiljanlegt efnið.
Jeg hef heyrt þá, sem á frönsku
mæla, kvarta yfir, að hann væri
f5
>
L.
“3
JO
2
i
ci
««
en
ss
ö>
<5
c
c
»»—
75
o
o
oí

b
z
Tfi
o
r
D
CC
o
>
f
f
jj
t
(byrjar á 19. öldinni) í fyrirlestrum
sínum. Hygg jeg að bendingar
hans geti Icomið mörgum að góðu
gagni, sem hafa hug á því að kynn-
ast nútíðar-bókmenntnm Frakka. Lík-
legt þætti mjer að þeir, sem nokk-
uð skilja í frönsku, Ijetu ekki svo
gott tækifæri ónotað.
Þótt fólk sje auðvitað mjög störf-
um hlaðið hjer í bæ og megi ekki
af miklum tíma sjá til skemtana,
eins og raun ber vitni um, þá skil
jeg ekki, að menn hafi ekki ráð á,
að eyða 2 stundnm á viku til þess
að auðga og gleðja anda sinn. Þeir,
sem skilja nokkuð frönsku, þurfa
ekki að vera í vafa um, að 2 stund-
um á vilca er vel verjandi til þess
að komast í nánari kynni við fransk-
ar bókmenntir og franska tungu.
Jeune homme.
----- Nl.
»Má jeg þá að minristakosti ekki
strá því á víðavangi, svo fuglar
himins geti saðst af því?«
»FugIarnir í Staveren þurfa ekki
korn, leifar þær, er falla frá borðum
okkar, nægja þeim. Nú vil jeg ekki
heyra meira um þetta, þú framkvæmir
skipun mína undireins eða þú missir
stöðu þína sem skipstjóri*.
Langt fram á nótt var unnið að
kasta kornpokunum í sjóinn, rjett
þar sem siglt var inn á höfnina í
Staveren.
Ríkberta var aldref eins kát og
einmitt þetta ár, hún gleymdi alveg
aðkomumanninum og öllu honum
viðvíkjandi og svo liðu mörg ár.
Ríkberta varð auðugri og auðugri,
en árin færðust yfir hana, hún varð
grá fyrir hærum og ekki trútt um
hrukkur í andlitinu.
Einn dag kom borgarstjórínn til
hennar í alvarlegum erindum. Upp
á síðkastið veitti skipunum erfitt að
sigla inn álinn inn á höfnina, en
nú í dag var enn meiri hætta á
ferðum. Skip, sem ætlaði að sigla
burt, strandaði á sandrifi, sem hafði
myndast í mynninu á álnum, auð-
sjáanlega hækkaði sjávarbotninn.
Forðum hafðl guð í reiði sinni kastað
bylgjnm hvítfreyðandi upp á land
og þær höfðu skolað burtu á eínni
nóttu þorpum og þorpsbúum, ríkum
og fátækum, kofum og stórhýsum,
mönnum og skepnum, og nú var
gagnstæð hætta á ferðum. Það var
mál tilkomið að íhuga hana. Rik-
berta hjet borgarstjóra fje til að af-
stýra hættunni, en það kom fyrir
ekki.
Duglegir verkfræðingar voru
fengnir og mikið var unnið, en eini
árangurinn var sá, að fjöldi verka-
manna týndi lífi, en sandrifið hækkaði.
Sjórinn fyrir utan Staveren var
jafn fallegur og stöðuvatn, en skip-
in urðu að gjöra á sig krók og
komu ekki lengur við þar, heldur
fóru til næstu borga, því hvergi
nema í Staveren bar á að sjávar-
bolninn hækkaði.
Dugnaðarmennirnir fluttu burt úr
bænum og eftir því sem nágranna-
borgirnar urðu ríkari, varð Staveren
fátækari.
Rikberta fann auðvitað ekki til
þess, því hún átti nógan auð, en
það tók að verða einmannalegt í
kringum hana, og þegar hún hjelt
veislur, voru hinir fáu gestir þögulir
og hryggir, því þeir hugsuðu til
fornrar dýrðar. Allir, sem vettlingi
gátu valdið, fluttu burt úr borginni,
hallirnar voru leigðar fátækum sjó-
mönnum fyrir nærri enga borgun, og
smátt og smátt mistu þær allt skraut-
legt útlit. Rikberta vildi ekki fara
burt úr þeim bæ, þar sem hún var
IO ry rt z
3 Cfí
C 'O C cö -O X
’C* 0. XO <U c o 09 o cc :0
>