Vísir - 10.01.1914, Blaðsíða 2

V í sil R
fá ekki betri gjafir, en hinar ágætu mynda-
bækur og sögubækur með myndum frá
Bókaverslun Sigfúsar Eymundssonar.
Oft er þörf en nú er nauðsyn,
að spara peninga sína.
V
Verslunin ,Asbyrgi‘, Hverfisgötu 33,
selur vörur sínar með sama verði og fyrlr jólin,
t. d. sjerlega gott verð á kaffi og sykri,
kakaó pd. 85 aura
súkkulaðí — 75—100 —
kex, sætt — 30 aura
margarine, 4 tegundir, á 40—55 aura.
ostar, 4 tegundir, o. fl. o. fl.
í
versluninni „ÁSBYRGI“, Hverfisgötu 33.
Mðarhús
til sölu á framtíðarstað bæarins, rjett við höfnina.
(Til afnota 14. maí.)
Afgr. v. á.

Palladómar.
---- Frh.
II. Stefán Síefánsson.
1. þingmaður Eyfirðinga.
(F. 29. júní 1863).
Hann hefur setið níu þing, 1901
til 1913, allt af í umboði Eyfirðinga,
Sjö fyrstu þingin var hann 2. þing-
maður, en tvö hin síðari 1. þing-
maöur þeirra.
St. er svo farið, að hann er maður
í hærra Iagi, flatvaxinn nokkuð,
beinamikill og þreklegur, mikill um
herðar, lítið eitt lotinn, limaður vel
og vel á sig kominn um allt. Hann
er fríður sfnum, dökkgráeygur, hvass-
eygur og þó hýreygur, bjartleitur og
sljettleitur, enni mikið nokkuð og
hafið, brúnastór og þykkleitur, munn-
fríður og neffríður, dökkur nokkuð
á hár og hærður ve), skegglaus,
nema granarskegg og er það Ijóst
nokkuð, svipgóður og svipþjettur.
Býður hann góöan þokka í við-
kynning og sanivinnu og er þó svo
þjettur og sækinn, að vel fær hann
vilja sínum haldið, er það skiftir
hann máli.
Það mun hafa verið álit ekki fárra
manna um St á fyrstu þingárum
hans, að ekki mundi svo úr honum
rekjast, að hann mætti um marga
hluti telja til þeirra nýtari manna á
þingi, og þó mun það þegarhafaí
ljós komið, að hann var þess búinn,
að halda fast á málum sínum og
kjördæmis síns, ef við þurfti og
hann fengi því við komiö. Munu
bonum þá ekki hafa látiö allijett sum
þingstörfin, enda ekki vasast íþjóð-
málum áður og ekki haft til brunns
að bera í þeim efnum annað'enal-
mennustu þekking bænda.
En reynslan hefur sannleikann í
ljós leitt um þingmennsku St., svo
sem um annað. Hann hefur hag-
fært sjer þingreynslu sína, numið
það af öðrum, er beíur mátti vera,
lagst á málin með föstu fylgi, gaum-
gæfni og alúð, og verið ólatur til
starfanna, enda orðinn viðsæmanlega
leikinn og hagsýnn í störfum. Dylst
engum, þeim er til þekkir, að þing-
mennska hans hefur tekið miklum
framförum. Er það því virðingar-
verðara, ef þess er gætt, að dómur
sumra er sá, að hann sje ekki nema
meðalmaöur að skýrleik að eðlis-
fari,
Þó að talið hafi verið, að St. sje
ekki mælskumaður, hvorki að orð-
færi eða efnisskipan, þá dylst það
ekki að hann er búinn þeim þing-
mannskostum, er nú voru greindir,
og auk þess svo fasttækur og liðleit-
inn við áhugamál sín og það, er
kjördæmi hans má til heilla horfa
eða kjósendur hans hafa falið honum,
að um það eru menn vart á tveim
áttum, að ekki kaupa aðrir menn
betur málum sínum á þingi en
hann.
Það hefur og sýnt sig, að St.
nýtur trausts meðal þingmanna, og
mun það aukandi farið hafa. Hann
hefur verið skipaður í margar þær
þingnefndir, er fjallað hafa um mikils-
verð mál, og mætti þar ærið upp-
telja. Skal aðeins á þessu gripið;
Landbúnaðarmál, brunabótamál, fiski-
veiðar, kirkjumál, skólamál (gagn-
fræðaskólar, kennaraskóli, lagaskóli,
lærðiskóli), þjóðjarðasala og kirkju-
jarða, Iæknahjeruð, læknaskipun,
skatta- og toll-mál, kennslumál, vá-
trygging sjómanna, ræktunarsjóður,
fjárlög, símamál, hagfræðisskýrslur,
hjeraða-samþyktir (veiði, mótak, frið-
un sels o. fl.), landsreikningar (þrem
sinnum í reikningslaganefnd) og
stjórnarskráin.
St. er um sumt ekki rninni ný-
mælamaður en aðrir þingmenn, og
hefur hann ekki fáu af því fleytt í
friðarhöfn, mörgum þingmönnum
framar, þótt ekki hafi allt af byrlega
blásiö, og aldrei hefir hann verið
þar gleyminn á kjördæmi sitt. Sleppt
verður aö telja laganýmæli hans.
Þó verður eitt að nefna. Það er
Iögin um merking á kjöti. Frum-
varp til þeirra laga flutti hann með
Pjetri á Gautlöndum og Þorleifi á
Hólum. Mun mega víst telja, að
þau lög sjeu eitt með því þarfara
í búnaðar- og viðskifta-löggjöf vorri,
og er það mál nýtra manna, að
þegar sje sjeður órækur vottur þess
í kjötsölunni. Það er og sannast, að
St. sýnir sig að vera þjóðhollur
framfaramaður, og vill efla og bæta
á alla lund aðalalvinnuvegi vora,
jafnt og hann annars vill fara spar-
lega með fje landsins. Reyndar
segja sumir, að hann eigi úrvöndu
að ráða með sparnaðinn, ef Eyfirð-
ingar vilji fá brýr, síma, vegi o. fl.
Frh.
Eftir
Rider Haggard.
----- Frh.
«Vera má, að svo sje,« svaraði
Ragna — »jeg skal biðja fyrir hon-
um, því að það er skylda mín, Og
jeg mun einnig biðja þess, að jeg
hitti aldrei fyrir annan vin slíkan,
sem faðir minn reyndist mjer.«
Hún laut síðan andartak niður að
Huga og fórnaði höndum yfir hon-
um, eins og hún væri að blessa
hann, Síðan hvarf hún á braut jafn-
hljóðlega, sem hún hafði komið.
Þrír dagar Iiðu áður Hugi kom
aftur til sjálfs sín og var hann þá
svo máttfarinn, að hann varð að
liggja rúmfastur hálfan mánuð og
mátti varla svo mikið, sem mæla
orð frá munni. Arnaldur klerkur
stundaði hann kostgæfilega með
hjálp Gráa-Rikka, er jafnan færði
húsbónda sfnum mjólkurblöndu til
Íþess að nærast á og sat með bog-
ann á baki sjer og öxi í hendi, en
opnaði aldrei sínar nauðljótu varir.
Klerkur sagði sjúkingnnm, að Ragna
Iværi heil á húfi, en liann mætti
ekki sjá hana fyrr en honum væri
batnað.
Hugi þráði bata sinn og hrestist
smámsaman. Kom að því einn
góðan veðurdag, að hann mátti rísa
úr rekkju og setjast á bekk f geisl-
um vorsólarinnar fyrir opnum
glugga. En hann var ekki fær um
að ganga, og olli þvf ekki einung-
is áfall það, er hann hafði fengið
af höfuðhöggi Kleifa-mannsins, held-
ur og annað meiðsl, er hann varð
nú fyrst var. Kom það nú f Ijós,
aö þegar hann hafði fallið fyrir hinu
mikla höggi, er nær hafði enst hon-
um til bana, þá hafði undist undir
honum fóturinn um vinstri öklann,
tognaö svo á sinum og undist í
Iiðnum, að hann varð aldrei síðan
með öllu óhaltur. Einkum kendi
hann þess meins á vorin, en engi
gat sagt honum, hvort fremur olli
því það, að hann hafði hlotið meiðsl-
ið á þeim árstíma, eða veðráttufarið
var þess valdandi.
En þennan heillaríka dag setti
hann slíkt lítt fyrir sig. Hann fann nú
nýtt fjör færast í æðar sínar og
vænti nú hins langþráða fundar
Rögnu rauðskikkju. Loksins kom
hún, vörpuleg, hugþekk og yndis-
leg, því að harmur hennar og ótti
var hjá liðinn og hafði hún náð
sjer aftur til fulls. Hún kom ásamt
Arnaldi klerki, því að hann vildi
ekki við þau skiljast, og sagði nú
hvort öðru sína sögu í viðurvist
hans.
Nú fjekk Hugi fyrst sannar frjett-
ir af varðhaldsvist hennar og hversu
svívirðilega henni höfðu verið byrl-
aðar óminnisveigar. Hann frjetti um
andlát Jóns frá Kleifum, jarðarför
hans og erfðir Rögnu að öllum
auðæfum hans. Þó dró það nokk-
urn skugga yfir auðsæld þessa, að
Akkúr hafði ekki svifist þess, að
eigna sjer arfinn, og sent úttilskip-
anir um hann á frakkneska tungu,
»til allra þeirra er það varðaði*,
»fyrir hönd löglegrar eiginkonu sinn-
ar, frú Rögnu Akkúr, greifainnu
af Noyónu«. — Hann frjetti einn-
ig hversu konungur hafði brugðist
reiður við, er hann spuröi undan-
komu Akkúrs, og að hans hátign
hafði slegið eign sinni á landeignir
drottinssvikara þessa í Suðurfylki,
en þar hafði að vísu ekki verið
feitan gölt að flá, þvf að eignirnar
voru svo margveðsettár, að þær voru
einskisvirði.
Loks spurði hann og það, að Ját-
varður konungur hafði getið þess
í brjefi til Andrjesar Arnalds, er
þangað hafði borist þennan sama
morgun, að hann sakaði á engan
hátt Huga frá Krossi um undan-
komu Akkúrs. Þess var enn getið
í brjefi konungs, að hann kvaddi
Huga frá Krossi á fund sinn, ef
hann rjetti við af áverka þeim, er
Jón frá Kleifum hafði veitt honum
og hann myndi hafa hlotið grimm
gjöld fyrir, ef hann lifði. Skyldi
Grái-Rikki vera í för með Huga og
áttu þeir að hitta konung annað-
hvort á Englandi eða í Frakklandi,
því að þangað hafði konungur
heitið för sinni hið bráðasta, til þess
að jafna á fjandmönnum sínum.
En Dúnvíkinga og borgarstjóra
þeirra bar konungur ekki undan
sökum.
Þess var enn getið í brjefi kon-
ungs, að Játmundur Akkúr hefði
þegar sagt upp hlýðni og hollustu
við Englakonung, er hann steig
fæti á land í Norðmandíi og heföi
þegar skorið upp herör og safnað
liði til ófriðar gegn sjer. Ennfrem-
ur teldi Akkúr sig löglega kvænt-
an Rögnu rauðskikkju og krefðist
því að taka arf allan eftir Jón frá
Kleifum, en um þetta kvaðst kon-
ungur þarfnast skýrslu, því að ef
þetta reyndist rjett hermt, þá ætlaði
hann sjálfur að slá eign sinni á all-
an Kteifa-auð, Endaði brjefið á