Vísir - 13.01.1914, Blaðsíða 3

V I S I R
Innbrotsþjdfarnir
dænia,
þegar innbrotsþjófarnir rjeðust inn í Konfektbúðina í Austurstræti,
stálu þeir „Konfektinu“ en ekki peningunum.
þeir eru þá á sama máli og allir bæarbúar, að Konfektið hjá
Irma & Carla Olsen
Í0ÉI" - er betra en peningar.

KJÖTFARS og KJÖT
í smákaupum er ávalt til sölu
í niðursuðuverksmiðjunni.
Sími 447.
1 dag fæst ÍTSKIFARS.

stærsta og besta
Östa\)evs\\xtv
er
Einars Arnasonar.
Sími 49.
Aðalstræti 8.
Við Dauðahafið.
--- Nl.
Margar sögur hafa gengið af
Dauöahafinu, svo sem þær, að fuglar
dyttu dauðir niður, er fljúga út á '
það, að ekki kæmu bárur á það
nema í hvassviðri, og yrðu þær þá
geysilega stór.ir, að erfitt væri að
synda í því og þar fram eftir göt-
unum. Petla er vitanlega allt orð-
um aukið. Að vísu er vatnið þyngra
í sjer en venjulegt er um sjó, svo
að uppúr eru herðarnar, ef synt er
í því, og er mjög viðfeldið að
taka þar sundtökin. Eins er það,
ef vaðið er út í það, að ekki er
hægt að tylla tánum í botn, þegar
vatnið nær manni undir hendur.
Ekki finnst það að öðru leyti að
maður sje ekki í venjulegum sjó,
nema þegar vatnið kemur í augu
eöa munn, þá er það beiskt. Ef
það nær að storkna á líkamanum,
þá er það óþægilegt, því er hentast
að þvo sjer í fersku vatni áður
en líkaminn þornar. Eitt sinn er við
lögðumst til sunds í einu lóninu,
var vatnið svalt við ströndina, en
þegar út kom á mitt lónið gerðist
það heitt, og fundum við þá, að
heit uppspretta var í botninum. Jarð-
bik var þar í botninum.
Við gengum meðfram vatnsbakk-
anum og drógum bátinn eftir okk-
ur, með því að það var fyrirhafnar-
minna, helaur en að róa honum, er
hann var hlaðinn. Við komum þá
að uppsprettu nokkurri, góðan spöl
frá vatninu, er spratt upp úr kalk-
klöpp, var salt vatn í henni, einsog
í öllum lindum nieðfram dauðahafi.
Þarsem húm rann til hafsins, óx
mikið af grænu sefi, og var það
hýrleg sjón í auðninni, sem um-
hverfis var. Saltkarla hittum við fyrir
okkur, er höfðu sögu að segja af
ránsferð Araba til haglendis nokk-
urs, ekki mjög langt frá vatninu,
hafði þar orðið bardagi daginn áð-
ur, og rjeðu þeir okkur frá að halda
lengra. En ekki urðum við þeirra
ræningja varir, þó margar sögur
gangi af þeirra atförum á þeim
slóðum og margir ferðamenn hafi
orðið fyrir þeim. Orsökin til þess-
ara ránsferða er sú, að Arabar lifa
við fátækt, og ef haglendi bregst af
regnleysi, sem oft vill verða, þá
hrynja hjarðir þeirra niður, og sjálf-
ir horfa þeir fram á bjargarskort.
Pað þykir, þegar svo stendur á,
engin synd, heldur sjálfsagður hlut-
ur, að sækja það sem vantar til
náungans, ef nokkrir eru nærlendis
af öðrum kynflokki, og láta hend-
ur skifta, enda eru nóg hæli, gljúf-
ur og skútar, að leynast í, ef gang-
skör- er að því gerð, að elta þá.
(»Lög' erg«).
ÚR *T sAGKLÉFJÁLL'
Eftir Albert Engström.
---- Frh.
Mjer varð fyrst fyrir að ganga
að bókahyllunni og vita hvað þar
væri að sjá. Það var alls ekki lje-
legt. Mest var þar af enskum bók-
um, því prófasturinn hafði verið
nokkur ár í Kanada. Hann skýrði
okkur frá að enskan væri sitt uppá-
haldsmál, sjer Ijeti betur að tala það
en dönsku. Og þar eð Wulff kann
ensku eins 'og »Faðirvorið«, fóru
allar umræður fram á ensku þá um
kveldið og daginn eftir. Pó jegtali
ílla ensku, kýs jeg það þó heldur
en dönsku. (Danir virðast hata mig,
þegar jeg tala þeirra mál.)
Við átum eftir matarskrá Troils,
og prófasturinn bauð okkur meira
að segja Bordeaux-vín,
En meðan á máltíðinni stóð, fór
skrokkurinn á mjer að krefjast rjett-
inda sinna. Jeg var »hrærðari« en
nokkur maður annar í heiminum, j
sem kom til af því, hve lítt jeg
kunni að sitja á hestbaki. Innýflin
voru á ringulreið og lykkja af
þarminum hafði vafist utan um
hjartað í mjer. Með mikilli nákvæmni
hafði prófasturinn valið besta rúm-
ið uppi á lofti í þinghúsinu á
Skútustöðum handa mjer, og þar
mókti jeg eftir að hafa krotaö dá-
lítið hjá mjer til rninnis. Herbergið
fyrir framan það, sem jeg var í,
hlýtur að vera fyrir einsetutnann,
einhvern skrítinn náunga. Þar fund-
ust merkilegar bækur, stórt skrúf-
stykki, stoppaðir fuglar, og verk-
færi, sem minntu mig á kukl. Mjer
hafði verið sggt, að þar byggi mað-
ur, sem fengist við ljósmyndasmíði
og sem annars hefði ýmislegt í
höfðinu. Jeg sá þetta allt, er jeg
gekk um herbergið, þreyttur og
með alla köggla úr liði. Jeg var
of þreyttur til að geta sofnað, og er
jeg hafði legið nokkra hríð, tók
jeg ljósið og fór fram í herbergi
granna míns, til að skoða það.
Það var efnafræðislegt safn og safn
af eggjum, og trjebútar og spænir
og stoppaðir fuglar og óstoppaðir
og undursamleg tæki. En sjálfur var
hann ekki heima. Hann var ein-
hversstaðar að grafa í botninn á
slokknuðum eldgýgum.
En jeg hef hita. Jeg fer aftur
upp í rúm og læst vera að horfa
í stjarnsál einhvers ópala-demants,
þangað til allt verður gulgrænt
undir augnalokunum á mjer. Jeg
blunda í enskri járnsæng með loð-
teppum, og andi reyrs og þurkaðr-
ar töðu leggst yfir tilveru mína.
Jeg vakna og man að á túninu
stendur basaltstólpi. Við hann má
binda hesta. En ungmær, dóttir
prófasts, kemur inn og færir mjer
vatnsflösku og glas. Jeg rjett get
sjeð hið hreina meyarandlit hennar
og jeg brosi, dauflega en þakklát-
lega.
Jeg er nærri því í algleymisværð,
þegar fjelagar mínir koma inn í
herbergið, að afloknum kveldverði
með prófastinum, til þess að skera
úr hvort jeg sje lifandi eða ekki.
Jeg er lifandi.
— En — jeg held áfram hugsun
þeirra — allt líf hefur fæðingu og
dauða að endamörkum. Jeg er
löngu koniinn yfir fyna markið*
Það er að eins dauðinn, sem jeg á
eflir, að viðbættu því lífi, sem guð-
irnir hafa lag, í ís handa mjer!
í næsta herbergi heyri jeg til
þeirra; þeir eru að tala um hvað
geti orðið. En jeg er allt of hraust-
ur núna, til þess að geta orðið
veikur. — Bara ef jeg get komið
görnunum í samt lag, skal jeg
verða tilbúinn að ganga á móti
þúsund dauðum — í hvaða mynd
sem er: eldgýgum, samviskubiti eða
vanalegnm, sænskum rithöfunda sljó-
leik. Kalli Daníel kemur fram að rúm-
inu mínu, hrærður og einlægur, með
síðasta konjaksdropann, sem hann gat
kreist fram úr feröapelanum. Hann
hafði sömu verkanir og ýsópur —
jeg gleypti hann og sofnaði eins
og jeg væri skoíinn.
Daginn eftir. Jeg lá kyr, og mjer
var kalt. Fjelagarnir komu til mín
og jeg fann, að eina ráðið var, að
unna sjer hvíldar. Frh.
Sendið augi.
tímanlega.
Violanta.
(Framhald af Cymbelínu.)
---- Frh.
Violanta sagði henni nú frá öllu
því, er hún hafði sjeð og fyrir hana
hafði borið, þangað til Giovanna
kom henni til hjálpar,
Gamla konan horfði á hana þegj-
andi lengi vel og síundi við. Hún
horfði sorgbitin á svip í augu Vio-
löntu, er sakleysið og óttinn skein
út úr, jafnframt hryllingi við því,
er hún lýsti, og undrun yfir öllum
þessum ósköpum.
Þegar Violanta hafði lokið máli
sínu, sagði Giovanna:
»Já, barnið mitt! Jeg ætlaði að
vernda þig gegn því, að sjá nokk-
uð Ijótt í húsi mínu, en nú hefur
það ekki tekist. Hitt hefur enn með
guðs hjálp tekist að vernda þig
gegn því, að þjer væri íllt gert. —
Nú er einskis að dyljast lengur, —
hús þetta, er jeg veiti nokkurskon-
ar forstöðu, er háskaleg stofnun.
En jeg mun verja þig öllum óskunda,
— hjeðan verður þú ekki dregin,
nema yfirlík mitt. Jeg ætla að sofa hjer
inni hjáþjerí nótt,ogþá er þjer óhætt.
En á rnorgun skal jeg koma þjer hjeð-
an, þangað sem þú ert óhult. Hjer er
við ramman reip að draga, en
»Rauða augað« á of mikið undir
vitund minni til þess, að það hrífi
þig úr greipum mjer liíandi. Og
Rubeoli Iætur okkur ekkert ílltgera,
fvrir mín orð ver hann þig öllum
áföllum.
Violanta tók þegjandi í hönd
henni og tárfelldi.
V.
Frakkneski ræðismaðurinn í Ne-
apels, Adolphe de Morgant, sat i
einkaskrifstofu sinni, er þjónn hans
færði honum brjef með innsigli all-
rniklu.
De Morgant barón var maður við
aldur, lítill vexti, rauðhærður og
dökkbrýnn, en grár nokkuð í
vöngum. Hann hafði niðurtyppt