Vísir - 15.08.1914, Síða 2

Ví SIR
V í S I R.
Stœrsta biað á íslenska tungu.
Árgangurinn (400—500 blöð) kostar
erlendis kr. 9,00 eða 21/,, dollars, innan-
iands kr.7 00. Ársfj.kr. 1,75, mán kr- 0,60.
Skrifstofa og afgreiðslustofa í Austur-
s'ræti 14 opin kl. 8 árd. til kl. 9 síðd.
Sími 400. Pósthólf A. 26.
Ritstjóri Einar Gunnarsson
veniulega tii viðtais kl. 5—7.
(jEKLA-
RAMSÓKM-
STOFA
Gísla Guðmundssonar
Lækjargötu 14B (uppi á lofti) er
venjulega opin 11-3 virka daga.
3íovBuválJ\xs^\B\B,
Hrottaskapur þjóðverja.
Svívirðingu mikla segja bresk
blöð, að þjóðverjar hafi sýnt rúss-
neska sendiherranum og sveit
hans við burtför hans úr Berlín.
Skríllinn kastaði grjóti að vagni
sendiherrans, og í skríl þessum
voru margir menn er virtust vera
af hærri stiguin, gerðu hróp og
köll að sveit hans og svívirtu
hana á allar Iundir. C h r a p o-
w i t z k y sendisveitar ritari var
sleginn höfuðhögg mikið svo blóð
fossaði úr sárinu og er nú undir
læknishendi í Kaupmannahöfn.—
Belosselsku prinsessu, sem
er amerískur þegn, lúbarði prúð-
búinn gráhærður öldungur með
staf á höfuðið, bakið og herðar
og skríllinn hrækti í andlit henni.
Margar hefðarkonur og meyjar
sendisveitarinnar voru barðar,
særðar og hrækt á þær en menn
stórmeiddir, — þar á meðal var
prestur sveitarinnar stórmeiddur.
Til allrar hamingju voru börnin
neðst í vagninum svo þau urðu
varin fyrir meiðslum. Gremja
Rússa yfir framferði þessu er afskap-
leg sem,von er.Urðu lögreglumenn
í Pjetursborg að verja með vopn-
um höll sendiherraj Austurríkis!
brutumennörninaafstangartoppi á
fánastöng þýska sendiherrans og
brendu og brutu húsið að nokkru
Ieyti, sem áður var frá skýrt í
„Vísi“.
IAGKLEFJALL“.
Eftir Albert Engsiröm.
----- Frh.
»Við hittumst á íslandi, hann
var þegar búinn að ákveða ferðalag
og bauð okkur að fylgjast með.
Við tókum boðinu þakksamlega —
— en það kom á daginn að hann
ætlaði að hafa not af okkur, og
þegar við vorum ekki eins leiðitam-
ir og hann vildi, varð hann illur
Og svo þetla andstyggilega grey,
sem stöðugt sefurá hnjám hans!---
Bæheimskur prófessor í sönglist,
sextugt reifabarn, gengur meðal
manna og talar um Bach og »fúgur,«
Af því hann er góðsemin sjálf að
utan að sjá, getur maður þolað hann
nokkra stund, en það er nú fleira
til í Iífinu en Bach og fúgur. Jeg
tók honuin of vel í fyrstu, þess
vegna heldur hann að jeg þrái
hann stöðugt. Og einn dag segi
jeg það beint fram að mjer hafi
aldrei fundist neitt til um sönglist,
sjerstaklega hafi mjer ekki geðjast
að Bach og að mjer verði óglatt
hvenær sem jeg lieyri talað um
fúgu.
Hann leggur hönd sína á öxl
mjer setur upp raunasvip, og horf-
ir í augu mjer og brosir vandræða-
lega:
»Já, en, herra minn, þjer sögðuð
þó-----------
»Fyrirgefið, jeg hef ekkert sagt,
og jeg er hræðilega þreyttur, skal
og jeg segja yður. Jeg hangi varla
uppi, afsakið þjer!«
Og jeg stend upp og geng að
borði því er dr. Martin situr við.
Bæheimsmaðurinn með góðsemina
á andlitinu hristir sorgbitinn höfuð-
ið, svo að hvítu lokkarnir blakta,
og fer svo á stað að leita sjer að
nýrri bráð.
— Þeim mun skemtilegra var að
kynnast prófessor Birni Magnússyni
Ólsen, hinum nafnkunna föðurlands-
vini og ágæta mentaða fornfræðingi
einhverjum djúpfróðasta manni í
sögu íslands og íslenskri tungu.
Og jafn ánægjulegt er mjer að
minnast Ólafs Johnsens, fyrverandi
yfirkennara við stiftsskólann í Óðins-
vjeum; hann var gamall íslending-
ur með íslenska góðvild og evró-
peiska kurtcisi. Og etatsráð Ásgeir
Ásgeirsson, konungurinn á ísafirði
hinn mikilhæfasti maður, er við
Wulff eigum að þakka einstæða
gestrisni, að ónefndri hvalslönn
handa hvorum okkar fyrir sig, dýr-
mæta minjagripi frá íslandi. En
hann ljest nýlega á Indlandi.
Og öðrum góðum mönnum
kyntumst við þar, starfsmönnum við
Hið sameinaða, hermönnum, vís-
indamönnum. Það er ekki hægt
annað en kynnast fólki á langri
sjóferð. Það virðist vera auðveld-
ara á skipsfjöl en á landi, að miusta
kosti fyrir mig.
— Danskur herra einn, sem auð-
sjáanlega hefur ferðast mikið um
Suðurlönd, er stöðugt að halda fyr-
irlestra með ógnarlega miklum til-
burðum, sem koma manni til aö
halda að annaðhvort hafi liann ver-
ið í Hjálpræðishernum, eða hann
sje að æfa sig undir fyrirlestraleið-
angur, Hann er góður í málum,
talar frönsku, þýsku og ensku, og
ekkert mannlegt er honum ókunn-
ugt um, frá hinum þyngstu við-
fangsefnum heimspekinnar til hins
hversdagslegasta skyrtuhnappakryts
— allragagn sem sje.
— Ungur íslenskur stúdent auð-
sjáanlega úr afskekktri sveit, er að
ráfa um skipið eins og aflrauna-
maður á Iandsbyggðinni, og er dá-
lítið innskeifur. Hann ætlar sjer til
Kaupmannahafnar. Hann er sagður
vera gott efni í stærðfræðing og er
það atfðsjeð á hinum daufu og
dreymandi augum hans. Hann
hefur aldrei komist út fyrir land-
steina íslands fyrri. Og í Leitli
mun hann fyrsta sinni líta trje —
því jeg tel ekki lágt birki — bif-
reið, hundruð bifreiða. Og í Edin-
borg mun hann fá að sjá einhverja
fegurstu borgargötu í heimi, marg-
lyft hús, skraut — dálítið fjarlægt
að vísu, en enda þótt! Og hermenn,
skoska pípublásara í fylkingu, sem
eiga ekki sinn líka í afskekkta bæn-
um þar sem hann hefur alist upp í
forsælu basaltfjallanna. En ef til vill
hefur hann þegar sokkið of djúpt
niður í hyldýpi stærðfræðinnar til
þess að láta slíkt og þvílíkt fá nokkuð
á sig. —
Að loknum kveldverði syngur
íslenskur stúdent, verulega vel og
með djúpum og þýðum hljómblæ.
Hann er á Icið til Ameríku, ætlar
að ryðja sjer braut þar — eitt strá
á hafi mannlífsins. En úti á þilfar-
inu syngja stúdentarnir sem eru á
leið til Hafnar, þeir sem hafa ekki
ráð á að ferðast á fyrsta farrými.
Þeir syngja Eldgamla ísafold og
Bellmanns-söngva — kynlega út-
Iendingslega — og fleiri sænska
söngva. Þeim geðjast betur að Sví-
þjóð en Danmörku. Jeg heyri það
og veit það.
Frh.
Jón Krisijánsson
læknir
Amtmannsstíg 2. Talsími 171.
Massage, sjúkraleikfimi,
rafurmagn, böð.
Heima kl. 10 — 12.
Bogi Brynjölfsson
yfirrjettarmálaflutningsmaður,
Hótel ísland.
Annari hæð. Herbergi M 26.
Venjulega heima kl. 12—1
og 4—6
Talsími 250
Piöniusmjörið
Öraa
sem fæst nú í
JtijWóStt
er
besi os ódýrasi.
IÐUNN A R-T A U
fást á
Laugaveg 1.
JÓN HALLGRÍMSSON.
Líkkistur
og líkklæði.
Eyvindur Arnason
MAGDEBORGAR
BRUNABÓTAFJELAG.
Aðalumboðsmenn á íslandi:
O. Johnson & Kaaber.
SKRIFSTOFA
Umsjónarmanns áfengiskaupa
Grundarstíg 7, opin kl. 11 — 1.
Sími 287.
Fallegi, hvíti
púkinn
Eftir Guy Boothy.
---- Frh.
Alie þýddi fyrir konunni það
sem jeg sagði, cn gaf henni víst
einhverja von til húghreystingar, því
hún fjell til fóta mjer og kysti báða
skóna mína með dýpstu lotningu.
Svo hneigði hún sig fyrir Alie og
hvarf milli trjánna.
Alie leit til mín, stundi djúpt og
mælti:
»Jæja, Normanville læknir, — nú
skulum við fara að líta á sjúkling-
ana, ef þjer eruð reiðubúinn.«
Jeg kvað svo vera. Við fórum
út úr hliðinu og hjeldum niður stíg-
inn sem leið lá til nýlendunnar.
V.
Við gengum í boga umhverfis
fossinn fagra, er áður var getið, of-
an að húsunum á sljettunni. Var sú
leið vel valin, því hvergi sást bet-
ur yfir þessa svipfríðu sveit og
þorpið alt á hásljettunni. Við fór-
um gegnum kjarrskóginn, er jeg
kom yíir að húsi, eða rjettara sagt,
höll Fallega, hvíta púkans, — vöfð-
ust þar iðgrænar bergfljettur um
pálma og platanviðu, en blómprúð
brönugrös teygðu fram kollana
milli þeirra, mörg þeirra skrítin
mjög og skringileg eins og skæl-
andi barnsandlit. Enginn fær lýst
litblæ þeim og skrauti, er ljek yfir
þessari bendu af pálmum, blómum,
bambusrunnum og fjöllitum flækju-
grösum. Fiðrildi og bjöllur, svo
fagrar, að mig kitlaði í fingurna að ná
þeim í safnkassann minn, iðuðu þar,
liðu og skriðu blóm af blómi, en
páfagaukar, Nikobar-dúfur og aðr-
ir austrænir fuglar voru þar svo
margir, að augað hætti að veita
þeim eftirtekt. Sumstaðar var laufið
svo hátt og þjett, að hvergi sá til
himins gegnum það, en annarstað-
ar voru rjóður, þar sem sá á gnæf-
andi gnípur, er teygðust sem turn-
ar upp í fagurblátt himinhvolfið.
En þótt alt þelta væri dásamlega
fallegt, bar þó dularfulla konan af
því öilu, sú er nú gekk við hlið-
ina á mjer.
Á leiðinni röbbuðum við margt
saman, — um stjórnmálahorfur í
Norðurálfu, sem hún viriist þekkja
út í æsar, — um fegurðina í Aust-
urheimi, bókmentir og Iistir. En
þó var því einhvernveginn svo far-
ið, að hve langt sem við fórum frá
því, snerist samræðan alt af aftur
að starfi því er fyrir mjer lá og
drepsóttinni, er olli þessari æfin-
týraför minni til eyjarinnar.
Loks komumst við út úr kjarr-
skóginum og bjugguinst til að
ganga ofan snarbrattar brekkur, er
gerðar voru á einskonar tröppur
úr trje, svo auðveldara væri um að
fara, og lá trjerið þelta alla leið
þangað, er aðalgata þorpsins hófst.
Þesú litli bær var Ijómandi snotur
í sólskininu skæru og heitu, göt-
urnar beinar og snotrar með trjá-
röðum á hvora hlið, húsin lagleg
með Norðurálfugerð milli austrænna
kofa, einkennilega hlýlegra á svip.