Vísir - 15.08.1914, Qupperneq 3

V I S 1 R
Ótrúlegt virtist í fljótu bragði, að
dauði og drepsótt ættu þarna að-
setur, þar sem alt var jafn þrifalegt
og hollustusamlegt á að sjá. Satt
að segja varð jeg svo hugfanginn
af fegurð bæjarins um stund að jeg
stóð steinþegjandi og starði á hann
sem í Ieiðslu. Svo leit jeg á föru-
nautinn minn fagra. Frh.
PERLA.
Eftir
Guy de Maupassant.
---- Frh.
IV.
Hr. Chantal þagði. Hann var
sestur á knattborðið; í vinstri
hendinni hjelt hann á einum knett-
inum, en krepti hina utan um
tuskuna, sem við þurkuðum af
töflunni með. Á meðan hann tal-
aði horfði hann í gaupnir sjerog
virti vera viðutan. Hann hafði
sökt sjer niður í endurminning-
arnar, sem aftur vöknuðu í huga
hans, alveg eins og þegar maður
gengur til skemtunar á gömlum
fjölskyldugarði, þar sem hvert
trje, hver jurt, hver trjágöng, hver
rós yriviðurinn með stóru rauðu
fræunum, hvert skref vekurend-
urminningar úr liðnu lífi, einn af
þessum litlu ógreinilegu, en þó
hrífandi viðburðum, sem á mik-
inn þátt í gleði lífsins, líkt eins
og fyrirvafið gerir klæðið betra.
,. . Jeg stóð rjettfyrir framan hann
og hallaðist upp að veggnum og
hjelt á knattstafnum. sem jeg var
hættur að nota.
Eftir eina mínútu byrjaði hann
aftur: „En hvað hún var fögur
þegar hún var átján ára . . . og
svo yndisleg. Fögur . . . góð ...
göfug . . . og tæru augun. . . .
Jeg hef ekki sjeð önnur eins“
. . . Hann þagnaði aftur.
„Af hverju giftist hún ekki ?“
spurði jeg.
Hann svaraði,Jen þó ekki mjer.
það var orðið „giftist“ sem kom
honum til að úthella hjarta sínu
fyrir mjer.
„Hvers vegna. Hvers vegna ?
Hún vildi það ekki. Hún hafði
30 þús. kr. í heimanmund og
margir urðu til að biðja hennar,
... En hún vildi það ekki.
Ástæðuna fengum við aldrei að
vita. . . . þá kvæntist jeg frænd-
stúlku. sem jeg hafði verið trú-
lofaður í sex ár.
Jeg leit á hann, mjer fanst jeg
lesa huga hans, lesa eitt ef þess-
um voðalegu leikritum, (Drama),
sem að eins koma fyrir þau|ráð
vöndu hjörtu, sem ekkert hafa
að afsaka sig fyrir — eitt af þess-
um leikritum sem enginn hefur
þekt, ekki einu sinni þau sem
voru mállausar og dapurlegar
fórnir þess.
Alt í einu kom í mig djörf for-
vitni og jeg sagði: .
„þjer hefuð átt að kvænast
henni hr. Chantal.
Hann fór að skjálfa, leit á mig
og sagði: „Jeg kvænast ? . . .
hverri?“
„Ungfrú Perlu.“
„Og af hverju.“
YASABIBLIAN
er nú komin og fæst hiá bóksölunum í Reykjavík.
Bókaverslun Sigfúsar Eymundssonat.
r Stórt urval af ailskonar niðursoðnutra
1
svo sem: Jarðarber, Kirseber, Plómur (grænar og rauðar),
Fruit Salat o. m. m. fl.
í stórum og smáum dósum
nýkoinið í verslun
*
Jlviaasonav.
Sími 49.
Nokkrar stúlkur geta nú þegar
fengið atvinnu viðfiskverkun hjá
H. P. Duus.
Tveir litlir bátar
nýir eru til sölu.
NIC. BJARNASON
Sauðskinn
selur
Jón frá Vaðnesi.
Nokkuð af
þvottasápu
er nýkomið til
JónSfráVaðnesi.
HEYBINDINGAVJEL
af bestu gerð er til sölu
lyá
G. Gíslason & Hay
„Af því að þjer elskuðuð hana
meira en frændstúlku yðar“.
Hann leit á mig með einkenni-
legum afskræmdum uppglentum
augum og stamaði: „Jeg elskaði
hana! ... en . . . hver hefur
sagt þjer það ?“
„það er nú ekki mikill vandi
að sjá og það hefur náttúrlega
verið hennar vegna, að þjer
geymduð hjónabandið svona
Iengi“.
Hann slepti kúlunni sem hann
hjelt á í vinstri hendinni. tók
tuskuna með báðum höndum,
faldi andlit sitt í henni og fór að
gráta. Grátur hans var bæði ör-
vinglaður og hlægilegur. Tárin
streymdu út úr augunum, munn-
inum og nefinu, eins og svamp-
ur væri undinn. Svo hóstaði hann
hrækti, hnerraði, þurkaði sjer úr
augunum og fór svo aftur að
kjökra með þessu slokhljóði eins
og þegar menn skola hálsinn.
Jeg skammaðist mín, og mig
langaði ákaflega mikið til að hlaupa
í burtu. Jeg vissi ekkert hvað
jeg átti að gjöra, eða finna upp
á . . . og nú heyrði jeg rödd frú
Chantal í stiganum: „Hafið þið
nú ekki bráðum reykt nóg?„
Jeg opnaði hurðina og kallaði:
„Já frú við komum bráðum“.
því næst þaut jeg til hans,
greip í handlegginn á honum:
„Gætið nú að yður hr. Chantal.
Konan yðar kallar á yður. Reyn-
ið nú að jafna yður! Við verð-
um að fara niður“.
„Já, já . . . nú hvernig . . .
veslings stúlkan . . , segðu að
jeg komi strax.
„þá fór hann að þurka sjer
vandlega í framan með tuskunni,
sem í tvö; þrjú ár hafði verið
notuð til að þurka af töflunni.
Hann varð hræðilegur í andlitinu,
ennið, nefið, kinnarnar og hakan,
alt út klístrað í krít. Jeg tók í
hendina á honum og dró hann
inn í svefnherbergið hans. þjer
verðið að fyrirgefa að jeg hef
hryggt yður. . . . Jeg hafði enga
hugmynd um“.
Hann tók hlýlega í hendina á
mjer,
„ Já . . . já. . . . það eru marg-
ir erfiðleikar í þessu lífi“.
því næst deif h ann höfðinu
niður í þvottafatið. Jalnvel eftir
að hann hafði gert þetta, virtist
mjer hann ekki vera svo útlits
að hann gæti ládð sjá sig. En þá
datt mjer ráð í hug. þareð hann
varð órór þegar hann sá sjálfan
sig í speglinum, sagði jeg við
hasn: „þjer getið sagt að það hafi
farið ruslkorn upp í augað á yð-
ur, og þá getið þjer grátið eins
mikið og þjer viljið, án þess að
til þess verði tekið“.
Við fórum niður og hann neri
augað með vasaklútnum. Fólkið
varð hrætt, og ætlaði að fara að
leita að þessu sandkorni; sem
ekki var til, og svo var byrjað
að segja frá slíkum tilviljunum,
þegar þurft hefði að senda eftir
lækni.
En jeg gekk til ungfrú Perlu
og starði á hana gagntekinn at
ákafri forvitni, sem smátt og smátt