Vísir - 01.12.1914, Blaðsíða 2

V IS1R
Þýskir forlngar í breskum
einkennisklæðum.
Sem dæmi fífldirfsku þýskra njósn-
armanna má gefa sögu, sem er í
»Temps« 17. f. m.:
Stór grámáluð bifreiö með tveim
flöggum —annað þeirra var flagg
>Rauða krossins* — ók um þorp
nálægt Aisne; í framsætunum sátu
fveir Iiðsforíngjar í breskum ein-
kennisklæðum.
Lögregluþjónar stöðvuðu bifreið-
ina og kröfðust að fá að sjá vega-
bréf þeirra og heimildarskjöl. Drógu
Jreir þá upp vegabréf á hvítum papp-
ír undirritað af franska hermálaráð-
herranum. Einn lögregluþjónanna
kvað slík vegabréf eiga að vera á
rauðum pappír. »En þetta er eig-
inhandar undirskrift hermálaráðherr-
ans sjálfs«, sögðu liðsforingjarnir. •
LögregluþjÓnninn lét sér þá skýr- j
ingu nægja og leyfði þeim að halda
leiðar sinnar.
í næsta þorpi, sem bifreiðin kom
til var hún stöðvuð á nv. Liðsfor-
ingjarnir sýndu vegabréf sín, en lög-
regluþjónninn, sem stöðvað hatði
vagninn í þetta skifti var tortrygn-
ari en embættisbróðir hans hafði
verið, sagði aö vegabréfin æ 11 u
að vera rauð og að sér nægði ekki
undirskrift hermálaráðherrans, þreif
til skammbyssu sinnar og skipaði
liðsforingjunum að stíga niður af
bifreiðinni og fylgja sér til lögreglu-
stöðvanna. — Þar kom í ljós, að þeir
voru þýskir foringar, sem í ró og
næði voru að kynna sér herstöðvar
bandamanna.
50 gegn 5000.
Þegar Iið Belga hörfaði frá Ant-
werpen veitti belgiskur íþróltamað-
ur, Nyssen að nafni, Þjóðverjaher
mjög örðugt viðnám með fimtíu
manna sveit, sem hann var fyrir.
Þeir voru ein smásveitanna, sem
ætlað var að hamla því, að ráðist
yrði á meginherinn meðan hann
væri á undanhaldi. Á þessa fá-
mennu sveit réðust 5000 Þjóðverj-
ar hjá St. Laurent, og skoraði yfir-
íoringi þeirra á Belga að gefast
UPP> °g sagði þeim hvílíkt ofur-
efli þeir ætti við að etja og að hann
hefði þar að auki heihnikið af stór-
skotaliði, ef til þyrfti að taka.
En Nyssen svaraði sendiboðan-
um : »Segið yfirforingja Þjóðverja,
að eg vænti ekki skipana hans,
heldur áhlaupa hers hans, og að það
séu hermenn frá Liege, sem hér
séu gegnt honurn*.
í bardaganum, sem nú hófst,
gekk Nyssen fram sem hetja, og
þótt hann særðist þegar í byrjun,
hvatti hann menn sína og barðist
þar til ómegin seig á hann af
sárunum.
Þjóöverjar og HoIIendingar.
Fyrjr nokkru skaut þýsk hersveit
á hermenn úr landamæraverði Hol-
lands nálægt Nieuwenschaus. Varð
þýska stjórnin að afsaka þetta og
færði það til málsbóta, að þýska
hersveitin hefði álitið,' að Hollehd-
ingamir væru tollsmyglar.
Flóttamenn í Berlín.
»LIoyds Weekly News« getur
þess 22. f. m., að samkvæmt sviss-
neskuiublööum hafi þá verið komnar
til Berlínar milli 70 og 100 þús.
flóttamanna, sem flúið hafi undan
Rússum frá Austur-Prússlandi og
Silesíu.
Roberts lávarður.
Eins og þegar hefir fréttst hing-
að með skeytum, lést einn hinn elsti
og æðsti hersböföingi Bretaveldis,
Sir Frederick Sleigh Roberts, yfir-
hershöfðingi og jarl, sviplega á her-
stöðvunum í Norður-Frakklandi
Iaugardaginn þ. 14. nóv., 82 ára
að aldri.
Róberts lávarður fæddist af írsk-
um ættum í Cawnpore á Indlandi
30. sept. 1832. Hann komst ungur
í enska herþjónustu, og var upp
frá því ætíð þar, sem mest var
mannhættan í skærum þeim, er Bret-
ar áttu í nýlendum sínum í Asíu
og Afríku, og jukust honum æ með
aldri völd og virðingarmerki. Lengst
var hann í Indlandi, og var hann
þar æðsti hershöfðingi. Þá hafði
hann og yfirstjórn Bretahers í Búa-
stríðinu. Eftir það settist hann um
kyrt, hlaðinn heiðursmerkjum og
100,000 sterlings punda heiðurs-
launum frá þinginu.
Nú þegar indverski herinn var
kominn til vígstöðvanna, langaði
karlinn til þess að heilsa upp á
fornvini sína, Hann hafði verið af-
arvinsæll af þeim, enda kunni hann
tungumál Indverja flestum Norður-
álfumönnum betur og var auk þess
sagður hið mesta ljúfmenni. Hann
ferðaðist í bifreið víðs vegar meðal
aðalstöðvanna, en þá var veður vott
og ka'.t, svo aö hann fékk köldu og
upp úr því Iungnabólgu, er dró hann
til bana.
Útför hans var gjörð með hinni
I mestu viðhöfn heima á Englandi.
Konungur reit ekkju hans samúðar-
bréf með eigin hendi, og er slíkt
ekki títt. Asquith yfirráðherra
minntist hans í »ParIamentinu« og
kallaði hann elsta óg ágætasta her-
mann ríkisins og tóku ýmsir helstu
þingskörungarnir undir það. Her-
málaráögjafinn, Kitchener, samverka-
í maður lians í Búastríðinu, minntist
! hans og í lávarðadeildinni, mjög
hlýlega.
Útlendingar„ og jafnvel fjandmenn
Breta í þessum ófriði, unna Robert
lávarði einnig sannmælis. Þannig
er hans t. d. minst í þýska blaðinu
»LokaIanzeiger«:
»Til eru augnablik, jafnvel f ó-
friði, þá er hermaðurinn heilsar
3 óvini sínum með sverðinu, í stað
i þess að höggva því til hans, og
eitt af þeim augnablikum var, þeg-
ar Roberts lávarður dó«.
Roberts Iávarður var hvasseygur
og snöfurmannlegur og ágætur reið-
maður, en lítill vexti. Því var það
eitt sinn, er einhver »longintes« ætl-
aði áð gerá gys að honum og
sagilí: »Eg héfi oft heyrt talað
um yður, en —« (og hér skygði
hann hönd fyrir auga og rýndi)
»eg hefi aldrei séð yður«. En þá
svaraöi Roberts: »En eg hefi oft
séð yður, en aldrei heyrt yðar
getiö!< — Hann var drenglundað-
ur, enda trúði öðrum til dreng-
skapar, og aflaði þetta honum vin-
sælda. Liösmenn hans dýrkuðu
hann sem goð og óvinir hans urðu
að unna honum sannmælis. Þegar
Cronje'Búaforingi gafst upp, bjóst
hann við að verða skotinn, en Ro-
berts tók í höndina á honum og
sagði: »Þér hafið varið yður á-
gætlegac.
Á efri árum gaf Roberts sig
nokkuð við ritstörfum. Árið 1895
kom út bók eftir hann um Welling-
ton, og önnur 1897, sem hann
nefndi »Fjörutíu ár í Indlandi«. —
Hann er sonlaus, einkasonur hans
féll í orustu í Suður-Afríku, og
erfir því afsprengi dætra hans lá-
varðstignina.
Eimskipafélagið.
Þegar ófriðurinn byrjaði, báru
menn kvíöboga fyrir því, að skip
Eimskipafélags íslands yrðu eigi
fullger á hinum ákveðna tíma. En
uú höfum vér fengið vitneskju um,
að annað skipið, (Suður- og Vestur-
Iandsskipið) mun verða fullsmíðað
á hinum tiltekna tíma, eða því sem
næst.
Fyrir þessu skipi á Sigurður Pét-
ursson að vera, sá er áður var 1.
stýrimaður á Austra, og kynti sig
mjög vel. Hann dvelur nú í Dan-
mörku við loftskeytanám, því bæði
skipin eiga að vera útbúin með
loftskeytaáhöldum og á Sigurður
skipstjóri að annast loftskeytastöðina
á sínu skipi. Jón Erlendsson, sem
nú er stýrimaður á Sterling, verður
1. stýrimaður á Suður- og Vestur-
landsskipinu.
Júlíus Júlínusson skipstjóri kvað
hafa fengist til að taka að sér stjórn
Austur- og Norðurlandaskipsins.
Munu allir íslendingar bfða komu
hinna nýju skipa með glaðri eftir-
væntingu og hyggja gott eitt til
þeirra manna, sem stjórn skipanna
hefir verið falin á hendur.
(Austri.)
Orkneyjarog Shetland, er fiskUaust
sem stendur. (Ægir.)
Leiðrétting.
Herra ritstjóri!
Viljið þér svo vel gjöra að ljá
mér rúm í heiðruðu blaði yðar
fyrir örstutta leiðréttingu á skrif-
um hr. Jóns Halldórssonar og
samherja hans Harun ben Ali.
þeir slíta báðir orðið „auðvirði-
leg“ út úr setningu og láta mig
hafa haft það við um „útsetningu*
eða meðferð Busoní’s á laginu
wEcossaises“. það hefði ekki
verið svo ónýtt vopn á mig (!)
hvað það lag snertir, ef þarna
væri ekki með vilja reynt að
halla réttu máli. Jeg segi með
vilja, af því eg veit, að Jón Hall-
dórsson er vel læs maður og hygg,
að þessi Harun ben Ali sé það
líka, þótt nafnið sé tyrkneskt eða
persneskt. þessi umrædda setn"
ing mín er prentuð í Morgun-
blaðinu 28. tölublaði og hljóðar
svo: „Eg skal játa það, að mér
fanst þessi „útsetning“, sem kve
vera samin áf prófessor Bu-
soni í Berlín, auðvirðileg í saman-
burði við meðferð D’Alberts.“
það sér hver helvita maður, sem
á annað borð er læs, að það er
önnur merkmg, sterkari, í orðinu
„auðvirðilegur“, einu út af fyrir
sig, eða auðvirðilegur í saman-
burði við eitthvað annað betra.
Dæmi: Harun ben Ali er auð-
virðilegur listdómari, eða Harun
ben Ali er auðvirðilegur listdóm-
ari í samanburði við Jón Hall-
dórsson.
Annað hirði eg ekki um í grein-
um þeirra félaga. Mér finst
þar flest ekki svara vert og að
vel mætti ræða um mál þetta án
þess að hleypa í það hita, óbil-
girni og dylgjum, sem ekki er
gott að skilja. Jeg skil t. d. ekki
hvað Harun á við, þar sem hann í
sambandi við mig talar um að
„þegja í hel“ listamannséfni og
lít því á þetta sem nokkurskon-
ar óráð, hrotið úr penna hans af
eintómum ákafa.
Reykjavík 30. nóv. 1814.
Árni Thorsteinsson.
Síld- og fiskveiðar.
Hinn 19. október höfðu veriö
fluttar frá íslandi til Noregs 107,927
. tunnur af síld, er norsku skipin
hööu veitt.
Hinn 14. október var síldarafli
Hollendinga orðinn alls 302,086
tunnur, og var verð á henni frá
18-22,50 gyllini fyrir hverja tunnu.
í sunnanverðum Norðursjónum
hefir verið ágætur síldarafli, og
.byrjaði veiðin frá Yarmouth og
Lowestoft, um miðjan október. Að
eins fá skip stunda þá veiði nú, því
auk þess að hættan er mikil innan
um tundurduflin, þá er fjöldi fiski-
manna kallaður til herskipanna, en
þau fáu skip, sem hafa árætt á
j sjóinn hafa feng.ið ágætan afla-.
j Viö austurströnd Skotlands, viö
i
Yrt á asna.
Hafi það verið meining þess
manns, sem sendi »Vísi« »kálhausa-
braginn*, að svívirða mig með því
að stela minu fulla skímarnafni og
setja það undir þennan kálgrautar-
kveöling sinn, þá læt eg þenna
mann-níðing vita, að eg þekki hann
og get flett af honum gærunni þótt
hann sé ferfaldur í roðinu. — Máls-
hátturinn segir, að asninn sé auð-
þektur á eyrunum, og eins er þess'
náungi auðþektur af öllum hér a
»kálhausnum með gleraugun.
Reykjavík 29. nóv. 1914.
Pétur Páísson,
skrauíritari..