Vísir - 01.12.1914, Blaðsíða 3

VISIR
Allskonar
eldhúsáhöld
HT langódýrusi og hvergi úr meiru að velja. 18S8
Lanra Melsen.
(Joh. Hansens Enke).
Austurshræti 1 (miðtúðin).
Aætluð ferðaáætlun D. F. D. S.
1915.
E|s Cwej jtá yauipm-ltöjft 9. \aft. vestur).
- JDuoto - — Vött -
_ _ \Ok _ (fer norður
“ VeSta — — VO» um land).
- JSotxita- — -
kaupir ennþá
velverkaðar sauðargærur
fyrir kr 140 pr kfló
og
góða haustull
fyrir kr 2,20 pr kíló
Skrifstofa .
Eimskipafjelags íslands,
i Landsbankanum, uppi
Opin kl. 5—7. Talsími 409.
Vasaljós
fást í
VEESL. VEGrAMÓT
Laugaveg 19.
’Mítoal aj
vammaUstum
hjá Eyv. Arnasyni, Laufásveg 2.
Líkkistur
líkkistuskraut og Iíkklæði mest
úrval hjá
EYV. ÁRNASYNl Laufásveg2
3sUws^ta ^vvaSútww
(STENOORAFl) —
H H.T, Sloan-Duployan -
kennir Helgi Tómasson, Hverfis-
götu46.Talsími 177, heima 6-7e.m.
Bæði kend .Konlor*- & „De-
bat* Stenografi.
jpjkrautrítun <+
tek eg,—svo sem nöfn á bækur
og kort, allskonar heillaóskír og
ávörp. — Einnig dreg eg letur
i borða á likkransa.
(Nöfn og tölur, sein eiga að skraut-
rítast, sé greinilega ritað á blað, er
fylgi hverju stykki).
S’ct-UÆ aSáissoM.
Grettisgötu 22 B. (uppi).
Opinber
tikynning
frá skóvinnustofunni í Bröttugötu 5,
að lang best verður að láta sóla
skóna sína þar.
Virðingarfylst,
Guðjón Jónsscn.
allskonar, til mat*
ar og bökunar
fæst í
«Hlíf», (Orettisg. 26).
V efnaðarvöruverslunm
Laugaveg 24
Úrvals álnavara, tilbúinn fatnað ir
og prjónles.
LÁGT VERD. GODAR VÖRUR
Krydd
Póstkortabúðin
er opnuð á Laugaveg 5 (áður Vefnaðarvöruverslun Víkings).
• Stærsta og fallegasta úrval hæjarins. '
Ófriðar-póstkortin eru á förum.
Höllin
í
Karpatafjöllunum«
Eftir
Jules Verne.
Frh.
»Já, það getur greiíinn reitt sig
á«, svaraði þjónninn gamli hæg-
látlega.
»Og hvað Koltz hreppstjóra og
þeim viðvíkur, þá vita þeir nú
sjálfir vel, hvað þeir eiga að gera,
til þess að losna við þessa ímynd-
uðu anda í höllinni.*
»Vitanlega, herra greifi; þeir
þurfa ekki annað en gera lögregl- “
Unni í Karlsburg viðvart um, hvað
komið hafi fyrir«.
»Þegar, er við höfum borðað
morgunverð, leggjum við af stað,
Rotzko*.
»Já, eg skal hafa alt tilbúið.*
»Þegar við komum aö Síldaln-
um, leggjum við krók á leið okk-
ar og förum yfir Plesa.«
»En hversvegna það, ef eg mætti
»pyrja?«
»Mig langar til að sjá þessa
frægu Karpathahöll nálægt.«
»En hvaða gagn er að því, herra?«
»Ekkert, Rotzko minn góður;
þetta eru bara dutlungar, mér datt
þetta svona í hug, en það tefur
okkur varla meira en hálfan dag«.
Rotzko leist ekkert á þessa fyrir-
ætlun greifans, sem honum — og
hann reyndi ekkert að dylja þaö —
fanst vera stakasta heimska. Hann
hafði hingað til gert alt, sem hann
gat, til þess að halda greifanum frá
öllu, er gæti mint hann á hörm-
ungarnar, sem hann hafði orðið
fyrir, og þessvegna fanst honum
næsta heimskulegt að særa nú fram
skugga þeirra daga, sem aldrei gætu
komið aftur. En það var til lítils,
þó aö hann væri að malda f mó-
inn, því ekkert var hirt um öll
hans góðu rök. Ákvörðun greifans
var óbifanleg. Það var eins og
eitthvert óviðráðanlegt afl drægi
Franz til hallarinnar. Án þess að
hánn geröi sér grein fyrir því, þá
stóð þessi löngun hans vitanlega í
sambandi við viöburðinn nóttina
áöur— þegar hann þóttist heyra
rödd Stellu.
En var það draumur? Var þessi
yndislega rödd einungis fóstur í-
myndunar hans? Þegar hann var
að hugsa um þetta datt honum alt
í einu í hug, að þetta hefði verið
í sömu stofunni og viðvörunin til
Nick Decks hafði heyrst í, og sem
hann hafði ekkert hirt um.
Var það nokkuð undarlegt, þó
Franz langaði til að sjá með eig-
in augum höllina, sem var aðal-
áhyggjuefni ailra þorpsbúa? Nei,
fjarri því; auk þess ætlaði hann sér
alls ekki, að gera neina tilraun tii
að brjótast inn í höllina. Einungis
að sjá, hvernig hún liti út; það var
alt og sumt.
Franz von Telek sagði vitanlega
engum þorpsbúa frá fyrirætlun sinni.
Og þegar þeir fóru áleiðis til Síl-
dalsins, efaðist enginn maður um,
að þeir væru á leiðinni til Karls-
burg. Til allrar hamingju hafði hann
tekið eftir því, þegar hann var uppi
á hæðinni, að það lá annar vegur
yfir Eldfjallgarðinn en sá, er bænd-
urnir voru vanir að fara. Hann lá
frá rótum Retyezatfjallsins og var
ef til vill dálítið lengri en hinn, en
það gerði ekkert ú!; »g (jreifinn
sá, að færi hann þennan veg, þá
gat hann komist alla leið upp á
Orgall-hásléttuna, án þess að Koltz
hreppstjóri eða nokkur annar gæti
haft hugboð um það.
Þegar leið að hádegi bjuggust
þessir tveir göngumenn til ferðar,
eftir að greifinn hafði borgað reikn-
ing Jónasar, sem óneitanlega var
nokkuð hár, en sem veitingamað-
urinn hafði rétt honum með ást-
úðlegu brosi.
Koltz hreppstjóri, Miriota fagra,
Hermóður kennari, Patak læknir,
Friðrik fjárhirðir og margir aðrir
þorpsbúar höfðu hópast að, til þess
að kveðja ferðamennina og óska
þeini góðrar ferðar.
Jafnvel skógarvörðurinn var kom-
inn. Þetta var í fyrsta sinn, sem
hann fór út úr svefnherbergi sínu,
og unnusta hans var feikilega glöð
þegar hann sagði, að hann væri
rétt að segja orðinn alheilbrigður,
en þann árangur þakkaði Patak
læknir vitanlega eingöngu sinni frá-
bæru snild.
»Verið þér sælir, Nick Deck«,
sagöi greifinn og sneri sér að honum,
»þér og unuivAWn yðar elskule^a.t