Vísir - 15.12.1914, Page 3

V18IR
Sfcóf atnaður
SÉLDUR MF.Ð STÓRKOSTLEGUM
AFSLÆTTI MEÐAN BIRGÐIR ENDAST.
5^UUS
kaupir ennþá
velverkaðar sauðargærur
fyrir kr 1.40 pr kíló
og
góða haustull
fyrir kr 2,30 pr kíló
Peningabuddur og veski
STÓRT OG ÓDÝRT ÚRVAL
Starla Jónsson.
NYJA VERSLUNIN
— Hverfl8götu 34, áöur 4D —
Flestalt (yst og inst) til kven-
atnaðar og barna og margt fleira.
DAR VÖRUR.
ÓDYR VÖRUR.
Kjólasaumastofa.
Allir íslenskir kaupmenn
skifta eingöngu við hina alinnlendu
brjóstsykursverksmiðju
Lækjargötu 6 B.
Mentholsykur, bestur gegn hæsi
og brjóstt.vefi.
Magn. Th. S. Blöndahl.
KJOLA- OG SVUNTUTAU
UM 50 STRANGAR VERÐA
SELDIR TIL JÓLA MEÐ OG
U N D I R INNKAUPSVERÐI.
SUM MEÐ HÁLFVIRÐI.
- NOTIÐ NÚ TÆKIFÆRID I -
Sturla Jónsson.
(STENOGRAFI) —•
H H.'T, Sloan-Duployan-
kennir Helgi Tóniasson, Hverfis-
götu46. Talsími 177, heima 6-7e.m.
Bæði kend „Konior& „De-
bat“ Stenografi.
Barna-
leikföng
seljast mjög ódýrt
Sturla Jónsson
Skrifstofa
Elmsklpafjelags íslands, I
i Landsbankanum, uppi
Opin kl. 5—7. Talsími 409.
Líkkistur
líkkistuskraut og líkklæði mest
úrval hjá
EYV. ÁRNASYNI Laufásveg 2.
Með s/s Botníu kom afarmikið
úrval af sjölum
wm
I £ög
metvti
GUÐM. ÓLAFSSON
yfirdómslögmaður. Miðstræti 8.
Sími 488. Heima kl. 6—8.
ÓLAFUR LÁRUSSON
yfirdómslögm, Pósthústr. 19.
Sími 215.Venjulega heimakl. 121/,—
2 og 4—57,-
A. V. TULINIUS
Miðstræti 6. Talsími 254.
Eldsvoðaábyrgð hvergi ódýrari.
Sæábyrgðarfél. Kgl. oktr.
Skrifstofutími 10—11 og 12—1
Bjarni P. Jehnson
yfirdómslögmaður,
Sími 263. Lækjargötu 6A.
Heima 12—1 og 4—5.
Bogi Brynjólfsson
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Skrifstofa Aðalstræti 6 (uppi).
Venjul heima kl. 12-1 og 4-6 síðd.
Takími 2FJO.
Fallegi livíti
púkinn.
Eftir
Guy Boothby.
Frh.
Skipunum hennar var hlýtt ná-
kvæmlega, og áður en langt leið
var skipið komið svo nærri oss, að
greina mátti svarmerki þess. Nú
var alveg komið logn og sjórinn
var sléttur eins og spegill.
Þegar það var naumast meira en
tvær mílur frá okkur, sneri Alie
sér að skipstjóranum og sagði:
»Eg held, að það sé nú komið
nógu nærri. Látið þá nú vita að
við ætlum að fara að senda bát.
Meðan hún var að segja þetta,
kom upp röö af flöggum á póst-
skipinu.
Walworth las úr þeim í sjónauk-
anum, sem hann hélt á í hendinni.
»Þeir vilja vita nafnið á skipinu*.
»Svarið þér: »Lystiskútan Sagit-
tariuSi eign Melkards lávarðar, á
*e>ð frá Rangoon til Nagasaki.«
Hann er einn af sfjórnendum fé-
lagsins, svo að mér þætti undarlegt,
ef þetta kæmi þeim ekki til að
sinna okkur undir eins.«
Þetta var rétt hjá henni, því að
áður en þeir höfðu ráðið úr þessu
skeyti, gáfu þeir annað.
Aftur þýddi Walworth það, og
var það nú á þessa leið:
»Sendið bátinn yðar.«
»Hafið bátinn til«, sagði Alie.
Walworth og hái maðurinn, með
örið á andlitinu, sem eg hefi þegar
nefnt og Patterson hét, fóru nú
þegar aflur á, og áður þrjár mín-
útur voru liðnar, var þegar búið
að hleypa niður bát Alie sjálfrar og
manna hann. Eg sá að Walworth
var fyrir á honum, og tók eg nú
upp sjónaukann, sem hann hafði
skilið eftir á þiljuljóranum, og beindi
honum á póstskipið, sem nú var
ekki míiu frá okkur. Það var mynd-
arlegt til að sjá. Þessi stóri skrokk-
ur lá svo örugglega á kyrrum sjón-
um, eins og hann væri þess ai-
búinn, að bjóða höfuðskepnunum
byrginn, hverju sem viðraði.
í þessum sterka sjónauka, sem eg
hafði, gat eg greint a!t nákvæmlega,
og var það auðráðið af því, hve
fáir-voru á þil um uppi á skipinu,
að þar var eitthvað óvenjulegt á
ferðum. Nú var báturinn okkar
kominn að skipshliðinni, og var
hleypt niður stiganum. Svo virtist,
sem einhver ráðstefna ætti sér stað
á stjórnpallinum, og eftir nokkur
augnablik sást maður fara upp og
ofan stigann, sem þangað lá. Fáum
mínútum sfðar gengu tveir menn
niður skipsstigann, og nú sneri báf-
urinn okkar við og kotn aftur í
átlina til okkar.
Þegar hann var kominn miðja
vega, varð mér litið fram á. Mér
til mikillar undrunar voru nú horf-
in reiöaslitrin, sem óprýtt höfðu
skipshliðina fám augnablikum áður,
og jafnvel borðstokkurinn var kom-
inn í samt Iag aftur og orðinn jafn-
fallegur og áður. Meira að segja
var nú tjöru-segldúkurinn, sem skýlt
hafði miðþiljunum, tekinn burtu,
og þegar báturinn var kominn þrjá
fjórðu hluta af leiðinni frá eim-
skipinu til okkar, þá var búið að
afhjúpa og reisa upp reykháf. Yfir-
maður skipsins kom nú aflur á.
»Er alt tilbúið, Mr. Patterson?«
spurði Alie.
»Alt, frú mín«, svaraði, yfirmað-
urinn, og leit til bátsins.
»Ergufuþrýstingurinn á hámarki ?«
»Já, fyrir fimm mínútum síðan.«
»Gott er það. Kallið þá hvern
mann á sinn stað og verið við-
búnir að taka á móti bátnum, þeg-
ar hann kemur að skipshliðinni«.
Þegar hún hafði Iokið máli sínu,
blés yfirmaðurinn' í hljóðpípu, og
skipshöfnin, sem hingað til hafði
verið látin vera niðri undir þiljum,
kom nú á augabragði upp á þilfar,
og skipaði sér hver þar, sem hann
átti að vera. Upp við framsigluna
tók eg eftir einhverri undarlegri
vélasmíð, og myndi eg hvenær sem
var ella hafa spurt til hvers þetta
væri notað, en nú var sá svipur á
andlitinu á Alie, að mér þótti ráð-
legast að vera ekki of forvitinn.
Loks kom báturinn að. Skips-
stiganum var hleypt niður og einu
augnabliki síðar kom Walworth
upp og með honum stórvaxinn
maður og luralegur á velii, með
þungbúið og ástríðufult andlit og
lítil hreysikattar augu, hrokkið yfir-
skegg og dökt hár.