Vísir - 28.01.1915, Qupperneq 2

Heimspeki tvítugs manns.
Sftir Vilhjálm Slefánsson.
A hjarta mitt leitar kend í kvöld,
er kærleikur skaparans
í öndverðu gaf sem leiðarljós
í lífi hvers óbreytts manns,
þvíjastin e’r lögniál — alheimsmál,
hver einasta sál það kann;
hún veitir því ytra veg og skraut
og vermir hinn innra mann.
Pað stórt er að vinna sigursveig,
í sögunni dýrð og hrós,
í frægðarverkum og skörungskap
að skína sem fagurt ljós;
en öll þau verðlaun, sem veröld á
frá vald hafa nokkurs íands,
eg fyrirlít — kýs mér konuást
og kongsríki óbreytts manns.
Þó glaumurinn nafn mitt hefji hátt
í hrósi’ er mér engin þægð;
því konunnar ást, sem óð minn söng,
skal aldregi mæld við frægð;
og engin virðing, sem veröld á
frá «aldhafa nokkurs lands,
má komast til jafns við konuást
í kjörum og líðan manns.
En bregðist himnesk og heilög ást
og hlotnist ei þér né mér,
þá dyljum sorgir og dáið lif,
með drengskap við hvað sem er.
Því þeir, sem ölturu bygðu best,
og brautsmiðir sérhvers lauds,
eru’ kappar, sem hlutu ’ei konuást
né kongsríki óbreytts manns.
S g- Júl- Jóhannesson þýddi.
Aíhs. Það er öllum fslendingum Ijóst, að Vilhjálmur Stefáns-
son hefir getið sér og þjóð sinni ódai ðlega frægð með ieiðum
sínum, en að hann sé einnig stórskald, pað vita suuur et til vii'
ekki. Þetta kvæði sem hér birtist er frumo’kt á ensku og prenlað
í skólablaðinu »The Student* í Grand Forks. Herra Paul Bjarna-
son í Wynyard, Saskatchewan, skólabróðir Vilbjálms og vinur hans,
hefir það blað undir höndum og eru þar ileiri kvæði eftir Vilhjálm.
Mér þótti þetta svo undurfallegt, að eg þýddi það.
Eftir þeim fáu kvæðum að dæma, sem eg hefi séð efcir Vil-
hjálm, hefði hann vafalaust getað rutt sér braut að háu sæti nieðal
enskumælandi skálda, ef hann hefði Iagt það fyrir sig. — þýð.
L.h.
‘Jvá oJvxSwuwv.
Þjóöverjar hóta,
Bretar þykjast ætla að svelta oss
inni, sem melrakka í greni, segja-
Þjóöverjar. En þeir gá ekki að því,
«ö þar eru þeir að ógna Belgíu og
rvorður-Frakklandi, því að alþjóða-
Iðgum gætum vér tekið þaðan hvern
munnbita til þess að forða oss
hungri. Eða hvað segja Bretar um
það, ef vér tækjum upp á því, að
láta breska herfanga hér í landi
ekki hafa annan mat en þann, sem
Bretar vildu senda þeim ? Vér segj •
um ekki aö vér munum gera þetta,
en vér erum að eins að sýna hvert
þaö stefnir, að fylgja fram enskum
skilningi á þjóðaréttinum.
Enn fremur segja Þjóðverjar:
Frakkadindlar í Vestur-Svisslandi
þreytast ekki að svívirða oss og
her vorn, þótt landið eigi að heita
hlutlaust. Hið eina rélta svar við
þessu er það, að enginn einasti
Þjóðverji fer tíðar i skemtiferð þang-
að og enginn einasti Þjóðverji skal
kaupa nokkra vitund af vörum það-
an héðan í frá. Það er víðar fall-
egt en þar, og klukkur og súkku-
laði getum vér búið til eins vel
eía betur en þeir.
Landvarnarskylda.
Raddir hafa heyrst um þaö í
breska þinginu, að ef það skyldi
sýna sig, að Bretar gætu ekki fengið
nógan her á annan hátt, þá væri
það ekki umtalsmál, að þeir yröu
að lögleiða almenna landvarnar-
skyldu. Væri rétt að taka þegar til
að undirbúa það mál, svo að ekki
þyrfti að demba lögunum á þjóð-
ina óviðbúna. Þessar skoðanir
mættu þó töluveröri mótspyrnu hjá
ýmsum. Sögðu þeir, að ekki dygði
að leggja sama mælikvarða á fram-
Iög Breta til ófriðarins og hinna
annara bandaþjóða þeirra. Það sé
htutverk þeirra, að beita sér aðal-
lega fyrir ófriðnnm á sjó, en ef við-
skiftalíf þjóðarinnar yrði fyrir þeim
hnekki, sem við mætti búast að sam-
fara yrði almennri herskyldu, þá
myndi muna enn meir um þau ó-
þægindi, en hitt, þótt herinn yrði
nokkrum þúsundum fámennari, en
ætlað var.
Loftskipaárásir.
Það hefir fyrir skömmu verið haft
eftir Kitchener jarli, að hann telji
loftskipaárásir engan hemað. Og að
kjálfsögðu munu margir telja það
brot á þjóðarétti, að kasta sprengi
kúlum frá loftförum á aðrarborgir,
en hergagnastöðvar eöa kastala, engu
síður en t. d. skothn'ð þýsku her-
skipanna á óvíggirtar borgir á aust-
urströnd Englands.
»Hamburger Zeitung* frá 12. þ.
m. ræðir það efni, hvort leyfilegt
sé að skjóta á London. Blaðið
bendir á það, hve afarmikilsverð
höfuðborgin sé öllum hernaði Breta,
þótt ekki sé hún vígi í strangasta
skilningi, þar sem þar sésvomikill
auður og margskonar hjálparmeðul
saman sðfnuð. Þá séu þar og skipa-
smiðjur, hergagnabúr og alls kop-
ar forðabúr, og þar Iiggi jafnvel
herskip. Þá er bent á brýrnar yfir
Thems og allar járnbrautirnar, og
hve mikils það væri vert, að geta
skemt þetta. Nú sé það einmitt
rauði þráðurinn í öllum hernaðar-
reglum, að ráðast á alt það, er sér-
staklega gagnar óvinunum í hern-
aðinum, og hægt sé að slá margar
flugur í einu höggi meði því að
ónýta. Lundúnaborg sé einmitt slík-
ur staður, og megi því neyta allra
vígvéla til þess, að eyða hana, og
þá ekki hvað sfst með loftskipa-
árásum.
Dýralíf
f heimskautalöndunum.
--- Frh.
Niður úr efra skolti rostungsins
skaga höggtennurnar (2) og eru
þær alt að ni. á lengd, og vegna
þeirra er það, að hann sýnist svo
hermannlegur. Annar?. er hann alls
ekki fiíður né aðlaðandi,
Lítil, rauðdröfnóit auyu, hmkk
óttar gnnir með útstæðum köe p
um, stinnum og gildum er alt það,
sem ung »rostungsmey« helirniðl-
um sínum að bjóða.
Vegna þess, hve fætur rostunes
ins eru stuttir, á hann örðuet með
að hreyfa sig á þurru, en sefur þó
uppi á ísnum. Hann lif r e-t a
skeldýrum, sem hann yré'ur i'r
j sævarbotni með framtönniinum. Fé
lagslífi miklu lifir hann ; eru rost-
I ungar t. d. oft saman á sumrin svo
j hundruðum skiftir og ávalt með
ísnum. Öskur þeirra er einkenni-
legf, og heyrist það og þekkist
langar leiðir.
Ef skotið er úr byssu í rnstunga.
hóp, þá kemur heldur en ekk: hi
ing á. Gömlu rosfu- >aruir si
af öllum mætti og tey ja há>s o
höfuð upp úr sjónum h nir • ng
flýia, en sælöðrið be<’»<íi ••••
milli vaygandi iakaboi ann . ;
leið og hóparnir sleyp,- sér i sjó-
inn, og upp úr djúpinu heyrast |

MUNIÐ
þið eftir
SMJÖRLIKINU^
hollenska
blAu pökkunum ferstrendu
sem fékst í
NYHOFN
nú er það loksins !í
K O M I Ð
@^'5===??5==^5=5!’s—•%■"—••'£—?'.'i—r-'
RJTTAIT MARGARINE 'gj
dimmir rómar frá þessum sárreiðu
sævarjötnum.
Alt f einu skjóta þeir svo koll-
unum upp með báKhliðmm ; þeir
viðra sig og hrína og eru albúnir
í oddaklið. Sk’ftir þá mestu að
vera svo fjarri þeim, að þeir > ái
ekk; að trygja tennurnar upp á
borðstukk'nn, Takist þeim það, þá
tek-t þeim oftast að hvol'a bátnum,
og þá mega veslinns setveiðimenn-
un r b ðja fyr r sinum bemuni, Á -
ur á límtim má f- þ ð h. <ta d g
legt brauð við Svalbáiðastiéndm,
að svo fæ'i, . ið-in v;• 1» • m >rma
bölniiðn, er h 1 ‘ tyæf.) a oið'ð
Þ Inn /eiðamenn o
krappm d.ns meo hríðsk.tahy
nútíuians i hnmt. ,
Besi hpft þ ð leyn-.. ð u<>ih
hií’skotahy- ur n nrae t*-n«ka skulla
jafnfr.nit
S e i n 1 e g 11 n d i 1 eru r argar í
hei-m -kaijta ö.idunum. mír em
að et . me ér á lengd, ■ ð 'r þ'i i
metra angir. Þeir lif,i k ‘
oe lir'dýrúm, setr; úir þa «>.. it'nr
af. Úil mirnir eru sinfiir og á sél-
urint' þvt örðugt um br- yfin n á
í«num eins og rostungurinn Húð-
m er þa n stuilu, gljáandi hán oy
fitulag ð rndir henni rhjög þykt
Se nutn er lélt um að kafa og
petur jafnvel verið í kafi hal'a kl-
s'unrt eða lengnr.
Þann hluta ársins, sen í- n" er
þéttari, tiggur selurinn við vak'rn-
ar, andar upp um þær eða skríð-
ur upp á fsinn, hggur þar og s’e kir
sólskínið. Þar kæpa margar sela
leirtino'r snemma á vori", n ••>■•
undir bérum himni, er> stu/n ;m
hyggia þeir snjóhús yfir vaki r.ar
li' þess.
kóparnír fæða«f mj ••• 'oðnjr
ver það þá kuldanum, samt fara
þeir ekki í vatniö fyrstu vikurnar.
H v a I a itæ g u n d i r e' v ýms 1
þarna norður frá. Tíða«t er. ná-
hveh'ð. Einkenni þess er skö. •».> * - •
tönn tveggja metra löng og gor n
snú'r’. pað verður um 6 m, la» t.
Þ r • rn og hv-'ir, sem dvfli <
h l' i höhlin •
Ýmsar fi-kafp. ndir eru þ*r, >
•»fn*-mik'ð af iax o nrrifta i n • .
jirri' 5 O* ?»•
Gri nptland', h *• han
frjósa eigi á veturnt. Svo 1 •
er laxinn þar og lostætur, að hann