Vísir - 09.02.1915, Blaðsíða 2

V í S I R
Excelsior.
Excelsior ! Eg er á leiðinni upp
á kvistinn minn. Þreifandi myrkur,
eg fálma mig áfram af gömlum
vana. Það er gripið fyrir kverkar
mér.
Eg hefi aldrei sterkur verið og
því síður áflogahundur, enda datt
mér ekki í hug að veita viðnám.
»Vægð!« hrópa eg, og reyni að
komast áfram, en það var engin
vægð né miskunn hjá Magnúsi. Alt
í einu slitnar eitthvað og mér er
síept. Skyrtum, brókum, nærskjól
um og serkjum rignir r.iður fyrir
fætur mér. Þvottasnúran á loftinu
fyrir framan dyrnar hjá mér hafði
skorist í sundur á barkakýlinu á
mér.
Eg kemst að hurðinni og opua.
Kaldan gust leggur á móti mér. Eg
er kominn heim til mín. Eg kveyki
Ijós, fer úr frakka frá Anaeraen og
f!eygi mér upp í dívanskrifii frá
Jónatan, svo brakar í. »Þú hefir
cinhvern tíma borið þyngra* (eg er
lítill og pervisalegur), segi eg ön-
ngur við dívaninn og var eins og
3. löppin ýskraði »já«.
Eg fór að hugsa, því í kvöld
ætlaöi eg að skrifa og verða heims-
frægur maður.
Excelsior! En sá andskotans
kuldi. Eg upp af dívaninum hrtð-
skjálfandi. Griðkan hefir þá gleymt
að Ieggja í.
Á boröinu liggur miði (pappír-
inn frá Jóni Ólafssyni): »Ko'alaust«.
Eg fer að efast um, að eg verði
frægur fyrir kvöldið það í kvöld,
tek á rás hringinn í kring um borðið
með bæxiagangi og boðaföllum og
elti skuggann minn, líkt og Echo
forðum elti Narcissos, eða Kjartan
rakari Helga í Brennu í kring um
Austurvöll á kvöidin, er þeir kömu
úr leikfimi frá Túlla. En mér hitn-
ar ekki að heldur.
Eg verð hræddur um, að »íde-
urnar« kunni að frjósa úr mér, og
fer að leita að föstu hugsunarsam-
bandi. Excelsior! Hærri. Alt
hækkar. Kol'n hækka, sólin hækk-
ar og litli strákurinn, sem eg eign-
aðist í fyrra með henni Gunnu á
Laugaveginum, hækkar hjá mér
skuldasúpuna um leið og hann
hækkar sjálfur. Skítt með það!
Eg ætlaði einu sinni að verða
ritstjóri og fékk mér því sinn ár-
ganginn af hverju, Morgunblaðinu
og Vísi, til þess að læra ritháttinn,
Blöðin lágu í bunka í ofnskotinu.
Eg þríf handfylli mína af Morgun-
biaðinu, treð því inn í ofninn, helli
á brensluspíritus — leyfum mínum
frá því í gær — og ber eldspítu
að. Það lifnar ekki. Eg ríf blöð-
in aftur út úr ofninum. »Það er
engin von að lifni í Morgunblað-
inu«, segi eg í vonsku, treð fjórð-
ung af Vísi inn í ofninn og reyni
að kveykja sem fyr.
Það vill ekki loga. Eg verð hissa
og gæti að hvað valdi. Jú, myndi
ekki blaðið með blávatnsgreininni
hans Péturs Pálssonar hafæ slæðst
með inn í ofninn,
Jæja. Það átti ekki fyrir mér að
•iggja) aö kveykja upp í ofnskratt-
anum og því síður að drepast úr
kulda á einu kvistherbergi í Rvík,
svo eg lét duga að bölva á þess-
um 7 tungumálum, sem eg hefi
lært, og þaut niður stigann. Tungl-
ið var fult og óð f skýjum. Eg
vafði að mér frakkanum, fékk mér
skro og spýtti út um hægra kjaft-
vikið eftir megni. Mér verður geng- j
ið niður að Iðnó. Þar er verið að I
leika Galdra-Loft. »Það er þó heilt
þarna inni«, hugsa eg — og inn
með hann, Funheitt og notalegt.
Leikurinn er að byrja. Eg renni
augunurn yfir áhorfendur. Hægra
megin — upp við vegginn — höll- \
uðust hálfsprotnar ungmeyjar þessa
bæjar, en vinstra megin stóðu nokkrir \
taðskeglingar og sendust þau ást-
arörfum á þvert yfir salinn, yfir
höfuð feöra sinna og mæðra — og
yfir höfði Jóni — og lenti ein
þeirra í appelsínu, sem Guðjón úr-
ari var að láta upp í sig.
Nú er tjaldið dregið upp. Leik
urinn byrjar. Allir líta aö vísu við,
en flestir eiga þó enn þá eitthvað
óunnið fyrir sjálfa sig. Suinirhósta,
aðrir ræskja sig, einn spýtir um
tönn, noklcrir taka í nefið. Kven-
fólkið skrælir appelsínur, sýgur þær
í ákafa eða rjálar við bréfpoka, sem
þær éta sætindi úr.
Stilla, o, stilla. — Eg venst smám
saman þessum klið og reyni að
fylgjast með, því eg finn, að þjóð-
söguandi leikritsins er sern óðast
að koma yfir mig.
Galdra-Loftur er nú kominn á
klæðið og syngur : »Fljúgðu, fljúgðu
klæði« elc. og eg er í 7. himni.
Alt í einu rífur nýr hávaði mig upp
úr þessum sæludoða.
Hurðinni er hrundið upp og inn
kemur, að því er mér virtist, lög-
regluþjónn; líktist hann þessutn
margeftirspurða milliliði á milli
manns og apa. Stappaði hann nið-
ur ca. 100 pd. þrúgum, eins og til
að minna Galdra-Loft á, að halda
sér á mottunni.
Enda flaug hann skamt.
Það hljóðnaði aftur. Eg kemst
í »stemninguna« að nýju og vagga
mér þar um hríð.
Ekkí, hrekk upp á ný ! En það
eru ekki illu andarnir hans G.-Lofts,
heldur einhverjir uppi á lofti, sem
ríða nú húsum.
Stendur heima. Mér er sem eg
heyri »óminn af Morgunroðanum á
fslandi, sem aldrei gengur til við-
ar« vera í eltingaleik við Svein há-
vaða út af hálfnöguðum hangikjöts-
legg. Eða var það kanske engill,
sem féll — ofan stigann ? Eg
týndi »stemningunni« og fann hana
ekki alt kvöldið.
Eg varð fullnr og hefi verið þaö
síðan. Ef svo skyldi vilja til, að eg
findi ræfilinn af »stemningunni«
seinna, skal eg láta ykkur vita, En
eg heiti afleitlega löngu nafni, þið
fyrirgefið. Verið þið sæl.
Nomina sunt odiosa.
tec>sU\t\a
frá J, Schannong.
Umboð fyrir ísland :
Gunhild Thorsteinsson,
Reykjavík.
Um veðrið
e f t i r
Jerome K Jerome.
---- Frh.
Eg óska, að þessi kaleikur víki
frá mér, en eg hræddur um, að
það gaugi ekki vel. Mér líður
hörmulega á hverjum degi þegar j
for er, og það er eins og himnesk
fróun fyrir mig, þegar eg get farið
úr forinni í rúmið, burt frá öHu
saman. Mér finst alt ganga öfugt
í vondu veðri. Eg veit ekki hvern-
ig á því stendur, en einhvern veg-
in er það þannig, að mér finst
vera fleira fólk á götunurn þegar
rigning er, heldur en annars, fleiri
hendur, fleiri barnavagnar, fleiri
kerrur og fleiri vagnar heldur en
nokkurntíma áöur, og alt þetta rakst
miklu fremur á mig þá en ella; mér
finstað allir séu afleitir — nema eg
sjálfur — og þetta gerir mig alveg
óðan. Svo finst mér líka, að eg beri
miklu meira þegar rigning er, held- ;
en þegar veðrið er gott. Og þeg- j
ar eg hefi stóra tösku, þrjá aðra
pinkla og dagblað í höndunum, j
og svo fer alt í einu að rigna, þá |
er mér ómögulegt að opna regn- ;
hlífina mína.
Þetta minnir mig á eina tegund
af veðri, sem mér er meinilla við,
og það er hið svokallaða aprílveð-
ur, (það er kallað þetta af því, að
það kemur aldrei fyr en í maí).
Skáldunum finst það fjarska fallegt.
Þeir líkja því við kvenfólkið, af
því að það stendur aldrei á steini
með það fimm mínútur í einu, og
svo halda þeir að það hljóti þess
vegria að vera ákaflega yndislegt.
Mér fyrir mitt leyti finst ekkert í
það varið. Slíkar leiftur-breytingar
geta, min vegna, verið góðar hjá
kvenfólkinu. Það er ekki vafi á
því, að það er meira en lítið gam-
an að fást við fólk, sen. hlær eina
stundina aö engu og grenjar svo
á næsta augnabliki út af því sama.
Fólki sem fussar og sveiar, sem er
öskureitt og ástúðlegt, sem er bæði
í illu og góðu skapi, sem er nöldr-
andi og þegjandi, sem er heitt og
kalt, alt á einni mínútu. (Þiö mun-
ið, að það er ekki eg, sem segi
þetta, það eru skáldin, og við skul-
um láta þá vita það). En veörið
er sýnilega hálfu verra en hitt.
Tár kvennanna gera mann þó tæp-
lega rennandi blautan, en það gerir
regnið. Varla fær maður kvef og
hæsi af kulda konunnar, en í aust-
an stormi er það daglegt brauð.
j Eg get búið mig út í vont veður,
’ en þessi hálfvelgja af öllum teg-
i undum geöjast mér ekki. Það erg-
j ir mig, að sjá breiðan himininn
rétt yfir hausunum á mér, þegar
eg geng rennandi blautur eftir göt-
unum, og það er í meira lagi ergi-
legt, að sjá sólina þegar hún gæg-
ist brosandi út undan skýjunum,
; eftir hellirigningu, og lýtur út eins
j og hún vildi segja: »Þér eruð þó
i ekki oröinn blautur, herra minn.
1 Eg er nú alveg steinhissa. Eg var
bara að leika mér«.
Þú hefir ekki tíma til að opna
eða loka regnhlítinni þinni í ensk-
um aprílmánuði, ekki síst, ef það
er »automat« — regnhlífin, en ekki
apríl, meina eg.
Eg keypti einu sinni í aprfl
»automat«-regnhlff, og fekk nóg
af henni. Mig vantaði regnhlíf, og
eg fór inn í búð f Hafnarstræti og
sagði búðarmanninum það, og hann
sagði: —
Já herra minn; hvers konar regn-
hlíf viljið þér helst?
Eg sagðist vilja fá regnhlíf, sem
væri vatnsheld og sæji um það sjálf,
að hún væri ekki skilin eftir í járn-
brautarvagni.
»Reynið »antomat«, sagði búöar-
maðurinn.
»Hvað er »automat*?«, sagði eg.
»Ó, það er afbragðs verkfæri«,
sagði búðarþjónninn, og fyltist guð-
móði. »Það opnast og lokast af
sjálfu sér«.
Eg keypti svo »automat«-regn-
hlíf, og fann undir eins, að mað-
urinn hafði sagt alveg satt. Hún
opnaðist og lokaðist af sjálfsdáðum.
Eg gat alls ekkert við það ráðið.
Þegar fór að rigna, og þaö gerði
það um þann tfma árs einu sinni
á hverjum fimm mínútum, þá reyndi
eg að opna vélina, en hún hreyfð-
ist ekki, og þarna stóð eg og barð-
ist um á hæl og hnakka, hristi
bölvaöa regnhlífina, sór og bölvaði,
en regnið streymdi í stórum gus-
um úr loftinu. Þegar svo hætti að
rigna, þá skall hún alt f einu opin
með háum hvelli og harðneitaði að
láta loka sér; og eg varö að gera
svo vel og ganga með útþanda
regnhlífina yfir mér, þótt sólin helti
geislaflóði á jörðina, þá óskaði eg
oft, að þaö færi að rigna aftur,
svo að fólk áliti ekki að eg væri
bandvitlaus.
Þegar regnhlíiin lokaðist, þá gerði
hún það svo skyndilega, að eg
hafði engan tíma til að forða hatt-
inum mfnum, og hún sló hann af
mér. Frh,
*UUt\ aj Ut\d\.
i i
Símskeyti.
Svohljóðandi skeyti barstmanni
hér í bænum, frá Eigilsstöðum,
á sunnudaginn:
Bændanámsskeiðsfundur á Eið-
uti í gær, telur framkomu ráð-
herra á ríkisráðsfundinum sam-
kvæma fyrirvara alþingis; sam-
þykt með 45 atkv. gegn 10.
Fundurinn vill framgang og tel-
ur upptöku ríkisráðsákvæðisins
í frumvarpið ekki frágangssök,
samþykt með 30 samhljóða at-
kv. Fundurinn skorar á alþingi að
aðhyllast eina fánagerð, helst
þann þrílita; samþykkt með 40
atkv. gegn 4. Héraðsþingmenn 3,
(Þórarinn, Björn og Jón á Hvaná)
samþykkir öllum tiilögum.
Mannorðsþjófurmn.
Eiturspýir, illum hlýjar,
æru rýir náungans,
sora drýgir, sæmdum mýjar,
sálir lýja störfin hans.
M. G.