Vísir - 25.02.1915, Blaðsíða 3

VISIR
fcv—... . I,
hans og beiddu hann gera valds-
herrann meðmæltan óskum þeirra.
— Kalífinn koin inn, og samstundis
gleymdu allir, að stórvesírinn var
I'I- Hann lá líka sjálfur meðal þeirra
^eö ennið á þrepi hásæt sins. —
•Mér skjátlaöist; eg meinti, að eg
vildi vera kalífi«, sagði hann við
sjálfan sig. — Jafnskjótt sat hann
* hásætinu. Hann fékk þá löngun
I'l að fara á veiðar, og allir þjónar
"ans þutu á stað: einn eftir sVerði
hans, annar eftir boga hans, þriðji
eftir hesti hans, og alt föruneyti
hans safnaðist saman. — En sólin
vildi ekki skína; veðrið var hrá-
slagalegt og drungalegt. — »Ha!«
hrópaði hann afarreiður. »SóIin er
voldugri en eg. Bara að eg væri
hún«. — Hann heyrði hávaða mik-
■nn. — Og sjá ! Þarna sveif hann
í himinhvolfinu, eins og ljómandi
eldhnöttur. — Jörðin virtist vera
svo ósköp lítil. — Hann fékk löng-
un til að skína á greyið, en í því
rann fyrir mikiö og dimt ský. —
br.st hann attur reiður við og
sagði: »Þar sem það getur ógn-
að mér, er það voldugra en eg.
Eg vil vera ský«.— Og hann þaut
í sömu andránni yfir jörðina með
afskaplegum hraða. — Rirrr —
Rirrr — hann lenti á bjargi og
klofnaði í tvent. — »Eg vil verða
bjarg«, hrópaði hann. — Nú var
hann þarna, mikill, óbifanlegur og
gnæfði hátt í Ioft upp Æ! æ!
Það var eitthvað, sem meiddi hann.
Orlítil og fátæk mannshönd rak
roeð þungum höggum oddhvassan
járnmeitil inn í kvið hans. — Stein-
ar losnuðu, hver á fætur öörum.
»Æ !« grenjaði hann. »Hættu ! Þetta
er sárt. — Nei, g vil vera stein-
smiður; hann er allra voldugastur*.
Hann nuggaði stírurnar úr aug-
unum. Þarna lá hann í forsælu
trésins undir bjarginu. — Sólin var
á sama stað í hinu bláa himin-
hvolfi. — Hann hafði sofnað —
sofnað og dreymt.
DREKKIÐ AÐEINS DAVID METZ THE.
Hano reis á fætur, greip hamar
sinn og hélt áfram vinnu sinni með
glöðu geði. — Upp frá þessum
degi var hann ávalt glaður og á-
nægður með hlutskifti sitt.
M. þýddi.
RÁTT FYRIR VERÐHÆKK-
UN Á EFNI, SELUR
EYV. ÁRN ASON LANG-
ODÝRASTAR,
VANDAÐASTAR
og
FEGURSTAR
LÍTIÐ Á BIRGÐIR MÍNAR OG •
Lík-
kistur.
BOTNYÖRPUSKIPIÐ
frá Hull,
sem strandaði í vetur við Tálknafjörð, verður selt,
í því ásigkomulagi, sem það fyrirfinst í, og með öllu
sem er um borð í skipinu á strandstaðnum.
Skrifleg tilboð í skipið óskast send fyrir 7, mars.
sjáið mismuninn
ÁÐUR EN þÉR FESTIÐ KAUP
ANNARSSTAÐAR. TALS. 44.
Rvík 20. febr. 1915.
Helgi Zoega.
frá J Schannong.
Umboð fyrir ísland:
Gunhild Thorsteinsson
Reykjavík.
langmestar byrgðir, alt vönduð
vinna.
Skólavörðustíg 22.
Matthías Matthíasson.
Sími 497
£ö$ment\ 1 m
M
ÓLAFUR LÁRUSSON
yfirdómslögm. Pósthússtr. 19.
i Sími 215.Venjulega heimakl.il—12
og 4—5
Bogi Brynjólfsson
yfirrjettarmálaflutningsmaður. .
Skrifstofa Aðalstræti 6 (uppi)
Venjul heima kl. 12-1 og 4-6 síðd.
Talsíml 2SO.
Líkkistur
fást með öllum vanalegum litum af
ýmsri gerð, einnig úr eik, sléttar
eða skornar ef óskað er.
Helgi Helgason,
Hverfisgötu 40 (áður 6).
Sími 93.
Bjarni Þ Johnson
yfirdómslögmaður,
Sími 263. Lækjargötu 6A.
Heima 12—1 og 4—5.
GUÐM. ÓLAFSSON
j yfirdómslögmaður. Miðstræti 8
Sími 488. Heima kl. 6—8.
Massage-læknir
Gruðm. Pótursson
Garðastræti 4.
Heima kl.6—7e. h. Sími 394
Det kgl octr
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vörur
alskonar o. fl.
Skrifstofutími 8-12 og 2-8 Austurstr.
N. B. Nielsen.
SAMIN ENSK VERSLUNAR-
BRÉF, AFRITAÐIR SAMNING-
AR O. FL. — FÆST HVORT
HELDUR VILL SKRIFAÐ EÐA
VELRITAÐ.
LEIFUR SIOURÐSSON.
LAUGAVEG 1.
Prentsmiðja Sveins Oddssonar.
Pallegi llVÍÚ
púkinn.
Eftir
Guy Boothby.
Frh.
»Það er ekki gott að segja«,
svaraði Patterson. »En tvent er þó
alveg áreiðanlegt.«
»Og hvað er það?«
»Það fyrst, að ef við erum ekki
undir það búin, að sigla skútunni
til brots upp á þurt, þá verðuin
við annað hvort að halda áfram,
eða snúa við. Þar er ekkert und-
anfæri, og það kemur í sama stað
niður, hvort heldur er.«
»Hafið þér geit þeiro við vart í
vélarúminu, að hafa gufuna til taks?«
»Við höfum haft til fullan þrýst-
‘ng síðasta klukkutímann.*
Alie sneri sér að mér.
*Hvað leggurþú
Hér er um ekker
en að þurka þá
aöj
eg- »Við verðum
Skriða ‘frá þeim.«
»Gott og vel, þá skal líka verða
skriðið! Eruð þér ánægðir með
þetta, Patterson?«
»Alveg hreint. Eg er á sama
máli og Dr. De Normanville. Þctta
er það eina, sem við getum reynt.«
»Þá skulum við fara svo nærri
þeim, sem við getum, og rétt í
því, er þeir gefa okkur merkin, þá
á sprettinn! Sennilega hæfa þeir
okkur, en við megum ekki horfa í
það.«
Vindstaðan var eins og best varð
á kosið, og við nálguðuinst óvini
vora óðfluga. Ennþá höfðu þeir
engin merki gefið, en það var auð-
séð, að þeir voru nú að færa sig
nær hvor öðrum.
Þegar við vorum komnir í gott
skotfæri, sagði stýrimaðurinn okkur
til, aö stæira beitiskipið væri að
gefa okkur merki.
»Og hvað vilja þeir?« spurði
Patterson.
Stýrimaðurinn lyfti aftur upp
sjónaukanum, og er hann hafði gætt
að, skoðaði hann merkjabók flota-
stjórnariimar, sem Iá á lestarhler
anum.
»Stöðvið skipið og látið oss
rannsaka það.«
»Það er einstaklega vel gert af
þeini«, sagði Alie. »En við látuin
nú ekki fara svo með okkur. Ónei,
piltar góðir, ef þið ætlið að ná í
okkur, þá verðið þið að grípa til
aivarlegri ráða, en þetta.«
Nú gaf Patterson skipun, og þeg-
ar var dregin upp röð af fánum á
okkar skipi.
»Hvað eruð þér að segja þeim?«
spurði eg, þegar fánarnir röktust
sundur og tóku að blakta í gol-
unni.
»Eg er að spyrja livers vegna
þeir vilji siöðva okkur«, svaraði
Patterson.
Meðan á þessu stóð, vorutn við
að komast iun á milli þeirra. Aftur
voru gefin merki og aftur þýddi
stýrimaðurinn þau. Nú hljóðuðu
þau svo: Stansið þið, við ætlum
að senda bát. En því var ekki
skeytt að heldur.
Nú gerðist ekkert í 10 mínútur,
annað en það, að við komumstal-
veg á hlið við skipin. Þá leið veifu-
röðin niður, og í sama bili gaus
upp blossi frá því skipinu, sem
nær okkur var, og fylgdi hvítur
reykjarmökkur. Svo að segja á
sama augnabliki heyrðum við snarp-
an hvell.
»Bara púðurskot, til þess að sýna
að þeim sé alvara«,'.>agöí eg.
»Ætli nú væri ekki best aðjara
að herða á ferðinni?« mælti Alie.
»Eg held það«, sagði Patterson
og hringdi ofan í vélarúnlið.j Vís-
irinn þaut yfir allan bogann, uns
hann vísaði á »fulla ferð áfram«,
og áfram flaug skútan.
»Látið hana nú taka á öllu^sem
hún á til!« hrópaði Patterson nið-
ur gegnum málpípuna, og vélstjór-
arnir reyndust því vaxnir, sem við
lá. Innnan skams nötraði alt skip-
iö undan átökum véiarinnar. Það
titraði eins og hrædd skepna og
risti grænan sjóinn með ofsa’nraða.
Nú skaut herskipið, þegar það sá
að við tókum til skriðar. En hvort
sem það hefir nú verið með vilja,
eða af því, að fjarlægðin hefir ekki
verið reiknuð rétt út, þá kom kúl-
an fjarri niður.