Vísir - 14.06.1915, Blaðsíða 3

V l S 1 R
Sa^as s\hon o$ &am$a\»\n. $\m\ \90.
S'ws^Pa5^aS 3slanAs.
Við samning hinnar nýju hluthafaskrár, vantar ýmsar upp-
lýsingar um hluthafa hér í bænum, og eru því
allir hluthafar í Reykjavík
og nágrenni góðfúslega beðnir að sýna hlutabréf sín
sem fyrst, á skrifstofu félagsins í
ev £ands\m\ntv ^vejw fvaJV \ JBatúka-
úxztSk Jást W\g3at.
Kjallarageymsla undir öllu húsinu getur fylgt ef óskað er.
Hafnarstræti 16 (uppi),
opin frá kl. 9—7.
S^ótti\t\.
Helgi Magnússon.
Mótorista
JUioönxxi.
Allir mjólkurframleiðendur og út-
sölumenn og konur hér í bænum verða
tafarlaust að skiia Dýralæknisvottorðum
ekki seinna en 14, þ. m., til undirritaðs,
10. júní 1915.
vantar á mótorbát nú þegar9
Hátt kaup f boði. ~3Mi
Jón Zoega,
Bankastræti 14.
4 háseta vantar.
Enn fremur
1 formann og 4 stúlkur
Menn snúi sér iil Jóh. Norðfjörðs úrsmiðs,
Bankastræti 12.
Arni Einarsson,
heilbrigðisfulltrúi.
y.j. 2>akav\Æ
setur s\t\ ágætu
Va\xB á y.\)etj\5^. bö
Sexv&il auc^sitxgar
Umat\ie$a.
Prentsm. Gunnars Sigurðssonar.
yaup\3 öl Jvá 6^ev5\t\t\\ &$\W S$iaUagwmssot\. S'm\
ffr dagbók
læknisins.
(Lauslega þýtt.)
Frh.
>Eins og yður þóknast., svar-
aði hún. »Eg veit það vel, aö eg
á ekki að grípa fram i, en eg vildi
aðeins óska, að þér gætuð komist
fyrir rætur þessa leiða ástands, herra
læknir, og reynt að fá skjólstæðing
minn til að ná sér aftur.«
»Má eg ekki tala við yður í ein-
rúmi?« spurði unga stúlkan alt í
einu, um leið og hún leit á mig.
»Jú, gjarnan, ef þér óskið þess«,
svaraði eg. »Þaö er víst best, ung-
frú Levesen«, hélt eg áfram í lág-
um rómi, um leið og eg snéri mér
að henni, »aö þér lofið mér að tala
í einrúmi v>ð ungfrú Kathleen. í
þess konar málum, sem hér er um
að ræða, er sjúklingurinn altaf ein-
lægari, þegar hann er einn með
lækninum.*
»Eins og yður þóknast«, svar-
aði hún. > En eg bið yður aðeins
um, að !áta ekki undan dutlungum
hennar.«
Eg hringdi og bað Harris, þjón-
inn minn, að fylgja ungfrú Leve-
sen fram í biðherbergið. En á sama
augnabliki og við urðum ein, breytt-
ist framkoma ungfrú Kathleens al-
gerlega. Kæruieysissvipurinn hvarf.
Hún varð áköf eða jafnvel æst.
»Ó, hvað mér þykir vænt um,
að hún fór«, sagði hún. »Eg hélt
alls ekki, að hún fengist til þess.
Nú skal eg skýra yður frá sann-
leikanum, herra læknir. Eg bað
ungfrú Levesen, að fara ineð rnig
hingað í því yfirskini, að leita ráða
hjá yður við veikindum mínurn.
En sú sanna ástæða til þess, að eg
æski aö fá að tala við yður, er dá-
lítið, sem alls ekkert snertir líkam-
legar þjáningar.*
»Hvað eigið þér við?« spurði eg
hissa.
»Það sem eg segi«, svaraði hún.
»Eg hygg, að eg geti fljótt skýrt
fyrir yður málavöxtu. Þér þekkið
herra Feesdel — eða erekkisvo?«
»Feesdel er einn af einkavinum
mínum«, svaraði eg.
»Hann heimsótti okkur í vikunni,
sem leið. Eg varð ein með hon-
um, örstutta stund. Hann sá, að
eg var óhamingjusöm, að — að
óttaleg sorg er að buga mig, — og
hann var mjög vingjarnlegur og
vorkunnsamur. — Hann talaði um
yður. Eg þekk' yður aöeins af
nafni. En hann sagði mér dálítið
um yður, sem eg hefi hugsað um
dag og nótt, frá þeirri stundu.«
»Þér verðið að skýra það nánar«,
sagði eg, þegar hún þagnaði.
»Þér höfðuð sagt, herra læknir —«,
nú þagnaði hún aftur, og virtist
sem eittvað sæti fast í hálsinum á
henni. — »Þér höfðuð sagt, að
þér áliluð að Edward Bayard væri
saklaus.*
»Já, það er álit mitt, mín kæra,
unga vina«, sagði eg og lagði
áherslu á orðin.
»Guð blessi yður fyrir þau orð.
Nú skiljið þér, að eitthvað bindur
okkur saman, því þér eruð eini
maðurinn undir sólinni, sem trúir
sakleysi hans.«
Eg svaraði engu. Augu ungfrú
Kathleens fyltust tárum. Hún tók
vasklútinn sinn og þurkaði þau
burt í snatri.
»Þér munuð fljótt fá skilið, hve
mjög eg hefi þráð að hitta yður
og tala við yður. Mér fanst, sem
þér mynduð vorkenna mér. Það er
að vísu satt, að eg er veik, en veik
af því einu, að sálin hefir áhrif á
líkamann — eg hefi enga ró, hvorki
nótt né dag, — eg er í hræðileg-
ustu kringumstæðum. Eg er heit-
bundin manni, sem eg hata og ótt-
ast af öllu hjarta. Eg elska svo
inniiega annan mann, sem hefir
verið hrifinn burt frá mér, án þess
hann sé sekur um nokkuð af því,
sem hann er dæmdur sekur um.«
»Já, og þessi maður situr nú í
betrunarhúsinu«, tók eg fram í.
»Já, þá hefir líka herra Feesdel
sagt yður, að eg hafi verið trúlof-
uð Edward Bayard.«
»Það gerði hann«, svaraði eg.