Vísir - 20.06.1915, Blaðsíða 3

V I Si K
5)*eW?s SðLvixtas s\tvovi o§ &ampa\nt\. \9Ö.
*W.6\o^áV\xt
12—15 tonn minst, óskast til leigu 2—3 mánað-
artíma. A menn auk mótorista geta fengið
atvinnu á bátnum.
SP8ir SóB \ feoB\. “IWl
Tilboð merkt „Mótorbátur", ieggist á skrif-
stofu Vísis, fyrir 20. þ. m.
BJELLANDS Sardfnur,
BJELLANDS Appetit síld og
BJELLANDS Ansjósur
fæst ávalt í NÝHÖFN
fýkoimð í Vöruhtisið
stórt úrval af
ymr nýtísku fataefnum.
Fjölbreytt gerð og litir.
Pantanir eru afgreiddar eins fljótt og unt er.
*
Ahyrgst að fötin fari vel,
Vöruhúsið.
Yíirsetukonuumdæmi
nérmeð aug’lýsist, að yflrsetuionuumdæmi
Efra-Holts í Rangárvallasýslu er laust.
Fólkstala í umdæminu við síðasta manntal
vai 290 mannSi
Umsækendur snúi sér til undirritaðs týrir
júlímánaðarlok næstkomandi.
Skrifstofu Rangárvallasýslu, Efra-Holti ls/6-’15-
Jb\övgv\Yi *)5\aJússon,
Þrjá beykira vaníar
tií Siglufjarðar.
Jes Zimsen.
Ferðalög
og sumardvalir í sveit, takast best
ef menn nesta sig í
N ý h ö f n„
Seftóál a\x$^s\ti$ar
t\mat\le$a.
aS e\ns
C&aimaw °g
^Jlce-Gfeau
úgautt\H
Fást hjá öllum betri verslunum
Prentsmiðja Gunnars Sigurðssonar,
öl Jvá Qt$e\B\wt\\ §liaUa^\\mssot\. $vn\\ 39 ö.
Ör dagbók
læknisins.
(Lauslega þýtt.)
Frh.
»Nei«, sagði hann, »sjúkdómur-
inn er augljósari, en að svo sé. Eg
hefi reynt manninn á allar lundir.
Eg hefi notað rafmagn og jafnvel
stungið hann með nálum. Nei, eg
er sannfærður um, að hér er ekki
um neina uppgerð að ræða. Nú
sem stendur er hann að sjá, sem
dauður væri. En komið niður með,
þá getið þér sjálfur séð.«
Um leið gekk Bruce á undan til
dyranna. Standish kapteinn og eg
fylgdum á eftir. Við gengum fyrst
eftir löngum gangi, sem var lagð-
ur steintíglum, og komum því næst
inn í stóra vinnustofu með glugg-
um uppi undir Iofti, og voru fyrir
þeim járngrindur. Þaðan fórum við
inn í lítið herbergi. Sá eini gluggi,
sem þar var, var hátt uppi og fyrir
honum járngrindur eins og frammi
í vinnustofunni.
Sjúklingurinn lá í rúmi, semstóð
í miðju herberginu.
Eg gat naumast þekt manninn
fyrst í stað. Fyrst þegar eg sá
Bayard, hafði hann verið klæddur
eins og tiginn maður, en nú var
hann í hinum ömurlega fangabún-
ingi. Hann var snoðkliptur, og and-
litið var orðió magurt og eililegt,
það virtist rnörgum árum eldra en
andlitið, sem eg hafði séð í réttar-
salnuni. Djúpar dældir voru undir
augunum, varirnar voru nú orðnar
þynnri. Þeím var bitið fast saman
og mynduðu eins og mjóa línu.
Hakan, sem mér virtist í réttarsaln-
um benda á svo mikla einbeitni,
var nú ennþá skarpari en áður.
»Ef nokkur maður er í færum
til þess, að gera sér upp veiki, þá
er þessi maður það«, tautaði eg.
»Hann á bæði nægilegt hugtekki
og þrákelkni til þess. En hver gæti
verið tilgangur hans með því?«
Eg beygði mig yfir sjúklinginn
og rannsakaði hann nákvæmlega.
Hann iá endilangur upp í loft. Húð
in var köld og ekki var minsti vott-
ur um roða í andlitinu, ekki einu
sinni á vörunum.
Eg tók utan um úlfliðinn á hon-
um. Slagæðin sló hægt og var
naumast unt að finna til hennar.
Allur ííkaminn var eins og hálf-
stirðnaður.
»Þetta er mjög undarlegur kvilli«,
sagði eg upphátt.
»Svo er víst«, sagði Bruce. »Mað-
urinn er gersamlega meðvitundar-
Iaus.«
Eg lyfti öðru augnaloki sjúk-
lingsins og leit inn í auga hans —
sjáaldrið var samandregið, — augað
var eins og það væri brostið og
virtist með öllu lífvana. Eg horfði
hvast inn í það nokkrar sekúndur,
en ekki sást hinn minsti vottur um
tilfinningu. Eg þrýsti fingrinum á
hornhimnuna. En ekki varð eg var
við snefil af tilfinningu.
Svo lét eg augnalokið falla niður
aftur, og eftir ennþá nánari rann-
sókn sagði eg við Bruce:
»Þetta virðist að vera reglulegur
stjarfi, og eftir öllu að dæma, er
maðurinn gersamlega meðvitundar-
laus. Mér þykir annars mjög fyrir
því. Eg hafði vonað, að þér, Stan-
dish kapteinn, mynduð leyfa mér
að tala við hann. Eg kom hingað
til Hartmoor í dag einungis til
þess. Persóna, sem þessum manni
var mjög nákomin, fól mér mikil-
vægt erindi, og eg vildi feginn aö
eg hefði getað flutt honum það. —
En eins og nú er ástatt um hann,
er það ekki unt.«
»Hvaða meðferð viljiö þér ráð-
leggja?« spurði Bruce, sem Iét í
Ijós hálfgerða óþolinmæði yfir töf
minni og tali.
»Eg skal tala um það við yður,
þegar við erum komnir héöan«,
svaraði eg — og altaf, meðan eg
talaði, athugaði eg sjúklinginn með
mestu nákvæmni.
Standish og Bruce snéru sér nú
við til þess, að fara burt úr her-
berginu, og eg fylgdi á eftir þeim.
En þegar eg var kominn að dyr-
unum, varð mér alt í einu litið
aftur á sjúklinginn.