Vísir - 01.07.1915, Síða 3

%%.mkrá% s\\\ow ttampatótt. %\xa\ \$ö«
í Vöruhúsið
ítral af
fataeínum!|
i
Skrifstofa boigarstjóra
verður ekki opin seinni hluta dags eftir 1. júli, heldur
að eins frá kl. 11-3.
Ágætt
fiýkomið
stórt
enskum
JCesU
smærri og stærri ferðalög, er
alveg sjálfsagt að kaupa í
Liverpool.
HT Þar fá menn alt sem þá
vantar og þar eru vörurnar góð-
ar og ódýrar.
£ax
fæst í
S^áAuxJélags\ws,
Hafnarsiræti. Sími 211.
íartöflurnar!
;
eftirspurðu
eru komnar aftur í vcrslun
Einars Arnasonar.
Hjukrunar-
nemi.
Ung, heilsugóð og greind
stúlka getur komist að á Laug-
arnesspftala til að læra hjúkrun-
smjörsalt
fæst í
Liverpool.
Bifreið
fer til Ægisíðu n. k. mánudag.
Nokkrir nienn geta fengið far.
Kristján Siggeirsson, Laugav. 13
Nýkomið:
Fernisolían marg eftirspurða.
Skilvinduolía
Terpentína mjög ódýr.
Þurkandi
Poliiur
Copallak
Gólflakk
Zínkhvíia og Blýhvíta.
Löguð málning í dósum o. fl.
Verslun
"Jt.. ^jattvasott-
Ágætar »a ódýrar
fást hjá
Jes Zimsen.
PEÍMTJSAIl
sérlega ódýrir, nýkomnir, í
Versl. B. H. Bjarnason.
t arstörf. Lœknir spítalans gefur
nauðsyniegar upplýsingar.
}í^\a 3akaw\8
sefor s\x\ ác^æU\
Prentsm. Gunnars Sigurðssonar.
^Caup\S 'ól Jvá Öt§e\S\ww\ ^a'\W S'mv
>
Urskurður hjartans
Eftir
Charles Garvice.
/. kapítuli.
í óvönduðum bjálkakofa, sem stóð
í skógarforsælu í Astralíu, lá deyj-
andi kona.
Hún lá róleg { rúmi sínu og
horfði út í gluggann, sem tjaldið
hafði verið dregið frá að nokkru
leyti, til þess að hún gæti séð hinar
blikandi stjömúr, sem • horfðu eins
og augu ofan frá himninum. Það
var eins og þær væru þar á verði
til þess, að bíða eftir sál hennar,
þegar hún skildi við. Friður hvíldi
yfir deyjandi ásjónu hennar, en
hugur.inn hvarflaði hvað eftir ann-
að til liðinna tíma, og veikt bros
kom fram á föla andlitið hennar,
þar sem tíminn, — hinn dásam-
legi leturgrafari, — hafði markað
línur liðinnar æfi, sem að vísu hafði
veriö skömm, en þó full af reynslu
og sorg.
Viö og við bærðust varir henn-
ar, og ungur maður, sem kraup hjá
rúminu með tárdöggvuðutn augum
og samklemdum vörum, heyrði orð
og orð á stangli, sem hún stundi
upp með veikri röddu.
Hún mintist löngu liðinna æsku-
daga, þegar hún ól aldur sinn heima
á æskustöðvunum í föðurlandi sínu,
landinu því, sem útlaginn aldrei
gleymir, landinu, sem minningar
hans eru tengdar við, landinu, sem
sál hans hugsar til, áður en hún
hefur sig til heimferðar, til ennþá
betra heimkynnis en æskustöðvanna.
»Rósirnar — en hvað þær eru
stórar í ár! Og það eru gular
narsissur niður við áua. Honum
þykir vænt um að eg les blómin
fyrir hann, — honum þykir vænt
um, að eg læt eitt í hnesluna hans.
Hann kallaði mig blómastúlku í
gær. Það er alt rangt, það er ein-
tóm vitleysa, og eg veit það, eg veit
það! En eg get ekki gert að því,
eg hlýt að elska hann. Mér finst
eg hljóti að gera alt, sem hann
segir, ait, sem hann óskar — eins
og eg ætti sjálf engan vilja. Og
eg á heldur engan vilja. Hann á
það alt, hjarta mitt, vilja minn og
sál mína. Ef hann segir mér að
fara, þá verð eg —«
Rödd hennar þagnaði. Hún leit
á son sinn. Fortíöarmyndirnar hurfu
og nútíðin kom aftur. Hún rétti
hægt út hönd sína og lagði hana
á höfuð sonar síns.
»Ralph!« mælti hún, með öllum
þeim þýðleik, sem einungis móður-
ástin getur innifalið í röddinni.
»Eg er hérna, mamma«, sagði
hann og barðist við grátekkann,
sem hálf-kæfði hann; því að þau
tvö elskuðu hvort annað með frá-
bærri ást. »Líður þér illa?«
»Nei, góði«, svaraði hún, »alls
ekki. En eg er þreytt, og mig lang-
ar til að sofa. Og dauöinn er bara
svefn, Ralph, — besti, værasti, síð-
asti svefninn, sem guð gefur. Mig
langar til að tala við þig, áður en
eg dey, Ralph. Það er nokkuð,
sem mig langar til að segja þér,
eg hefði átt að segja þér það fyrir
mörgum árum, þegar í stað, er þú
varst fær um að skilja það. En
það var svo erfitt, hræðilega erftt,
og eg er huglaus, Ralph. Eg er
ólík þér, sem ert svo sterkur og
hugrakkur, svo reiðubúinn að mæta
erfiðleikunum og gera það, sem er
rétt, hvað sem það kostar. Eg var
altaf huglaus, jafnvel frá upphafi,
og þessvegna mættu raumirnar mér.«
Hún dró andann þungt og lagði
arm sinn utan um sterkiega, sól-
brenda hálsínn hans.
»Þú hefir ætíð verið sú besta og
hugrakkasta kóna, mamma mín«,
stundi hann upp.
Hún hristi höfuðið. »Nei, ætíð
sú hugminsta«, sagði hún, sorg-
bitin. »Mig hefir veriö að dreyma,
Raiph, dálitla stund, verið að hugsa
um liðna tímann, þegar eg var
ung, þegar — þegar eg var gift.
Mig langar til að segja þér frá
honum föður þínum. Eg hefi
leynt þig sannleikanum — öllum
sannleikanum.«
Frh.