Vísir - 06.07.1915, Blaðsíða 3

V I b I K
S&ftttas t\u$$eu&a sWvon o$ bmpavm. S^\ \9Ö.
Eyndara vantar
á botnvörpunginrt
Snorra Goða.
Upplýsingar hjá
H,f. Kveldúlfur.
Itaupu evns 03 &1m
QÓfta ooyuU
?\æsta ve«?\\
r
\ h|f Eimskipafélag íslands
leyfir sér að vekja athygli almennings á því, að þeir sem gerast
hiuthafar í félaginu
Í^T fyrir 15. júlí þ. á. T8$
hafa sömu réttindi sem stofnhluthafar.
Pó verður að sjálfsögðu tekið á móti hlutafé eftir 15. júlí
með þeim réttindum, sem slíkir hluthafar hafa samkv. félagslögunum.
St$óvn\t\.
Prentsmiðja Gunnars Sigurðssonar.
Ágætar
Appelsínur
nýkomnar til
& C»o*
y.$. }l^$a^aliav\Æ
selur sm á^aetu
á 3ívev$\^^. S6
^est áð au^l^sa v
T)\s\
ÁfiÆiTA'R.
RJÚPUR
fást hjá
Sláturfétagi
Suðurlands
Hafnarstræti —
Sími 211
Bogi Brynjólfsson
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Skrifstofa Aðalstræti 6 (uppi.)
Skrifstofutími frá kl. 5—6^/2 e. m.
Talsfml 2501
^aupvS öt $tá Ö^ev&uwú ^^\U §&aU&B*vmssotw Svmv
f
Urskurður hjartans
Eftir
Charles Garvlce.
Frh.
Lýsingar á útliti kvenna eru ávalt
ónákvæmar og oft villandi. Og
erfití er að greina, í hverju yndis-
þokki Veroniku var fólginn — sá
yndisþokki, sem allir voru hrifnir af.
Augun voru grá, það var grái litur
Lynborough ættarinnar, sem sjaldan
varð fjólublár. Augabrýnnar voru
dökkar og beinar, eins og á ættar-
myndunum. Munnurinn var alls ekki
lítill, en töfrandi, með boglínum,
sem sýndu meira en hina vanalegu,
kvenlegu viðkvæmni, einkum þegar
hún brosti. Hið kvenlega stolt leynd-
ist í munnvikunum, skein út úr
djúpi hinna fögru augna, og lýsti
sér í hinu fallega höfuðlagi henar.
Er hægt að fela alt þetta í einu
orði — yndisleg?
»Þér senduð eftir mér, Lynbo-
rough lávarður?«
Jarlinn stóð upp — Mr. Bolton
hafði stokkið á fætur, þegar hún
hún kom — og stúlkau stóð þar
teinrétt, studdi annari hendinni á
borðið og horfði róleg, næstum
drottningarleg, á þá á víxl.
»Já, já, Veronika«, sagði hans
hágöfgi, »viltu ekki fá þér sæti?«
Mr. Bolton sótti stól handa henni,
og settist hún á hann, yndislega,
eðlilega, meö því fullkomna sjálfs-
valdi yfir hreyfingum sínum, sem
við hyggjum, réttilega eða ranglega,
vera sérgjöf þeirra, sem fæddir eru
af tignum ættum. Síðan beið hún,
róleg og alvarleg.
»Veronika, eg ætla að arfleiða
þig að Wayneford og fjárupphæð
— öllu, sem eg á, auðvitað.*
Stúlkan sat grafkyr og þögul,
dálitla stund. Mjög daufur roði
færðist yfir andlitið. Jafn dauf
undrun lýsti sér í yndislegu aug-
unum hennar.
»En hvers vegna — ?« sagði hún
loks þýðlega og með undrunar-
róm.
»Hvers vegna eg arfleiði þig?
Gott og vel, eg gæti sagt, að eg
gerði það af því, að mér þóknast
það, — en eg segi öllu heldur af
því, að þú þóknast mér. Bíddu« —
því að hún hafði opnað vanr sínar
eins og til þess, að segja eitthvað
— »bíddu með að láta í Ijósi þakk-
Iæti þitt, kæra Veronika. Það er
með einu skilyrði — því vandi
fylgir vegsemd liverri, eins og þú
veist. Mér finst hann ekki mikill,
en Mr. Bolton er á annari skoðun.
Nú skulutn við sjá, hvor okkar hef-
ir rétt fyrir sér. Það er, að þú gift-
ist manni af tignum ættum.«
Hún varð hljóð við og horfði
í augu honum. Augnaráð hennar
lýsti forvitni, en ekki undrun.
»Þér finst þetta heimskulegt skil-
yrði. Jæja, eg skal ekki neita því.
Þú getur kallað það sérvisku úr
mér. En þetta er þó skilyrðið.
Giftast tiginbornum ntanni með
aðalsmanns nafnbót — jafnvel þó
ekki væri nema undirbarón — og
Wayneford og peningar mínir eru
þín eign. Þaö er skilyrðið. Þitt er
nú að taka tilboðinu eða hafna
því.«
Hún var algerlega róleg, roðinn
hafði komið og horfið aftur af
andliti hennar og hún hnyklaði
brýnnar dálítið. Hún var þögul
fáin augnablÍK — Mr. Bolton fanst
það mjög langur tími — en sagði
svo með lágri rödd og virtist öllu
fremur segja það víð sjálfa sig en
jariinn:
»Wayneford, rík. Þá verð eg
nijög rík?«
»Svo segir Mr. Bolton, hann fer
nær um það«, muldraöi jarlinn.
w ai' sem hann óttaðist að trufla
hana í hugsunutn sínum.
»Þegar eg kom hingað*, hélt hún
áfram í enn lægri róm, »hafði eg
enga hugmynd um, hvað tign og
félagslíf heldri manna var. Eg hafði
verið fátæk. Þegar faðir minn dó,
voru tæplega peningar til fyrir —
fyrir útför hans.«
Jarlinn tók föstum tökum um
bríkurnar á stólnum, sem hann sat
á og drættir komu í varirnar.
»Eg vissi ekki, skildi ekki þá
þýðingu, sem þeir hafa. Nú veit eg,
að eg er af Denby-ættinni. Er frænka
yðar, Lynborough lávarður —«