Vísir - 15.07.1915, Blaðsíða 3

V l 8 1 K
t\vL$5jew§a sUtow o§ liampaovw. S'^ti V6&*
Frá þessum tíma
verður mótorbáturinn »Gammur<f notaður bæði til heyflutninga og
annara flutninga, og eru þeir, sem þurfa að láta flytja, beðnir að
snúa sér íil formanns bátsins,
Suím. S\ÆmuwAssowav,
Sanítas. — Sími 364.
Yegna
vöntunar á verkefni, hafa tóvinnuvélar
•*- H.i Nýja Iðunn
staðið notkunarlausar um nokkurn tíma.
3 vevsluwvwa v JS\6tiu«ýtiw %
er nú kominn
——L U N D 1=—
og verður þar seldur meira og minna á hverjum degi nú um tíma.
Sími 517
Þvegna Vorull,
hvíta og mislita, kaupa
G. Gíslason & Hay Ltd.
Reykjavík.
Nú er ákveðið að þær taki tii starfa þriðjudaginn 3.
ágúst næstk. Verður þá unnið með nýjum kröftum að kemb-
ingu, spuna, vefnaði, litun, þófi o. fl. eftir þeirri röð, sem verk-
efnin berast. Alt fljótt og vel af hendi leyst.
Skrifstofan verður fyrst um sinn opin frá kl. 7 að
morgni til kl. 7 að kveldi til þess að veita móttöku verkefni
og afgreiða hinar unnu vörur.
Verksmiðjan kaupir ull og tuskur með hæsta verði eða
skiftir fyrir unnin tau, sem fást til kaups á staðnum með
tækifærisverði!
Stjórnin.
Tilboð
óskast í 70—80 hesta af ágætri
vel þurri töðu, fyrir 18. þ. m.
Jóti Stefánsson, skósm.
G i r n i
einföld og tvöföld, feikn sterk.
Göngustafir
í miklu úrvali og njög ódýrir!
Nýkomið í
VersL B. H. Bjarnason.
Bogi Brynjólfsson
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Skrifstofa Aðalshæti 6 (uppi.)
Skrifstofutími frá kl. 5—6X/S e. m.
Talsíml 250 I
Högl
eru komin til
Nýja ljósmyndastofan í Þingholtsstr. 3
(beint á móti »Gutenberg«) er opin alla virka daga frá ki. 9 f. h
tii kl. 7 e. h. — Á sunnudögum frá kl. 11 —3.
Oi, Oddsson, Jón J. Dahlmann.
Prentsm. Gunnars Sigurðssonar.
Det kgl. octr.
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vörur
alskonar o. fl.
j Skrifstofutími 8-12 og 2-8 Austurstr.
N. B. Nielsen.
Jes Zimsen.
SewdÆ au$t^s\w$aw
timawtega'
*6t l%í C%ex&\ww\ S^*tia$\\mssow. Sv^v 69C>.
Úrskurður hjartans
Eftir
Charles Garvice.
Frh.
»Mr. Talbot er — er sannur
sómamaður«, sagði hún. Hann er
þingmaður — skýr og skynsamur.®
Hún setti fram orðin eins og það
væri nokkurs konar óskammfeilni,
að viðhafa Iýsingarorð um nokkurn
af Lynborough-fjölskyldunni. »Ekki
er honum tíöförult til Lynne Court,
því honum kemur ekki vel saman
við jarlinn. Hans hágöfgi fellur alls
ekki öðrum mönnum í geð. Hann
sótast og skammar heimilisfólk sitt
OS — °g þess vegna hefir hann
engan hjá sér, nema Miss Vero-
niku.«
»Elskulegur sómakarl!« mælti
Ralph og brosti.
»Hans hágöfgi er — hans há-
göfgi«, hreytti Mrs. Mason úr sér
nokkuð þurlega.
>Einmitt«, sagði Ralph. »í Ástra-
líu hötuin við ekki marga Jávarða,
að undanteknum nokkrum .uppgjafa
mönnuni* — mönnum, sem lifa á
því, sem þjóðin þeirra heima á Eng-
landi skamtar þeirn, — og þeir eru
ekki metnir á marga fiska. En eg
sé, að það er alt öðruvísi hér á
Englandt. Jæja, eg ætla að fara og
hitta þenna einsetumann, ráðsmann-
inn, — hvað heitir hann nú aftur?
— Geoffrey Burchett; Fái eg stöð-
una, verðum við nábúar. Eg vona
að eg fái þá tíma og tækifæri til
þess, að þakka yður fyrir aila al-
úðina og gestrisnina, Mrs. Mason.«
Hann stóð á fætur og rétti fram
hendiria. — Fanny tök eftir því,
að þó hún væri snörp og brún,
þá var hún þó löng og vel löguð,
alveg eins og á hetjunni í skáld-
sögunní. Hún fatin að í handtak-
inu, með fullum lófanum, var styrk-
ur og karlmenska. Svo gekk hann
til dyra. Þar hikaði hann, Ieit um
öxl og sagði:
»Meðal annara orða, ef Miss
Veronika skyldi koma hingað, þá
látið þér hana ekki vita, að eg hafi
meitt mig.«
»Ó, mamnta, hann er hreint Ijóm-
aridi inndæll, þessi ungi maðurl*
sagði Fanny mjög lágt og dró and-
ann djúpt og þungt, um leið og
Ralph gekk niður götuna, léttur í
spori og teinréttur.
Mrs. Mason kipraði varirnar.
»Nokkuð frjáls af sér, í þeirri stöðu,
sem hann er, finst mér«, svaraði
hún, »Eg ímynda mér, að Mr. Goef-
frey lofi honum að sigla sinn sjó.
Komdu, Fanny, og hjálpaðu mér
með þessa kraga. Petta verk ætlar
aldrei að taka enda.«
Ralph gekk rösklega yfir heiðina.
Hann fann kofann í rjóðrinu, eftir
tilsögn Veroniku. Dyrnar voru lok-
aðar og enginn kom til dyra, þótt
hann berði hurðina svo að undir
tók í kofanum. Hann tylti sér því á
hrörlegan bekk, fyrir utan dyrnar,
fylti pípuna og beið.
Þetta hafði verið æfintýramorg-
un. Ungum mönnum þykir ekkert
jafn eftirsóknar vert, sem æfintýr.
Hann hugsaði nm jarlinn mikla,
um fallegu stúlkuna með lokkana
björtu og ístöðuleysislega munninn
og hökuna. En mest af öllu hugs-
aði hann um drambsömu meyna
yndislegu, sem hafði verið of þótta-
full til þess, að viröa þakklátt augtia-
ráð hans viðlits. í vissum skilningi
var það hugsunin um yndisþokka
hennar, æskufegurðina og fagra,
drembilega munninn hennar, sem
ásótti hann. Það lá nærri, að hann
hrykki við, þegar skóhljóð, sem
nálgaðist, vakti hann úr leiðslu hugs-
ana hans, og hann sá gráhærðan,
beinvaxinn öldung, með byssu um
öxl og tvo stóra veiðihunda við
hlið sér, koma fram á inilii trjánna,
staðnæmast fyrir framan hann og
horfa á hann ströngum spurnar-
augum.
Ralph stóð upp og hneigði sig.
»Mr. Burchett?« spyr hann með
djarfmannlega brosið á vörunum.
»Nafn mitt er Burchett«, svar-
aði ráðsmaðurinn heldur kuldalega.
»Hvað varðar yður um mig?«
Þessi spurningvar svo óaðlaðandi,
eöa jafnvel fráhrindandi, að flest-
um myndi hafa fallið allur ketill í
eld.