Vísir - 05.09.1915, Blaðsíða 3

Vísir - 05.09.1915, Blaðsíða 3
V t b i H Satvitas ^úfSfttvaa sUvotv 03 feampavítv. $\m\ \9ö. O F N A Og ELDAVÉLAR a 11 s konar, frá hinni alþektu verksmiðju »De forenede Jernstöberier Svendborg« Miklar birgðir fyrirliggjandi Útvega ofna af öllum gerðum og eins miðstöðvar-hitavélar Laura Melsen, (Joh. Hansens Enke) Austurstræti 1. Drekkið L S Carh 3erg Heimsins bt tu óáfengu dryi ;ir. Fást ai taðar Aðalumboð yrir ísland: Nahan &■ Olscn. Ve\xvoUa\ Nokkur hundruð tunnur af steinolíu, er von á með skipi eftir miðjan þ. m. — Olían er í stórtim tursnum og seld með óvanaiega lágu verði. Fyriríram pöntunum tekið á móti \ £\vevpooL .'K'rm •z'x-rzturxcjr. ■ r>*«»'aE»sa*x • Álls konar 1 é i; \ - \(b :■ hHi 1 Nýr verðlisti með mynd- um, ný-útkominn, sendist ókeypis. ReyKið að eins Chariman •« Vice-Chair Cigarettur Fást hjá öllum betri verslunum ^•»ú'jna'^ieRwmT3™g^aj3»urecCTax»iir»-i^«wii-»i>ri lll■l■ rrraarm au^sltvgav Umatv(e^a. R ú ð u g I e r Asfalt - Kalkl Þakpappi og Gips fæst hjá ^\puoevtism\3)tt Rvíkur. Verkuð skata — Heilag- fiski — Keila — Steinbit- ur og Þorskhöfuð tii söiu á Lindargötu 14, eftir kl. 5 síðd. Prentsm. Gunnars Sigurðssonar. ^Cattpll ö( J\á 6?^evl\tttv\ ^^\U SfctttU^úttissott* S'm' Urskurður hjartans Eftir Charles Garvice. Frb. Mér skilst það, að þessi kven- hetja þín, — það er alíaf kvenhelj- an, sem færir fórnina, — taki það, sem kallað er, niður fyrir sig?« Veronika kinkaði kolii og strauk hárlokkana frá enni sér. »Ah!« sagði hann og glotti kuldalega. »Það er aitaf glappaskot, °g eg hygg, að það finni menn ávalt áður en hveitibrauðsdagarnir ern Iiðnir. Og þá er það siæmt fyrir bæði — fyrir þann eða þá, sem slepti sínu góða sæti í niann- félags:tiganum, og fyrir hitt líka. Hjónaböndin ^ru hnýtt á himnum, segja menn, en — eg hefi lengi verið vantrúaður á það.« »Er þetta símskeyti til mín?« spurði Veronika, sem virtist vera °röin leið á umtalsefninu. »Nei. Það er frá Talbot. Það lítur út fyrir, að hann sé alt í einu orðinn svo félagslyndur. Hann hefir áunnið sér hrós í þinginu. Nú ætiar hann að koma eftir fáeina daga.« »Eg skal gefa þær nauðsynlegu fyrirskipanir«, sagði Veronika. Hún lélti út hendina eítir bjöllunní. »Gerðu þér ekkert ónæði. Eg hefi skipað fyrir«, sagði hann. »Mér þykir vænt um, að Talbot kemur — mér þykir auðvitað altaf vænt um það — hann verður þér til skemtunar. Eg er hræddur um, að þér hafi þótt þessir síðustu dag- arr leiðinlegir.« »Onei, alts ekki, Lynborough Iávarður«, svaraði hún. Hún kæfði niðri í sér andvarp, því að henni hafði virkilega leiðst. Aðhaldið hafði verið ieiðinlegt. Hún gat ekki losast úr legubekknum eða hægindastóln- um. Heldur ekki losast við sínar eigin hugsanir. Engin bók og eng- in sönglög gátu Iosað hana við þær. Henni til mikillar gremju höfðu þær ávalt hvarflað að því sama — Ralph Farrington. Og nú var það þessi bók — hún leit iörunaraug- um á hana — hún fjallaði um ást tiginnar meyjar til manns, sem stóð henni skör lægra og hún fórnaði sér fyrir ást sína. Bókin hafði end- að vei, eins og Veronika sagði, en hún vissi, að niðurstaðan var röng, og að í hinu raunverulega lífi hefði bæði konan og maðurinn orðið ógæfusöm. En hvað þessir dagar höfðu ver- ið leiðinlegir! En hvað hana hafði langað til að hleypa Saily á sprett eða ganga inn í skóginn, eða slæp- ast úti á blómofnu breiðunum, sem drógu hug hennar svo mjög að sér. Og hví hafði Ralph ekki skilað vasaklútnum? Húr. hafði skilið hann eftir í kofanum. Hann hlaut að hafa fundið hann. Og hvi hafði hann ekki komið til þess, að vita hvernig henni iiði? Það mátti þó ekki minna vera. Það var hreint og beint skylda hans, að gera það. Ó, hvílík niðuriæging! Að hún skyldi ekki geta rýmt honum úr huga sér, — að hún skyldi sífelt vera að rifja upp viðburði þá, er gerðust morguninn, sem hún meiddi sig — rifja upp aítur og aftur það, sem hann sagði og gerði. Já, hún var næstum fegin því, aö Talbot ætlaði að koma. Hann myndi koma með fréttir írá Lund- únaheiminum, heiminum hennar. Því að hún var Iíka Denby, einn liðurinn í hinni miklu Lynboroughs- ætt. Hann myndi segja henni, hvað var að gerast, myndi tala um frægt fólk og fá hana til að gleyma þess- um unga manni, sem altaf hafði verið að flækjast á vegi hennar síð- an hann kom til Lynne Court. Hún hafði næstum því verið ókurteis við Talbot um daginn. Nú ætlaði hún að bæta fyrir það stolt og þann kulda, sem hún hafði auð- sýnt honum þá. Hún fór í skrautlegasta kjólinn sinn þetta kvöld, og lét ekki í ljósi þá vanalegu óþolinmæöi, þegar Goodwin var að setja upp á henni liárið. Þegar hún leit í spegilinn, fór hún að hugsa um, hvort hún væri nú í raun og veru eins falleg og vinkonur hennar sögðu. Ef svo væri, var ekki að undra þótt Ralph yrði feiminn og utan við sig — hann, sem var svo óvanur að umgangast tignar hefðarmeyjar.

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.